คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : โอกาส
"ภูมิ ถ้ากูบอกอะไรมึงไปมึงจะโกรธกูปะ"
จากการคุยกันสัพเพเหระธรรมดา จู่ๆไอเต้ก็ทำหน้าเครียดขึ้นมา
"บอกไรล่ะ"
"..."
"เงียบไมมึง มีไร"
"ภูมิ..กู"
"ทำไมเต้..มึงเป็นเอดส์หรอ"
"ควายภูมิซีเรียสนะสัด" มันหลุดขำออกมานิดนึงแล้วกลับไปทำหน้าเครียดเหมือนเดิม
"โอ๋ ขำๆน่าที่รัก"
"อย่าเรียกกูอย่างนั้น"
"เอ้า ไมสัดกูเล่นไม่ได้ใช่ปะ" ผมขมวดคิ้วมองมัน ไอนี่เป็นไรของมันวะ อ้อมแอ้มๆอย่างกับผู้หญิงจะสารภาพรัก
"มึงอย่าเรียกงั้นถ้ามึงไม่ได้รักกู"
"..."
"ภูมิ..กูชอบมึงว่ะกูขอโทษกูคิดแบบเพื่อนกับมึงไม่ไหวแล้ว"
"ไอเชี่ยเต้.."
"ถ้ามึงรังเกียจ จะเลิกคบกูเป็นเพื่อนก็ได้นะ จะเดินหนีไปก็ได้"
"คือกู.."
"แต่กูจะไม่ทำให้มึงเสียใจจะไม่ทำให้มึงร้องไห้กูจะอยู่ข้างๆมึงกูสัญญา.."
!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาพอยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็รู้ว่าตีสองแล้ว ให้ตายผมเผลอหลับไปหรอเนี่ย ฝันเรื่องนี้อีกแล้ว.. น้ำยังไม่อาบชุดนศ.ก็ยังไม่ซักพรุ่งนี้ใส่ช็อปทับไปก็แล้วกัน ผมลงไปเปิดตู้เย็นหาน้ำเย็นๆดื่มสักแก้วคืนนี้คงนอนไม่หลับซะแล้ว
ระหว่างที่กำลังร่ายนิ้วหาขวดน้ำก็เห็นเบียร์วางอยู่สองสามกระป๋อง ..ดื่มคนเดียวก็ได้วะ
"ภูมิลงมาทำอะไรลูก"
"อ้าวแม่ตื่นมาทำไมครับ ผมลงมาหาน้ำดื่มครับแม่" ผมเดินไปกอดเอวแม่ไว้แล้วหอมแก้มแม่เบาๆ
"แม่ได้ยินเสียงเหมือนคนอยู่หน้าบ้านน่ะลูก ใช่โจรหรือเปล่าก็ไม่รู้ภูมิออกไปดูให้แม่หน่อยสิ"
"ได้ครับแม่แม่ขึ้นไปนอนเลยนะเดี๋ยวซุปเปอร์ภูมิจะออกไปดูให้เองคร้าบ"
"จ้าๆระวังตัวด้วยนะลูก" แม่พูดเสร็จแล้วก็ขึ้นห้องไป
ปากก็บอกว่าเดี๋ยวดูให้เอาเข้าจริงก็กลัวว่ะ.. ผมก้าวขาเดินอย่างเบาที่สุดแล้วแอบแง้มม่านนิดๆหาต้นตอเสียงที่แม่สงสัย แต่ผมก็ไม่เจออะไร..
สงสัยแมวแถวบ้านมั้งขึ้นไปนอนกินเบียร์ดีกว่าโถ่ตกใจหมดเลย ผมเดินกลับไปห้องครัวอีกครั้งแต่ก็ได้ยินเสียงดังโครมครามอีก ไอแมวพวกนี้เดี๋ยวปั๊ดพ่อจับหักคอให้หมดเลย! ผมวางกระป๋องเบียร์ลงแล้วรีบเปิดประตูออกไป
"ชิ่วๆกลับบ้านไปนอนไป๊" ผมตะโกนไล่ออกไปทั้งที่ยังไม่ได้มองว่าไม่มีแมวสักตัว มีแต่ไอเต้..
