คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ในสายตาเธอ
“เต้… ไอเต้… ไอเชี่ยเต้ !!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ตะโกนทำเชี่ยอะไรล่ะไอทัค !!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตวาดมันกลับไปอย่างหัวเสีย เสียอึกทึกในผับมันทำให้ผมอารมณ์เสียกว่าเก่า กูจะมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย
“เอ้าเหี้ยนี่ กูเรียกมึงตั้งหลายรอบแล้วนะสัส หงุดหงิดมากก็กลับบ้านไปนอนไป๊” ไอทัค เป็นเพื่อนสมัยมัธยมของผม ปกติไม่ค่อยได้ออกมากับมันเท่าไหร่ แต่วันนี้คนอื่นๆอยู่ที่หัวหินกันหมดน่ะสิ..
“เออๆกูขอโทษ”
“โหย ขนาดหน้ามึงบูดแบบนี้ สาวๆโต๊ะนั้นยังจ้องมึงตาเป็นมันเลยว่ะ ไม่เข้าไม่ทำความรู้จักซะหน่อยล่ะ เผื่อคืนนี้จะได้ไม่ต้องนั่งหน้าบูดงี้นะเว้ย” ไอทัคชี้ไปที่กลุ่มผู้หญิงโต๊ะเยื้องๆกับพวกผม ผมได้แต่แค่นยิ้มกับตัวเอง
“เค้าไม่ได้มองกูหรอก แล้วกูก็ไม่สนใจด้วย” ผมว่าแล้วกระดกเหล้าแก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้เข้าปาก ผมอยากจะเมา แต่ยิ่งเมาก็เหมือนจะยิ่งนึกถึง
ถ้าวันนั้นผมไม่เมา...
“ทัคกูกลับก่อนนะ” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วหยิบกระเป๋า
“อ่าวเห้ย มึงรีบไปไหนวะ มึงชวนกูมานะไอเต้” ไอทัคโวย
“เดี๋ยวเกมมันก็ตามมาน่ามึง กูรีบโทษที” ผมว่าแล้วรีบสาวเท้าเดินออกจากผับไปผมอยากจะออกไปจากตรงนี้ยิ่งอยู่นานผมยิ่งรู้สึกไม่ค่อยดี
ผมเดินมาที่จอดรถกำลังจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ แต่ว่า
“เต้ !!!!!!”
.
.
.
.
เสียงร่างเล็กที่ผมแสนคุ้นเคย
ทำไมภูมิถึงมาอยู่ที่นี่ ภูมิตามผมมาหรอ
“ทำไมมึงกลับมาแล้วไม่บอกกู มึงรู้มั้ยกูตามหามึงทั่วไปหมด มึงปิดเครื่องทำไม แค่บอกกูแค่นี้มันยากมากใช่มั้ย!!”
“...” ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบ นานแล้วนะที่ไม่ได้ฟังภูมิพูดกับผมยาวๆแบบนี้
“มึงเงียบทำไมเต้ มึงเป็นอะไรทำไมไม่ตอบกู กูโมโหแล้วนะเหี้ย!” ภูมิเริ่มขึ้นเสียงใส่ผมสองมือเล็กจับเข้าที่คอเสื้อผม ภูมิโกรธเข้าจริงๆแล้ว
“มึงกลับมายังไง”ผมแกะมือเล็กออกแล้วมองหน้าอย่างคาดคำตอบ
“กูถามมึงก่อนนะเต้”
“กูมีธุระ มึงกลับมายังไง”
“ธุระเหี้ยไรสำคัญมากขนาดที่ไม่บอกกูก่อนเลยหรอไง!แล้วทำไมมึงถึงไม่บอกกูก่อนวะเต้ กูจะได้กลับมากับมึง!กลับมาคนเดียวกูเป็นห่วงเคยรู้บ้างมั้ย!”
“...”
มึงจะกลับมากับกูหรอภูมิ...มึงเป็นห่วงกูหรอ..ถ้ากูบอกก่อนกูคงจะรบกวนมึงแน่ๆภูมิ มึงกับมิค
“เต้ตอบกูสิเต้!!”
“...” ผมยังคงยืนนิ่ง
ภูมิถอนหายใจอย่างระอา
“วันนี้..กูกลับมาพร้อมกับมิค มันขับมาส่ง”
“หรอ งั้นก็โทรเรียกให้มันพามึงไปส่งบ้านด้วยแล้วกันนะภูมิ”
“...”
