ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Mr.Ong's special story ; Slate Man
"เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น
"จนกว่าเธอจะยอมเป็นแฟนฉัน"
พลั่ก!
"โอ๊ะ! ขอโทษ..ค่ะ"
ซุ่มซ่ามอีกแล้ว
คิมแชอานึกอยากเขกหัวตัวเองแรงๆเผื่อจะได้มีสติเหมือนคนอื่นเขาบ้าง
ร่างบางรีบเก็บข้าวของของอีกคนที่หล่นอยู่ตามพื้นก่อนจะส่งคืนให้ เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เขาเงยหน้าขึ้นมาพอดี
โอ้.. นั่นองซองอูใช่รีเปล่า?
"ขอบคุณครับ แล้วก็..ขอโทษที่ชนด้วยนะ"
"เอ่อ..ค่ะ! ม...ไม่เป็นไรค่ะ"
เขาส่งยิ้มร่าเริงก่อนจะรีบวิ่งหายไปพร้อมกับย่ามสีดำที่เธอเห็นเขาสะพายมามหา'ลัยอยู่ตลอด
ร่างบางยืนมองเขาวิ่งไปจนลับสายตาก่อนจะถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองจากกระเป๋ากระโปรง นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความหาใครบางคนก่อนจะกดส่งไป
14.32 ̶ เจอเขาอีกแล้ว
หลังจากที่รอมาหลายนาทีข้อความที่ส่งไปก็ยังไม่ขึ้นคำว่าอ่าน เธอถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเก็บมันลงที่เดิมและเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นพอดี
Slateman : เป็นไงมั่ง ̶ 14.41
Slateman : ได้คุยป้ะ? ̶ 14.41
read. 14.42 ̶ นิดนึง
Slateman : โถ่เจ้าซื่อบื้อ ̶ 14.42
Slateman : มีโอกาสแล้วทำไมไม่รีบทำคะแนนล่ะ? ̶ 14.43
Slateman : เนี่ย พอไม่ได้คุยก็บ่นๆๆๆๆ ̶ 14.43
Slateman : น่าเบื่อซะจริงๆ ̶ 14.43
Slateman : บางทีเขาก็อาจจะอยากคุยกับเธอนะ ̶ 14.44
Slateman : เออละวันนี้ไปเที่ยวที่ไหนป้ะ? ̶ 14.45
บทจะรัวก็รัวจังเลยนะคุณ
ถ้าถามว่า Slateman คือใคร อันที่จริงเธอก็ไม่รู้หรอก แต่ทั้งคู่รู้จักกันจากความผิดพลาดของเธอเองที่ทักไลน์ผิดคน
แต่เธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่าไอ้บัญชีที่ชื่อ Slateman มันมาอยู่ในรายชื่อเพื่อนได้อย่างไร
read. 14.46 ̶ ไม่อ่ะ คิดว่าน่าจะกลับบ้านเลย
read. 14.46 ̶ นายล่ะจะไปไหน?
Slateman : คิดว่าน่าจะไปดริ๊งกับเพื่อนต่ออ่ะ ̶ 14.46
Slateman : ไปด้วยกันมะ? ̶ 14.47
read. 14.47 ̶ ไม่เป็นไร
read. 14.48 ̶ เที่ยวให้สนุกนะ
Slateman : เออนี่ เธอชอบผู้ชายแบบสายดริ๊งงี้ป้ะ? กร๊าวใจดีเนอะ ̶ 14.49
read. 14.49 ̶ ถ้าให้พูดตามความจริงก็
read. 14.49 ̶ ไม่อ่ะ ไม่ชอบ
อีกฝ่ายอ่านไม่ตอบอยู่นานจนเธอขี้เกียจรอก่อนจะเก็บโทรศัพท์แล้วรีบเดินออกจากมหา'ลัยมายังป้ายรถเมล์ที่ชอบมานั่งรอเป็นประจำ
ร่างบางนั่งรอตามปกติ มือบางหยิบหูฟังจากกระเป๋าเป้แต่ก่อนที่จะได้เสียบมันเข้ากับโทรศัพท์ เสียงของใครบางคนก็ทำให้เธอชะงักแล้วหันไปหาเขาทันที
"เฮ้! คุณเดรสสีฟ้า เจอกันอีกแล้วเนอะ!"
