ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สาวร้านยำ...ยำเปรี้ยวปาก
5 โมงเย็น
ปภาวีลงมาจาก sonic สีเหลืองคันเท่ห์ซึ่งมีนายแบงค์ผู้เป็นสารถีขับมาส่ง ณ ที่ทำงานพิเศษในเย็นนี้
“ ขอบใจมากนะเพื่อน แล้วอย่าลืมมารับล่ะ ขืนมัวแต่ป้อสาวเพลินจนลืมเพื่อนนะแก....หึหึ” หญิงสาวไม่พูดต่อ แต่ทำท่าเอานิ้วชี้ปาดคอ แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เพื่อน
“ เออ...รู้แล้วน่า 5 ทุ่มใช่ป่ะ งั้นชั้นไปก่อนนะ มีธุระ เดี๋ยวไม่ทัน”
“ ค๊า!..รีบๆไปเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวน้องพริมเค้ารอนาน พาลบอกเลิกแกเป็นรายที่ 2 ติดต่อกัน 555” พูดจบก็เดินเข้าไปในร้าน ....ปล่อยให้นายแบงค์ยืนเข่นเขี้ยวในคำอวยพรของเพื่อนสาว
.........................
“ หวัดดีค๊า...พี่อ้อม สาวเสริฟ์ร้านยำมารายงานตัวค่ะ มีอะไรให้เปรียวช่วยไหมคะ”
“ แหม มาเร็วทันใจจริงนะเรา งั้นเปรียวช่วยเอาเมนูยำไปไว้ตามโต๊ะหน่อย แล้วกลับมาช่วยพี่หั่นผักทีนะ วันนี้ลูกค้าเข้าร้านเร็วจัง ไม่ทันถึง 5 โมงครึ่ง ก็เกือบจะ 10โต๊ะ แล้ว”
“ ได้ค่ะ รอแป๊บนึงนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็หันไปคว้าเอาผ้ากันเปื้อนสีฟ้าสวยมาสวม แล้วคว้าเมนูยำที่อยู่ในตะกร้าไปใส่ในกระบอกไม้ไผ่ ซึ่งเป็นที่ใส่เมนูทั้งของร้านยำและร้านนม
................................
‘ยำเปรี้ยวปาก’ เป็นชื่อร้านยำซึ่งปภาวีทำงานอยู่ ตัวร้านยำนั้นเป็นซุ้มเรือนไทย ขนาดไม่ใหญ่โตมากนัก การตกแต่งก็ออกเป็นแนวไทยๆ เกือบทั้งหมด ร้านยำจะอยู่ในบริเวณเดียวกับ ร้านนม “ ต้นข้าว” ซึ่งเจ้าของทั้งสองร้านนี้เป็นเค้าเป็นหุ้นส่วนกันอยู่ และอีกไม่นานก็จะกลายมาเป็นหุ้นส่วนชีวิตกันอีกด้วย ดังนั้นโต๊ะทุกโต๊ะจึงมีเมนูทั้งในส่วนของร้านยำและร้านนมอยู่ด้วยกัน ประมาณว่ามาที่นี่ไม่กินนม ก็กินยำ ไม่งั้นก็ทานอาหารตามสั่ง ทางร้านก็มีไว้บริการให้
เป็นเวลากว่า 2 ปี กับ อีก 2 เดือน ที่ปภาวีได้เข้ามาทำงานในที่แห่งนี้ หญิงสาวคุ้นเคยกับทุกคนทั้งร้านยำและร้านนมเป็นอย่างดีราวกับเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็น
‘ พี่ตั้ม’ ชายหนุ่มรูปร่างอุดมสมบูรณ์( ไปนิดนึง) ผู้มีอารมณ์ขันอย่างร้ายกาจ ที่ทำให้คนรอบข้างไม่สามารถหุบยิ้มได้ เจ้าของร้านนม ‘ ต้นข้าว’
‘ พี่อ้อม’ หญิงสาวร่างเล็ก แต่ใจไม่เล็กตาม ออกแนวพริกขี้หนูซะงั้น เจ้าของร้านยำ ‘ยำเปรี้ยวปาก’
‘ A , O และ U ’ สามศรีพี่น้องตัวสระภาษาอังกฤษ โดยที่สาว A พี่ใหญ่ ทำหน้าที่ปั่นนม+เครื่องดื่มทุกชนิด เช่นเดียวกับ หนุ่ม O ผู้เป็นน้องชาย ส่วนนาย U น้องคนเล็กนั้น รับหน้าที่เกี่ยวกับขนมปัง และของขบเคี้ยวต่างๆ
‘ ป้านิด ’ แม่ครัวหัวเห็ดของร้านผู้ใจดี อาหารตามสั่งทุกจานไม่ว่าจะเป็น ข้าวหมูกระเทียม หมึกกระเทียม กุ้งกระเทียม หรือข้าวผัดเวอร์ชันต่างๆล้วนต้องผ่านการปรุงรสจากป้านิดทั้งสิ้น
‘ มี่มีกับปาย’ สองสาวชาวกะเหรี่ยง ผู้ต้องการมาหาความเจริญทางด้านแสงสี จึงหลบหนีจากอ้อมอกพ่อแม่ออกจากบ้านจะไป กรุงเทพเมืองศิวิไล แต่เผอิญว่าเงินไม่พอค่ารถที่ขึ้นมา จึงถูกปล่อยให้ลงที่จังหวัดนี้ คุณยาย(แม่พี่ตั้ม)ไปเจอเข้า จึงให้มาทำงานที่ร้านนมเป็นเด็กเก็บโต๊ะหรือบางทีก็ไปเป็นเด็กเสริฟ์บ้างถ้าคนไม่พอ ทั้งสองต่างขยันและตั้งใจทำงานสุดความสามารถเพื่อทำความฝันของตนเองให้เป็นจริง( ไปกรุงเทพให้ได้ซักครั้งในชีวิตนี้) สาว ‘ มีมี่’ เป็นคนที่รักการแต่งตัวเป็นชีวิตจิตใจ ส่วน ‘ปาย’ นั้น ออกจะเฉยชาจนกลายเป็นช้าในที่สุด สำหรับตัวปภาวีนั้นชอบเรียกสองสาวว่า ‘ ไปๆ มาๆ’ ด้วยเวลาที่คนหนึ่งอยู่ อีกคนจะไปไหนก็ไม่รู้ ผลัดกันไปๆมาๆซะงั้น
‘ ลุงหนึ่งกับป้าสอง’ สองสามีภรรยาชาวกะเหรี่ยง เผ่าเดียวกับไปๆมาๆ ซึ่งหนีความยากแค้นในเผ่ามาทำงานเป็นคนงานในไร่ของคุณตา(พ่อพี่ตั้ม) ในตอนกลางวัน และล้างจานที่ร้านในตอนกลางคืน
นอกจากนี้ยังมีพนักงานเสริฟ์ในร้านอีก 6- 7 คนซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็เรียนอยู่ ปี 1 ปี 2 กัน จะมีปี 3 ก็คือ ปภาวี นี่แหละ อ้อ! แล้วยังมี 3 หนุ่มกับอีก 1 สาวน้อยน่ารัก วง ‘ แมลงปอ’ วงดนตรีประจำร้าน โดยมี ‘ ขลุ่ยกับแคน’ สองหนุ่มฝาแฝดที่ทั้งหน้าตาบวกกับน้ำเสียงและคูณด้วยพรสวรรค์ในการเล่นดนตรี ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ แถมมีหนุ่ม ‘บอย’ ผู้เป็นมือกลองมาดเซอร์ และสาวน้อยในวงคนเดียว ‘พิณ’ ผู้เป็นน้องสาวของฝาแฝดหนุ่ม ที่น้ำเสียงและหน้าตาสะกดใจผู้ฟังเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ที่ร้านมีคนแน่นทุกวัน
หน้าที่ของปภาวีส่วนใหญ่แล้วก็คือ พนักงานเสริฟ์ยำ + เก็บเงินไปในตัว( กฎของร้านยำ : จ่ายก่อนกิน) บางครั้งก็ลงมือทำยำเองถ้าเจ้าของร้านอย่างพี่อ้อมไม่ว่าง แต่ถ้าวันไหนร้านนมคนไม่พอ ก็จะมาช่วยถ้าว่าง( ว่างจริงๆ)
............................
