ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Daniel next door ; 9th
กว่าจะได้ทานอาหารเช้า(+เที่ยง) หญิงสาวก็แทบจะเป็นลมตายอยู่บนโต๊ะด้วยความหิวที่รุมเร้า ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่คุณนายคังดูจะสนใจเธอมากเป็นพิเศษแต่เพราะธุระบางอย่างทำให้เธอไม่ได้อยู่ทานด้วย ทำให้เหลือแค่ตัวเธอเองและคังแดเนียล 2 คนกับอาหารที่ไม่ได้มากและก็ไม่ได้น้อยแต่ก็เกินคำว่าพอดีสำหรับ 2 คน
งงป้ะ ไม่งงเนอะ
"กินนี่เสร็จแล้วอยากไปไหนต่อมั้ย หรือว่า--"
"ไป!!!" หญิงสาวชิงพูดขึ้นก่อนที่อีกคนจะถามจบแล้วก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารด้วยพลังแห่งความหิวโหยที่กำลังรุมเร้า
โบราณเค้าบอกว่ากินคาวไม่กินหวานสันดานไพร่
และแน่นอนว่าอียูจองไม่ใช่ไพร่
"ไปกินอีกแน่ๆ ยังอ้วนไม่พอรึไง??"
มือบางชะงักช้อนที่กำลังจะตักซุปเข้าปากพลางเงยหน้ามองหมียักษ์ที่ทำหน้าเหมือนซามอยด์อารมณ์ร่าเริง เธอเบะปากใส่เขาทีนึงก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั่ง..
"ช่วงนี้แก้มป่องขึ้นนะเราอ่ะ"
กี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"นั่นปากหรอ?"
...
...
อ้าวทำไมกริบล่ะ?
พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นซามอยด์ในร่างหมีมองหน้าเธอด้วยแววตาที่มีแต่ความน้อยใจเต็มเปี่ยม อียูจองเม้มปากพลางค่อยๆวางช้อนส้อมลงบนจาน
"เป็นร้ะ?"
...
"คังแดเนียล"
...
"เค ไม่ตอบก็ถือว่าสบายดีนะ" ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาทานต่อ
"จะไม่ง้อกันหน่อยไง๊!?" คังแดเนียลทำแก้มป่อง พลางตักเนื้อใส่จานเธอรัวๆราวกับเด็กเรียกร้องความสนใจ เธอเหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มมุมปากแล้วคีบเนื้อชิ้นหนึ่งจ่อปากของอีกคน
ชายหนุ่มนั่งนิ่งพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
"งงไร กินดิ"
..
"ไม่ได้ใส่ยาพิษใช่ป้ะ?"
คือแบบเค้าเห็นเราเป็นคนไงวะคังแดนิค
อียูจองส่ายหน้า "ตักมาให้ตั้งเยอะนึกว่าจะให้ป้อนไง เห็นชอบเรียกร้องความสนใจ"
"โห..อันนี้ด่าหรือว่ายังไง?"
"ป๊าววว ไม่เล๊ย"
...
คังแดเนียลเบ้ปากก่อนจะงับเอาเนื้อที่อีกคนตั้งใจป้อน
อืม..ทำไมเนื้อถึงอร่อยแบบนี้นะ?
ไม่นานนักทั้งคู่ก็พากันออกมานอกร้านแล้วก็ยืนเถียงกันอยู่นานว่าจะไปร้านไหนต่อ สุดท้ายก็ต้องใช้วิธีเสี่ยงดวงโดยการเป่ายิงฉุบ
อียูจองเลยได้มาเหยียบที่คาเฟ่แมวอีกครั้ง..
ไม่ใช่ว่าเธอเกลียดมันหรอก แต่เพราะอีกคนทำตัวเป็นทาสแมวอะไรนั่นมันทำให้เธอหมั่นไส้นิดหน่อย (ว่าแล้วก็เบ้ปากมองบนใส่ทีนึง)
"กินนี่มั้ยครับ เมี้ยวๆๆๆ"
...
