คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [12] Round Twelve ::: บททดสอบของมุคุโร่
งุงิๆ มาอัพแล้วฮ้า~
�
ตอนนี้จัดหนักความรั่ว+เสื่อม �ทั้งวองโกเล่ที่มาทวงเป๋าตังคืน และสัปป้าก็มาพร้อมภารกิจ...บางอย่าง ที่ยากเกินจะทน
ขอบคุณเม้นรีดเด้อน้า ดีใจที่ยังมีคนอ่านอยู่>.<
��
�หนูเบลดื่มนม ฟิตร่างกาย55555
++++++++++++
[12]
เช้าวันใหม่มาเยือน
�
วันนี้ทั้งคู่ดูเหมือนจะอยู่กับแบบสงบสุขกว่าปกติ
�
เบลและฟรานอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งล้อมวงคุยกัน
�
“แล้วค่าโรงแรมละแพงบรรลัย..แกจะเอามาจากไหน-_-“เบลถามฟรานหลังจากจัดกระเป๋าเตรียมล็อค
เอาท์ออกจากโรงแรม
�
“ไม่ต้องห่วงครับ..ผมมีนี่~”
�
ฟุ่บ!!!
�
ฟรานล้วงกระเป๋าตังออกมาจากเป้
�
ใบที่หนึ่ง สอง สาม สี่ละห้า
�
“เห้ย!! กระเป๋าตังใคร ทำไมมันเยอะงี้วั-0-;;”
�
“จะใครที่ไหนละครับ ก็พวกวองโกเล่กากเกรียนนั่นแหละครับ ล้วงมาคนละใบสองใบก็สบายไปหลายวัน
แหละครับ^^”
�
“รู้จักสามัญสำนึกบ้างมั้ยเนี่ย-_-“
�
“รู้จักและไม่เคยจำ”
�
“-_-“
�
“รักนะ><”
�
ผัวะ!!!
�
มันเกี่ยวมั้ยวะ!!-*-
�
“เช็คเอ๊า!!!”
�
เบลเดินนำฟรานไปที่ล็อบบี้โรงแรมทันที
�
�
ที่ห้องโถงกลางโรงแรมวุ่นวายกันใหญ่ ผู้คนวิ่งหนีร้องตะโกนโวยวายกันสับสนอลหม่านไปหมด
�
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับพี่สาว”ฟรานหันไปถามพนักงานหญิงที่มุดหัวหลบอยู่ที่เคาเตอร์
�
“มะ มีมาเฟียกลุ่มใหญ่มาบุกที่นี้ค่ะ บอกว่าจะมาตามจับขโมยล้วงกระเป๋าค่ะ พวกเราบอกว่าไม่รู้ๆ ไม่รู้จะทำยังไงแล้วว>o<”
�
“....”
�
เบลหันมามองหน้าฟรานช้าๆ
�
“งานเข้าแล้วมั้ยละเมิง-_-**”
�
“เผ่นกัน><”
�
“อีกแล้วเหรอ จะไม่สู้เลยใช่ป้ะ-_-“
�
“รุ่นพี่คิดว่าสู้ได้เหรอครับ”
�
“ไม่ได้-_-“
�
“งั้นก็เผ่นกัน><”
�
“จะไปก็รีบไป!!”
�
เพล้ง!!!
�
เสียงกระจกโรงแรมทะลเป็นรุโหว่ด้วยฝีมือของโกคุเดระ
�
ตามมาด้วยขบวนวองโกเล่แฟมมิลี่..
�
“เอาเป๋าตังตูคืนมา!!!!”ก๊กประกาศลั่น
�
“ถึงจะดูรุนแรงก็เหอะ..แต่ผมไม่มีตังนะครับ เพราะฉะนั้นเราจะต้องตามหาสองคนนั้นมาให้ได้T^T”ทูน่าพูด
�
“ฮะๆๆๆ ฉันอยากได้รูปถ่ายคืนน่ะ”พ่อเนียนเอ่ย
�
“รูปไรวะ-_-+”ก๊กหันมาถาม
�
“รูปแฟน^^”เนียนเลย..