บรรยากาศในร้านวันนี้ครึกครื้นเหมือนทุกวัน โต๊ะทุกโต๊ะเต็มเกือบหมด บางโต๊ะก็มีป้ายจองไว้แล้ว ทุกคนในร้านนมทำงาน มือและเท้าเป็นระวิง ตั้งแต่ปั่นนม ปิ้งขนมปัง อาหารตามสั่ง เด็กเสริฟ์ก็เดินสวนสนามกันให้วุ่น ไม่เว้นแม้กระทั่งที่ร้านยำ ซึ่งเจ้าของร้านกำลังใช้สมาธิบวกกับประสบการณ์อันชำนาญ จัดการปรุงยำให้ได้ตามที่ลูกค้าสั่งมาตามเมนูซึ่งตอนนี้วางอยู่เกือบ 20 ใบ ส่วนสาวเสริฟ์อย่าง ปภาวี นั้นก็ทำงานอย่างคล่องแคล่ว ทั้งทอนตังค์ เสริฟ์ยำ และลับฝีปากกับลูกค้าบางโต๊ะ
.........................
“ ยำได้แล้วค่ะ ” ปภาวีมาหยุดที่โต๊ะ 9 ซึ่งสั่งยำที่เธอถือมา
“ มียำปลาทูน่า กับ ยำไวไว นะคะ ส่วนค่ายำ ทั้งหมด 40 บาท ค่ะ”
“ นี่ค่ะ ค่ายำ” หญิงสาวที่นั่งอยู่ส่งธนบัตรใบละ 100 มาให้
“ เงินทอนรอซักครู่นะคะ แล้วนี่ค่ะ ช้อนส้อม”
จากโต๊ะ 9 หญิงสาวก็หันกลับมายังโต๊ะ 10 ซึ่งอยู่ติดกัน โดยมี 4 หนุ่มหน้าทะเล้นที่ปภาวีไม่อยากเจอสักเท่าไหร่นั่งอยู่
“ ยำรวมมิตรทะเลค่ะ และค่ายำ 20 บาทค่ะ”
“ กินก่อนจ่ายไม่ได้เหรอครับ คนสวย” หนุ่มหน้าทะเล้นคนแรก พูดขึ้น และตามติดมาด้วยคนที่สองที่ท่าทางอยากจะพูดเต็มที
“ช่าย...เดี๋ยวค่อยคิดเงินทีเดียวก็ได้ครับ”
“หรือจะมานั่งด้วยกันก่อนก็ได้นะครับ” อีกคนพูดเชื้อเชิญ พลางลากเก้าอี้มาให้
“ไม่ได้ค่ะ...เผอิญว่านี่เป็นกฏของร้าน...ที่สำคัญไม่ได้แหกตาดูเมนูเหรอคะ เค้าบอกว่า ให้กินก่อนจ่ายรึไง ...โอเค งั้นก็ไม่ต้องกินละกันนะ โต๊ะอื่นเค้ารอยำอยู่ ” พูดจบก็ทำท่าคว้าจานยำขึ้นมา แต่ 4 หนุ่มก็พร้อมใจ ยึดจานยำไว้กับโต๊ะ
“ โธ่...เจ๊เปรียวอ่ะ ใจร้ายกับน้องๆที่น่ารักทั้ง 4 คนได้ลงคอเชียวเหรอครับ ” 1 ใน 4 หนุ่มพูดพร้อมทำหน้าละห้อย แต่น่าเตะที่สุดในสายตาของหญิงสาว
“ ไอ้เด็ก 4 กุมาร ไอ้เด็กเปรต อย่ามากวนพระบาทาพี่แกตอนกำลังทำมาหาเงินได้มั๊ย ...หนอย...มีอย่างที่ไหน มากันตั้ง 4 ตัวเอ๊ย 4 คน สั่งยำ 1 จาน กับนมคนละแก้วเนี่ยนะ ” หญิงสาวกล่าว
“ เจ๊เปรียวคนสวยคร๊าบๆ....พวกกระผมมานั่งเฉยซะเมื่อไหร่ละ การบ้านมีก็มานั่งคุยกัน ปัญหาชีวิตเอย ความรักบ้างล่ะ เรา 4 คนยึดคติ คนเดียวหัวหาย 4 คนคงพอกันรอดน่า ที่สำคัญอุตส่าห์มาให้เจ๊ลับฝีปากเอ๊ย ไม่ใช่สิ มาให้เห็นหน้าพอชื่นใจ เจ๊จะได้มีกำลังใจทำงานไงคร๊าบ..”
“ เออ...ชั้นจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าพวกแกไม่มาเกือบทุกวันจนขวางหูขวางตาชั้น แถมนั่งยาวคราวละ 3 ชั่วโมงจนรากงอกแล้วละมั้ง แล้วที่บอกว่ามานั่งปรึกษาปัญหาชีวิตน่ะ ถามจริง ได้เรื่องรึเปล่า เพราะชั้นเห็นตาพวกแกแต่ละคนก็มัวแต่มอง น้องพิณ เค้าน่ะ ดีนะที่เจ้าของร้านเค้าไม่ไล่พวกแกออกไปก่อนนะ”
“พี่ตั้ม เค้าไม่ใจร้านอย่างเจ๊หรอกฮะ”
“ ใช่...ชั้นน่ะมันใจร้าย เป็นนางมาร แถมตอนนี้กำลังจะกลายร่างเป็นนางปีศาจแบบเต็มขั้นแล้ว ถ้าพวกแกไม่จ่ายค่ายำแค่ 20 บาทน่ะ ว่าไง....นายที”
พูดจบหญิงสาวหันมาไล่เบี้ยกับนาย ที ผู้มีศักดิ์เป็นหลานชายเจ้าของร้านนม และนี่แหละที่ทำให้ ไอ้เด็ก 4 กุมาร ซึ่งเป็นนามที่ปภาวี เรียกขานรุ่นน้องปี 2 สาขาวิชาเดียวกัน ทั้ง 4 คนค่อนข้างสนิทกับหญิงสาวเป็นอย่างดีทำให้สามารถพูดจาเล่นหัวได้อย่างไม่เกรงกลัวและหญิงสาวเองก็ไม่ถือด้วย สามารถนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเสนอหน้ามานั่งฟังนักร้องสาวเสียงดีอย่างน้องพิณ โดยไม่ถูกไล่ออกไปจากร้านเหมือนกับที่ปภาวีพูด
“ ครับผม...นี่ฮะค่ายำ...ไม่ต้องทอนนะฮะ ผมให้ทิป” แล้วส่งธนบัตรฉบับละ 20 ให้รุ่นพี่
โป๊ก!
เสียงเขกหัวจากฝีมือสาวร้านยำทำให้นายที ถึงกับคลำหัวป้อยๆ เรียกเสียงหัวเราะจากอีก 3 หนุ่มในโต๊ะเป็นอย่างดี ก่อนที่หญิงสาวผู้เป็นรุ่นพี่จะเดินไปทำหน้าที่ต่อไป
.......................................
