ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Daniel next door ; 7th
defdanik : อย่าดื้อ
อียูจองยอมสงบปากสงบคำทำตัวเรียบร้อยจนครบ 2 สัปดาห์ที่ผ่านไปไวราวกับโกหก ตลอดเวลาที่ผ่านมาอียูจองก็มีคังแดเนียลคอยดูแลอยู่ไม่เคยห่าง บางครั้งก็รู้สึกดีแต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่ดุๆคุมอยู่ตลอดเวลา
"ยูจอง พี่บอกแล้วไงว่าถ้าอยากกินน้ำให้เรียกอ่ะ"
มือบางที่กำลังถือแก้วชะงักก่อนจะหันขวับไปหาคังแดเนียลที่ทำหน้าบึ้งเป็นตูดอยู่
"เห็นออกไปคุยโทรศัพท์ ก็นึกว่า--"
"เลิกเกรงใจกันได้แล้ว อยู่ด้วยกันมาจนคุณป้าจะจับเราแต่งงานกันอยู่ละ"
เอ๊ะไอ้นี่..
เธอวางแก้วน้ำไว้บนเคาท์เตอร์ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่โซฟาโดยมีไม้เท้าและคังแดเนียลค่อยช่วยพยุงร่างเอาไว้อยู่
หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุ คุณแม่ก็รีบพักงานและกลับมาดูแลลูกสาวคนสวย แต่พอเจอหนุ่มหน้าหมีก็หลบไปคุยอะไรก็ไม่รู้กัน 2 คนแล้วก็รีบกลับปูซานไปทำงานต่อ
รักวัวให้ผูก รักลูกให้ปล่อยลูกไว้กับผู้ชาย(หล่อ)ใช่ป่ะแม่
แต่พอเสร็จงานแล้วท่านก็กลับมาดูแลเธอเหมือนเดิม แต่เพียงมีคังแดเนียลเข้ามาเป็นผู้ช่วยคอยช่วยท่านดูแลอย่างอื่น
ตอนนี้คังแดเนียลก็เลยกลายเป็นลูกชายคนที่สองของแม่เป็นที่เรียบร้อย
ไม่รู้จะเรียกว่าโชคร้ายหรือโชคดีที่ช่วงนี้คุณแม่ดันติดงานนู่นนี่มากมายเพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้ท่านไม่อยู่บ้านบ่อยครั้ง คังแดเนียลจึงกลายมาเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลทั้งเธอและอีอูจินที่ตอนนี้กำลังไปลั้ลลากับสาวๆที่โรงเรียน
ส่วนคิมชีฮยอนและคนอื่นๆก็มีส่งข้อความมาถามเป็นครั้งคราว
รู้สึกฮอตจัง คิกคิกคิก
"ยูจอง"
"หือ?"
"ขอกอดหน่อย"
=[ ]=!?
"ล้อเล่น" คังแดเนียลหัวเราะคิกคัก "ถอดเฝือกพรุ่งนี้ใช่ป้ะ?"
คนถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบแล้วหันไปสนใจซีรีย์ในทีวีตรงหน้า
นัมจูฮยอกโคตรหล่อเลยให้ตายสิ
"ยูจอง"
"ว่า?"
"นางเอกสวยเนอะ"
"อืม สวยจริงๆ"
"แต่พระเอกหล่อกว่า"
"อือฮึ โคตรหล่อเลย"
"เนอะ ชอบอ่ะ อยากได้จัง"
...
อียูจองหันขวับไปทางคนที่กำลังยิ้มโชว์ฟัน 32 ซี่พร้อมกับตาที่ตอนนี้หายไปเหลือเพียงขีด 2 ขีด
"เป็นป้ะเนี่ย?"
"อือ เป็น"
...
ช็อคเชี่ย
"เป็นแฟนยูจองอ่ะ"
ช็อคกว่า
พอ จบ เลิก!
มือบางโยนหมอนอัดหน้าเขาแล้วหันไปสนใจทีวีข้างหน้า ก่อนที่จะพบสารคดีน้องหมา(เพิ่งกดเปลี่ยนช่องเมื่อกี้) เธอชะงักก่อนจะนั่งมองมันนิ่งๆ
ทำไมรู้สึกแปลกๆนะ
"เป็นอะไรรึเปล่า?"