�
“เอาเป๋าตังกันสุดขั้ววววววว>o<”
�
“เป๋าแกไม่ได้หายไม่ใช่เรอะ!!จะมาทำไมเนี่ย”
�
“อยากเตะบอล!!!”
�
“-_-^”คุยกะมันไม่เคยรู้เรื่องเลยจริงๆ
�
“ฮะๆๆ เสียดายฮิบาริกับดิโน่ไม่ได้มาด้วย”
�
“ก็สองคนนั้นไม่ได้โดนจิ๊กเป๋านี่ครับ! ผมต้องไปเอากระเป๋าเคียวโกะฮารุเบี้ยงกี้ งานหนักชะมัด!!T^T”
�
“รุ่นที่สิบไม่ต้องห่วงครับ..ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตผมก็ต้องจับไอ้สองคนนั้นมาให้ได้!!!”
�
โกคุเทระพูดแล้วมองหาตัวการทันที
�
“นั่นไง มันอยู่นั่น!!!”
�
เบลกับฟรานมองหน้ากันอย่างตื่นตกใจเมื่อถูกจับได้
�
แล้วเริ่มออกวิ่งพร้อมกัน
�
ตึกๆๆๆๆๆๆ
�
“ไอ้บ้า..นี่มันฟิคบ้าอะไรวะ วิ่งแม่งทั้งเรื่อง!!!”
�
“เท่ครับ ผมชอบ”
�
“ป้าแกดิ!!!”
�
ทั้งสองคนยังคงวิ่ง..และวิ่งต่อไป
�
วองโกเล่แฟมมิลี่นั้นแข่งแกร่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก พอถึงคราวจะเอาจริงก็สามารถไล่ตามเบลฟราน
เวอชั่นใส่เกียรหมาได้อย่างไม่ลดละ
�
“แฮกๆๆๆ หันหน้าไปสู้ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเหอะ ฉันขี้เกียจวิ่งแล้ว!!”เบลกหันไปพูดกับรุ่นน้อง
�
“อีกนิดเดียวครับ...ใกล้จะถึงแล้ว..”
�
“หมายความว่ายังไง!!”
�
จู่ๆก็มีกระแสลมแรงพัดกระโชกโหมกระหน่ำจนทำให้ทุกคนแทบจะหยุดวิ่งในทันที ละเปลี่ยนมาตั้งรับกับ
กระแสลมนี้แทน
�
“นั่นใครน่ะ!!”โกคุเทระตะโกน
�
สายลมค่อยๆพัดแผ่วลงในที่สุดปราฎร่างสูงสง่าของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่มีทรงผมอันเป็นเอกลักษณ์ที่สุด
�
“คุฟุๆๆๆ สวัสดีครับทุกคน”
�
“มุคุโร่!!!”วองโกเล่แฟมิลี่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
�
“อาจารย์>o<”
�
มุคุโร่หันมายิ้มให้ฟราน
�
มุคุโร่ยื่นมือไปลูบหัวฟรานเบาๆด้วยความเอ็นดู
�
“เด็กแสบ...ต้องให้ช่วยตลอด”
�
“เฮ้ๆๆๆ ไอ้สองคนนี้มันเป็นคนขโมยกระเป๋าตังพวกเรามานะ นี่แกจะเข้าข้างมันงั้นเหรอ!”ก๊กมีน้ำโหทันที
�
“คงจะให้พวกคุณทำอะไรพวกเขาไม่ได้หรอกครับ..เพราะฟรานคือคนสำคัญของผม”
�
“งั้นฉันจะเล่นแกเอง!!!”โกคุทำท่าจะพุ่งอย่างเดียว
�
“โกคุเทระคุงใจเย็นสิๆ ค่อยๆคุยกานนT0T”สึนะประนีประนอมเต็มที่
�
“วันนี้ผมไม่ได้จะมามีเรื่องกับพวกคุณหรอกนะครับ..แต่เป็นคนๆนั้นตะหาก”
�
ฟึ่บ~
�
(��� 0_0) (��� 0_0) (��� 0_0) (��� 0_0)~
�
“มีอะไรกับฉันงั้นเหรอ ชิๆๆๆ-W-“เบลกอดอดมองมุคุโร่อย่างท้าทาย
�
มุคุโร่ชี้หน้าเจ้าชายเบลแล้วประกาศก้อง
�
“ผมจะมาทดสอบ...ว่าคุณคู่ควรกับฟรานรึเปล่าครับ!!!”