"เต้มาทำอะไร" ผมเดินออกไปเปิดประตูหน้าบ้านให้มันเข้ามา หือ..กลิ่นเหล้าฟุ้งเลยแม่ง "ดูไม่ได้เลยนะมึง” ผมตบแก้มมันเบาๆ
"อือ..ภูมิภูมิหรอ"
"เออสิ มึงทำไมเมาเป็นหมางี้อะเข้าข้างในก่อนดิ่คืนนี้นอนนี้ละกัน"
"ไม่.." มันตอบเสียงเครือหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า
"ไม่นอนบ้านกูแล้วจะนอนที่ไหนไปๆเข้าบ้านไปอาบน้ำไปเหม็นเหล้าว่ะสัส"
ผมขยับตัวไปด้านหลังมันแล้วล็อคเข้าที่แขนก่อนจะลากมันเข้าบ้าน
“เดี๋ยวมึง...ภูมิ...”
“อะไรเต้” ผมหยุดลากมันแล้วขยับมานั่งยองๆข้างๆ
“ภูมิ..กู..เจ็บ” เต้กอดผมแล้วทรุดตัวลงไปกอดเอว ซุกจมูกโด่งอยู่ที่ท้องน้อยผม
“เต้..มึงเป็นอะไร มึง..มึงเป็นอะไรเต้มึงโดนอะไรมา” ผมเลิ่กลั่ก ผมไม่เคยเห็นเต้เป็นอย่างนี้...
มันน้ำตาไหล
“ทำไมมึงทำงี้กับกู กูผิดอะไร..”
“ทำ..กูทำอะไรเต้”
“กูรู้นะ..เรื่องมึงกับไอมิค” ผมยืนนิ่งปล่อยให้มันกอดเอวผมไว้อย่างนั้น จุกที่คอจนพูดไม่ออก..
”กูต้องยอมโง่ต่อไปใช่มั้ยภูมิ...”
“เต้กูขอโทษ..กูขอโทษ..” ผมพูดเสียงสั่นผมไม่มีอะไรจะพูดกับมันไม่มีคำแก้ตัวไหน ไม่มีอะไรจะอธิบายเพราะผมทำมันเองผมทำผิดเอง...
“กูต้องปล่อยมึงไปใช่มั้ย หรือมึงไม่ใช่ของกูตั้งแต่แรก”
“เต้พอ!พอเต้..กูไม่อยากฟังแล้ว!” ทรุดตัวลงไปกอดเต้แน่นแล้วร้องไห้ ผมไม่อยากฟัง..ผมทนฟังเรื่องเหี้ยๆของผมไม่ไหวแล้ว น้ำตาไหลอาบแก้ม
“จูบกูได้มั้ยภูมิ จูบกูครั้งสุดท้าย “ มันเงยหน้าขึ้นมา บนหน้ามันมีคราบน้ำตาเปื้อน
“ไม่เต้ไม่..ไม่เอาเต้ไม่เอาครั้งสุดท้ายฮึก..ไหนมึงสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆกูไง”
“กูขอโทษภูมิ กูขอโทษ... กูเหนื่อย แต่กูก็ยังรักมึงอยู่ ภูมิ กูควรทำไงดี...กูเหนื่อย”
“มึงอย่าทิ้งกูเต้ กูจะไม่ทำแบบนั้นอีกกูสัญญา กูรักมึงเต้ กูรักมึงคนเดียว”
“กูเชื่อมึงได้ใช่มั้ย...”
“เชื่อได้สิเชื่อกูนะ..” ผมโผเข้าไปกอดมันแน่น..กลัวถ้ากอดมันไม่แน่นมันจะหายไป
“อืม... กูรักมึงนะกูรักมึงมาก..” เต้ซุกหน้าไว้กับไหล่ผม แล้วหลับตาลง พึมพัมคำว่ากูรักมึง จนเริ่มหายใจเป็นจังหวะแล้วหลับไป...