"อ๋า..อันนั้นกินไม่ได้นะครับ ขนมของหนูอยู่นี่ต่างหาก"
โอเค ยอมรับว่าภาพผู้ชายตัวโตที่กำลังเล่นกับเจ้าแมวตัวอ้วนบนตักมันก็ดูน่ารักดี(เหมือนสุนัขพันธ์ซามอยด์อ้อนลูกแมว)แต่.. มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพวกชะนีเก้งกวางทั้งหลายไม่พากันกรี้ดกร้าดคังแดเนียลออกหน้าออกตาขนาดนั้นมั้ยอ่ะ!!
โว้ยแม่งหงุดหงิด อยากหันไปคำรามใส่คนพวกนั้นเหลือเกิน!!
ปั่ก!
ศีรษะของอียูจองเอียงไปทางที่วัตถุปริศนาโดนใส่ มือบางกุมบริเวณที่ถูกขว้างก่อนจะหันไปมองตัวต้นเหตุตาขวาง แต่พอรู้ว่าใครเป็นคนทำก็เบิกตาแล้วอ้าปากกว้าง
"เพื่อนยูจ๋า~"
"เฮ้ย!"
ร่างสูงของเพื่อนชายวิ่งมากอดกระทันหันจนร่างบางหงายหลังลงกับพื้น
ขอเพลงตอนที่พระเอกล้มทับนางเอกหน่อยค่ะ ฉากนี้มันใช่มากๆ
"ล..ลุกไปก่อนค่ะ เพื่อนยูจะตายแล้วค่ะ"
ชายหนุ่มเบะปากด้วยความเสียดายก่อนจะลุกขึ้นแต่โดยดีพร้อมกับส่งยิ้มจนตาปิดให้คังแดเนียลที่นั่งมองอยู่
อียูจองส่ายหน้าไปมาให้ทาสแมวเป็นเชิงว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ชาวต่างชาติที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานเกือบ 3 ปี
ทาคาดะ เคนตะ เป็นเพื่อนชาวญี่ปุ่นที่เคยมาแลกเปลี่ยนที่เกาหลีตอนเธออยู่ม.ปลาย ส่วนสาเหตุที่มาแลกเปลี่ยนเพราะอยากมาตามวง Teen Top ที่เขาก็รักของเขามานาน พอจบโปรแกรมแลกเปลี่ยนก็ไม่ได้เจอกันอีก แต่โชคดีที่ยังพอมีช่องทางติดต่อกันได้บ้าง
ไม่ต้องแปลกใจที่ชีวิตนี้อียูจองมีแต่เพื่อนผู้ชายหรอก เพราะ..เออนั่นสิทำไมเธอถึงมีแต่เพื่อนผู้ชายกันนะ? ถ้าไม่รวมเพื่อนในคณะเธอก็แทบจะไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย
อียูจอง is บุคคลที่ไม่มีใคร(เพื่อนผู้หญิง)คบตั้งแต่เกิดยันปี2017 /ปิดหน้าร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป
"เป็นไงมั่งเพื่อนเคน สบายดีป้ะ สวยยยขึ้นนนเย้ออออเลยยยยน๊าาาาาาา" เธอจงใจพูดเสียงยานๆเป็นการล้อเลียนตอนที่เขามาเกาหลีใหม่ๆจนถูกเพื่อนฟาดที่แขนเสียงดังลั่นจนคนหลายคนหันมามอง
ลืมไปเลยว่าเคนตะเคยเป็นนักวอลเล่ย์บอล.. แขนจะบวมป้ะวะㅠㅠ
"ไม่ได้ล้อแล้วจะตายป้ะ?"
"ตาย!"
"เพื่อนยูอยากมีรอยมือแดงๆบนใบหน้าป้ะ?"
โอ้โห..โหดsus
หญิงสาวเลิกคิ้วกวนๆใส่เพื่อนก่อนที่อีกคนจะง้างมือเตรียมลงแรงมาบนหน้าเธอเต็มที่ ร่างบางก็รีบไหว้วอนขอชีวิตจนเคนตะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ รวมถึงคังแดเนียลที่ยิ้มขำโดยที่ไม่มีอาการแสดงความเป็นห่วงใดๆ
"เออเพื่อนยู" เคนตะสะกิดไหล่เล็กก่อนจะลากมาใกล้ๆพร้อมกับชี้ไปที่คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม "ใครอ่ะ? เป็นอะไรกัน?"