�
“หา!!!!0W0”
�
�
++++++++++
�
หล่อออ~!
ทุกคนต่างอึ้งในจุดประสงค์การมาของมุคุโร่ไปตามๆกัน
�
“ที่แท้ก็มาพิสูจน์รักลูกเขยนี่เอง แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก!!”ก๊กพูดฉุนๆ
�
“แบบนี้ดูน่าสนุกจัง ฮะๆๆ^^”พ่อเนียนเสริม
�
“อา..เหมือนในนิยายน้ำเน่าเลยละครับ*0*”สึนะตาเป็นประกาย
�
“พวกนายอย่าเพิ่งยอมรับมั่วซั่วได้มั้ย ลูกเขยอะไรกันเล่า!!!”เบลตวาดด้วยความโมโห
�
จู่ๆก็ต้องมาเจอกับไอ้เจ้าหัวสัปปะรดโรคจิตนี่ บุญกรรมหรือสวรรค์แกล้งงง~(คำพูดคำจานางเอกขึ้นทุกวัน)
�
“อ้ะ~ ไม่ได้นะครับอาจารย์ ต้องเรียกลูกสะใภ้ตะหาก><”ฟรานรีบแก้แทน
�
“ว้าวๆๆ สะใภ้เหรอเนี่ย ถึงจะตัวสูงกว่าก็เถอะแต่ก็เหมาะดีนะครับ*0*” ดูเหมือนทูน่าจะลืมเรื่องกระเป๋าตังไปซะสนิท
�
“ทำไมต้องหน้าตาน่ารักทั้งสองคนเลยน้ะ ไม่เข้าใจ!!”ก๊กพูดเหมือนกับบ่นอยู่คนเดียว
�
“นายก็น่ารักนะ ปากน่าลักพาไปกระทืบมากเลยอ่ะ^^”
�
“แกน่ะแหละ!!!”
�
“สรุปนี้มันเรื่องอะไรกันน่ะ ฉันอยากบอกว่าตอนนี้อยากเตะบอลมากเลย..สุดขั้ววววววววววว!!”
�
“ตอนนี้เป็นเรื่องพิสูจน์รักกันน่ะครับ..รุ่นพี่เบลจะต้องทำให้อาจารย์ประทับใจแล้วก็รับผมไป
แต่งงาน>////<”ฟรานตอบด้วยน้ำเสียงเขินอายแล้วบิดตัวไปมา
�
“ไม่ใช่เว้ยยยยยย!”
�
ทุเรศชะมัด ถ้าแกว่าเป็นลูกสะใภ้จริงทำไมฉันจะต้องไปพิสูจน์รักกับนายด้วยฟะ แค่คิดก็จะบ้าตาย!
�
“อืมๆ ยินดีกับพวกนายทั้งสองและกัน นี่ถือเป็นเรื่องมงคล..งั้นเงินที่ขโมยไปถือเป็นเงินสบทบทุนงานแต่งละ
กัน”โกคุเทระอภัยให้ง่ายๆซะงั้น
�
ก็ดีไป..แต่เรื่องมงคลที่ว่าเนี่ยมันอะไรฟะ
�
“ฮะๆๆดีจังเลยน้า อยากแต่งงานบ้างจัง”
�
เอ๋...