“เต้เช้าแล้วตื่นมากินข้าวเร็วๆ” ผมเขย่าตัวมันเบาๆหลังจากเรื่องเมื่อคืนผมก็นอนไม่ค่อยหลับ ผมรอให้มันหลับสนิท ผมมองมันจนเผลอหลับไป.. พอรู้ตัวอีกทีแดดก็แยงตาซะแล้ว
ผมลุกขึ้นมาออกไปซื้อข้าวต้มตั้งแต่เช้าแล้วก็แวะไปซื้อยาแก้เมาค้างให้มันด้วย
“อือ..ไม่เอากูปวดหัวววววววว” มันคลุมโปงหนีผม
“ก็นี่ไงซื้อยามาให้แล้วตื่นมาแดกเร็ว แดกข้าวเสร็จแล้วค่อยนอนๆ” ผมเอาถุงข้าวต้มทาบแก้มมัน
“โอ้ยร้อน!!!” มันลุกขึ้นมาโวยวาย ผมหัวเราะ แล้วเทข้าวต้มใส่ถ้วยให้นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่ได้เล่นกันแบบนี้
“กูปวดหัว..อยากอ้วกด้วยอ่ะ” เต้นั่งกอดผ้าห่มทำหน้ายุ่งมองผม
“ตัวร้อนเปล่าเนี่ย?”
“ไม่รู้ว่ะ มาดูให้หน่อยดิ” พูดแล้วก็ยิ้มกวนกระดิกนิ้วเรียกผมยิกๆ
ผมวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะแล้วมานั่งบนเตียงข้างๆ
“แล้วใครบอกให้มึงเมาเป็นหมางี้หันมาดิ้” ผมจับปลายคางมันแล้วหันมาทางผม มันเลยขยับหน้ามาใกล้แล้วเอาแก้มทาบแก้มผม “ตัวเต้ร้อนมั้ยครับ”
“เชี่ยเต้ วัดไข้บ้านมึงเข้าวัดกันอย่างนี้หรอวะ คิดว่าน่ารักมากมั้ยมึง” หน้าผมร้อนผ่าวไปหมดแล้ว เป็นเพราะไอเต้มันตัวร้อนหรือเพราะผมเขินมันกันแน่วะ!
“งั้นคงวัดแบบนี้ใช่มั้ย?” มันก้มหน้าลงมาทาบปากลงไปมิด
ผมพยายามดันอกมันออกแต่มันกลับกดหัวผมเข้ามาใกล้มากขึ้น
“อื้อ..อือออออ.. ไม่เอาเต้” ผมร้องแล้วผมดันไหล่มันออก มันมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ ทำให้ผมหลุดขำ หน้าเหมือนหมาหงอยเลยว่ะ “แม่กูนอนอยู่ห้องข้างๆ มึงจะไฝว้กับแม่กูมั้ย”
ไอเต้กลับมาทำหน้าระรื่นแล้วส่ายหัวดิก “ไม่กล้าหรอกครับ กูเป็นลูกเขยที่ดี”
ผมมองมันอย่างหมั่นไส้แล้วยกขาขึ้นถีบมัน
“โอ้ย ภูมิทำเต้ไมอ่ะครับ” ว่าแล้วก็ดึงมือผมแล้วเอาไปแนบหน้ามัน “เต้รักภูมิขนาดนี้อย่าทำเต้สิครับ”
ผมหน้าร้อนผ่าว วันนี้มันทำให้ผมเขินสองรอบแล้วนะเว้ย ผมแยกเขี้ยวใส่มันแต่ไม่ได้ชักมือออก มันยิ้มทะเล้นตามประสา
จากนั้นเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย
ผมมีความสุข...
เหมือนเมื่อก่อน...
ผมอยากจะอยู่กับมันแบบนี้ไปนานๆ อยากให้มันมีแค่ผมไปนานๆ รักกันแบบนี้ไปนานๆ ไม่อยากให้เปลี่ยนไปเลย
P's talk : หวัดดีค่าหายไปพักนึงเลย555555555 แต่ก็กลับมาแล้วจะมีใครรอพี่เต้น้องภูมิกันอยู่มั้ยนะๆๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ ชอบเวลามีคนเม้นท์มากๆทำให้อยากปั่นต่อไวๆเลยค่ะ5 แล้วสุดท้ายรี้ขอให้รักน้องภูมิเหมือนพี่เต้ด้วยนะก๊าบ
thx. theme - © Tenpoints!
ความคิดเห็น