หลังจากที่วุ่นวายกับการทำงานอยู่ราว 3 ชั่วโมง คนในร้านก็เริ่มบางตาลงบ้าง(จากเดิมที่แน่นจนร้านแทบแตก) ทำให้ปภาวีมีเวลาพอพักให้หายใจ หลังจากที่ต้องรับกับพายุลุกใหญ่มาตลอด
“ เปรียวจ๊ะ ช่วยส่งยำที่โต๊ะ 16 หน่อย มี ยำผักบุ่งกรอบกับยำปูอัดนะ”
หญิงสาวพยักหน้า แล้วเดินไปเสริฟ์ตามหน้าที่ แต่ปรากฏว่า....ที่โต๊ะ 16 ว่าง...สนิท...ว่างเปล่า....ไม่มีคนนั่งซะงั้น
“อ้าว...ซวยไหมล่ะเนี่ย...ย้ายโต๊ะทำไมไม่บอกกันก่อนนะ…แล้วเราจะไปตรัสรู้ได้ไงเนี่ย...” แล้วจึงหันไปถามรุ่นน้องผู้เป็นสาวเสริฟ์ร้านนม
“ กิ๊ก โต๊ะ 16 หายไปไหนอ่ะ...ย้ายโต๊ะหรือว่าชิ่งหนีล่ะ”
“ อ๋อ...ย้ายไปโต๊ะ 52 ค่ะ”
“ โห...ไรอ่ะ ย้ายไปก็ไม่บอกซักนิด พี่ต้องเดินกลับออกไปอีกหรือเนี่ย!” พูดจบก็หันหลังกลับเพื่อเดินไปยังโต๊ะ 52 แต่แล้วก็ดันไปชนกับร่างสูงที่กำลังเดินมาพอดี...แล้วก็
“ แฮ่...ขอโทษค่ะ” พูดจบก็ถอนหายใจที่ยำในจานยังอยู่ดีและไม่มียำจานไหนทรยศไปหกกระเด็นใส่คนตรงหน้า
“ เฮ้อ...คุณนี่...ผมเชื่อเลยว่าซุ่มซ่ามได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ” กวินภพพูดพลางมองหญิงสาวตรงหน้าซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดสาวเสริฟ์ที่เค้าไม่ค่อยเห็นคนอื่นใส่กันเท่าไหร่ เสื้อยืดสีเลือดหมูกับกางเกงยีนขายาวสีซีดนิดๆ แล้วยังมีผ้ากันเปื้อนสีฟ้าลายพระจันทร์กับดาวดวงน้อย ที่ดูยังไงก็ไม่เข้ากับชุดที่เจ้าตัวแต่งอยู่
ส่วนปภาวีทำกำลังทำการทบทวนประโยคที่เพิ่งได้มา ‘ ซุ่มซ่ามได้ตลอดเวลางั้นเหรอ...คุ้นๆแฮะ’ แล้วจึงเงยหน้าคนตัวสูงกว่า ‘ หน้าอีตานี่ก็คุ้นๆอ่ะ’ ( ก็บอกแล้วว่า นางเอกของเรามีความสามารถในการจดจำใบหน้าคนได้น้อยมาก:คนเขียน)
และด้วยสายตาของหญิงสาวที่มองมาเป็นคำถามเหมือนพยายามจะนึกอะไรให้ออก ทำให้กวินภพถึงกับร้องออกไป
“ นี่!...อย่าบอกนะว่าคุณจำผมไม่ได้อีกล่ะ”
“ แล้วชั้นไปรู้จักกับคุณตอนไหนล่ะ”
‘น่าน...เอากับเจ้าหล่อนสิ...เชื่อเลยยัยนี่น่ะ’ กวินภพได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“ วินคะ ไปนั่งกันเถอะค่ะ เมย์หิวแล้วล่ะ” หญิงสาวเจ้าของเสียงหวานที่เดินมากอดแขนชายหนุ่มตรงหน้าแสดงความเป็นเจ้าของแล้วพากันเดินไปยังโต๊ะที่จองไว้ แต่ไม่ลืมหันมาสั่งปภาวีให้เดินไปรับเมนูไปส่งด้วย ส่วนปภาวีนั้นกำลังยืนทบทวนชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนี้ แล้วไฟล์ข้อมูลความทรงจำเมื่อตอนกลางวันทั้งหมดก็ถูกโหลดออกมา
‘ หนอย ยัยนี่อีกแล้วเรอะ มาถึงก็สั่งเลยนะ ไม่เคยมากันรึไง ร้านนี้เค้าให้บริการส่งเมนูด้วยตัวเองย่ะ....’ แล้วหญิงสาวก็ไม่สนใจ กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ( กฎอีกข้อของร้านยำและร้านนม : กรุณานำเมนูที่ท่านเขียนไปส่งที่เคาน์เตอร์ร้านด้วยตัวเอง จะฝากเด็กเสริฟ์มาก็ได้ แต่ส่วนใหญ่แล้วจะไม่ว่าง เพราะแค่เดินเสริฟ์อย่างเดียวก็ขาลากพอแล้ว)
......................................
“ อ้าว...กิ๊ก ทำไมเดินมาส่งเมนูเองเลยล่ะ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ พอดีกิ๊กว่างอยู่ อีกอย่างพี่ตั้มก็สั่งให้กิ๊กไปรับเมนูจากโต๊ะนี้มาด้วย เพราะเป็นลูกค้าประจำค่ะ ท่าทางรวยน่าดู”
“ โห...เส้นใหญ่ขนาดพี่ตั้มยังสั่งให้คนไปคอยดูแลหรือนี่ ชักอยากเห็นหน้าซะแล้วสิ”
“ โอย...โต๊ะนี้นะคะผู้หญิงก็สวยออก กิ๊กจำได้ว่าเป็นดาวคณะมนุษย์ด้วย ส่วนผู้ชายก็ทั้งเท่ห์ทั้งหล่อ...เทพบุตรในฝันกิ๊กเลยล่ะคะ”
“ เหรอจ๊ะ...ท่าทางจะเป็นหนุ่มในฝันกิ๊กจริงๆละมั้งเนี่ย...ดูสิเคลิ้มซะขนาดนั้น ยังไงเดี๋ยวค่อยกลับไปฝันต่อที่หอนะจ๊ะน้องรัก”
“ ไม่เชื่อพี่เปรียวก็ดูเองซิคะ ตอนไปเสริฟ์ยำน่ะ” พูดจบสาวน้อยก็ทำท่างอนกลับเข้าไปในร้าน
ปภาวีได้แต่หัวเราะตามแล้วยื่นเมนูให้เจ้าของร้านยำซึ่งตอนนี้กำลังว่างจากการปรุงยำ แถมกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ เปรียวจ๊ะ...ช่วยไปถามโต๊ะนี้ที พอดียำเต้าหู้ปลาทอดหมด เปลี่ยนเป็นยำเต้าหูไข่ทอดได้ไหม”
“ รับทราบเจ้าค่ะ” แล้วจึงเดินไปยังโต๊ะ ซึ่งเขียนไว้ตรงมุมเมนูว่า โต๊ะ Sweet
โต๊ะ Sweet ช่างเป็นโต๊ะที่สมกับชื่อซะจริงๆ โซฟานุ่มรูปครึ่งวงกลม พร้อมกับโต๊ะวงกลมเล็กๆที่มีแจกันปักดอกกุหลาบสีแดงสดวางไว้ แถมยังตั้งอยู่ในมุมที่ดีทีสุดของร้านอีกด้วย บรรยากาศสลัวนิดๆโรแมนติกอย่างบอกไม่ถูก ทุกครั้งที่มาเสริฟ์โต๊ะนี้ทำเอาปภาวีถึงกับอมยิ้มกับความน่ารักของคู่รักแต่ละคู่ที่บางทีก็ผลัดกันป้อนขนมปังหรือไม่ก็อาหารมั่งล่ะ นั่งมองตากันจนถ้ามดขึ้นตัวคงไม่มีใครรู้สึกก็มี( แบบว่าหวานซึ้งซะขนาดนั้น) บางทีปภาวีเองยังได้เข้าร่วมเป็นพยานการบอกรักก็มี ดังนั้นการเข้าไปเสริฟ์ที่โต๊ะนี้ต้องดูเวลา และโอกาสด้วยเพราะไม่อยากเข้าไปเป็นก้างขวางคอซักเท่าไหร่ ยกเว้นคู่ชายหญิงที่อยู่ตรงหน้าในขณะนี้ ที่หญิงสาวจำได้แล้วว่า ฝ่ายหญิงเป็นคู่กรณีของเธอเองเมื่อตอนกลางวัน ส่วนฝ่ายชายนั้น ตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าแล้ว และแค้นนี้ต้องชำระแบบทบต้นทบดอกเลยทีเดียว...แต่ตอนนี้ขอทำหน้าที่สาวร้านยำ พนักงานบริการที่ดีหน่อยละกัน
“ ขอโทษนะคะ พอดีว่าเต้าหู้ปลาทอดของเราหมดค่ะ จะรับอย่างอื่นแทนไหมคะ อย่างเช่น เต้าหู้ไข่ทอด ก็อร่อยนะคะ จะลองดูซักหน่อยไหมคะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งยิ้มอันเป็นสัญลักษณ์ของคนทำงานด้านบริการที่ถือว่า ลูกค้าต้องมาก่อน
“ ต๊าย! นึกว่าใครนะคะวิน มาทำงานเป็นเด็กเสริฟ์หรือว่าคนล้างจานกันนะจ๊ะ” หญิงสาวผู้มีดีกรีความงามเป็นถึงดาวคณะพูดขึ้น เมื่อจำหน้าได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“ แต่งตัวอย่างนี้ มีผ้ากันเปื้อนด้วย เค้าก็เป็นเด็กเสริฟ์นะสิครับเมย์ คงไม่มีคนล้างจานที่ไหนออกมาเดินเล่นหรอกฮะ เอ...หรือว่าใช่ครับ” พูดพลางส่งสายตาและรอยยิ้มให้สาวเสริฟ์ร้านยำ
แต่ปภาวีก็ยังคงสีหน้าเช่นเดิมนั่นคือ....ยิ้ม...ยิ้มไว้ลูก แต่ในใจ....แค้นนี้ต้องชำระภายในวันนี้...