�
�“แต่งเมื่อไหร่รีบบอกพวกเรานะ จะรีบดิ่งไปเลยฮับ>o<”
�
เห้ยๆๆๆOwo;;
�
�
�
“ฮ่าๆๆ ได้เลยครับ เดี๋ยวจะส่งการ์ดเชิญไปให้เลยนะครับ”
�
ฟรานผสมโรง แถมหัวเราะเฮฮาสนุกสนานกันใหญ่
�
ไม่ใช่แล้ว..ไปกันใหญแล้ววววว!!!
�
“ฉันไม่แต่งกับแก!!!”
�
“เอาละ ทดสอบได้รึยัง”มุคุโร่เพิ่งสบโอกาสเลยเพิ่งจะพูดแทรกขึ้นมา
�
“รุ่นพี่อย่ามาเขินน่า..เราเคยนอนร่วมเตียงกันมาแล้วไม่ใช่เหรอครับ>///<”
�
“วู้วๆๆๆๆ ร่วมเตียงๆๆ~”ผิวปากโห่ร้องกันใหญ่
�
อย่าทำให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดซิฟะ แค่นอนเตียงเดียวกันแค่นั้นเอ๊ง!!!
�
“ฉันไม่ได้เขิน..หุบปากแล้วหยุดเล่นเรื่องบ้าๆนี่ซักที!”เบลตวาด ก่อนที่ความอดทนของเขาจะหมดลง
�
“อะไรกัน..ทั้งที่ผมชอบรุ่นพี่มากแท้ๆ จะให้รุ่นพี่พิสูจน์รักกับผมไม่ได้หรือไงครับ”
�
“แต่ฉันไม่ไดัชอบแก!!!”เบลโพล่งออกไปอย่างหมดความอดทน
�
ฟรานอึ้งไปทันที
�
“ระ รุ่นพี่พูดจริงเหรอครับ..”ฟรานพูดเสียงค่อย..
�
ความจริงแล้วฝ่ายที่เข้าหาเบลก็คือเขา(เข้าหาอย่างหนักหน่อวงและรุนแรงซะด้วย)..ความจริงแล้วเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่จริงแล้วเบลคิดยังไง
�
ที่สำคัญรุ่นพี่ของเขายังไม่เคยบอกชอบอย่างที่พูดไว้จริงๆ
�
“ก็...จริงน่ะสิ!! แกเคยเห็นฉันบอกชอบแกหรือไง..เอะอะก็จะเอาแต่ใจตัวเองอย่างเดียว พูดเองเออเองทั้งนั้น”
�
ถึงเบลจะตอบกลับไปอย่างนั้นแต่ก็สังเกตอย่างเห็นได้ชัดว่าหน้าของเขาซีดเผือดลงไปทันตาเห็น
�
“เป็นอย่างนี้จริงๆเหรอครับ...”ฟรานได้ฟังเจ้าชายตอบ ย้ำก็น้ำตาร่วงเผาะทันที
�
“ฟราน!!”เบลร้องอย่างตกใจเมื่อทำให้รุ่นน้องตัวเองร้องไห้ออกมา
�
�
“ผมเกลียด..เกลียดรุ่นพี่ที่สุด!!”ฟรานตะโกนแล้วหันหลังวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็วจนเบลตั้งตัวไม่ติด
�
“เดี๋ยวก่อน..”เบลจะร้องเรียกแต่เสียงก็หายกลับเข้าไปในลำคอ
�
เพียงแค่เขาเห็นน้ำตาของร่างบางก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบางอย่าง..เหมือนใครเอาหินมาถ่วงจนแทบจะยืนไว้ไม่ได้ ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน
�
เบลได้ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาคิดว่าความรู้สึกแบบนี้มันอันตรายมาก เพราะแค่น้ำตาและสีหน้าของรุ่นน้องไม่เอาถ่านกลับส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของเขาอย่างรุนแรง นี่เขากำลังเป็นอะไรกันแน่...