“กูกลับล่ะ”
ผมเดินผละออกมาขึ้นมอร์ไซต์แล้วขับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งภูมิให้ยืนอยู่ตรงนั้นถึงจะเป็นห่วงมากก็ตาม ระหว่างที่ขับมาผมมองกระจกเป็นระยะๆตลอดเวลา
ผมยังเห็นภูมิวิ่งตามมา..ผมเห็นมันล้ม
และสุดท้ายผมก็ต้องกลับรถไปที่เดิม ผมรีบจอดมอไซค์ เท้าผมก้าวไปประชิดตัวภูมิอย่างเร็วด้วยความร้อนรนใจ
"ภูมิเป็นอะไรหรือเปล่า!เจ็บตรงไหนมั้ย!"ผมรีบพลิกตัวคนตรงหน้าขึ้นมาเพื่อหารอยแผล
"เจ็บ.." ภูมิน้ำตาคลอเข้าเม้มปากแน่น ชี้ไปที่หัวเข่าตัวเอง
มันใส่กางเกงขาสามส่วน ตรงหัวเข่าเผยให้เห็นว่ามีเลือดซึมออกมาเยอะพอควร
"เชี่ย!ภูมิเจ็บมากมั้ยวะทนหน่อยนะมึง"ผมรีบอุ้มมันขึ้นมอไซค์ "ภูมิกอดกูไว้แน่นๆนะใส่หมวกด้วย" ผมบอกก่อนจะบิดมอไซค์ออกอย่างเร็ว ..
พอถึงบ้านผมรีบอุ้มมันลงจากรถแล้ววิ่งขึ้นบนห้อง
"อ้าวไอเต้ไปทำอะไรมาน่ะ?"เสียงพ่อท้วงขึ้น
"เต้มึงทำอะไรไอภูมิมันเนี่ย"เป็นเสียงของต้าพี่ชายผมเอง แต่เวลานี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะมาตอบแล้ว ผมรีบหากล่องยาแล้วจัดการทำแผลให้ภูมิ
พอเสร็จผมกับมันก็อยู่ในความเงียบ..
"ภูมิกูขอโทษ.." ภูมิเงยหน้ามองผมนิดๆ
"เต้..มึงยังรักกูหรือเปล่า?" ผมผงะไปก่อนจะหันกลับมามอง
" รักสิแล้วมึงล่ะรักกูมั้ย" ผมเดินตรงไปที่หัวเตียงที่มันนั่งอยู่
"ไม่รักแล้ว" มันพูด ทำให้ผมแค่นยิ้มบางๆ
"กูล้อเล่น ดูทำหน้าเข้าฮ่าๆๆ" ภูมิพูดต่อ มันเขยิบมาใกล้ผมแล้วดันผมลงกับเตียงร่างเล็กลุกขึ้นนั่งบนตัวผม มือเล็กเริ่มปลดเข็มขัดผมออก..
"แต่กูยังไม่หายโกรธที่มึงกลับมาก่อน ที่มึงทำกูเป็นแผล ..มึงจะชดเชยวันครบรอบเรายังไงเต้" ภูมิกระซิบข้างหูผมเบาๆ
บทรักแสนร้อนแรงเพราะความโหยหาบรรเลงไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
หลังจากนั้นมันก็นอนหลับบนแขนผม ทั่ว ทั้งตัวมันมีแต่รอยที่ผมทำไว้ ถึงผมจะดูโง่ที่ให้อภัยมันง่ายๆ ผมยอมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขอแค่มันยังอยู่กับผม... ผมรักภูมิครับ รักมาก...
ตือดึ้ง
เสียงไลน์ดังขึ้นผมชะเง้อหาและก็เจอว่ามันเป็นของภูมิผมเปิดดูอย่างถือวิสาสะ
mik: ภูมิคืนนี้มาบ้านหรือเปล่าครับ?
mik: มิคคิดถึงภูมินะรีบๆมาให้มิคกอดนะคนเก่ง
P's talk : คือเกลียดเต้ได้นะคะแต่ ห้ามเกลียดน้องภูมิ ; ; ฮ่าาาาาาาาาาาา น้องภูมิของไรท์ออกจะน่าสงสารอยากให้คนดูแล #ถุ้ย แต่งเองยังอยากตบภูมิเลยค่ะ แต่เอาปากตบนะกลัวน้องภูมิเจ็บบบบ
thx. theme - © Tenpoints!
ความคิดเห็น