ใช่.. เขาคือองซองอู คนที่เธอแอบชอบมาตั้งแต่ม.ปลาย
"เอ่อ..สวัสดีค่--"
"ผมไม่ได้ชื่อค่ะ เรียกผมว่าซองอูดิ สุภาพทำไม เพื่อนกันแท้ๆ"
เขารู้จักเธอ.. งั้นหรอ?
"อ๋อ..ค่ะคุณ--"
"ไม่ต้องมีคุณนำหน้าด้วย ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อนกัน"
เขาเบะปากก่อนจะนั่งลงข้างๆจนเธอเกือบเขยิบที่(เขยิบหนี)ให้ไม่ทัน
"เธอชื่ออะไรหรอ?"
"เอ่อ.. อ๋อ!! คิมแชอาค่ะคิมแชอา.."
"แชอามารอที่นี่ทุกวันเลยหรอ?"
"อื้ม! มารอทุกวันเลย พอดีว่าเราอยู่หอน่ะ"
"แล้ว..ไม่ไปเที่ยวที่ไหนหรอ ไหนๆก็อยู่หอแล้ว"
"ไม่ล่ะ กลับห้องไปนอนตากแอร์เย็นๆสบายกว่าเยอะ"
...
เงียบ..
เดดแอร์อีกแล้ว
"อันที่จริง.." องซองอูเกริ่นแล้วทำท่าคิดอะไรบางอย่างก่อนจะหันหน้ามาหาเธอพร้อมส่งยิ้มกว้าง
"อันที่จริงวันนี้ฉันคิดว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนล่ะ"
..
"อ่าฮะ"
..
คุยอะไรต่อดี..!? คิดสิคิด!!!
"แต่ว่าคนที่ฉันชอบ..เขาไม่ชอบผู้ชายสายดริ๊งน่ะ ก็เลยไม่ไปแล้ว เสียดายเนอะ"
อ๋อ.. มีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่เอง
แต่รูปประโยคคุ้นๆเนอะ ว่ามั้ย?
"ว่าแต่แช--"
"แชอายาาาาาาา~"
แขนแกร่งของอีกกอดคอร่างบางพร้อมส่งยิ้มหวานให้
"ย๊า! คิมชีฮยอน! ปล่อยเดี๋ยวนี้..!"
"ไม่ปล่อยหรอก! ผมตามหาพี่จนทั่วมหา'ลัยเลย นี่จะกลับหอแล้วหรอ? ทำไมไม่บอกล่ะ ผมจะไปด้วย"
ใช่ คิมชีฮยอนเป็นน้องชายแท้ๆของเธอเอง
"วันนี้มีเลี้ยงสายรหัสไม่ใช่หรอ?"
"แล้วพี่ไม่ไปหรอครับ?"
...
"เอ่อ..คงไม่"
"พี่ไม่ไปผมก็ไม่ไป"
ว่าแล้วก็หยิกแก้มเธอทีนึง คิมแชอาเบิกตากว้างก่อนจะรีบตีมือน้องชายตัวเองแล้วหันไปยิ้มแห้งๆให้องซองอูที่นั่งมองอยู่
"ล้อเล่นครับ ผมไปก็ได้ ดูแลตัวเองด้วยนะ ม๊วฟ~!"
มือบางดันหัวน้องชายออกห่างก่อนที่ร่างสูงของคิมชีฮยอนจะวิ่งหายไป เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะหันมาทางองซอง..
อ้าว หายไปไหนซะแล้ว?
ร่างบางถอนหายใจยาวเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันพร้อมกับนั่งรอต่อไป ไม่นานนักรถเมล์ก็เข้ามาจอดที่ป้าย มือบางเก็บโทรศัพท็ลงในกระเป๋าก่อนจะรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ไปทันที
นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอองซองอูอีก.. แถมคุณ Slateman ก็ยังทำตัวแปลกๆ จากประโยคยาวๆกลายมาเป็นแค่ อ๋อ อืม โอเค แล้วก็ยังตอบช้ามากๆอีกต่างหาก
พลั่ก!
"อ๊ะ!"
"ขอโทษครับ ผมรีบไปหน่อยน่ะ แหะๆ"
โอ้..นั่นมันคังแดเนียลใช่มั้ย?
หล่อกว่าที่เธอได้ยินเพื่อนในคลาสพูดกันอีกนะ
ร่างบางละความสนใจจากอีกคนก่อนจะรีบก้มเก็บข้าวของของตัวเองที่ตกกระจายอยู่บนพื้น
ในหัวก็ได้แต่นึกโทษตัวเองชอบที่เหม่อลอยอยู่เรื่อย
"เธอๆ"
เสียงทุ้มของอีกคนเรียก หญิงสาวเงยหน้ามองพร้อมกับเลิกคิ้วทำหน้าสงสัย
"เธอชื่อ คิม-แช-อา ป้ะ?"
เขาเน้นชื่อเธอทีละคำ คนถูกถามยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้า
สงสัยอ่านจากสมุดที่ตกเมื่อกี้แน่เลย
"เห็นเธอแล้วนึกถึงเพื่อนฉันเลยว่ะ เนี่ยสาวในฝันของมันเลย" ชายหนุ่มว่าก่อนจะหัวเราะแล้วส่งสมุดพร้อมปากกาหลากหลายสีมาให้
เธอน่ะ พูดไม่เก่งหรอก ก็เลยทำได้แต่ยิ้มให้อีกคนพร้อมเอ่ยคำขอบคุณก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้าย
แต่แยกย้ายกันไม่ทันไรก็มาเจอกันในคลาสอีก
คังแดเนียลยิ้มกว้างก่อนจะลุกมาลากตัวร่างบางที่กำลังยืนเป็นหินอยู่
"นั่งตรงนี้นะแชอายา"
เธอยิ้มแห้งๆพร้อมกับเหลือบตาไปมององซองอูที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่
"จะดีหรอคะ? ก็คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ"
"เอาน่าาา ฉันเห็นว่ามันไม่มีที่นั่งแล้ว นั่งใกล้จารย์ซักวันนึงจะเป็นไรไป ไปแล้วนะ~ กูไปละนะครับเพื่อนอ๋ง~"
คังแดเนียลเดินไปนั่งแล้ว ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ที่ใกล้กับองซองอูที่สุด ไม่รู้ว่าถูกคังแดเนียลแกล้งหรืออย่างไร แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีที่นั่งนอกจากที่ที่ใกล้อาจารย์สุดโหดอย่างที่เขาว่าจริงๆนั่นแหละ
ติ๊ง~
Slateman : วันนี้น่าเบื่อเนอะ ̶ 10.08
โห..นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดนับจากวันนั้นเลยนะเนี่ย
read. 10.08 ̶ ทำไมหรอ?
Slateman : แชอา ̶ 10.08
Slateman : ฉันว่าฉันอกหัก ̶ 10.09
read. 10.09 ̶ หือ?
read. 10.10 ̶ ไหนใครทำอะไรสเลทแมน
Slateman : ก็คนที่ฉันชอบเขามีแฟนแล้ว ̶ 10.10
read. 10.10 ̶ จริงดิ?
read. 10.11 ̶ แล้วนายจะทำไงต่อ?
Slateman : ตัดใจไง ̶ 10.12
Slateman : แต่ตัดใจไม่ได้ว่ะ ̶ 10.12
Slateman : ก็เขานั่งอยู่ข้างๆฉันเนี่ย จะให้ตัดใจไงวะ ̶ 10.12
นิ้วเรียวพิมพ์ตอบแต่เพราะเสียงโหดๆของอาจารย์ทำให้เธอกดล็อคหน้าจอแล้วเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าอย่างอัตโนมัติ เหลือบตามองคนข้างๆก็เห็นองซองอูนั่งเล่นโทรศัพท์ของเขาอยู่
ไม่เรียนรึไงนะ?