ใช่เลย
"หน้าเหมือนพี่เลยอ่ะ"
"หมายถึงอะไร?"
"ไอ่ตัวสี่ขาในทีวีอ่ะ"
คังแดเนียลเงียบไปก่อนจะโยนหมอนที่เพิ่งโดนคนตัวเล็กโยนใส่กลับไป "ตอนนั้นก็บอกหน้าเหมือนหมี ตอนนี้บอกหน้าเหมือนหมา สรุปจะเอาไง?"
"งั้นพี่ก็เป็นทุกอย่างเลยเด่ะ เป็นหมีหมาดีป้ะ?"
กวนตีน
แต่เค้าบอกว่าผู้หญิงกวนตีนคือผู้หญิงน่ารัก.. ไม่เป็นไร คุณแดนชอบ
ไม่ได้ชอบผู้หญิงกวนตีนแต่ชอบอียูจองต่างหาก คิกคิก
คังแดเนียลมองเจ้าหมาที่มีชื่อสายพันธุ์ว่าซามอยด์ในทีวีสลับกับคนข้างๆที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับมันเป็นพิเศษก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาบางๆ เขามองเธออยู่อย่างนั้นจนเธอค่อยๆหลับไป และเป็นเวลาเดียวกับที่องซองอูโทรมาหาเขาพอดี
ร่างสูงลุกจากโซฟาแล้วออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอกเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่หลับอยู่ ทันทีที่ประโยคแรกของอีกฝ่ายเข้ามาในโสตประสาท คังแดเนียลก็นิ่งชะงักไปหลายนาทีกว่าจะรวบรวมสติกลับมาได้
[ไอ่แดน.. 'คนคนนั้น' กลับมาแล้วว่ะ]
'คนคนนั้น' งั้นหรอ?
เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็คิดถึงเธอคนนั้นอยู่ไม่น้อย แต่ในขณะที่ตอนนี้เขากำลังรู้สึกดีกับอีกคน
ทำไมต้องกลับมาทำให้สับสนด้วยวะ
มือหนาขยี้ผมตัวเองจนมันยุ่งไปหมด จนเสียงข้อความจากคนที่ไม่ได้ส่งมานานดังขึ้น
Yezinik : แดนิค ̶ 9.10
Yezinik : เป็นยังไงบ้าง? ̶ 9.10
Yezinik : สบายดีมั้ย? ̶ 9.11
เขากำลังจะกดปิดแอพพลิเคชั่นทิ้งเพราะไม่อยากเห็นข้อความเหล่านั้น แต่..
Yezinik : เยจินคิดถีงแดนิคนะ ̶ 9.15
มือที่กำลังจะกดปิดหยุดนิ่งไปทันที
ยอมรับว่าตอนนี้หัวใจของเขาม้นกำลังสั่นสะรัว
คิดถึง.. นี่คือคำแรกที่ปรากฏขึ้นมาในหัวของคังแดเนียลในตอนนี้
read. 9.16 ̶ แดนิคก็คิดถึงเยจิน
หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เหมือนเดิม..
อียูจองถอดเฝือกได้ 3 วันแล้ว และยังพอเดินได้แต่ยังไม่คล่องมากนัก เธอยังมีคังแดเนียลคอยดูแลอยู่เหมือนเดิม แต่..เธอรู้สึกได้ว่ามันแปลกๆ
นี่ไง ตอนนี้เขากำลังฝืนยิ้มให้เธออีกแล้ว
ถึงยังไงเธอก็ไม่อยากพูดอะไรมาก กลัวว่าจะเป็นแค่เธอที่คิดไปเอง ...แต่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ
"เลิกแล้วรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่มารับ"
"อืม"
"เป็นอะไรรึเปล่า?"
นั่นมันคำถามที่เธอควรถามเขาด้วยซ้ำ
"ไม่มีอะไรหรอก ไปเรียนเถอะ" แต่เธอก็ยังคงส่งยิ้มแห้งๆพร้อมกับผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัว เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินจากไป
ทุกอย่างมันเป็นเหมือนกับทุกวัน.. แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมกันนะ?