“ ตกลงว่าจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ” ถามชายหนุ่มที่นั่งเคียงข้างสาวสวย
“ เอายำเอ็นไก่ทอดเพิ่มมาก็ได้ครับ ส่วนอย่างอื่นก็เหมือนเดิม” กวินภพพูดพลางอมยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มของหญิงสาวที่ดูเหมือนจริงใจไม่ติดใจกับคำพูดเมื่อครู่นี้ แต่ยังไงชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มนั้น
“ ค่ะ...ตกลงเมนูที่สั่งไปในส่วนของร้านยำมี ยำเอ็นไก่ทอด ยำหมูมะนาว และยำผักรวมลวกนะคะ รอสักครู่นะคะ” พูดจบ ปภาวีก็รีบหมุนตัวเดินกลับทันที ก่อนที่จะมีการทำร้ายร่างกายลูกค้าขึ้น
………………………
ขณะที่เดินมาร้านยำ ปภาวีก็นึกหาทางเอาคืนสองคนนั้น พอมาถึงร้านยำก็พบว่า เจ้าของร้านไม่อยู่ซะแล้ว แต่มีโน้ตแปะติดอยู่บอกว่าให้หญิงสาวรับหน้าที่ทั้งหมดไปชั่วคราวซักครึ่งชั่วโมง ด้วยพี่แกออกไปหาซื้ออะไรมากินและจะแวะไปเช่าการ์ตูนเล่มใหม่มาด้วย ทำเอาปภาวีถึงกับส่ายหน้า และดูเหมือนหญิงสาวจะนึกอะไรออก จึงใช้โทรศัพท์ที่โทรติดต่อกันภายในร้าน กดเบอร์ตรงเคาน์เตอร์ปั่นนมทันที
“ นี่พี่เปรียวนะ A ...คือพี่อยากรู้ว่าโต๊ะ Sweet สั่งเครื่องดื่มอะไรมั่ง”
“ นมปั่นโยเกิร์ตเหรอ...เออ..พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อยอ่ะ...ช่วยปั่นนมโยเกิร์ตแบบพิเศษให้อีกแก้วนึงได้ป่ะ...เอาแบบน้ำทะเลเรียกพี่เลยนะ ...เดี๋ยวพี่รับผิดชอบเอง อ้อ...แล้วเดี๋ยวพี่จะเอาไปเสริฟ์เองด้วยนะ อย่าลืมล่ะ ”
“ ใครกันทำให้พี่สาวของAรักมาก ถึงกับสั่งชนิดพิเศษให้เหรอคะ” เสียงใสตามสายถามกลับมาด้วยความสงสัยปนหัวเราะ
“ เอาไว้เดี๋ยวก็รู้เอง...ขอพี่ทำยำสูตรเด็ดของร้านก่อนนะ อย่าลืมล่ะ ” หลังจากวางโทรศัพท์เสร็จ หญิงสาวก็รีบกลับมาปรุงยำสูตรเด็ดของไอ้เปรียวนี่ล่ะ
.................................
ปภาวีมองจานยำในถาดที่ถือมาพร้อมกับแก้วนมปั่นโยเกิร์ตสูตรพิเศษ โดยทิ้งสูตรธรรมดาไว้ที่เคาน์เตอร์นมปั่นก่อน ด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แล้วเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะอันเป็นจุดหมายในคราวนี้
“ ยำได้แล้วค่ะ มียำหมูมะนาว ส่วนนี่ก็เอ็นไก่ทอด แล้วก็ยำผักรวมลวกค่ะ” หญิงสาววางจานยำลงบนโต๊ะ ซึ่งมีเครื่องดื่มจำพวกแอลกอฮอล์ของชายหนุ่มวางอยู่แล้ว
“ วินคะ...ดูซิคะยำหน้าตาแปลกดีนะคะ ท่าทางน่าทานจัง ว่าแต่ใจนะว่าทานได้นะ” พูดพลางส่งสายตามาให้สาวเสริฟ์ที่ยังคงยืนยิ้มอยู่อย่างมีไมตรีและในมือยังมีแก้วนมอยู่
“ ลองทานดูซิคะ ไม่ลองก็ไม่รู้นี่คะว่าอร่อยจริงรึเปล่า แต่ยำผักรวมลวกนี่ยอดฮิตเลยนะคะ สำหรับคนสวยๆหุ่นดีๆอย่างคุณ เพราะเมื่อกี้ก็มีโต๊ะนึงที่สั่งมาพร้อมกับของคุณนี่แหละค่ะ เพียงแต่รีบมาเสริฟ์ให้โต๊ะคุณก่อน เกรงว่าจะรอนานน่ะคะ”
สาวสวย นาม เมย์ชญา ได้ยินคำชมจากปากหญิงสาวถึงกับเป็นปลื้มโดยลืมไปว่าคนตรงหน้าเคยถูกตัวเองทำอะไรไว้ จึงตักยำผักรวมลวกของตนเองทานทันที...และก็....วางช้อนส้อมลงกับจานลงทันทีเหมือนกันเมื่อ
“ อ๋าย...ทำไมมันเผ็ดอย่างนี้ล่ะ ชั้นสั่งไปว่าไม่เผ็ดไม่ใช่เหรอ”
“ ตายแล้ว...ขอโทษค่ะ คงหยิบผิดมาน่ะคะ คงเป็นของอีกโต๊ะน่ะคะ เดี๋ยวไปเอามาให้ใหม่นะคะ…อ้อ...นี่ค่ะน้ำที่สั่งไว้...รอสักครู่นะคะ” พูดจบก็รีบหันหลังกลับไปเอายำและนมปั่นสูตรธรรมดามาเปลี่ยนโดยไม่ยืนดูผลงานรอบที่สองของตัวเอง ด้วยรู้ว่ายังไง....ก็สำเร็จ
เมย์ชญารับแก้วน้ำที่ปภาวีส่งมาให้แล้วรีบดูดให้ความเย็นไปดับความร้อนเข้าในปาก แต่แล้วพอผ่านไป 3 วินาที สาวสวยถึงกับลุกพรวดไปเข้าห้องน้ำ ทำให้กวินภพถึงกับงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า แล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่อสาวเสริฟ์ร้านยำวิ่งกระหืดกระหอบมา พร้อมกับ ยำจานใหม่และ นมปั่นที่ดูเหมือนกับแก้วที่เมย์ชญาเพิ่งทานไปแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มออกจะมั่นใจว่า ทั้งหมดเกิดจากฝีมือคนตรงหน้าแน่ๆ ถึงแม้จะตีหน้าซื่อสำนึกผิดมากๆก็ตามที
“ คือว่า...ขอโทษอีกทีนะคะ พอดีว่านมปั่นแก้วเมื่อกี้น่ะคะ น้องเค้าเผลอทำเกลือหกลงไปพอปั่นแล้วลืมเอาทิ้งน่ะคะ เลยหยิบผิดมา ส่วนนี่ค่ะ ของจริง ค่ะ ทั้งยำและนมปั่น รับรองค่ะว่าไม่มีหยิบผิดมาอีกแล้วอย่างแน่นอนค่ะ” พูดพลางตีสีหน้ายิ้มเจื่อนๆให้ดูสมจริงยิ่งขึ้น
“ ว่าแต่ผู้หญิงที่มากับคุณไปไหนล่ะคะ อยากจะขอโทษเธอซะหน่อยที่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นน่ะคะ”
“ ไปห้องน้ำครับ...เดี๋ยวคงมา...ว่าแต่คุณทำงานผิดพลาดอย่างนี้บ่อยเหรอครับ ไอ้ประเภทเสริฟ์ผิดโต๊ะ หรือไม่ก็ทำเกลือหกใส่เนี่ย” กวินภพพูดพร้อมจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด