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอที่ต้องไปสนใจนี่นา
คิมแชอาหันไปสนใจกับเนื้อหาตรงหน้าก่อนที่เสียงแจ้งเตือนจะดังขึ้นรัวๆจนอาจารย์และเพื่อนร่วมคลาสหันมามอง
"ช่วยปิดเสียงด้วยนะคะคุณคิม ก่อนที่ดิฉันจะเชิญคุณไปตอบข้อความข้างนอก"
"ขอโทษค่ะ"
ใครส่งข้อความมาตอนนี้กันนะ!?
Slateman : น่า ̶ 10.13
Slateman : เบื่อ ̶ 10.13
Slateman : ที่ ̶ 10.13
Slateman : สุด ̶ 10.13
Slateman : ใน ̶ 10.13
Slateman : โลก ̶ 10.13
Slateman : เลย ̶ 10.14
Slateman : เนอะ ̶ 10.14
เธอถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะกดปิดเครื่อง แล้วกลับมาสนใจกับการเรียนต่อ
ส่งมาแบบนี้มันน่าโมโหจริงๆเล้ย
วันนี้โชคดีที่คลาสเลิกเร็วกว่าปกติเพราะอาจารย์ติดประชุมกันถ้วนหน้า เป็นเรื่องดีของคิมแชอาที่จะได้รีบกลับหอไปจัดการโปรเจ็คที่ยังค้างอยู่
แต่ดูจากท้องฟ้าแล้วคงจะไม่ได้กลับง่ายๆ
เปาะแปะ เปาะแปะ
เสียงเม็ดฝนที่ตกลงบนหลังคาทำเอานักศึกษาหลายคนเซ็งกันยกใหญ่โดยเฉพาะหญิงสาวที่ถอนหายใจราวกับตนเองเบื่อชีวิตมานานนักหนาก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
"นี่"
...
"แชอา"
...
"คิมแชอา"
...
"ย๊า!!!"
ร่างบางสะดุ้งพร้อมหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่ พอหันไปรอบห้องก็พบว่าตนและเขากลายเป็นจุดสนใจไปแล้ว
"ม..มีอะไรรึเปล่า?"
"กลับบ้านกัน"
ห..ห้ะ? ว่าไงนะ?
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
!!!!!
ไม่รู้ว่าเธอแสดงสีหน้าออกไปอย่างไรเขาถึงหัวเราะออกมาอย่างนั้น มือหนาคว้ามือของอีกคนมาจับไว้ก่อนจะลากออกจากห้องไปโดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งสิ้น
ให้ตายเถอะ..เธอกำลังจะเป็นบ้าตายเพราะองซองอูเนี่ยแหละ
"เดี๋ยวค่ะ! คือ.."
ร่างสูงนิ่งไปก่อนจะหันกลับมาถาม "ทำไม? แฟนมารับรึไง?"
"ป..เปล่านะคะ!" เธอก้มมองพื้น "คือว่าซองอูไม่กลัวสายตาที่เค้ามองเราเลยหรอ?"
องซองอูหันไปรอบๆก็เห็นผู้คนมากมายที่รายล้อมเขาอยู่ ซึ่งก็เป็นผู้หญิงที่หลงเสน่ห์ของเขาเป็นส่วนใหญ่ แน่นอนว่าพวกนั้นก็จะพาลไม่ชอบคนตัวเล็กของเขาด้วย
"กลัวอะไร๊~ ก็เธอมีแฟนอยู่แล้วหนิ!"
หือ? แฟน?
อย่าบอกนะว่าเขาหมายถึงที่ป้ายรถเมล์วันก่อนน่ะ!?