หลังจากที่ผ่านการเรียนมาอย่างหนักหน่วง อียูจองก็พาตัวเองมานั่งเฉาอยู่ตรงโต๊ะไม้หินอ่อนหน้าคณะ โชคร้ายนิดหน่อยที่พัคมิยองขอตัวกลับไปก่อนเพราะติดธุระกับทางบ้าน แต่ก็ยังดีอยู่นิดหน่อยที่วันนี้ไม่มีแดดแรงๆและไม่มีฝนตก
ถึงแม้ว่าฟ้าจะเริ่มครึ้มแล้วก็เถอะ
"นั่งคนเดียวอีกแล้ว"
เสียงของบุคคลปริศนาเป็นเหตุทำให้หญิงสาวเงยหน้ามอง คิมมินกยูยิ้มจนเห็นเขี้ยวของเจ้าตัวก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเธอพร้อมกับยื่นน้ำอัดลมรสโปรดส่งมาให้ด้วย
"ขอบใจนะมิงมิง"
หลังจากที่รับน้ำอัดลมมาดื่มแล้ว จิตใจของอียูจองก็รู้สึกชุ่มฉ่ำขึ้นเล็กน้อย พอหันไปมองหน้าที่เหมือนสุนัขตัวน้อยของเพื่อนสนิทแล้วก็หลุดขำออกมา
"ขำอะไรของเธอ?"
"ก็ขำที่นายซื้อไอ้นี่มาให้" นิ้วเรียวชี้ไปยังกระป๋องน้ำอัดลมรสโปรดที่ทั้งสองคนมักจะชอบซื้อมาดื่มด้วยกันตอนที่อยู่มัธยม "ขอบคุณนะที่ยังจำได้"
ชายหนุ่มค่อยๆฉีกยิ้มบางๆ "จำไม่ได้ก็บ้าแล้วล่ะ"
..
อ้าวกริบเฉยเลย
...
"เออนี่" คิมมินกยูเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"ว่าไงจ๊ะ?"
"เธอเป็นแฟนกับพี่แดเนียลจริงๆหรอวะยูจอง?"
.....
นั่นสิ..ใช่แฟน...จริงๆหรอวะ?
ถ้าไม่นับโมเม้นที่ร้านไก่ทอดก็ถือว่าตอบยากเหมือนกันแฮะ...ต้องตอบว่าอะไรดี?
"ก็..เอ่อ...ไม่รู้สิ"
เขาถอนหายใจทันทีที่ได้ยินคำตอบจากคนตรงหน้า "แล้วเธอ..ชอบพี่เขารึเปล่า?"
...
ดูเป็นคำถามที่ตอบง่ายแต่อันที่จริงมันยากมากจริงๆนะ
"ไม่ได้ชอบ..มั้ง"
เธอเม้มปากพร้อมกับก้มหน้าลง จนมือหนาของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทแตะเข้าที่ไหล่เบาๆ
"มีอะไรบอกฉันได้นะยูจองอา ฉันเพื่อนรักเธอเลยนะ"
เธอเงียบหลายนาทีก่อนที่สุดท้ายจะยอมเปิดปากพูดออกมา
"เขาเปลี่ยนไป..เขาเปลี่ยนไปแล้วมิงมิง"
...
"ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรหรือว่าฉันคิดไปเอง"
...
"เจ็บว่ะมิง ฉันควรทำยังไงดี?"
อียูจองจะรู้ไหมว่าตอนนี้คนที่เจ็บกว่าเธอคือตัวของคิมมินกยูที่กำลังส่งยิ้มบางๆพร้อมกับพูดเป็นกำลังใจให้เพื่อนสนิทอยู่นั่นเอง..
กว่าคังแดเนียลจะมารับก็เลทไปเกือบครึ่งชั่วโมง บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรก่อนจนกระทั่งรถขับมาจอดที่หน้าบ้านของเขา คังแดเนียลขมวดคิ้วทันทีที่เห็นรถหรูสีขาวจอดอยู่หน้าบ้านตน
ประตูรถสีขาวถูกเปิดออกด้วยหญิงสาวที่มีรูปร่างราวกับนางแบบชื่อดัง ผิวขาวสะอาด ริมฝีปากอวบอิ่มที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูหวานยกยิ้มจนตาหยี ก่อนจะโบกมือให้คังแดเนียลที่ชะงักค้างมาหลายนาที
"เยจินอา..."