“ แหม...มันก็พอมีบ้างล่ะคะ ไอ้เรื่องความผิดพลาดเนี่ย ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าเราจะพลาดเมื่อไหร่ จริงไหมคะ” ส่วนในใจหญิงสาวแล้ว‘ แต่สำหรับงานนี้ชั้นตั้งใจสุดๆเลยล่ะ’
“ แน่ใจนะครับว่ามาจากความผิดพลาดที่มันบังเอิญเกิดขึ้น ไม่ใช่ความตั้งใจของใครบางคน”
“ แหม คุณอย่ามองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยเลยค่ะ ยำจานอื่นชั้นก็หยิบมาถูกแล้ว แต่บังเอิญอย่างที่บอกนั่นแหละค่ะว่า มีอีกโต๊ะนึงเค้าสั่งยำมาแบบเดียวกันแถมเอาแบบแซบๆ อีก มันเป็นความผิดของชั้นจริงๆค่ะ ที่สะเพร่าไปนิดนึง ยังไงก็ต้องขอโทษอีกครั้งนึงนะคะ”
“ ช่างมันเถอะครับ แล้วค่ายำเท่าไหร่ละครับ” ชายหนุ่มพูดตัดบทเมื่อดูท่าทางซักฟอกจำเลยตรงหน้าแล้วยังไงก็คงไม่ได้ความอยู่ดี ก็ดูสิ เจ้าหล่อนออกจะตีบทแตกทำหน้าเศร้าราวกับเสียใจจริงๆขนาดนั้น
“ 70 บาทค่ะ สำหรับค่ายำ”
“ นี่ครับ ไม่ต้องทอนละกัน”
“ ขอบคุณนะคะ...คุณกวินภพ” แล้วรับเงินกลับไปที่ร้านด้วยความสบายใจและสาแก่ใจเป็นอย่างยิ่ง พลางนึกว่าจะทำยังไงดีกับเงินทอนอีก 30 บาทนี้ดี เพราะโดยปกติแล้วปภาวีจะไม่รับทิปจากใครทั้งนั้น ด้วยว่าเงินที่ได้จากการทำงานที่ร้านยำมันก็คุ้มค่าแล้ว แล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกขึ้นมาได้กับวิธีจัดการกับทิปที่ได้มา
หญิงสาวนำเงินที่ได้ไปสั่งยำที่ร้านเลี้ยงผู้ร่วมขบวนการทั้งหลาย อันได้แก่ สามศรีพี่น้อง A O และ U หลังจากคนในร้านเริ่มร้างเป็นป่าช้า ด้วยว่าเป็นเวลา 4 ทุ่มกว่าแล้ว และใกล้เวลาที่ร้านใกล้ปิด
“ พี่เปรียวถามจริงเหอะ ไปแค้นสาวสวยคนนั้นมาแต่ชาติปางไหนน่ะ ถึงกับสั่งให้A ทำนมปั่นสูตรพิเศษไปให้เจ้าหล่อนน่ะ ” ผู้ทำนมปั่นสูตรพิเศษถาม ขณะนั่งกินยำที่หญิงสาวผู้เป็นรุ่นพี่สั่งมาเลี้ยง
ปภาวีเองก็เลยเล่าเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันให้ฟัง
“ แล้วผู้ชายที่มาด้วยใช่คนเดียวกับเมื่อตอนกลางวันป่ะ” หนุ่ม U น้องเล็กที่สุดถาม
“ ใช่...หมอนี่แหละตัวต้นเหตุความวุ่นวายในชีวิตพี่มา 2 วันแล้ว...และต้องชดใช้ให้คุ้มทั้งต้นทั้งดอกเลยทีเดียว”
“ แล้วไม่เห็นพี่เปรียวทำอะไรเลยล่ะฮะ...เห็นแก้แค้นซึ่งๆหน้ากับผู้หญิงอยู่คนเดียว” หนุ่ม O ถามมั่งด้วยความสงสัย
“ ใครว่า...คนอย่างพี่เมื่อมีโอกาศแล้วไม่เอาคืนน่ะ อย่ามาเรียกไอ้เปรียวเลย”
พูดจบแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงว่าตนได้ใส่อะไรลงไปในยำของชายหนุ่ม ‘ ยาถ่าย’ ชนิดออกฤทธิ์ช้าแต่ให้ผลชัวร์ โดยจะออกฤทธิ์หลังจาก15 ชั่วโมงผ่านไป งานนี้ต้องขอบคุณ นายอ้น เด็กเภสัชฯ ผู้เป็นเสมือนลูกน้องของหญิงสาวสมัยเรียนมัธยมและติดตามลูกพี่มาเรียนที่นี่ รวมทั้งได้เรียนคณะที่ตนเองอยากเรียนด้วย ทำให้หญิงสาวได้รับความรู้เกี่ยวกับยาเป็นอานิสงฆ์ เพราะต้องฟังลูกน้องตัวเองพร่ำบ่นให้ฟังอยู่ร่ำไป และยาถ่ายตัวนี้หญิงสาวเพิ่งได้มาเมื่อ 3 วันก่อนจากนายอ้นนั่นเอง และมันยังติดอยู่ในกระเป๋ามาด้วย...ช่วยไม่ได้นะนายวินนี่ หมีพูห์เอ๊ย...เผอิญว่าอะไรๆมันก็เป็นใจไปซะหมด
3 พี่น้อง มองหน้ารุ่นพี่ที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พลางหนักใจแทนหนุ่มหล่อคนนั้นที่ท่าทางพี่เปรียวจะเอาคืนหนักแฮะ
............................
บอกเล่าเก้าถึงสิบ
มาอัพให้แล้วนะคะ ยังไงก็ช่วยให้คำแนะนำแก่นักเขียนมือใหม่อย่างyameraด้วยละกัน
ปภาวีลงมาจาก sonic สีเหลืองคันเท่ห์ซึ่งมีนายแบงค์ผู้เป็นสารถีขับมาส่ง ณ ที่ทำงานพิเศษในเย็นนี้
“ ขอบใจมากนะเพื่อน แล้วอย่าลืมมารับล่ะ ขืนมัวแต่ป้อสาวเพลินจนลืมเพื่อนนะแก....หึหึ” หญิงสาวไม่พูดต่อ แต่ทำท่าเอานิ้วชี้ปาดคอ แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เพื่อน
“ เออ...รู้แล้วน่า 5 ทุ่มใช่ป่ะ งั้นชั้นไปก่อนนะ มีธุระ เดี๋ยวไม่ทัน”
“ ค๊า!..รีบๆไปเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวน้องพริมเค้ารอนาน พาลบอกเลิกแกเป็นรายที่ 2 ติดต่อกัน 555” พูดจบก็เดินเข้าไปในร้าน ....ปล่อยให้นายแบงค์ยืนเข่นเขี้ยวในคำอวยพรของเพื่อนสาว
.........................
“ หวัดดีค๊า...พี่อ้อม สาวเสริฟ์ร้านยำมารายงานตัวค่ะ มีอะไรให้เปรียวช่วยไหมคะ”
“ แหม มาเร็วทันใจจริงนะเรา งั้นเปรียวช่วยเอาเมนูยำไปไว้ตามโต๊ะหน่อย แล้วกลับมาช่วยพี่หั่นผักทีนะ วันนี้ลูกค้าเข้าร้านเร็วจัง ไม่ทันถึง 5 โมงครึ่ง ก็เกือบจะ 10โต๊ะ แล้ว”
“ ได้ค่ะ รอแป๊บนึงนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็หันไปคว้าเอาผ้ากันเปื้อนสีฟ้าสวยมาสวม แล้วคว้าเมนูยำที่อยู่ในตะกร้าไปใส่ในกระบอกไม้ไผ่ ซึ่งเป็นที่ใส่เมนูทั้งของร้านยำและร้านนม
................................