ไอ้คำถามแรกนี่ยังพอตอบได้ แต่คำถามที่สองให้ตอบไงดีอ่ะ?
เธอไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่าแฟนได้มั้ยในเมื่อเขาไม่เคยขอเธอเป็นแฟนอย่างจริงจังเลย
ถ้าเรียกแฟนก็คงจะดูเป็นการเสนอหน้าเกินไปป้ะ
"ก็..ชื่อคังแดเนียล"
...
"เป็น..พี่ชายข้างบ้านแล้วก็รุ่นพี่ที่มหา'ลัย"
"มีซัมติงอะไรมากกว่าพี่ชายป้ะ?"
คำถามของเพื่อนชาวญี่ปุ่นทำเอาหญิงสาวอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องโดยการยัดเค้กคำโตใส่ปากเพื่อนจนเกือบโดนอีกคนฟาดเจ็บๆถ้าไม่มีแมวน้อยเข้ามาคลอเคลียเขา
รักคาเฟ่แมวก็วันนี้แหละพระเจ้า
"แล้วนี่เพื่อนเคนถ่อมาถึงเกาหลีเพื่ออะไรอ่ะ? คิดถึงเพื่อนยูใช่ป้ะ?"
"อี๊~" เคนตะทำมือหงิกมืองอพร้อมเบ้ปากราวกับเธอเป็นสิ่งของสกปรกจนเธออดไม่ได้ที่จะรัดคอแรงๆด้วยความหมั่นไส้แล้วค่อยๆปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระเพราะไม่อยากให้ร้านคาเฟ่แมวน่ารักๆมีผีญี่ปุ่นเฝ้า
"พอดีพี่สาวเพื่อนเคนมาเที่ยวอ่ะ เพื่อนเคนก็เลยอาสาไปเป็นภาระแล้วก็หนีมาเที่ยวคนเดียว ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าชีวิตนี้จะเจอเพื่อนยูในคาเฟ่แมวน่ารักๆแบบนี้"
พอเขาพูดจบก็หันไปมองคังแดเนียลที่เล่นกับแมวอยู่ 2-3 ตัวก่อนจะหันกลับมายิ้มกรุ้มกริ่ม
"อ๋า.. ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อผู้ชายสินะ"
"ยังอยากมีชีวิตกลับญี่ปุ่นใช่ป้ะเพื่อนเคน?"
"แซวนิดแซวหน่อยก็ไม่ได้ ชิชะ"
หญิงสาวหลุดยิ้มขำออกมาก่อนจะดันตัวเพื่อนที่ทำเหมือนตัวเองน่ารักมากโดยการเบะปากและทำท่าทางบ๊องแบ๊วจนอยากจับโยนออกนอกร้านเพราะความหมั่นไส้
"แล้วจะไปเที่ยวไหนต่อป้ะ? หรืออยากได้ไกด์นำเที่ยวมะ?? ชั่วโมงละ 300 วอน"
เคนตะเบ้ปากมองบน "เสนอหน้าที่สุด"
เอ้า ก็หวังดีป้ะวะ
"งั้นเพื่อนเคนไปละนะ ไว้ว่างๆก็ค่อยนัดเจอกันก็แล้วกัน ชวนเพื่อนมิงด้วยนะ!" จู่ๆชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นก็ลุกขึ้นพลางโบกมือให้เพื่อนสาวและคนร่างหมีอีกด้วย
"แล้วจะอยู่ถึงวันไหนอ่ะ จะได้หาเวลาได้"
"อืม..ได้หมดอ่ะ แค่คงไม่เกินจันทร์หน้า รีบเลยนะเพื่อนยู"
"จ้าๆ รีบออกไปเลยนะ ^^"
"เออ! รู้แล้ว! บายนะเพื่อนยู บายครับคุณคังแดเนียล"
คังแดเนียลยิ้มบางๆพลางโบกมือให้ชาวต่างชาติเล็กน้อยก่อนจะหันมาสนใจหญิงสาวตรงหน้าที่พอเพื่อนออกไปก็นั่งทำตัวหดหู่จนอดหัวเราะไม่ได้ มือหนาหยิบช้อนแล้วตักเค้กคำเล็กๆและยื่นให้จนช้อนเย็นๆปะทะกับริมฝีปากบาง อียูจองงับเค้กคำนั้นไว้ทันทีโดยไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งโต๊ะเงียบจนชายหนุ่มร่างหมีจำต้องลากร่างบางออกจากร้านหลังจากที่เดินไปจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"เป็นอะไรรึเปล่า?"
