คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 5 (17)
ไทรีสมาปรึษาปรีิพัทธ์ะอนำรถพาพศนาถไปยัโรพยาบาลประำอำเภอเพื่อให้หมอียาลไ้ย่นระยะเวลาในารรัษาให้เร็วึ้นว่าารินยา
ายราเห็น้วย่อนเรียหาลูน้อนหนึ่ที่ำนาทาแถบนี้ให้ทำหน้าที่พลับ
แ่ปราว่าเนิพัทธ์เอาัวนานนั้นไปใ้เสีย่อนแล้ว แย่รที่ันเป็นนเียวที่พอะไว้ใให้ับรถในเวลาลาืนบนเส้นทาลูรัลาันเ่นนี้เสียอี
“ผมับเอ็ไ้รับ แ่รบวนใรสันไป้วยให้่วยบอทา”
ไทรีสัสินใไม่ลัเล หันไปมอปรีิพัทธ์อย่าอวามร่วมมือ
“เอ้า! ไป ...ลุไปเป็นเพื่อนพ่อหนุ่มเอ”
ปรีิพัทธ์เ้าไปบไหล่หนุ่มรุ่นลู นึอบใับวามเ็าอเา
“เรียผมว่า ‘รีส’ เถอะรับ ลุปรี”
“ไป รีส เี๋ยวแม่หนูะแย่ไปว่านี้”
บอแล้วเินนำไปเพื่อัเรียมยานพาหนะ
ไทรีสรู้สึถึวามอุ่นวาบที่แล่นเ้ามาในอโยไม่อาอธิบายไ้ว่าเิาอะไร
...หรือเพราะถูะาับบุรุษ่าวัยนนี้เ้าเสียแล้ว
ายหนุ่มลับเ้าไปที่เรือนพยาบาลเพื่ออุ้มพศนาถมาที่รถ
เธอนอนมหมแรอยู่ในอ้อมอแร่ร้าวที่รุ่น้วยวามห่วหาอาทร
หิสาวถูวาให้นอนราบที่เบาะอนหลัอรถระบะสี่ประูอย่านุ่มนวล
่อนไทรีสะทะยานพาหนะสี่ล้อฝ่าวามมืรไปยัโรพยาบาลโยมีปรีิพัทธ์นาบ้า
โรพยาบาลนาเล็อยู่ท่ามลาุนเาเียวีบนพื้นที่เนินไล่ระับ
ยามอาทิย์อัสลาลับลับูอ้าว้าวัเวไปเสีย
ทั้ำนวนเียที่รอรับผู้ป่วยไ้น้อย็สาเหุหนึ่
บุรุษพยาบาลเ็นรถนำผู้ป่วยมานอนูอาารที่ห้อุเิน เสียล้อเล็ัเสียสีไปามทาเิน
เียบนไ้ยินั ระหว่ารอแพทย์เวรมารววินิัย พศนาถรู้สึีึ้นอย่าประหลา
เพราะถึมือหมอแล้วนั่นเอ
ระนั้น็อหวั่นไหวไปับบรรยาาศเย็นเยืออโรพยาบาลไม่ไ้
หันไปมอไทรีสที่ยืน้าเียุมมือ้าหนึ่อเธอไว้หลวมๆ ล้ายส่มอบำลัใ
“เี๋ยวหมอ็มาแล้ว รอ่อนนะ” เาบอพลาระับมือส่ยิ้มอบอุ่น
หิสาวพยัหน้า อยาให้เารู้ว่าเธอาบึ้เพียใในน้ำใรั้นี้
“อบุนะรีส”
“เฮ้! ...ร้อไห้ทำไมนีล ...ไม่เอาน่า”
ไทรีสนึเอ็นูับท่าทาเหมือนเ็อพศนาถ รู้ว่านป่วยที่อยู่ไลบ้านนั้น
นอาร่าายะอ่อนแอแล้ว ิใ็ย่ำแย่้วยเ่นัน