‘ยำเปรี้ยวปาก’ เป็นชื่อร้านยำซึ่งปภาวีทำงานอยู่ ตัวร้านยำนั้นเป็นซุ้มเรือนไทย ขนาดไม่ใหญ่โตมากนัก การตกแต่งก็ออกเป็นแนวไทยๆ เกือบทั้งหมด ร้านยำจะอยู่ในบริเวณเดียวกับ ร้านนม “ ต้นข้าว” ซึ่งเจ้าของทั้งสองร้านนี้เป็นเค้าเป็นหุ้นส่วนกันอยู่ และอีกไม่นานก็จะกลายมาเป็นหุ้นส่วนชีวิตกันอีกด้วย ดังนั้นโต๊ะทุกโต๊ะจึงมีเมนูทั้งในส่วนของร้านยำและร้านนมอยู่ด้วยกัน ประมาณว่ามาที่นี่ไม่กินนม ก็กินยำ ไม่งั้นก็ทานอาหารตามสั่ง ทางร้านก็มีไว้บริการให้
เป็นเวลากว่า 2 ปี กับ อีก 2 เดือน ที่ปภาวีได้เข้ามาทำงานในที่แห่งนี้ หญิงสาวคุ้นเคยกับทุกคนทั้งร้านยำและร้านนมเป็นอย่างดีราวกับเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็น
‘ พี่ตั้ม’ ชายหนุ่มรูปร่างอุดมสมบูรณ์( ไปนิดนึง) ผู้มีอารมณ์ขันอย่างร้ายกาจ ที่ทำให้คนรอบข้างไม่สามารถหุบยิ้มได้ เจ้าของร้านนม ‘ ต้นข้าว’
‘ พี่อ้อม’ หญิงสาวร่างเล็ก แต่ใจไม่เล็กตาม ออกแนวพริกขี้หนูซะงั้น เจ้าของร้านยำ ‘ยำเปรี้ยวปาก’
‘ A , O และ U ’ สามศรีพี่น้องตัวสระภาษาอังกฤษ โดยที่สาว A พี่ใหญ่ ทำหน้าที่ปั่นนม+เครื่องดื่มทุกชนิด เช่นเดียวกับ หนุ่ม O ผู้เป็นน้องชาย ส่วนนาย U น้องคนเล็กนั้น รับหน้าที่เกี่ยวกับขนมปัง และของขบเคี้ยวต่างๆ
‘ ป้านิด ’ แม่ครัวหัวเห็ดของร้านผู้ใจดี อาหารตามสั่งทุกจานไม่ว่าจะเป็น ข้าวหมูกระเทียม หมึกกระเทียม กุ้งกระเทียม หรือข้าวผัดเวอร์ชันต่างๆล้วนต้องผ่านการปรุงรสจากป้านิดทั้งสิ้น
‘ มี่มีกับปาย’ สองสาวชาวกะเหรี่ยง ผู้ต้องการมาหาความเจริญทางด้านแสงสี จึงหลบหนีจากอ้อมอกพ่อแม่ออกจากบ้านจะไป กรุงเทพเมืองศิวิไล แต่เผอิญว่าเงินไม่พอค่ารถที่ขึ้นมา จึงถูกปล่อยให้ลงที่จังหวัดนี้ คุณยาย(แม่พี่ตั้ม)ไปเจอเข้า จึงให้มาทำงานที่ร้านนมเป็นเด็กเก็บโต๊ะหรือบางทีก็ไปเป็นเด็กเสริฟ์บ้างถ้าคนไม่พอ ทั้งสองต่างขยันและตั้งใจทำงานสุดความสามารถเพื่อทำความฝันของตนเองให้เป็นจริง( ไปกรุงเทพให้ได้ซักครั้งในชีวิตนี้) สาว ‘ มีมี่’ เป็นคนที่รักการแต่งตัวเป็นชีวิตจิตใจ ส่วน ‘ปาย’ นั้น ออกจะเฉยชาจนกลายเป็นช้าในที่สุด สำหรับตัวปภาวีนั้นชอบเรียกสองสาวว่า ‘ ไปๆ มาๆ’ ด้วยเวลาที่คนหนึ่งอยู่ อีกคนจะไปไหนก็ไม่รู้ ผลัดกันไปๆมาๆซะงั้น
‘ ลุงหนึ่งกับป้าสอง’ สองสามีภรรยาชาวกะเหรี่ยง เผ่าเดียวกับไปๆมาๆ ซึ่งหนีความยากแค้นในเผ่ามาทำงานเป็นคนงานในไร่ของคุณตา(พ่อพี่ตั้ม) ในตอนกลางวัน และล้างจานที่ร้านในตอนกลางคืน
นอกจากนี้ยังมีพนักงานเสริฟ์ในร้านอีก 6- 7 คนซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็เรียนอยู่ ปี 1 ปี 2 กัน จะมีปี 3 ก็คือ ปภาวี นี่แหละ อ้อ! แล้วยังมี 3 หนุ่มกับอีก 1 สาวน้อยน่ารัก วง ‘ แมลงปอ’ วงดนตรีประจำร้าน โดยมี ‘ ขลุ่ยกับแคน’ สองหนุ่มฝาแฝดที่ทั้งหน้าตาบวกกับน้ำเสียงและคูณด้วยพรสวรรค์ในการเล่นดนตรี ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ แถมมีหนุ่ม ‘บอย’ ผู้เป็นมือกลองมาดเซอร์ และสาวน้อยในวงคนเดียว ‘พิณ’ ผู้เป็นน้องสาวของฝาแฝดหนุ่ม ที่น้ำเสียงและหน้าตาสะกดใจผู้ฟังเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ที่ร้านมีคนแน่นทุกวัน
หน้าที่ของปภาวีส่วนใหญ่แล้วก็คือ พนักงานเสริฟ์ยำ + เก็บเงินไปในตัว( กฎของร้านยำ : จ่ายก่อนกิน) บางครั้งก็ลงมือทำยำเองถ้าเจ้าของร้านอย่างพี่อ้อมไม่ว่าง แต่ถ้าวันไหนร้านนมคนไม่พอ ก็จะมาช่วยถ้าว่าง( ว่างจริงๆ)
............................
บรรยากาศในร้านวันนี้ครึกครื้นเหมือนทุกวัน โต๊ะทุกโต๊ะเต็มเกือบหมด บางโต๊ะก็มีป้ายจองไว้แล้ว ทุกคนในร้านนมทำงาน มือและเท้าเป็นระวิง ตั้งแต่ปั่นนม ปิ้งขนมปัง อาหารตามสั่ง เด็กเสริฟ์ก็เดินสวนสนามกันให้วุ่น ไม่เว้นแม้กระทั่งที่ร้านยำ ซึ่งเจ้าของร้านกำลังใช้สมาธิบวกกับประสบการณ์อันชำนาญ จัดการปรุงยำให้ได้ตามที่ลูกค้าสั่งมาตามเมนูซึ่งตอนนี้วางอยู่เกือบ 20 ใบ ส่วนสาวเสริฟ์อย่าง ปภาวี นั้นก็ทำงานอย่างคล่องแคล่ว ทั้งทอนตังค์ เสริฟ์ยำ และลับฝีปากกับลูกค้าบางโต๊ะ
.........................