เธอส่ายหน้าเป็นคำตอบพลางเตะเศษดินเศษหินเล่นราวกับว่ามันน่าสนใจกว่าคังแดเนียลมากนัก
"แล้วทำไมดู..เอ่อ..ซึมๆไปเลยล่ะ?"
...
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสบตาของคนตัวสูงกว่านิ่งๆ เธอถอนหายใจยาว "ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะตอบคนอื่นยังไงดี"
...
"ถ้าเค้าถามว่าเราเป็นอะไรกัน ฉันควรตอบยังไงดี?"
...
...
"ก็ตอบไปเลยว่า.." คังแดเนียลยกยิ้มมุมปากพร้อมกับค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ "แฟนไง : )"
"จะบ้ารึไง!? เคยขอซะที่ไหนล่---"
"จำเหตุการณ์ในร้านไก่ไม่ได้อ่อ!!!"
เออ จำได้ในชัดระดับ HD 4D 10D ไปเลย!!!
คังแดเนียลฉีกยิ้มกว้างเหมือนกับคนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"ก็อันนั้นมันไม่จริงจั--"
"อ่ะ งั้นเป็นแฟนกัน"
....
อียูจองถอนหายใจรอบที่สองร้อยสิบเอ็ดของวัน "ง่ายๆงี้เลย? ฉันก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย ขอแบบอะไรที่มันดูดีกว่านี้หน่อยได้ป้ะ?"
...
เขามองหน้าเธอนิ่งๆอยู่หลายนาที ยอมรับว่าตอนแรกๆก็มีใจสั่นบ้างแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า.. มองทำไมนักหนาวะ หรือหลับในไปแล้ว?
"มองทำไมตั้งนาน หายใจอยู่ป้ะเนี่---"
"ขออะไรที่มีดูดีกว่านี้ใช่ป้ะ?"
เออ
ก็ได้แค่ตอบในใจล่ะนะ เพราะตอนนี้เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำอะไร หรือว่าจะตะโกนบอกรักเหมือนในซีรีย์? ไม่เอานะ อียูจองว่ามันไม่เวิร์ค
"อะไรที่มันดูดี.."
...
"พี่ไง"
"ห้ะ?"
"มีอะไรที่ดูดีกว่าพี่ด้วยหรอ?"
ต้องมั่นหน้ามั่นโหนกระดับไหนถึงจะสามารถพูดประโยคนั้นออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยอ่ะ
หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะรีบเดินหนีออกมาจากบุคคลที่คิดว่าตัวเองดูดีมายังร้านพิซซ่าใกล้ๆ หันซ้ายแลขวาไปมาสักพักก็เจอบุคคลอันตรายอีกคนหนึ่งกำลังนั่งยัดพิซซ่าลงท้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
และมันคงจะดีกว่านี้ถ้ายูซอนโฮไม่หันมาสบตากับเธอทันที
ปิ๊งๆ~!
หนีเสือปะจระเข้(เจี๊ยบ)ชัดๆเลยยูจองเอ๊ย
"พี่ยูจองงงงงงง!!!!!"
เสียงของลูกเจี๊ยบที่ตะโกนดังลั่นร้านพร้อมโบกมือรัวๆทำเอาเธอกลายเป็นจุดสนใจของคนในนั้นทันทีโดยไม่ต้องสนใจ
เธอรู้จักกับยูซอนโฮผ่านอีอูจินที่เป็นน้องชายของเธออีกที ซึ่งมีอยู่ช่วงหนึ่งที่อีอูจินชอบพายูซอนโฮมานอนที่บ้านเพราะมีแข่งกีฬาสี(บ้านเธออยู่ใกล้โรงเรียนมากกว่าบ้านของยูซอนโฮ) ตั้งแต่ที่อีอูจินพาเจ้าเจี๊ยบจอมเขมือบมาที่บ้าน เธอก็รับรู้ถึงหายนะของการแย่งชิงของกินโดยทันที แต่ถึงยูซอนโฮจะกินมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่อ้วนเลยแม้แต่นิด หนำซ้ำยังหล่อกระชากใจสาวๆส่วนใหญ่เสียอีก
คือน้องเอาไขมันไปไว้ที่ใต้ใบหูหรอคะ งง
"อ..อ้อ! ว่าไงซอนโฮ มาคนเดียวหรอ?"