�
“คุณทำให้ลูกศิษย์สุดรักของผมต้องร้องไห้ คุณนี่มันไม่คู่ควรกับฟรานจริงๆ”
มุคุโร่มองเจ้าชายเบลด้วยสายตาเย็นชาผิดกับภาพลักษณ์อ่อนโยนเมื่อครู่ในพริบตา
�
“ถ้าฉันรับการทดสอบจากนาย..นายจะตามเขากลับมาได้ไหม”เบลเอ่ยถามมุคุโร่
�
“ไอ้ตามมันง่ายนิดเดียว..แต่คุณไม่สมควรได้รับความรักจากหมอนั่น ทั้งๆที่ทุกวันฟรานเอาแต่มาเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังจนแทบทุกครั้ง..”ฟังเหมือนจะซึ้ง แต่จริงๆสัปป้าจะสื่อว่าเซงเนั้นเอง
�
เบลฟังแล้วยิ่งร้อนใจ..
�
บางที..นี้อาจจะเป็นแค่แผน..แผนบ้าบอที่เอาแต่แกล้งเขาไปวันๆเหมือนที่เป็นแบบนี้ทุกๆวันก็ได้
�
จริงๆเขาไม่จำเป็นต้องบ้าจี้ไปทดสอบอะไรนั่นด้วยซ้ำ ..
�
แต่เขาไม่อยากเห็นน้ำตานั่นอีกครั้งจริงๆ
�
ฟึ่บ~
�
“ฉันจะทดสอบ..ไม่ว่ายังไงฉันก็จะทดสอบ!!”เบลกระชากคอเสื้อมาพูดใส่หน้ามุคุโร่
�
“คุฟุๆๆ พูดได้ดีนี่ครับ..งั้นผมจะให้ทดสอบด้วยก็ได้”
�
เบลเตรียมพร้อมเต็มที่ ชักมีดบินของตนออกมาพร้อมต่อสู้
�
ฟึ่บ!!
�
มุคุโร่ยื่นกล่องๆนึงให้กับเบล
�
“อะไรอ่ะ?”
�
“จับฉลากไงครับ”
�
“หา!!!!”
�
จับสลากเนี่ยนะ การทดสอบ!
�
�
เรียวเฮ>>>”อยากเตะบอลลลลลลลลลลลลลลลลล>o”
�
“อะไรของมึงเนี่ย!!!!”
�
++++++++++++++
�
“จับฉลากเนี่ยนะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกันฟะ!!”เบลเริ่มโมโหเมื่อรู้สึกว่าไอ้คนหัวสัปปะรดตรงหน้าเริ่มแสดงความเกรียนออกมา
�
“เกี่ยวสิครับ..กติกามีอยู่ว่า พอคุณจับได้อะไรคุณก็ต้องทำตามคำสั่งนั้นครับ”
�
“แบบนั่นยิ่งไม่เกี่ยวเลยเฟ้ย-_-**”
�
“นี่เป็นการทดสอบความกล้าหาญของคุณครับ จะทำหรือไม่ทำก็ขึ้นอยู่กับคุณเอง”
�
พูดดูมีหลักการชะมัด..แต่นั่นมันแหลทั้งเพ-_-
�
“จับฉลากเรอะ..แค่มองหน้าและทรงผมก็รู้ว่ามันต้องโกงแน่นอน!!”โกคุเทระที่ยืนฟังอยู่นานพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
�
“ทางที่ดีอย่าไปยึดมั่นถือมั่นดีกว่านะครับ..คนเราเกิดมาก็ต้องมีดับ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา..”ทูน่าพูดเสริม
�
แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นเทศมหาชาติไปซะแล้ว-_-;
�
“ฮะๆๆๆ ฟังดูน่าสนุกจังเนอะ!”เนียนยามะพูดแบบไม่ถูกกาลเทศะสุดๆ
�
“เอาละครับ..อย่าทำให้คนอื่นเค้าไขว้เขวสิ ตกลงคุณจะจับหรือไม่จับ”
�
“ในกล่องนี้มีฉลากอะไรบ้าง”
�
“ถ้าตอบแล้วจะจับสลากทำต๋อยอะไรล่ะครับ แบบนี้ก็ไม่ตื่นเต้ลน่ะสิ”
�
-__-++ วอนตีนจริงๆไอ้หัวพืชไร่นี้!