เาเ้าใีในวามรู้สึโเี่ยวเ่นนั้น
...และไม่ปรารถนาให้นที่รั้อเป็นทุ์
ายหนุ่มใ้นิ้วหัวแม่มือเ็น้ำาที่หัวา้าหนึ่อเธอออเบาๆ
พร้อมรอยยิ้มปลอบประโลม ่อยๆ ้มหน้าลไปประทับรอยูบที่หน้าผาอุ่นนูนแผ่วเบา
อยาทำเ่นนั้นให้เธอรู้สึว่ามีเาอยู่เีย้าเสมอ
“เอ่อ ...อโทษนะะ อหมอรวอาารนไ้หน่อย่ะ”
เสียหวานใสออระ้าเล็น้อยัึ้นเบื้อหลัไทรีส
ายหนุ่มหันไปมอ พบสุภาพสรีในุเสื้อาวน์สีาวสะอา มีสเ็ทโทสโป
(Stethoscope) ล้อที่อเป็นภาพำที่รู้ทันทีว่าเป็นแพทย์
ใบหน้าแพทย์สาวล้ายนที่หุหิเพราะถูปลุให้ื่นลาึ
แ่ทันทีที่ไ้เห็นหน้าไทรีสเ็มา ลับะัไปรู่่อนมวิ้ว
วามสสัยปราอยู่รามรัน
“หน้าุ้นๆ ...ุเป็นาราหรือเปล่าะ” ุหมอวัยรุ่นปาไวเท่าใิ
ไทรีสยิ้มปูเลี่ยน สิ่สำัที่สุอนนี้ไม่ใ่ารอบำถาม
“ผมว่าุหมอรวนไ้่อนีว่านะรับ” บอพร้อมถอยให้อีฝ่าย
ุหมอสาวพยัหน้าแบบเ้อๆ ่อนเ้าไปหานไ้
หาไม่วายหันลับมามอไทรีสอีแว่บหนึ่
“เอาล่ะ อหมอรวอาารหน่อยนะะ ...นไ้มีอาารอย่าไรบ้า”
ยแผ่นพลาสิรอเียนึ่หนีบระาษไว้ึ้นมาวาาู้อมูลเบื้อ้นอนไ้ที่พยาบาลบันทึไว้่อนหน้า
านั้น่อยวามือลบนหน้าผา
“เอ๊ะ!” หมอสาว้อหน้าพศนาถพลารุ่นิ
หันวับไปมอไทรีสที่ยืนอยู่ไม่ไล “ุนีลลี่ ...ไทรีส ...ใ่แน่ๆ”
พศนาถลอบถอนใับอาารื่นเ้นเมื่อไ้พบุปเปอร์สาร์อแพทย์สาว
พยายามยิ้มอย่ายาเย็นะเริ่มมีอาารระสับระส่าย “่ะ ...ุหมอ ...ิ
...ียา ...ไ้ไหมะ”
“ุปวหัวหรืออาเียน้วยไหมะ”
หมอถามะใ้สเ็ทโทสโปเลื่อนไปบริเวเนินหน้าอ
“เธอปวหัวและไ้สูมา อาะัไ้หาุยัไม่ัสินใรัษาโยเร็ว”
ไทรีสบอเสียแ็เมื่อประเมินแล้วว่าุหมอะัถามอาารอีนาน
พศนาถระบายลมหายใอย่าเหนื่อยอ่อนโยไร้ำพู
แพทย์สาววินิัยอย่าละเอียและรวเร็วึ้นเมื่อเปลี่ยนไปถามอาารอนไ้าปาอไทรีสแทน
“หมอะียาให้นะะ อนนี้้อทำให้ไ้ลล่อนอันับแร
เสร็แล้วรอูอาารสัั่วโมถึะบอไ้ว่าะให้ลับบ้านไ้หรือเปล่า”
หมอสาวบอไทรีสรวเียวบ
“รับ อบุมา”
ุหมอพยัหน้ายิ้มสวย่อนผละไปเรียมารียาให้นไ้
หลัียาลไ้ อาารอพศนาถ่อยีึ้นามลำับ