ยูซอนโฮส่ายหน้าเป็นคำตอบพลางชี้ไปที่กระเป๋าเป้ใบหรูที่วางอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตน "ผมมากับเจ้าของกระเป๋าเนี่ยอ่ะ แต่มันไปเข้าห้องน้ำ.. โอ้!! นั่นไงมาพอดีเลย!"
หล่อ..
หล่อจริงๆ
หล่อจนอยากติดคุกเลย
เอ๊ะเดี๋ยวนะ!?
"เอ่อ..สวัสดีครับคุณ..."
ให้ตายเถอะ เสียงทุ้มต่ำนั่นกำลังจะทำให้เธออยากกินเด็ก
ตั้งสติไว้อียูจอง ฟู่ววว
"นี่พี่ยูจอง พี่ที่ฉันสนิทด้วย ส่วนพี่ยูจอง นี่ควานลินนะ ไล-ควาน-ลิน เป็นคนไต้หวัน"
อ๋า.. ถึงว่าล่ะ หน้าตาไม่มีความเกาหลีเอาซะเลย
จู่ๆยูซอนโฮก็ดึงเสื้อเธอเรียกความสนใจก่อนจะตบลงบนที่นั่งว่างข้างตน หญิงสาวที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ก็ต้องเออออตามเด็กหนุ่มแล้วนั่งลงแต่โดยดี
"นี่รู้จักกันนานยังอ่ะ? แล้วรู้จักกันได้ไง? ควานลินมาแลกเปลี่ยนหรอ?"
ทั้งคู่ส่ายหน้าพร้อมกับที่ยูซอนโฮยกนิ้วขึ้นมาหกนิ้ว
"6 เดือนแล้วครับ"
อ๋อ..
....
....
เอ่อ..ห้ะ!!!!!!!!
"6 เดือนแล้ว!!????!!!"
ยูซอนโฮพยักหน้าพลางยัดพิซซ่าคำโตใส่ปาก "อกใออะไออ๋องอี้อ่ะ? (ตกใจอะไรของพี่อ่ะ?)"
อียูจองนิ่งเงียบราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว ผ่านไปประมาณ 5 นาทีถึงตั้งสติได้แล้วถึงยิ้มแห้งๆให้ทั้งสองคน
"รักกันนานๆก็แล้วกันเนอะ"
.....
ยูซอนโฮสำลักโคล่าจนหน้าแดง ส่วนไลควานลินก็ชะงักส้อมที่กำลังจะตักสปาเก็ตตี้เข้าปาก
อ้าว พูดไรผิดอ่ะ
"พี่ยูจอง!!!! ผมไม่ได้..แค่ก..ไม่ได้..แค่ก...ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ!"
หนุ่มไต้หวันยิ้มขำก่อนจะอธิบายด้วยสำเนียงภาษาเกาหลีที่แปร่งๆตามประสาคนต่างชาติ(แต่ถึงสำเนียงน้องจะแย่แค่ไหนพี่ก็รักน้อง)
"ผมกับยูซอนโฮเป็นเทรนนี่ของ cube entertainment ครับ"
...
ช็อคหนักกว่าเก่า
เธอหันไปมองโฉมหน้าของนักล่า 5 มื้อโดยทันใดพร้อมกับสายตาที่พูดออกมาว่า
'หน้าอย่างเนี่ยนะเป็นเทรนนี่?'
"โห... ผมออกจะหล่อนะครับ บริษัทคิดถูกมากที่ตัดสินใจรับผมไปเป็นเทรนนี่"
...
"ไม่กลัวไปทำบริษัทเค้าล่มละลายหรอซอนโฮ?"
ป้าบ!
"แรงอ่ะ!!"
