ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Inro]
Chapter
1
1
"มึงเห็นน้องคนนั้นมะ?"ชายหนุ่มหูกางชี้ไปที่ชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ไกลราว 5 เมตร "ตามึงนี่ดีจังเนอะ =0="หนุ่มหล่อเจ้าของตำแหน่งเดือนโรงเรียนเกาหัว "หึหึ น่ารักดีเนอะ ><"ชานยอลว่า "ไม่รู้..ไม่ใช่สเป็คเฮีย"คริสส่ายหน้า "เออ!! เย็นนี้เลี้ยงข้าวกูด้วยนะมึ๊งง"ชานยอลชกเบาๆเข้าที่หลังของอีกฝ่าย "แล้วไคหายไปไหนวะ!?"หันมาหาเพื่อนอีกคนนึง "ใคร???"คริสยืนหน้างงๆ "ไอจงอิน"ชานยอลตั้งท่าจะโบ๊ะกะโหลกร่างสูง "เห็นมันซ้อมเต้นอยู่ในห้องชมรมวะ"หูกางพยักหน้า "เออคริส..ช่วยจีบน้องแบคฮยอนให้กูทีดิ"
"วันนี้พี่นายมารับป๊ะ?"ชายหนุ่มร่างเล็กนามแบคฮยอนเก็บกระเป๋า "เดี๋ยวก็โทร.หาเจ้ก่อนนะ วันนี้จะมารับรึเปล่าก็ไม่รู้"ดีโอยิ้มให้เพื่อนสนิท "นายจะไปเรียนพิเศษต่อหรอ?"หนุ่มตาโตถาม เจ้าของใบหน้าหวานพยักหน้า ตามประสาเด็กม.3 ที่ต้องไปเรียนเสริมที่นั่นที่นี่เพื่อเตรียมสอบม.4 ซึ่งแบคฮยอนก็เป็นหนึ่งในนั้น เนื่องจากเป็นลูกคนเดียวทำให้แบคฮยอนดูเงียบอยู่ไม่น้อย จะมีบางครั้งที่นึกอยากจะมีพี่น้องเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ทำไงได้ล่ะ...ก็พ่อกะแม่ไม่ยอมมีให้นี่นา "นายไม่คิดที่จะเรียนบ้างหรอดีโอ เดี๋ยวก็สอบไม่ได้หรอก ข้อสอบม.4 ที่นี่ยากจะตายชัก"แบคฮยอนหมายถึงโรงเรียนของพวกเขา โรงเรียน sm เป็นโรงเรียนที่เขายากที่สุดในโซลเลยก็ว่าได้ แถมระเบียบยังจัด เรื่องข้อสอบก็ยากยิ่งกว่าโรงเรียนอื่นเป็นไหนๆ คนที่จะเข้าที่นี่ได้ก็คงจะต้องเป็น...ลูกคนรวย เฮอะ! เขาก็ไม่ได้รวยอะไรนักหนานี่ แบคฮยอนก็แค่นักเรียนทุนที่หลงเข้ามาที่นี่ก็เท่านั้น ที่บ้านก็ฐานะปานกลาง แถมบ้านยังอยู่ที่ปูซานอีกต่างหาก นานๆทีที่เขาจะได้กลับบ้านไปหาครอบครัว ไปช่วยงานที่บ้าน และก็เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ 2-3 วันเท่านั้น "ฉันไม่อยากเรียนพิเศษให้มันหนักหัวอ่ะแบค แค่ที่รร.ก็จะตายอยู่ละ ขืนเรียนพิเศษอีกตั้ง 3 ชม.แบบนาย มีหวังสมองฉันได้ระเบิดก่อนจะสอบพอดี"ดีโอยักไหล่ "แถมเจ้ยังบอกว่าไม่ต้องเรียนก็ได้ เดี๋ยวติวให้เอง"ดีโอหมายถึงรยออุค พี่ที่แสนดี ดีจนแบคฮยอนคิดอิจฉาอยู่หลายๆครั้ง"ฉันละอิจฉานายจริงๆที่มีพี่ดีขนาดนี้"แบคฮยอนยิ้ม "ไปหาขนมกินหน้ารร.กัน ^^"ดีโอชวน แบคฮยอนพยักหน้ารัวๆ
"นายจะไม่เลิกซ้อมเลยหรอ?"ฮโยยอนถามคนที่กำลังซ้อมเต้นตรงหน้า "ไม่ครับ..ผมสาบานเลยว่าปีนี้ทีมเราต้องชนะ เอาขาผมเป็นประกันได้"ชายหนุ่มผิมสีคล้ำว่า ฮโยยอนมองสายตาประมาณว่า 'ขนาดนั้นเชียว?' "ก็ตามใจนาย"รุ่นพี่สาวยักไหล่ ฮโยยอน คือคนที่เต้นเก่งที่สุดในรร. เธอเก่งมากๆ "ไม่คิดที่จะกินอะไรหน่อยหรอ? พี่เห็นนายซ้อมเพลงนี้มา 20 กว่ารอบแล้วนะ"ฮโยยอนวางขวดน้ำบนโต๊ะ "พี่ทานก่อนก็ได้ครับ ผมขอซ้อมต่อ"ไคยิ้ม "เดี๋ยวเอ็นข้อเท้าฉีกแล้วจะสยอง"หญิงสาวว่า "ผมอึดจะตายครับพี่"ไคหัวเราะร่า "อันที่จริงนายก็เต้นได้แล้วนี่นาา..