เสียงทุ้มของอีกคนดังขึ้นเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะรวบรวมแรงฮึดสุดท้ายเปิดประตูแล้วออกจากรถโดยไม่มีคำร่ำลาอะไรทั้งสิ้น
เธอคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยที่เห็นเธอออกมาจากรถ ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ อียูจองยิ้มเจื่อนๆแล้วรีบสาวท้าวเข้าบ้านทันที
ทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ..?
"พี่ยูจอง~ แล้วพี่แด..อ้าว" อีอูจินเกาหัวตัวเองหลังจากที่พี่สาวรีบชิงหนีเข้าห้องนอนไป
ไหนขอออกไปดูหน่อยซิ
ชายหญิงสองคนตรงหน้าบ้านของบ้านข้างๆ ชายคนหนึ่งคือพี่ชายใจดีของเขาส่วนผู้หญิงอีกคนเขาไม่รู้จักแต่รู้แค่ว่า..สวยมาก
คงมีซัมติงอะไรกับพี่ชายของเขาแหงๆ
อ๋า...รู้เลยว่าพี่สาวของเขาเพิ่งเจออะไรมา
อย่าให้รู้นะว่าพี่ยูจองของเขาร้องไห้เมื่อไหร่ ไม่งั้นเจอดีแน่ครับพี่แดเนียล : )
อียูจองนอนโง่ๆมาแบบนี้ 4 ชั่วโมงแล้ว พอเปิดดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลา 17 นาฬิกาหรือ 5 โมงเย็น
ร่างบางถอนหายใจก่อนจะลุกจากเตียง เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เธอรีบกดรับทันทีที่เห็นชื่อของปลายสาย
"ว่าไงมิงมิง"
[ทำอะไรอยู่เนี่ย?]
"กำลังจะลงไปรดน้ำต้นไม้อ่ะ ทำไมหรอ?"
[เปล่าหรอก..แค่จะโทรมาถามอาการว่าตอนนี้โอเครึเปล่า]
เธออมยิ้มให้กับอีกคนก่อนจะเปิดประตูบ้านออก "ก็..สบายดี! อย่างอียูจองซะอย่าง ทำไมจะไม่โอเค--"
"แดนิคคิดถึงเรามั้ย?..เราคิดถึงแดนิคมากเลยนะ"
อื้อหือ ช็อคซินีม่า
เสียงหวานของคนแปลกหน้าทำให้เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง
ภาพของหญิงสาวตัวเล็กๆกำลังกอดผู้ชายข้างบ้านของเธอจากข้างหลัง
จุกเว่อร์
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่สายยางอยู่ใกล้กับจุดที่พวกเขายืนอยู่แค่เพียงรั้วกั้น
"เหอะ ประเจิดประเจ้อ"
สองคนนั้นสะดุ้งก่อนจะหันมามองหน้าเจ้าของประโยคที่ตอนนี้กำลังทำเป็นไม่สนโลกอะไร
[ห้ะ? อะไรนะยูจอง?]
"อ๋ออออออออ ฉันบอกว่าอยากกินแฮมเบอร์เกอร์ พรุ่งนี้พาไปเลี้ยงหน่อยดิมิงมิง"
อยากจะไปกินย้อมใจซักหน่อย ถึงภายนอกจะดูนิ่งๆแต่ก็ใช่ว่าไม่เสียใจนะ : (
[เลี้ยงไหนอ่ะ? บอกมาดิ พรุ่งนี้ฉันเลิกเร็วเดี๋ยวไปหาก็ได้ กินแมคดีป้ะ? หรือเบอร์เกอร์คิง--]
"คลับที่นายเคยชวนฉันไปอ่ะ"
[ห้ะ!? ไหนบอกอยากกินเบอร์เกอร์ไง ทำไม..]
"เออน่า กินเบอร์เกอร์จนเบื่อแล้ว อยากดื่มอะไรแบบนั้นมากกว่า ไม่ได้ดื่มนานแล้ว นายเลี้ยงนะ"
[เออๆแล้วแต่เลย งั้นพรุ่งนี้..]
"อันที่จริงไปคืนนี้เลยก็ได้ เอาเป็นว่า 3 ทุ่มฉันจะรอนายอยู่หน้าบ้านนะที่รัก จุ้บ!"
[เห้ยเดี๋ยวดิ! อย่าเพิ่---]
ติ๊ด!