ฝ่ามือของยูซอนโฮฟาดเข้าที่แขนคนอายุมากกว่าทันที ทำเอาเจ้าของประโยคเมื่อกี้ร้องโอดโอยเพราะแรงของลูกเจี๊ยบ
น้องไม่ควรตีผู้หญิงด้วยแรงเท่านี้สิ ;0;
"ย๊า!"
เสียงของบุคคลมาใหม่เรียกความสนใจของทั้ง 3 คนให้หันไปมอง ภาพของคังแดเนียลที่หอบจนน่าสงสารพร้อมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกับเธอจนเจ้าลูกเจี๊ยบเขยิบให้เกือบไม่ทัน
ยูซอนโฮหันมามองหน้าพี่สาวที่รู้จักพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ชอบทำบ่อยๆตอนที่เผลอไปรู้อะไรสำคัญเข้า
ใช่แล้ว และหนุ่มหล่อคนนี้คงสำคัญกับพี่สาวของเขาน่าดู
อุ๊ย พูดแล้วเจี๊ยบเขินจัง
คังแดเนียลเบะปาก "เป็นผู้หญิงที่ใจร้ายที่สุดในโลกเลย"
คนอายุน้อยที่สุดในโต๊ะหันไปมองคนต่างชาติพร้อมกับส่งสายตาอะไรบางอย่างให้กัน ก่อนที่ยูซอนโฮจะมุดลงไปใต้โต๊ะและไปโผล่อีกฝั่ง เด็กหนุ่มยิ้มท่ามกลางความงงของอีกสองคน
"ตามสบายเลยครับ พอดีเหม็นความรักนิสสสสหน่อย เนอะควานลิน"
ไลควานลินไม่ตอบอะไร เขาทำเพียงส่งยิ้มบางๆให้ อียูจองยิ้มตอบน้องโดยอัตโนมัติจนคังแดเนียลกรอกตามองบน
เจ้าของฉายานักล่าห้ามื้อหลุดขำพรืดก่อนจะทำการสานสัมพันธ์กับบุคคลที่เพิ่งมาใหม่ เด็กชายยื่นมือไปหาคนตรงข้ามพร้อมกับแนะนำตัวเองด้วยท่าทางจริงจัง
"ผม..ยู-ซอน-โฮ ครับ! เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของน้องชายของพี่ยูจอง ..พี่หล่อมากครับ ผมว่าเราน่าจะสนิทกันได้"
คังแดเนียลยิ้มจนตาปิดพลางยื่นมือเชคแฮนด์กับคนอายุน้อยกว่า "พี่ชื่อคังแดเนียลครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
เด็กหนุ่มก้มหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าซักพักก่อนจะยื่นโทรศัพท์ส่งให้พี่ชาย
"ขอช่องทางการติดต่อด้วยครับ"
"ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นอ่ะ?" อียูจองเอ่ยถามบ้างหลังจากที่เงียบไปนาน
"คนที่อยู่ในโหมดสีชมพูไม่มีสิทธิถามครับ"
มีใครอยากกินลูกเจี๊ยบปิ้งมั้ยคะ?
มันน่าหมั่นไส้ซะจริงๆ!!!
หลังจากที่ได้โทรศัพท์คืนจากคังแดเนียลแล้ว เขาก็นั่งพิมพ์อะไรอยู่เล็กน้อยซึ่งเธอก็ไม่เห็นหรอก พอจะถามยูซอนโฮก็ลุกขึ้นพลางลากไลควานลินที่ทำหน้างงให้ลุกขึ้นตาม เด็กหนุ่มโค้ง 90 องศาเป็นการบอกลาทันที
"ผมไปแล้วนะครับ พอดีหมดเวลาพักแล้ว ต้องรีบไปซ้อมต่อ"
"แต่เรายังไม่---" ยังไม่ทันที่หนุ่มไต้หวันจะพูดจบ อีกคนก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน
"ไปกันเถอะควานลิน เดี๋ยวโดนลงโทษอีก"
"แต่ว่า--"
"บ๊ายบายครับพี่แดเนียล! พี่ยูจอง!"
แล้วเด็กทั้งสองคนก็วิ่งออกจากร้านไป ทิ้งให้เหลือแค่ 2 คน
อ้าวทำไมบรรยากาศมันเงียบวังเวงแปลกๆ
ว่าแต่เด็กมันจ่ายตังยังวะ?