แ่้วยวามอ่อนเพลียบวับวามสบายใเมื่อถึมือหมอทำให้หิสาวหลับสนิท
าที่ให้นอนพัรอูอาารสัั่วโมล่วเลยลายเป็นรึ่ืน ระทั่รู้สึัวื่นึ้นมาอีทีพบไทรีสนั่สัปหอยู่ที่เ้าอี้้าเีย
พศนาถสำรวอาารัวเอพบว่าีึ้นมานเือบเป็นปิ
ไ้ลลแล้วหายัอ่อนเพลียอยู่ หิสาวลุึ้นนั่ มอไปรอบๆ
ห้อุเินที่บันี้เปิไฟเพาะบาวที่ำเป็น วัเวเียบันเหลือประมา
มีเพียพยาบาลสอนที่เ้าเวรห้อุเินนั่อยู่ที่เาท์เอร์ทำานอย่าเียบๆ
เธอหันไปมอไทรีส ่อนเรีย “รีส” สอรั้
ไทรีสสะุ้ื่นอย่าเบลอๆ ่อนหันไปมอเ้าอเสีย “นีล
ุเป็นไบ้า”
พศนาถยิ้มเหนื่อยอ่อน ยื่นมือ้าหนึ่ไปหา
พูบาอย่าเมื่อรู้สึถึวามอุ่นานิ้วมืออเาที่ส่มา
“ีึ้นมาแล้วล่ะ อบุมานะรีส ...ว่าแ่ี่โมแล้วะ”
ายหนุ่มูนาฬิาที่ฝาผนั เวลาล่วเ้าสู่เ้ามือวันใหม่
“ีห้าว่าแล้ว”
“เราลับรีสอร์ทเลยไ้ไหม”
ไทรีส่อยลุยืน่อนใ้มือแะหน้าผาหิสาวอย่ารวเร็วเพื่อเ็อุหภูมิ
พบว่าเย็นลนใล้เียปิ “เี๋ยวผมไปบอหมอ่อน น่าะมียาให้ลับไปิน้วยนะ”
ายหนุ่มิ่อเาท์เอร์พยาบาล่อนไป่อยัห้อยา
และไ้พบแพทย์เ้าอไ้เินสวนมาพอี ุหมอึรู้ว่าพวเา้อาระลับบ้านแล้ว
“เ้าหน้าหนาวแล้ว ้อรัษาสุภาพ้วยนะะ”
ุหมอบอพศนาถ่อนะาัน าราสาวเินเอไหวแล้วโยมีไทรีสประอไม่ห่า
แลูสใสว่าเมื่อืนนิหนึ่
“่ะ ุหมอ”
“ะรบวนไหมะ ...ถ้าหมอะอถ่ายรูปับพวุเป็นที่ระลึ”
“ะีหรอะ นีูแย่มาเลยนะ” พศนาถอเป็นห่วไม่ไ้ว่าหน้าาอเธออาไม่พร้อมสำหรับารถ่ายรูป
“โถ ...ไม่เป็นไรหรอ่ะ
ไม่รู้ะมีโอาสไ้เอาราัอย่านี้อีเมื่อไหร่” ุหมอบออย่าื่นเ้น
“ไ้สิรับ” ไทรีสสรุป่อนรวบเอวพศนาถเ้ามาใล้
“ุหมอยืนรลาเลยรับ”
ไทรีสประอพศนาถออมาถึหน้าโรพยาบาล
ท้อฟ้าสว่าแล้วหายัไม่สใสเท่าที่วร ถนนเบื้อหน้าเียบเหาว่าเปล่า
มอไปทา้ายหรือวาไม่พบเอสิ่มีีวิใ
ายหนุ่มวนเธอไปทานโ๊ที่ร้านอาหารเพิห้าาฝั่ร้ามโรพยาบาลที่ยัเปิไฟล้อแสสลัวแรแห่วัน
ายหิผัวเมียำลั่วยันัเรียมร้านยิ้มรับลู้านแรอวันอย่าระือรือร้น
“เราะลับันยัไะ”
พศนาถถามึ้นเมื่อพาันมานั่ที่โ๊ะแล้ว