เนี่ยแหละ สุดท้ายเขาก็จะมา อียูจองคอนเฟิร์ม
"พี่ไม่ให้ไป"
คังแดเนียลว่า "ถ้าจะไปที่แบบนั้น พี่ไม่อนุญาต"
"ก็ไม่ได้ขออนุญาตซักหน่อย" เธอส่งยิ้ม(ทอแหล)ก่อนจะก้มลงไปเปิดก๊อกน้ำแล้วหันไปรดน้ำต้นไม้ตามปกติ
"อียูจอง" เขากดเสียงต่ำลงพร้อมพ่นลมหายใจยาวๆ
"ค่ะ นั่นชื่อฉันเอง เรียกทำไมคะ?"
"แดนิค.. อย่าทะเลาะกับเขาเลยนะคะ"
อินี่ก็น่ารำคาญชิบหาย เกาะผู้ชายเป็นปลิงอยู่ได้ /เบ้ปากมองบน
"พี่บอกว่าพี่ห้าม--"
"พี่ไม่มีสิทธิมาห้ามฉัน!" เธอขึ้นเสียงเพราะเริ่มหมดความอดทน "พี่ชายก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใช่ ตอบมาดิว่าเราเป็นอะไรกันอ่ะ?"
...
เงียบ
...
"เหอะ" หญิงสาวแค่นหัวเราะ "จริงๆแล้วเราก็..ไม่ได้เป็นอะไรกันตั้งแต่แรกแล้วนี่"
มันคือความจริงที่เป็นเหมือนกับมีดกำลังกรีดแทงหัวใจดวงน้อยๆของเธออยู่
ทั้งสามคนนิ่งและไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งนั้น หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อหยุดน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมาแล้วหันหลังกลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อแต่สุดท้ายก็ทนกับความรู้สึกตัวเองไม่ไหว หันหลังกลับไปก็เจอผู้หญิงหน้าตาน่ารักส่งยิ้มหวานมาให้อยู่
คิดว่าไม่รู้รึไงว่าเฟคอ่ะ
ฉีดน้ำใส่แม่ง
"กรี้ดดดดดดด" เธอคนนั้นร้องขึ้นมาทันทีที่เธอหันสายยางไปหา ร่างของอีกคนที่ตัวเล็กกว่าเธอเปียกปอนไปทั้งตัว สภาพนั้นทำเอาคนที่เป็นคนทำยกยิ้ม
คังแดเนียลเบิกตากว้างก่อนจะรีบคว้าร่างเล็กนั้นไว้ข้างหลัง "เธอทำอะไรเนี่ยยูจอง!!!"
"ล้างความตอแหลไง"
..
อียูจองชี้ไปที่คนข้างกายเขา "คนนั้นน่ะ"
ร่างบางก้มลงไปปิดน้ำหลังจากที่ได้สร้างความสะใจส่วนตัวแล้ว ยอมรับว่าแอบกลัวคังแดเนียลตอนโกรธอยู่เหมือนกัน แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ
ถ้าจะอยู่กับผู้หญิงคนนั้นก็อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย!
ว่าแล้วก็หันหลังสะบัดตูดเดินเข้าบ้านอย่างนางพญา
"แล้วเธอก็ฉีดน้ำใส่เลยอ่อวะ เด็ดดวงเว่อร์" คิมมินกยูหัวเราะลั่นหลังจากที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากเพื่อนสาว
"ขำอะไรวะ! ตลกมากไง๊?"