“ ยำได้แล้วค่ะ ” ปภาวีมาหยุดที่โต๊ะ 9 ซึ่งสั่งยำที่เธอถือมา
“ มียำปลาทูน่า กับ ยำไวไว นะคะ ส่วนค่ายำ ทั้งหมด 40 บาท ค่ะ”
“ นี่ค่ะ ค่ายำ” หญิงสาวที่นั่งอยู่ส่งธนบัตรใบละ 100 มาให้
“ เงินทอนรอซักครู่นะคะ แล้วนี่ค่ะ ช้อนส้อม”
จากโต๊ะ 9 หญิงสาวก็หันกลับมายังโต๊ะ 10 ซึ่งอยู่ติดกัน โดยมี 4 หนุ่มหน้าทะเล้นที่ปภาวีไม่อยากเจอสักเท่าไหร่นั่งอยู่
“ ยำรวมมิตรทะเลค่ะ และค่ายำ 20 บาทค่ะ”
“ กินก่อนจ่ายไม่ได้เหรอครับ คนสวย” หนุ่มหน้าทะเล้นคนแรก พูดขึ้น และตามติดมาด้วยคนที่สองที่ท่าทางอยากจะพูดเต็มที
“ช่าย...เดี๋ยวค่อยคิดเงินทีเดียวก็ได้ครับ”
“หรือจะมานั่งด้วยกันก่อนก็ได้นะครับ” อีกคนพูดเชื้อเชิญ พลางลากเก้าอี้มาให้
“ไม่ได้ค่ะ...เผอิญว่านี่เป็นกฏของร้าน...ที่สำคัญไม่ได้แหกตาดูเมนูเหรอคะ เค้าบอกว่า ให้กินก่อนจ่ายรึไง ...โอเค งั้นก็ไม่ต้องกินละกันนะ โต๊ะอื่นเค้ารอยำอยู่ ” พูดจบก็ทำท่าคว้าจานยำขึ้นมา แต่ 4 หนุ่มก็พร้อมใจ ยึดจานยำไว้กับโต๊ะ
“ โธ่...เจ๊เปรียวอ่ะ ใจร้ายกับน้องๆที่น่ารักทั้ง 4 คนได้ลงคอเชียวเหรอครับ ” 1 ใน 4 หนุ่มพูดพร้อมทำหน้าละห้อย แต่น่าเตะที่สุดในสายตาของหญิงสาว
“ ไอ้เด็ก 4 กุมาร ไอ้เด็กเปรต อย่ามากวนพระบาทาพี่แกตอนกำลังทำมาหาเงินได้มั๊ย ...หนอย...มีอย่างที่ไหน มากันตั้ง 4 ตัวเอ๊ย 4 คน สั่งยำ 1 จาน กับนมคนละแก้วเนี่ยนะ ” หญิงสาวกล่าว
“ เจ๊เปรียวคนสวยคร๊าบๆ....พวกกระผมมานั่งเฉยซะเมื่อไหร่ละ การบ้านมีก็มานั่งคุยกัน ปัญหาชีวิตเอย ความรักบ้างล่ะ เรา 4 คนยึดคติ คนเดียวหัวหาย 4 คนคงพอกันรอดน่า ที่สำคัญอุตส่าห์มาให้เจ๊ลับฝีปากเอ๊ย ไม่ใช่สิ มาให้เห็นหน้าพอชื่นใจ เจ๊จะได้มีกำลังใจทำงานไงคร๊าบ..”
“ เออ...ชั้นจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าพวกแกไม่มาเกือบทุกวันจนขวางหูขวางตาชั้น แถมนั่งยาวคราวละ 3 ชั่วโมงจนรากงอกแล้วละมั้ง แล้วที่บอกว่ามานั่งปรึกษาปัญหาชีวิตน่ะ ถามจริง ได้เรื่องรึเปล่า เพราะชั้นเห็นตาพวกแกแต่ละคนก็มัวแต่มอง น้องพิณ เค้าน่ะ ดีนะที่เจ้าของร้านเค้าไม่ไล่พวกแกออกไปก่อนนะ”
“พี่ตั้ม เค้าไม่ใจร้านอย่างเจ๊หรอกฮะ”
“ ใช่...ชั้นน่ะมันใจร้าย เป็นนางมาร แถมตอนนี้กำลังจะกลายร่างเป็นนางปีศาจแบบเต็มขั้นแล้ว ถ้าพวกแกไม่จ่ายค่ายำแค่ 20 บาทน่ะ ว่าไง....นายที”
พูดจบหญิงสาวหันมาไล่เบี้ยกับนาย ที ผู้มีศักดิ์เป็นหลานชายเจ้าของร้านนม และนี่แหละที่ทำให้ ไอ้เด็ก 4 กุมาร ซึ่งเป็นนามที่ปภาวี เรียกขานรุ่นน้องปี 2 สาขาวิชาเดียวกัน ทั้ง 4 คนค่อนข้างสนิทกับหญิงสาวเป็นอย่างดีทำให้สามารถพูดจาเล่นหัวได้อย่างไม่เกรงกลัวและหญิงสาวเองก็ไม่ถือด้วย สามารถนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเสนอหน้ามานั่งฟังนักร้องสาวเสียงดีอย่างน้องพิณ โดยไม่ถูกไล่ออกไปจากร้านเหมือนกับที่ปภาวีพูด
“ ครับผม...นี่ฮะค่ายำ...ไม่ต้องทอนนะฮะ ผมให้ทิป” แล้วส่งธนบัตรฉบับละ 20 ให้รุ่นพี่
โป๊ก!
เสียงเขกหัวจากฝีมือสาวร้านยำทำให้นายที ถึงกับคลำหัวป้อยๆ เรียกเสียงหัวเราะจากอีก 3 หนุ่มในโต๊ะเป็นอย่างดี ก่อนที่หญิงสาวผู้เป็นรุ่นพี่จะเดินไปทำหน้าที่ต่อไป
.......................................
หลังจากที่วุ่นวายกับการทำงานอยู่ราว 3 ชั่วโมง คนในร้านก็เริ่มบางตาลงบ้าง(จากเดิมที่แน่นจนร้านแทบแตก) ทำให้ปภาวีมีเวลาพอพักให้หายใจ หลังจากที่ต้องรับกับพายุลุกใหญ่มาตลอด
“ เปรียวจ๊ะ ช่วยส่งยำที่โต๊ะ 16 หน่อย มี ยำผักบุ่งกรอบกับยำปูอัดนะ”
หญิงสาวพยักหน้า แล้วเดินไปเสริฟ์ตามหน้าที่ แต่ปรากฏว่า....ที่โต๊ะ 16 ว่าง...สนิท...ว่างเปล่า....ไม่มีคนนั่งซะงั้น
“อ้าว...ซวยไหมล่ะเนี่ย...ย้ายโต๊ะทำไมไม่บอกกันก่อนนะ…แล้วเราจะไปตรัสรู้ได้ไงเนี่ย...” แล้วจึงหันไปถามรุ่นน้องผู้เป็นสาวเสริฟ์ร้านนม
“ กิ๊ก โต๊ะ 16 หายไปไหนอ่ะ...ย้ายโต๊ะหรือว่าชิ่งหนีล่ะ”
“ อ๋อ...ย้ายไปโต๊ะ 52 ค่ะ”
“ โห...ไรอ่ะ ย้ายไปก็ไม่บอกซักนิด พี่ต้องเดินกลับออกไปอีกหรือเนี่ย!” พูดจบก็หันหลังกลับเพื่อเดินไปยังโต๊ะ 52 แต่แล้วก็ดันไปชนกับร่างสูงที่กำลังเดินมาพอดี...แล้วก็
“ แฮ่...ขอโทษค่ะ” พูดจบก็ถอนหายใจที่ยำในจานยังอยู่ดีและไม่มียำจานไหนทรยศไปหกกระเด็นใส่คนตรงหน้า
“ เฮ้อ...คุณนี่...ผมเชื่อเลยว่าซุ่มซ่ามได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ” กวินภพพูดพลางมองหญิงสาวตรงหน้าซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดสาวเสริฟ์ที่เค้าไม่ค่อยเห็นคนอื่นใส่กันเท่าไหร่ เสื้อยืดสีเลือดหมูกับกางเกงยีนขายาวสีซีดนิดๆ แล้วยังมีผ้ากันเปื้อนสีฟ้าลายพระจันทร์กับดาวดวงน้อย ที่ดูยังไงก็ไม่เข้ากับชุดที่เจ้าตัวแต่งอยู่
ส่วนปภาวีทำกำลังทำการทบทวนประโยคที่เพิ่งได้มา ‘ ซุ่มซ่ามได้ตลอดเวลางั้นเหรอ...คุ้นๆแฮะ’ แล้วจึงเงยหน้าคนตัวสูงกว่า ‘ หน้าอีตานี่ก็คุ้นๆอ่ะ’ ( ก็บอกแล้วว่า นางเอกของเรามีความสามารถในการจดจำใบหน้าคนได้น้อยมาก:คนเขียน)
และด้วยสายตาของหญิงสาวที่มองมาเป็นคำถามเหมือนพยายามจะนึกอะไรให้ออก ทำให้กวินภพถึงกับร้องออกไป
“ นี่!...อย่าบอกนะว่าคุณจำผมไม่ได้อีกล่ะ”
“ แล้วชั้นไปรู้จักกับคุณตอนไหนล่ะ”
‘น่าน...เอากับเจ้าหล่อนสิ...เชื่อเลยยัยนี่น่ะ’ กวินภพได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“ วินคะ ไปนั่งกันเถอะค่ะ เมย์หิวแล้วล่ะ” หญิงสาวเจ้าของเสียงหวานที่เดินมากอดแขนชายหนุ่มตรงหน้าแสดงความเป็นเจ้าของแล้วพากันเดินไปยังโต๊ะที่จองไว้ แต่ไม่ลืมหันมาสั่งปภาวีให้เดินไปรับเมนูไปส่งด้วย ส่วนปภาวีนั้นกำลังยืนทบทวนชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนี้ แล้วไฟล์ข้อมูลความทรงจำเมื่อตอนกลางวันทั้งหมดก็ถูกโหลดออกมา
‘ หนอย ยัยนี่อีกแล้วเรอะ มาถึงก็สั่งเลยนะ ไม่เคยมากันรึไง ร้านนี้เค้าให้บริการส่งเมนูด้วยตัวเองย่ะ....’ แล้วหญิงสาวก็ไม่สนใจ กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ( กฎอีกข้อของร้านยำและร้านนม : กรุณานำเมนูที่ท่านเขียนไปส่งที่เคาน์เตอร์ร้านด้วยตัวเอง จะฝากเด็กเสริฟ์มาก็ได้ แต่ส่วนใหญ่แล้วจะไม่ว่าง เพราะแค่เดินเสริฟ์อย่างเดียวก็ขาลากพอแล้ว)
......................................