เหลือแค่เร่งสปีดอีกนิดหน่อย"เธอเริ่มสาธิต "เพราะงี้ไงครับ ผมถึงต้องเร่ง"ไคมองรุ่นพี่สาว "พรุ่งนี้ค่อยมาซ้อมก็ได้ คิม จงอินน่ะ เก่งจะตายไป''เธอยีหัวรุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง "อ๊ะ! 5 โมงแล้ว"ฮโยยอนมองนาฬิกาให้ห้องชมรม "พี่ไปละนะไค..กุญแจห้องชมรมวางอยู่บนตู้เก็บเพลงนะ อย่าลืมล็อคห้องด้วย"ว่าแล้วก็เดินออกไปโดยไม่ลืมพูดทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วงรุ่นน้องว่า "อย่าหักโหมล่ะ" ไคยิ้มบางๆพลางพยักหน้ารับก่อนที่ประตูห้องชมรมจะถูกปิด ชายหน่มเดินกลับมาที่คอมพิวเตอร์อีกครั้งและกดเล่นเพลงซ้ำอีกครั้งหนึ่ง เขาถอนหายใจเบาๆ
"เหงาว่ะ.."
"พี่ว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้หรอก..โอ เซฮุน" หญิงสาวถอดแหวนคู่และคืนมันกับมือชายหนุ่ม "ทะ..ทำไมครับพี่..ทำไมครับ? ผมมันไม่ดีตรงไหน?"เซฮุนมองหญิงสาวทั้งน้ำตา "เพราะพี่เจอคนที่ดีกว่านายไงล่ะ.." "พี่..พี่ครับ..พี่โชรง!"แล้วเธอก็ทิ้งเขาไป..อีกแล้ว...โอ เซฮุนนี่มันคนอาภัพรักรึไง!? "แล้ว..รักแท้ของผมล่ะ!? โลกนี้มันไม่ยุติธรรม!!!"เขาเขวี้ยงแหวนลงบนถนน สักพักรถขนส่งสินค้าก็แล่นมาทับแหวนที่เขาเพิ่งเขวี้ยงมันไปเมื่อครู่ ชายหนุ่ม..ที่กำลังตามหาความรักมานานนับปี กลับได้รับผลตอบแทนแค่นี้ มันคุ้มมั๊ย? "ผมก็แค่อยากมีคนที่เข้าใจผม..แค่นั้นเอง"น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม "พอแล้ว..แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว..รักแท้บนโลกนี้มันไม่มีจริงหรอก..!"
"วันนี้พี่นายมารับป๊ะ?"ชายหนุ่มร่างเล็กนามแบคฮยอนเก็บกระเป๋า "เดี๋ยวก็โทร.หาเจ้ก่อนนะ วันนี้จะมารับรึเปล่าก็ไม่รู้"ดีโอยิ้มให้เพื่อนสนิท "นายจะไปเรียนพิเศษต่อหรอ?"หนุ่มตาโตถาม เจ้าของใบหน้าหวานพยักหน้า ตามประสาเด็กม.3 ที่ต้องไปเรียนเสริมที่นั่นที่นี่เพื่อเตรียมสอบม.4 ซึ่งแบคฮยอนก็เป็นหนึ่งในนั้น เนื่องจากเป็นลูกคนเดียวทำให้แบคฮยอนดูเงียบอยู่ไม่น้อย จะมีบางครั้งที่นึกอยากจะมีพี่น้องเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ทำไงได้ล่ะ...ก็พ่อกะแม่ไม่ยอมมีให้นี่นา "นายไม่คิดที่จะเรียนบ้างหรอดีโอ เดี๋ยวก็สอบไม่ได้หรอก ข้อสอบม.4 ที่นี่ยากจะตายชัก"แบคฮยอนหมายถึงโรงเรียนของพวกเขา โรงเรียน sm เป็นโรงเรียนที่เขายากที่สุดในโซลเลยก็ว่าได้ แถมระเบียบยังจัด เรื่องข้อสอบก็ยากยิ่งกว่าโรงเรียนอื่นเป็นไหนๆ คนที่จะเข้าที่นี่ได้ก็คงจะต้องเป็น...