"ก็ตลก โอ๊ย! ไม่ตลกแล้วครับ ไม่ตลกแล้ว.." เขาร้องลั่นหลังจากที่โดนฝ่ามือของหญิงสาวไปเต็มแขน ก่อนจะยกแอลกฮอลล์ในแก้วขึ้นดื่ม
คิมมินกยูเหล่มองเพื่อนที่ไม่ยอมดื่มอะไรมาตั้งแต่เข้ามาก่อนจะว่า "ถ้าคนชวนไม่ดื่มก็จะกลับแล้วนะ เสียดายตังค์"
โอ..ไม่นะ
มือบางรีบคว้าแก้วตรงหน้าแล้วกระดกเข้าปากให้รสชาติแย่ๆของมันไหลลงไปในคอ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ช่วยทำให้เธอรู้สึกโอเคจากคังแดเนียลได้มานิดนึง
แค่นิดเดียวจริงๆ
ผ่านไปหลายชั่วโมงจนทั้งคู่เริ่มหมดสภาพ อียูจองเองที่ไม่ใช่คนคออ่อนอไรสุดท้ายก็กลายเป็นอียูจองที่กำลังนอนเน่าๆอยู่บนโซฟา
เมาเป็นหมาเลย.. ทั้งคู่นั่นแหละ
"มิงมิงง่าาาาาา นายจากลับบ้านได้ปร้าา~"
"ม่ายรู้โว้ยยยยยย" เขาว่าก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะ ในมือกำลังกดโทรศัพท์หาใครบางคนอย่างทุลักทุเล
"พี่วอนอูยาาาา มารับโผ้มหน่อยเด่ะ...อยู่ผับพี่งาย...อยู่กับสาวววสวยยย"
เนี่ยแหละเขาถึงว่าคนเมามักจะพูดความจริงเสมอ
ในขณะที่คิมมินกยูกำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคน มือบางหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นก่อนจะกดเปิดเครื่อง ทันทีที่เครื่องเปิด เสียงข้อความก็ดังขึ้นรัวๆจนคนข้างๆหันมามอง
แต่เธอเองก็เลื่อนอ่านแค่ 2 ข้อความล่าสุดแค่นั้นแหละ
defdanik : ตอบดิ ̶ 21.39
defdanik : ทำไมไม่ตอบพี่ ̶ 21.39
..
ยังจะกล้าถามเนอะ
defdanik : อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ ̶ 23.27
read. 23.29 ̶ ไม่ต้องยุเสว
read. 23.31 ̶ ไอ้คนใยสน้าย
พิมพ์อะไรของกูวะ
defdanik : ? ̶ 23.31
defdanik : ส่งโลเคชั่นมา ̶ 23.31
read. 23.34 ̶ ไม่
defdanik : อย่าดื้อ
หึ ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลยเจ้าคนใจร้าย
อียูจองลุกจากโซฟาไปเข้าห้องน้ำโดยทิ้งเพื่อนมิงที่นอนหมดสภาพไปแล้วหลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ
ปึ่ก!
ทันทีที่ชนกับร่างปริศนา ร่างบางก็หมดเรี่ยวแรงล้มลงกับพื้นก้นจ้ำเบ้า เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ทำให้เธอล้ม
คังดงโฮเลิกคิ้วแล้วค่อยๆพยุงร่างเล็กให้ยืนขึ้น ต้องขอบคุณที่เขายังมีสติเนื่องจากยังดื่มไปได้ไม่มากนัก
"ไหวป้ะเนี่ย?"
"หวายยยยยยยยยย สบ๊ายยยม๊ากกกกก"
เอ่อ..เชื่อได้ป้ะวะ
เขาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา มือหนาหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดโทรหาใครบางคน
"ฮัลโหลไอ้แดน"
[ครับพี่? มีอะไรรึเปล่า?]
"พอดีพี่เจอ..เห้ย! อย่าทำดิ จะกลับบ้านมั้ย!?"
"หยุดน๊าาา ง่าาาาา" อียูจองเริ่มก่อกวนอีกคนโดยพยายามปัดโทรศัพท์ของเขาออกแต่ด้วยแรงที่ต่างกันมากทำให้ไม่เป็นผลเสียที จนเธอต้องกระทืบเท้าอีกคนแรงๆแล้วรีบวิ่งหนีไป
แต่สุดท้ายก็วิ่งหนีไม่ทันอยู่ดี..
"พี่เจอยูจองที่ผับxxว่ะ ดูสภาพแล้วไม่น่าจะมีสติแล้ว รีบมานะ"
[ครับพี่ เดี๋ยวผมรีบไป ขอบคุณมากๆ]
อียูจองถูกลากมาอยู่ที่หน้าผับกับคังดงโฮที่กำลังบ่นยาว แต่เพราะฤทธิ์แอลกฮอลล์ทำให้เธอจับใจความไม่ได้นัก ทำให้คังดงโฮยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก
"เข้าใจที่พูดป้ะเนี่ย?"