�
“ถ้าฉลากมันเหมือนกันหมดล่ะจะรุ้ได้ไงหา!!”เจ้าชายหาข้อโต้แย้งเต็มที่
�
“ไม่ซ้ำกันแน่นอนครับ ไม่เชื่อให้ใครลองมาจับดูก็ได้”
�
“ฉันๆๆ ฉันขอลองหน่อย^o^”ยามาโมโตะทำท่าร่าเริงเต็มที่
�
ก่อนจะหยิบสลากไปหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่าน
�
“ของฉันนะ...พาเพื่อนรักสุดซี้หนึ่งคนลากเข้าโรงแรมม่านรูดแล้วจับปล้ำอย่างทารุณ..”
�
“เห้ยยยยยยยยยยยย!!!!O[]o~~”
�
ทุกคนช็อคแทบน้ำลายฟูมปาก
�
“เอ่อ..เป็นคำสั่งที่ไม่ธรรมดาจริงๆT^T”ทูน่าพึมพำกับตัวเอง
�
“โอ๊ะ..น่าสนุกจัง!!!”ยามาโมโตะอ่านทวนอีกรอบก่อนจะหันหน้าไปมองเพื่อนรักสุดซี้จะหัวเราะชอบใจ
�
“อะ อย่ามองมาทางนี้นะเฟ้ย!!!”โกคุเดระพูดเสียงสั่นเมื่อเห็นยามะหันหน้ามาหา
�
“งะ งั้น ฉันจะจับต่อละนะ”สึนะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกล่อง
�
ทูน่าหยิบสลากขึ้นมาหนึ่งใบก่อนจะอ่านออกเสียงให้ทุกคนฟัง
�
“เอ่อ...ทำหน้าเหมือนเลวี่ตอนกำลังจูรู๊ดๆกับลุสซุเรีย...”
�
“.....”
�
“มะ เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ค่อยชัดนะครับรุ่นที่สิบ-0-;;”ก๊กปาดเหงื่อเบา�� ๆ
�
“จะให้ฉันพูดซ้ำเหรอออออออออออ!!!”เป็นครั้งแรกที่ทูน่าทำท่าเหมือนโมโหแกมอยากตาย
�
“จู่ๆก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมากะทันหันเลยแฮะ ฮะๆๆ^^”ยามะเอามือเกาหัวแก้เก้อ
�
ส่วนเบลนั้น
�
”......”
�
กุขอโนคอมเมนต์เหอะ!!!
�
โกคุเดระเหมือนจะแก้สถานการณ์ที่เคร่งเครียดปานประหนึ่งนั่งประชุมในรัฐสภาด้วยการก้าวออกไปข้างหน้า
�
เพื่อไปจับฉลากอีกใบนั่นเอง
�
“ฮึก..ขนาดรุ่นที่สิบยังเสียสละและกล้าหาญขนาดนี้ ในฐานะที่เป็นมือขวา ผมคงต้องเสียสละเพื่อส่วนรวมบ้าง”ก๊กบ่นอยู่ยาวพรืดก่อนจะกลั้นใจหยิบขึ้นมาหนึ่งใบ
�
แล้วก็ค่อยๆแง้มเปิดอ่าน
�
“...”
