นามข้ามีว่า จัสติน

ลำดับตอนที่ #1 : พึมพำบท

 ชาย(ไม่)หนุ่มพยายามอย่างสุดกำลังที่จะลาก เอ๊ยปลุกเจ้าชายแห่งอาณาจักรม้าน้ำไปเยี่ยมเยียนประชาชนผู้เคราะห์ร้ายมากมายจากการวางระเบิดในศูนย์การค้าที่ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
 "เสด็จจากบรรทมเถิดพะยะค่ะ"
"อือ...ไม่อาว...ขี้เกียจ"
"ตรัสเช่นนั้นได้อย่างไร พระองค์เป็นเจ้าชายแห่ง.."
"อาณาจักรม้าน้ำอันยิ่งใหญ่" ชาย(ไม่)หนุ่มถูกขัดจังหวะ

เบื่อจริงๆเล้ยปลุกทำไมไม่รู้ตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่น
" โธ่...เราตื่นก็ได้ยุ่งกับเราจริง" เจ้าชายจัสตินรัชทายาทองค์เดียวของอาณาจักร
ม้าน้ำเดินไปยังห้องน้ำพร้อมปฏิบัติการตามขั้นตอนทีละขั้นอย่างช้าๆ
1. ผลัดผ้าเป็นผ้าขนหนู
2.ก้าวเข้าห้องน้ำ
3. ถอด!
4. เปิดฝักบัว
5. คว้าแปรงสีฟันมาจ่อบริเวณปากที่อ้ากว้างพร้อมตะโกน

   ไฟพร้อม   เสียงพร้อม นักร้องโอเค   Go !
ม๊า...น้ำดินแดนของเราเป็นของเราแต่เพียงผู้เดียว@@#$%$%&^**(+^(_+^%#$% 
เซ็นเซอร์ไว้ดีกว่านะคะไม่เหมาะสำหรับทุกท่าน

รู้ถึงไหนอายยิ่งกว่านั่น จัสตินเจ้าชายสุดยอดแห่งความเป็นนักร้อง(แย่)ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอาณาจักรม้าน้ำ

     เสร็จกิจครบทุกขั้นตอนแล้วเจ้าชายจัสตินก็เสด็จไปยังห้องเสวยเพื่อเสวยอาหารเช้า

   จบภารกิจเบื้องตนเฉกเช่นบุคคลธรรมดาเดินดินทั่วๆไป ก็เริ่มภารกิจที่แตกต่างออกไปนั่นคือการ...

  มาแล้ว มาแล้ว มันมาแล้วรถสีดำคันหรู กำลังมุ่งหน้ามาทางประตูวังเล็กอันเป็นที่ตั้งวังของเจ้าชายจัสติน

 " มาแล้วสินะ "เจ้าชายจัสตินเอ่ยพร้อมบิดกายไปมาเหมือนเตรียมพร้อม สูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอดแล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา ตั้งสติอันแรงกล้าใส่เกียร์ชีต้าแล้ววิ่งสุดกำลัง!! เสียงตะโกนไล่หลังมาให้ช่วยกันจับหัวขโมย เอ๊ย! รัชทายาท

" พระองค์ พระองค์ พระองค์มีภารกิจต้องไปปลอบขวัญประชาชนนะพะยะค่ะ"

"ก็เราไม่อยากไป"

                                               พบกันใหม่ตอนที่2ค่ะ