“ผมโทรไปที่รีสอร์ทแล้ว
เ้าะส่รถมารับ ...ที่ริเมื่อืนลุปรีะอยู่รอเรา แ่ผมให้แลับไป่อน
นีละไ้พัยาวๆ”
“ลำบาลุแริๆ
นะะ” บออย่าไม่สบายใ
“นีลไม่ไ้ั้ใให้เิเรื่อแบบนี้เสียหน่อย”
เายิ้มปลอบ “ทานโ๊ให้หมนะะไ้ทานยา”
เมื่อถึรีสอร์ท
ไทรีสและพศนาถรีบลับห้อพัเพื่อเรียมัวสำหรับารทำานในวันนี้
ะทีมานทุนไปรวมัวันที่โ๊ะอาหารเ้าแล้ว ายหนุ่มออมายืนรอที่ระเบีย
มอไปที่ประูห้ออหิสาวเป็นระยะล้ายัวล
นานเินไปแล้ว
...ไทรีสิและเริ่มร้อนใ ลัวว่านเพิ่ฟื้นไ้ะเป็นอะไระทันหันึ้นมาอี
เาลอเรียื่อเธอสอรั้ เมื่อไม่มีารอบสนอึพุ่รไปเปิประูทันที
ึ่เป็นัหวะเียวันับพศนาถ หิสาวผะหายนิหนึ่อย่าใ
“อะไร
...มีอะไรหรือเปล่ารีส” มอเาาโอย่าื่นๆ ัวลีบ
“โธ่! นีล...”
สีหน้าและแววาเาอ่อนแสล แฝวามห่วใยมา
ึเธอออมานอห้อเพื่อะไ้มอเห็นันถนั
สอมือประอวหน้าาวีรูปไ่ไว้อย่าแผ่วเบา
นิ้วหัวแม่มือทั้สอลึไล้ไปามโหนแ้มเนียนลื่น “นึว่าเป็นอะไรไปอี
...เรีย็ไม่อบ ผมเป็นห่วนะ รู้ไหม”
พศนาถยิ้มๆ
ท่าทาเาะห่วเธอมาริๆ “นีไม่เป็นไรแล้ว เราไปันเถอะ ...ไป่ะ”
หิสาวเลื่อนมือทั้สอึ้นับเอวเาไว้โยไม่รู้ัวว่าเิาวามื้นันในใ
ไทรีสยัสำรวไปทั่ววหน้าอเธอ
เพิ่รู้สึัวว่าใล้ิันมาเหลือเิน ...่าเถอะ
ถ้ามันไม่ไ้เสียหายอะไรและเาอยาทำเพื่อให้ัวเอสบายใ “...โอเ”
เาเลื่อนมือลไปประอ้นอและไหล่บอบบาอหิสาว
“อบุมานะะ
สำหรับทุอย่าที่ทำให้นี” พศนาถบออย่าาบึ้่อน่อยๆ
เอนศีรษะวาลบนเนินออเา ไ้ยินเสียหัวใเร่ัหวะอยู่้าหู ...เธอหลับาล
สัมผัสเลือเนื้ออันอับอุ่น วามมีน้ำใและห่วใย
ไทรีสยมือึ้นลูบเรือนผมออีฝ่ายอย่ารัใร่
มืออี้าประออเอวเล็ไว้หลวมๆ
สูมลิ่นหอมาเรือนร่าที่เพิ่ผ่านารำระและอบปรุอย่าสื่น
เป็นรั้แรนอเหนือารแสที่ไ้ใล้ินรารึเ่นนี้
ทั้สอแลเปลี่ยนและส่ผ่านวามรู้สึลึึ้ภายในให้แ่ันโยไร้ึ่สรรพสำเนียใ
‘ผมอยาูแลุ
อยาอยู่ใล้ๆ และอยาใหุ้ปลอภัย’ ไทรีสระับอ้อมอแสนหวานเ้าอีนิเพื่อสร้ารอยทรำลไปถึลาใ
ความคิดเห็น