ลูกคนรวย เฮอะ! เขาก็ไม่ได้รวยอะไรนักหนานี่ แบคฮยอนก็แค่นักเรียนทุนที่หลงเข้ามาที่นี่ก็เท่านั้น ที่บ้านก็ฐานะปานกลาง แถมบ้านยังอยู่ที่ปูซานอีกต่างหาก นานๆทีที่เขาจะได้กลับบ้านไปหาครอบครัว ไปช่วยงานที่บ้าน และก็เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ 2-3 วันเท่านั้น "ฉันไม่อยากเรียนพิเศษให้มันหนักหัวอ่ะแบค แค่ที่รร.ก็จะตายอยู่ละ ขืนเรียนพิเศษอีกตั้ง 3 ชม.แบบนาย มีหวังสมองฉันได้ระเบิดก่อนจะสอบพอดี"ดีโอยักไหล่ "แถมเจ้ยังบอกว่าไม่ต้องเรียนก็ได้ เดี๋ยวติวให้เอง"ดีโอหมายถึงรยออุค พี่ที่แสนดี ดีจนแบคฮยอนคิดอิจฉาอยู่หลายๆครั้ง"ฉันละอิจฉานายจริงๆที่มีพี่ดีขนาดนี้"แบคฮยอนยิ้ม "ไปหาขนมกินหน้ารร.กัน ^^"ดีโอชวน แบคฮยอนพยักหน้ารัวๆ
"นายจะไม่เลิกซ้อมเลยหรอ?"ฮโยยอนถามคนที่กำลังซ้อมเต้นตรงหน้า "ไม่ครับ..ผมสาบานเลยว่าปีนี้ทีมเราต้องชนะ เอาขาผมเป็นประกันได้"ชายหนุ่มผิมสีคล้ำว่า ฮโยยอนมองสายตาประมาณว่า 'ขนาดนั้นเชียว?' "ก็ตามใจนาย"รุ่นพี่สาวยักไหล่ ฮโยยอน คือคนที่เต้นเก่งที่สุดในรร. เธอเก่งมากๆ "ไม่คิดที่จะกินอะไรหน่อยหรอ? พี่เห็นนายซ้อมเพลงนี้มา 20 กว่ารอบแล้วนะ"ฮโยยอนวางขวดน้ำบนโต๊ะ "พี่ทานก่อนก็ได้ครับ ผมขอซ้อมต่อ"ไคยิ้ม "เดี๋ยวเอ็นข้อเท้าฉีกแล้วจะสยอง"หญิงสาวว่า "ผมอึดจะตายครับพี่"ไคหัวเราะร่า "อันที่จริงนายก็เต้นได้แล้วนี่นาา..เหลือแค่เร่งสปีดอีกนิดหน่อย"เธอเริ่มสาธิต "เพราะงี้ไงครับ ผมถึงต้องเร่ง"ไคมองรุ่นพี่สาว "พรุ่งนี้ค่อยมาซ้อมก็ได้ คิม จงอินน่ะ เก่งจะตายไป''เธอยีหัวรุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง "อ๊ะ! 5 โมงแล้ว"ฮโยยอนมองนาฬิกาให้ห้องชมรม "พี่ไปละนะไค..กุญแจห้องชมรมวางอยู่บนตู้เก็บเพลงนะ อย่าลืมล็อคห้องด้วย"ว่าแล้วก็เดินออกไปโดยไม่ลืมพูดทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วงรุ่นน้องว่า "อย่าหักโหมล่ะ" ไคยิ้มบางๆพลางพยักหน้ารับก่อนที่ประตูห้องชมรมจะถูกปิด ชายหน่มเดินกลับมาที่คอมพิวเตอร์อีกครั้งและกดเล่นเพลงซ้ำอีกครั้งหนึ่ง เขาถอนหายใจเบาๆ
"เหงาว่ะ.."
"พี่ว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้หรอก..โอ เซฮุน" หญิงสาวถอดแหวนคู่และคืนมันกับมือชายหนุ่ม "ทะ..ทำไมครับพี่..ทำไมครับ? ผมมันไม่ดีตรงไหน?"เซฮุนมองหญิงสาวทั้งน้ำตา "เพราะพี่เจอคนที่ดีกว่านายไงล่ะ.." "พี่..พี่ครับ..พี่โชรง!"แล้วเธอก็ทิ้งเขาไป..อีกแล้ว...โอ เซฮุนนี่มันคนอาภัพรักรึไง!? "แล้ว..รักแท้ของผมล่ะ!? โลกนี้มันไม่ยุติธรรม!!!"เขาเขวี้ยงแหวนลงบนถนน สักพักรถขนส่งสินค้าก็แล่นมาทับแหวนที่เขาเพิ่งเขวี้ยงมันไปเมื่อครู่ ชายหนุ่ม..ที่กำลังตามหาความรักมานานนับปี กลับได้รับผลตอบแทนแค่นี้ มันคุ้มมั๊ย? "ผมก็แค่อยากมีคนที่เข้าใจผม..แค่นั้นเอง"น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม "พอแล้ว..แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว..รักแท้บนโลกนี้มันไม่มีจริงหรอก..!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น