อัยยาแม่ค้าขนมหวาน

      ช่วงเวลาในวัยเด็กคือความทรงจำที่มีความสุข เด็กหญิงอัยยาใช้ชีวิตในหมู่บ้านกลางป่าเติบโตจากการเลี้ยงดูของคุณยายลี แม้จะห่างไกลความเจริญแต่เด็กหญิงก็ได้เรียน อ่านเขียน รวมถึงการบ้านการเรือนจากคุณยาย หลายครั้งที่ถูกเคี่ยวกรำทำไม่มีโอกาสได้เที่ยวเล่นเช่นเด็กคนอื่น อัยยาก็รู้สึกว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่กับคุณยาย คือ “ความทรงจำที่มีค่าที่สุด”

จากวัยเด็กที่มียายเป็นทั้งเพื่อน คุณครู และที่พึ่งทางใจ อัยยาได้ความขยัน ใจเย็น รวมถึงการมองโลกในแง่ดีจากคุณยายลี ส่วนนิสัยใฝ่รู้ ช่างสงสัยนี่คงจะเป็นนิสัยเฉพาะตัวของเธอ ความสุขในบ้านกลางป่าของเด็กหญิงจบลงเมื่อคุณยายได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ 

แม่พาเธอลงมาอยู่ในเมือง สถานที่ที่อัยยาร่ำร้องอยากจะมานักหนา จากเคยใช้ชีวิตเรียบง่ายตามแบบฉบับสองยายหลาน กลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ อัยยาต้องทำทุกอย่างแข่งกับเวลาเพื่อดูแลครอบครัวใหม่ของแม่ที่จำใจรับเธอเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ ที่สะเทือนใจเด็กหญิงเป็นหนักหนาก็ตรงที่ไม่สามารถบอกใครได้ว่าเธอ คือลูกของแม่ รมัย เมียรองเฒ่าแก่เจา ต้องยอมอยู่ในฐานะของหลานสาวกำพร้าที่แม่พามาเลี้ยงดู

“ข้าจะไม่ทนอยู่ที่เรือนนี้  ข้าจักออกไปมีชีวิตของตนเอง” อัยยาบอกกับตัวเอง  เมื่อวันที่เธอหมดความอดทนกับการอาศัยอยู่ในเรือนที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดี  

 เธอไม่เชื่อคำสบประมาทของคนเรือนนั้นที่ว่า “น้ำหน้าอย่างมึงจะไปไหนได้ ต้องเป็นขี้ข้าลูกกูจนวันตายเท่านั้น”

หญิงสาววัยแรกแย้มหอบผ้าจากเรือนเล็กของแม่ มุ่งไปยังที่ที่จะไม่มีใครรังแกเธอได้อีก เดินทางสู่เส้นทางแห่งชะตาที่ไม่มีใครบัญชาได้