"ไม่ใช่นะคะ! คิมชีฮยอนน่ะ--"
"เธอน่ะบอกว่าเธอชอบฉัน..ทั้งๆที่เธอมีแฟนอยู่แล้วได้ไง!?"
ไปกันใหญ่แล้ว!!
"มึงอ่ะเพ้อเจ้อ!!" คังแดเนียลตะโกนขึ้นจากข้างหลัง "คิมชีฮยอนน่ะเป็นน้องของคิมแชอา เค้ารู้กันทั้งมหา'ลัยแล้วมั้ง"
ต้องขอขอบคุณคังแดเนียลที่ช่วยเธอไว้อีกครั้ง
องซองอูทำหน้าเหวอก่อนจะเกาท้ายทอยพร้อมกับตีหน้ามึน แล้วหันมายิ้มแห้งๆให้เธอ
"ขอโทษนะ พอดี..ลืมคิดไปเลยน่ะ แหะๆ"
"ไม่เป็นไร ซองอูกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวเราไปรอรถ---"
"ไม่ให้ไป!!"
เขาว่าเสียงดังจนอีกคนสะดุ้ง
"เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น"
..?
"จนกว่าเธอจะยอมเป็นแฟนฉัน"
!!!!!!!
เสียงกรี้ด เสียงโห่แซวปะปนกันไปจนน่าเวียนหัวแต่ก็ยังดังไม่เท่าเสียงหัวใจของคิมแชอาที่เหมือนเสียงกลองที่รัวในงานกีฬาสี..ไม่สิ มันมากกว่านั้นเสียอีก
นี่องซองอูขอเธอเป็นแฟนงั้นหรอ? บ้ารึเปล่า? เธอต้องฝันไปแน่ๆ
"นี่..ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย?"
"ใครมันจะไปล้อเล่นกับความรู้สึกตัวเองล่ะครับ? : )"
อ่า..ให้ตายสิ
"แล้ว..ชอบฉัน...ตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย?"
เขาทำท่าคิดอยู่สักพักก่อนจะชูมือขึ้นตรงหน้าของหญิงสาว ทั้ง 5 นิ้วกางออก
5 เดือน?
"5 ปี"
....!!
"ฉันน่ะชอบคนคนนึงมากๆเลยนะ เราสองคนน่ะอยู่โรงเรียนเดียวกัน ฉันเจอเธอครั้งแรกตอนงานกีฬาสี ตอนนั้นฉันจำได้ว่าเธอคนนั้นแข่งวอลเล่ย์บอลล่ะ"
...
"เราสองคนไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันหรอก แต่ฉันก็คอยส่องเธอคนนั้นอยู่ตลอด ทำทุกอย่างแม้กระทั่งลงทุนจ้างให้เพื่อนเอาไลน์ของคนคนนั้นมาให้ฉัน"
...
"ขอบคุณความซุ่มซ่ามของเธอคนนั้นแท้ๆที่ทักไลน์ผิดคนแล้วก็ทำให้เราได้คุยกัน"
...
"ให้เฉลยป้ะ?"
...
"ฉันคือ Slateman ไง"
"ห้ะ!?"
อ๋อ..ก็พอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ
"คราวนี้เป็นแฟนกันได้ยัง?"
องซองอูยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเธอต้องถอยหนี เธอเบ้หน้าเมื่อได้ยินเสียงเชียร์จากคนรอบข้างจนดังก้องไปทั้งหู
เกิดมาเพิ่งเคยโดนขอเป็นแฟนก็วันนี้แหละแชอาเอ๊ย!
"แชอายา ซองอูรอคำตอบอยู่นะครับ"
เอาไงดีล่ะ? ฮือออออออออออออออ
...
เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะก้มหน้างุด
"ก..ก็ได้"
ทุกอย่างเงียบลงราวกับต้องการฟังสิ่งที่เธอพูดอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ทุกคนจะทำหน้าแบบไหน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพื้นกระเบื้องช่วยชีวิตเธอได้มากโข
"ว่าไงนะแชอา?"
...