ทั้งคู่หันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมายก่อนที่คังแดเนียลจะหันไปเรียกพนักงาน แล้วก็ได้รับคำตอบว่าเด็กทั้งสองคนยังไม่ได้จ่ายเงินจริงๆ ด้วยความใจป๋าของคังแดเนียลก็เลยจัดการจ่ายให้เสร็จสรรพพร้อมลากตัวหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าจะกินหัวน้องอยู่ร่อมร่อ(โชคดีที่ยูซอนโฮรอดมาก่อน)
ทั้งคู่กลับมาถึงบ้านหลังจากที่เดินเล่นอยู่ไม่นานอียูจองก็เป็นฝ่ายขอกลับบ้านเพราะรู้สึกเป็นห่วงบ้านตัวเองขึ้นมา
หญิงสาวเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อนที่เห็นรถปริศนาและรองเท้าใครบางคนอยู่หน้าบ้านของชายหนุ่ม คังแดเนียลเป็นฝ่ายเปิดประตูเข้าไปก่อน ร่างบางของอีกคนพุ่งเข้ากอดตัวเขาทันที เธอคนนั้นสะอื้นจนตัวโยน ยอมรับว่าในตอนแรกก็ดูน่าสงสาร แต่ตอนนี้เธอกลับอยากเบ้ปาก
ยัยนั่นอีกแล้วหรอวะ
"เป็นอะไรรึเปล่า? ค..ใครทำอะไรเธอ?"
แต่ที่น่าโมโหคือเขาก็กอดตอบเหมือนกันนั่นแหละ
"แดนิค..ฮึก..เยจินไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว"
..
"เยจินท้องกับพี่ยองมิน 3 เดือนแล้ว..ฮึก แดนิค..เยจินควรทำยังไงดี"
!!!!
คังแดเนียลชะงักพร้อมความรู้สึกแปลกๆที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจ
เป็นห่วงงั้นหรอ? หรือแค่สงสาร?
"แต่เยจินเลิกกับพี่ยองมินไป 2 เดือนแล้ว เยจินควรทำยังไงดี"
อียูจองยืนนิ่งมองภาพของคนสองคนที่กำลังกอดกันกลม ยอมรับว่าเธอหมั่นไส้แต่พอได้ยินอะไรบางอย่างก็ทำให้เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมา
แต่ตอนนี้เธออยากรู้มากกว่าว่าเขาจะทำยังไงต่อ
ถ้าเป็นคนดีหน่อยเขาอาจจะอาสารับเป็นพ่อเด็กแล้วแต่งงานกับเธอคนนั้น..หรือไม่ก็ปล่อยเธอคนนั้นไป
หรือมันอาจจะมีวิธีอื่นล่ะ?
"แล้วไอ้นั่นมันอยู่ไหน..คน...คนที่มันทำเยจินอยู่ไหน?"
เสียงของเขามันเริ่มสั่นเล็กน้อยแต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็สัมผัสได้
คนในอ้อมแขนของเขาส่ายหน้า "เยจินไม่รู้..ตั้งแต่เลิกกันเยจินก็ไม่ได้ติดต่อเขาเลย"
....
"เยจินกลัว..กลัวลูกจะไม่มีพ่อ"
อียูจองเงยหน้ามองคังแดเนียลที่กำลังเม้มปากแน่นราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอย่างหนัก ชายหนุ่มหันไปสบตาที่หญิงสาวที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นพร้อมถอนหายใจ
เขา..ไม่สามารถเลือกทางใดทางหนึ่งได้เลย
"ฉัน..ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะ" อียูจองเป็นฝ่ายทำลายความเงียบหลังจากที่รู้ตัวว้าไม่สามารถทนดูต่อได้ไหว "ฉันไปเอาของแป๊บนึงนะ เอ่อ..ตามสบายเลยนะคะ"
ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน ความรู้สึกหน่วงแบบไม่มีน้ำตาเข้ากัดกินจิตใจของเธอ ใจนึงก็สงสาร อีกใจนึงก็เจ็บไม่แพ้กัน
มือบางคว้ากระเป๋าลูกรักหลังจากเก็บของจำเป็นแล้วเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ
ไม่เอาไม่ร้อง ฮึบสิฮึบ เค้ายังไม่ได้กันซักหน่อย คิดมากทำไมยูจอง!