คนถูกถามพยักหน้าหงึกหงัก ร่างสูงเบะปากด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะจิ้มหน้าผากคนเมาไปหนึ่งที
"ไม่ต้องมาพยักหน้าเลย เธอน่ะไม่เข้าใจที่พี่พูดหรอก"
"อืมมมมมมมม พูดมากจีงจีงง"
เออ หุบปากก็ได้วะ
รถคันหรูแล่นมาจอดที่หน้าผับดัง คังดงโฮพ่นลมหายใจยาวก่อนจะเปิดประตูรถแล้วยัดร่างบางเข้าไปข้างใน
ในตอนแรกเธอโวยวายลั่นแต่พอหันไปเห็นสายตาดุๆของคนที่นั่งอยู่ในรถก็จำต้องยอมสงบปากสงบคำก่อนที่คังแดเนียลจะออกรถไปพร้อมกับประโยคของคังดงโฮที่เธอได้ยินมันอย่างชัดเจน
"ทีหลังอย่าปล่อยให้เมียออกมาเที่ยวที่แบบนี้อีกนะ มันอันตราย พี่ไปละ ฮิ้ง~"
ก็บอกว่าไม่ใช่เมียไงโว้ย!!!
ในรถปกคลุมไปด้วยความเงียบ หญิงสาวมองถนนข้างหน้าจนเริ่มปวดหัว
คังแดเนียลสังเกตคนตัวเล็กมาได้สักพักแล้ว ยอมรับว่าเขากำลังโกรธที่เธอไม่เคยฟังเขา แต่ถ้าให้คิดเข้าข้างตัวเองก็คงจะคิดว่าเพราะภาพที่เธอเห็นเมื่อตอนเย็น
ภาพที่คังเยจินกำลังกอดเขาอยู่
เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาไม่คิดถึงเธอ แต่ถ้าถามว่าจะกลับไปคบกันอีกมั้ย ทันทีที่เขาเห็นสภาพของคนตัวเล็กในตอนนี้เขาก็สามารถตอบได้เต็มปากเลยว่าไม่
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปีที่แล้วที่เขาคบกับคังเยจิน มันก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีมากนัก เขาบอกเลิกเธอในวันครบรอบ 11 เดือนเพราะเธอทำหนังสือเล่มหนาหล่นใส่แมวของเขาอย่างตั้งใจ
แมวใครใครก็รัก เข้าใจมั้ยครับ?
คังแดเนียล is ทาสแมวที่แท้ทรู2017
เขาถอนหายใจก่อนจะเอื้อมหยิบเสื้อแจ็คเก็ตที่เบาะหลังแล้วยื่นให้คนที่กำลังตัวสั่นเป็นลูกนก
"ห่มเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายนะ"
...
"อียูจอง"
...
"พี่บอกว่า--"
"ไม่ต้องยุ่ง!"
"..."
"คนใจร้าย!"
"..."
"ม่ายรักม่ายต้องมาแคร์ ม่ายต้องมาดีกับฉัน"
คังแดเนียลเกือบหลุดหัวเราะแล้ว แต่ต้องคีพลุคไว้ เขาวางเสื้อไว้บนตักของหญิงสาว แล้วหันไปสนใจกับถนนข้างหน้าต่อ
ยัยตัวน่ารักเอ๊ย..
ชายหนุ่มขับรถมายังหน้าบ้านของคนที่หลับไปแล้ว เขาลงจากรถแล้วเปิดประตูรั้วออก แต่..
มันล็อคครับท่าน
แถมไม่มีกริ่งให้กดอีกต่างหาก
นั่นทำให้เขาเหลือทางเลือกสุดท้าย
ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในรถแล้วขับเข้าไปจอดในบ้านของตน เขาหันมามองอียูจองที่กำลังหลับตาพริ้มแล้วยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหูของคนตัวเล็กแล้วกระซิบเสียงแผ่ว
"คืนนี้นอนกับพี่นะครับยูจองอา"
คังแดเนียลขอบอกอะไรอย่างหนึ่ง
ว่าอียูจองคือผู้หญิงคนแรกที่จะได้นอนกับเขาในบ้านของเขาเอง
ว่าแต่คืนนี้อียูจองจะโดนเขาลงโทษรึเปล่านะ? : )
#ปฏิบัติการณ์คังแดเนียล
ps. #ปฏิบัติการณ์คิมซามูเอล is here CLICK!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น