"อืม"
"ขอคำตอบแบบชัดๆดิ๊"
"อืมมมมมม!!!!"
น่ารัก..
ภาพของคนตัวเล็กที่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขา แทนที่เขาจะรู้สึกไม่ชอบใจแต่กลับยิ้มออกมาดื้อๆ
ไม่ว่าคิมแชอาจะทำอะไรมันก็น่ารักในสายตาขององซองอูไปเสียหมด
เขาพยายามเรียกร้องความสนใจหลายรอบโดยการไปตีสนิทและสร้างพื้นที่สีชมพูกับผู้หญิงคนอื่นไว้มากมาย แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สนใจเขาอยู่ดี
นอกจากจะไม่เวิร์คแล้วยังได้สร้างศัตรูเพิ่มอีก
ยกตัวอย่างเช่นคุณยุนจีซอง พี่ชายของคนที่เขาเคยสร้างพื้นที่สีชมพูด้วย
เกือบได้สะพายย่ามหนีไฟไหม้แล้วล่ะสิ ถ้าถามว่าไหม้ที่ไหนก็บ้านเขาเนี่ยแหละ!
เขาพยายามทำทุกวิถีทาง ยอมเข้าคลาสวิชาที่ตัวเองเกลียดนักหนาเพื่อแค่ให้ได้เห็นหน้าเธอคนนั้น
แต่ถึงจะเข้าเรียนตามเธอแต่ผลการเรียนก็ไม่ได้ดีขึ้นกว่าเดิมเลยครับ
อ๋งน้อยใจเว่อร์ๆ
อย่างไรก็ตาม คิมแชอาน่ะเด็กเรียนตัวแม่ สอนลูกได้สบ๊าย.. ถามว่าลูกใคร ก็ลูกอ๋ง&แชแชไง๊ ฮิฮิ
"แชอาครับ"
"ห..ห้ะ?"
"เป็นแฟนกันนะ โอเคป้ะ?" เขาถามเป็นรอบที่ 2 นั่นทำให้คนถูกถามหน้าค่อยๆขึ้นสีแดงระเรื่อ
"อ..โอเค"
"ขอแบบ คิมแชอายอมเป็นแฟนกับองซองอูแล้ว งี้ได้ป้ะ?"
...
"คิม..แชอา..เอ่อ...ยอมเป็นแฟนกับ@*#%แล้ว"
เพราะรีบพูดมากเกินไปทำให้ลิ้นพันกันจนออกมาฟังดูแล้วตลก คิมแชอาเบะปากแต่ก่อนที่จะได้เงยหน้าขึ้น แขนแกร่งของอีกคนก็วางพาดบ่าเล็กของเธอไว้ ก่อนจะ..
ฟอดดด
"โห่ไรว้าาาาา"
"ฮิ้ววววววววววววว"
ทำอะไรไม่ถงไม่ถามกันซักคำ!
"ทุกคนโว้ยยย!!" เสียงขององซองอูดังขึ้น "เนี่ย! คิมแชอา..แฟนกูเอง ใครคิดจะจีบก็ข้ามศพกูไปก่อนโว้ย!!!"
แล้วเสียงโห่แซว(และเสียงอกหักดังเป๊าะของสาวๆหลายๆคน)ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับประโยคเด็ดประจำสัปดาห์
"ไอ้อ๋งมีเมียแล้วโว้ย!"
Special part
ใครว่าเป็นแฟนองซองอูแล้วจะชีวิตดีอย่างที่สาวๆคนอื่นเค้าจินตนาการกันล่ะ?
คิมแชอาบอกได้เต็มปากเลยว่า ไม่!
คบกันมาเกือบ 4 เดือนแล้ว บอกตามตรงว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่ามีแฟนหรือมีลูก
"แชอายา~ อ๋งเห็นแชทำงานมาทั้งคืนแล้วนะ จะเป็นญาติกับแพนด้าอยู่แล้ว"
...