ตบหน้าตัวเองได้สองสามทีก็เดินสะพายเป้ออกมา เธอเห็นร่างบางของคังเยจินนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนคังแดเนียล..หายไปไหน?
เธอคนนั้นถึงแม้ว่าจะดูไม่หวังดีกับตัวยูจองเองในตอนแรก แต่ตอนนี้ทำไมอียูจองถึงรู้สึกว่าอยากช่วยกันนะ
คังเยจินหันมามองหน้าเธอทันที พร้อมตบที่ว่างข้างๆเบาๆเป็นเชิงให้เธอเข้าไปนั่งด้วย
"ขอคุยด้วยหน่อยสิ"
คนถูกเชิญชวนให้นั่งเม้มปากพร้อมถอนหายใจ แต่ก็ยอมเข้าไปนั่งด้วยอยู่ดี
"เธอ..โอเคมั้ย?"
ไร้คำตอบจากคนที่ถูกถาม มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆก็เท่านั้น
"อียูจอง" คังเยจินเรียกชื่อเต็มของเธอ เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงจนคนเรียกหลุดยิ้มขำบางๆ
"ถ้าฉันจะขอคังแดเนียลคืน"
....
"ขอคืนเพื่อลูกฉัน เธอจะยอมมั้ย?"
คำถามแบบนีเอามีดมาแทงกันมันไม่ง่ายกว่าหรอคังเยจิน?
Mini special
ยูซอนโฮทิ้งตัวลงบนพื้นห้องซ้อมขนาดใหญ่อย่างหมดแรงหลังจากที่ซ้อมเต้นท่าเดิมๆซ้ำๆเป็นเวลานานมาโข มือหนาเอื้อมหยิบโทรศัพท์พร้อมกดเล่นเกมเกมโปรดของตน พอเล่นแล้วแพ้ก็เกิดอาการหงุดหงิดเล็กน้อย นิ้วเรียวกดออกจากเกมทันที พอเห็นรูปของแอพลิเคชั่นแชทชื่อดังเขาก็นึกถึงพี่ชายที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้
เด็กหนุ่มหันไปหาหนุ่มไต้หวันที่กำลังยืนดื่มน้ำตรงมุมห้องทันที
"นายว่าพี่ยูจองกับพี่แดเนียลมีซัมติงไรป้ะ?"
ไลควานลินเหลือบมองคนอายุน้อยกว่าแล้วหันไปปิดขวดน้ำ
"นายจะไปสนใจเรื่องของคนอื่นทำไมล่ะ?"
อ้าว..นี่ควานลินกำลังหาว่าเขาเสืxกอยู่เรอะ!!! (แต่นั่นมันก็ความจริงนี่หว่า)
"ก็แค่..อยากรู้เฉยๆอ่ะ เผื่อจะมีคนพาไปเลี้ยงพิซซ่า"
....
เดดแอร์
"เออควานลิน"
"ว่าไง?"
"นายว่าเราจ่ายตังค่าพิซซ่ารึยังอ่ะ?"
.....
เดดแอร์อะเกน
เงียบแบบนี้เจี๊ยบว่าเจี๊ยบไม่น่ารอดแฮะ
"นายโดนพี่สาวนายฆ่าตายแน่ ไอ้เจี๊ยบ"
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
#ปฏิบัติการณ์คังแดเนียล
Writer : หายไปนานมากเลยนะคะ5555 ไรท์ขอโทษจริงๆที่ไม่ได้มาอัพเลย พอดีช่วงนี้ไรท์ต้องเคลียร์งานทุกอย่างเลยค่ะก็เลยไม่ค่อยได้มาอัพเท่าไหร่ แล้วก็กำลังคิดๆอยู่ว่าจะลงเรื่องของน้องมูเอลเมื่อไหร่ดี555 ยังไงถ้าสำนวนภาษามันแปลกๆหรืองงๆยังไงไรท์ก็ขอโทษด้วยนะคะเพราะไรท์สมองตันจริงๆ แหะๆ เอาเป็นว่ายังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปล.แวะมาเพิ่ม mini special นิสนึงค่ะ จะได้ไม่เครียดกันเนอะ55555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น