�
พอโกคุอ่านจบก็ขยำกระดาษเป็นก้อนก่อนจะเขวี้ยงมันลงไปที่พื้นอย่างแรง
�
ตุบตับๆๆๆๆ
�
แล้วกระทืบด้วยความโมโหทันที
�
“โกคุเทระคุง นายได้อะไรอ่ะๆๆๆ”
�
“ของนายเขียนว่าอะไรอ่ะ!!”
�
“ไม่บอก!!!”
�
สองคนรบเร้ากันใหญ่แต่โกคุเทระก็ยังยืนยันที่จะไม่บอก
�
“เอาละครับ..ทีนี้เชื่อรึยังว่าผมไม่ได้โกงเพราะฉะนั้นถึงตาคุณแล้วครับ”มุคุโร่หันกล่องมาทางเบลอีกครั้ง
�
“อ้าว..เรียวเฮยังไม่ได้จับเลยนะ!”สึนะกล่าวเตือน
�
“ช่างมันเถอะครับรุ่นที่สิบ..ให้มันไปเตะบอลของมันเหอะครับ!!”
�
ตอนนี้ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่เบล
�
และตอนนี้ความคิดในสมองของเบลกำลังตีกันให้ยุ่งไปหมด
�
แต่มาคิดดูอีกที..อาจจะจับได้อันที่เราพอจะทำได้ก็ได้...
�
แม้เปอร์เซนจะน้อยมากจนเกือบศูนย์ก็ตาม
�
สุดท้ายมือของเบลก็เอื้อมไปหยิบสลากออกมาจนได้
�
ฟึ่บ!!!
�
เขากางกระดาษออกมาจนสุด
�
ก่อนจะตกตะลึงกับข้อความบนสลาก
�
“.....”
�
ทุกคนเห็นสลากนี้เต็มสองตา...
�
ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
�
มุคุโร่ยิ้มมุมปากก่อนจะพูด
�
“นั่นคือคำสั่งของคุณครับ..ไม่ว่าคำสั่งนั้นจะเป็นอะไร..คุณจะรับการทดสอบจากคำสั่งนี้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเองแล้วละครับ..ผมให้เวลาคุณถึงเที่ยงคืนวันพรุ่งนี้ ถ้าผมไม่เห็นว่าคุณปฎิบัติตามคำสั่งละก็...ผมจะไม่ให้โอกาสคุณได้แตะต้องลูกศิษย์ของผมแม้แต่ปลายเล็บ”
�
มุคุโร่พูดจบก็สะบัดชายเสื้อและสลายหายตัวไปทันที
�
ทิ้งให้เบลยืนอยู่กับวองโกเล่แก๊งและความวังเวงที่ไม่อาจจะบรรยายได้
�
แปะ
�
กระดาษแผ่นเล็กหล่นลงบนพื้นหินริมทาง
�
ในกระดาษใบนั้นมีข้อความไม่กี่ประโยคเขียนเอาไว้สั้นๆว่า
�
‘ ไปผับเก้งหรือบาร์เกย์�แล้วไปโชว์เต้นท่า จ้ะ คันหู ’
� �
"..."
ฉิบ หาย แล้ว!!!
�
+++++++++++++++++++++
จบอีกตอนแว้วว
เวลากระชั้นชิดจี้ตูดจริงๆ จะจบทันมั้ยเน้อเนี่ย>o<
ตอนหน้าจะถึงตัวละครที่ทุกท่านรอคอยยยย
มันมาแล้ววว ตอนหน้า!!!555
ไก่เกรียนกะนกโกรธ>3<
ขอบคุณรูปสวยๆจากท่านmyoนะฮ้า ของเค้าดีจริงไม่เครดิตไม่ได้555 สูบรูปได้ตามเฟสเพจทั่วไปฮ้า
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะฮ้า~ ตอนหน้าเจอกัน จุ้บๆ-3-
+++++++
ความคิดเห็น