เงียบ
"แชอา~~ ไปกินขนมกัน"
"แป๊บนะ ขอเราทำตรงนี้ให้เสร็จก่อน"
โห.. พูดงี้มาร้อยรอบแล้วนะ เดี๋ยวโดน..
โดนไล่ไปอยู่ข้างนอกเลยหนิ! ..หมายถึงเขานั่นแหละที่โดนไล่ ข้อหาก่อกวนเวลาทำงาน
ครับ.. เขาก็มักจะหาเรื่องมาป่วนเธอเสมอนั่นแหละ
แต่คิมแชอาก็ไม่เคยรำคาญแม้แต่นิด ถามจริงๆ ตอนแม่ท้องแม่กินนางฟ้าหรอครับ จิตใจถึงได้ดีขนาดนี้
ดีจนเขาไม่อยากจะพาเธอมาเสื่อมเสียเพราะความhereของตัวเองที่มีอยู่เต็มเปี่ยมอยู่ในสายเลือดเลย
เอาล่ะ เขาจะขอกวนเธออีกครั้งก็แล้วกัน
"คิม-แช-อา-ไป-กิน-ขะ-หนม-กัน-เถอะ-นะ!"
...
"หรืออยากจะกินซองอูในห้องนี้ก็ได้นะ : )"
"ทะลึ่ง!"
แค่ได้เห็นรอยยิ้มเขินของอีกคน องซองอูก็มีพลังในการมีชีวิตอยู่ไปอีก 10 ปีเลยครับสังคม
มือหนาม้วนผมของอีกคนเล่น แต่พอเห็นอีกคนไม่สนใจก็อดแกล้งไม่ได้ ร่างสูงเขยิบเข้าไปใกล้คนตัวเล็กก่อนจะกดจูบลงบนซอกคอของอีกคนเบาๆ
ได้ผล! เธอชะงักมือที่กำลังทำงานอยู่ทันที
"ฮื่อ อย่า.."
เสียใจด้วยครับ คุณห้ามผมไม่ได้แล้ว : )
ทันทีที่คิมแชอาหันมาเขาก็รีบกดริมฝีปากลงบนส่วนเดียวกันของอีกคน มือบางจู่ๆก็อ่อนแรงจนเผลอปล่อยปากกาในมือหล่นลงบนพื้นไปดื้อๆ หญิงสาวร้องประท้วงเบาๆเมื่อเขาแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากของเธอพร้อมกับตวัดลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ
เธอกะจะต่อต้านแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจลึกๆความต้องการกลับถูกปลุกเร้าเข้ามาแทนที่โดยอีกคน เธอเผลอจูบตอบอีกคนไปโดยไม่รู้ตัว จูบแสนเงอะงะนั่นทำให้องซองอูมีอารมณ์มากกว่าเดิม
รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังของคิมแชอาก็สัมผัสกับเตียงนุ่มในห้องของตัวเองแล้ว..
"อื้ออออออ"
หญิงสาวร้องประท้วงเมื่อรู้สึกได้ว่าลมในปอดของตัวเองใกล้หมด เขาผละริมฝีปากออกก่อนจะจูบลงบนซอกคอขาวของเธออีกครั้งโดยไม่ลืมที่จะฝากรอยแสดงความเป็นเจ้าของด้วย ความต้องการของทั้งคู่เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ท่าทางจะหยุดยากแล้วล่ะ
"แชอายา"
"อือ" เสียงเบาหวิวของอีกคนทำองซองอูกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
"เจ็บหน่อยนะครับคนดี"
โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด
ไม่งั้นคิมแชอาคงไปเรียนไม่ได้แน่ๆ : )
#ปฏิบัติการณ์องซองอู
Writer : ทำงานเพลินจนเลทอีกแล้ว555555555 วันนี้มาพร้อมกับตอนพิเศษในวันเข้าพรรษากับคุณอ๋งค่ะ เป็นการสารภาพกลายๆว่าไรท์ลืมแต่งของคุณแดนไปซะสนิทเลย555555 ส่งคุณอ๋งมาแทนในวันนี้ก็หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ! เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น