“ อ้าว...กิ๊ก ทำไมเดินมาส่งเมนูเองเลยล่ะ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ พอดีกิ๊กว่างอยู่ อีกอย่างพี่ตั้มก็สั่งให้กิ๊กไปรับเมนูจากโต๊ะนี้มาด้วย เพราะเป็นลูกค้าประจำค่ะ ท่าทางรวยน่าดู”
“ โห...เส้นใหญ่ขนาดพี่ตั้มยังสั่งให้คนไปคอยดูแลหรือนี่ ชักอยากเห็นหน้าซะแล้วสิ”
“ โอย...โต๊ะนี้นะคะผู้หญิงก็สวยออก กิ๊กจำได้ว่าเป็นดาวคณะมนุษย์ด้วย ส่วนผู้ชายก็ทั้งเท่ห์ทั้งหล่อ...เทพบุตรในฝันกิ๊กเลยล่ะคะ”
“ เหรอจ๊ะ...ท่าทางจะเป็นหนุ่มในฝันกิ๊กจริงๆละมั้งเนี่ย...ดูสิเคลิ้มซะขนาดนั้น ยังไงเดี๋ยวค่อยกลับไปฝันต่อที่หอนะจ๊ะน้องรัก”
“ ไม่เชื่อพี่เปรียวก็ดูเองซิคะ ตอนไปเสริฟ์ยำน่ะ” พูดจบสาวน้อยก็ทำท่างอนกลับเข้าไปในร้าน
ปภาวีได้แต่หัวเราะตามแล้วยื่นเมนูให้เจ้าของร้านยำซึ่งตอนนี้กำลังว่างจากการปรุงยำ แถมกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ เปรียวจ๊ะ...ช่วยไปถามโต๊ะนี้ที พอดียำเต้าหู้ปลาทอดหมด เปลี่ยนเป็นยำเต้าหูไข่ทอดได้ไหม”
“ รับทราบเจ้าค่ะ” แล้วจึงเดินไปยังโต๊ะ ซึ่งเขียนไว้ตรงมุมเมนูว่า โต๊ะ Sweet
โต๊ะ Sweet ช่างเป็นโต๊ะที่สมกับชื่อซะจริงๆ โซฟานุ่มรูปครึ่งวงกลม พร้อมกับโต๊ะวงกลมเล็กๆที่มีแจกันปักดอกกุหลาบสีแดงสดวางไว้ แถมยังตั้งอยู่ในมุมที่ดีทีสุดของร้านอีกด้วย บรรยากาศสลัวนิดๆโรแมนติกอย่างบอกไม่ถูก ทุกครั้งที่มาเสริฟ์โต๊ะนี้ทำเอาปภาวีถึงกับอมยิ้มกับความน่ารักของคู่รักแต่ละคู่ที่บางทีก็ผลัดกันป้อนขนมปังหรือไม่ก็อาหารมั่งล่ะ นั่งมองตากันจนถ้ามดขึ้นตัวคงไม่มีใครรู้สึกก็มี( แบบว่าหวานซึ้งซะขนาดนั้น) บางทีปภาวีเองยังได้เข้าร่วมเป็นพยานการบอกรักก็มี ดังนั้นการเข้าไปเสริฟ์ที่โต๊ะนี้ต้องดูเวลา และโอกาสด้วยเพราะไม่อยากเข้าไปเป็นก้างขวางคอซักเท่าไหร่ ยกเว้นคู่ชายหญิงที่อยู่ตรงหน้าในขณะนี้ ที่หญิงสาวจำได้แล้วว่า ฝ่ายหญิงเป็นคู่กรณีของเธอเองเมื่อตอนกลางวัน ส่วนฝ่ายชายนั้น ตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าแล้ว และแค้นนี้ต้องชำระแบบทบต้นทบดอกเลยทีเดียว...แต่ตอนนี้ขอทำหน้าที่สาวร้านยำ พนักงานบริการที่ดีหน่อยละกัน
“ ขอโทษนะคะ พอดีว่าเต้าหู้ปลาทอดของเราหมดค่ะ จะรับอย่างอื่นแทนไหมคะ อย่างเช่น เต้าหู้ไข่ทอด ก็อร่อยนะคะ จะลองดูซักหน่อยไหมคะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งยิ้มอันเป็นสัญลักษณ์ของคนทำงานด้านบริการที่ถือว่า ลูกค้าต้องมาก่อน
“ ต๊าย! นึกว่าใครนะคะวิน มาทำงานเป็นเด็กเสริฟ์หรือว่าคนล้างจานกันนะจ๊ะ” หญิงสาวผู้มีดีกรีความงามเป็นถึงดาวคณะพูดขึ้น เมื่อจำหน้าได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“ แต่งตัวอย่างนี้ มีผ้ากันเปื้อนด้วย เค้าก็เป็นเด็กเสริฟ์นะสิครับเมย์ คงไม่มีคนล้างจานที่ไหนออกมาเดินเล่นหรอกฮะ เอ...หรือว่าใช่ครับ” พูดพลางส่งสายตาและรอยยิ้มให้สาวเสริฟ์ร้านยำ
แต่ปภาวีก็ยังคงสีหน้าเช่นเดิมนั่นคือ....ยิ้ม...ยิ้มไว้ลูก แต่ในใจ....แค้นนี้ต้องชำระภายในวันนี้...
“ ตกลงว่าจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ” ถามชายหนุ่มที่นั่งเคียงข้างสาวสวย
“ เอายำเอ็นไก่ทอดเพิ่มมาก็ได้ครับ ส่วนอย่างอื่นก็เหมือนเดิม” กวินภพพูดพลางอมยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มของหญิงสาวที่ดูเหมือนจริงใจไม่ติดใจกับคำพูดเมื่อครู่นี้ แต่ยังไงชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มนั้น
“ ค่ะ...ตกลงเมนูที่สั่งไปในส่วนของร้านยำมี ยำเอ็นไก่ทอด ยำหมูมะนาว และยำผักรวมลวกนะคะ รอสักครู่นะคะ” พูดจบ ปภาวีก็รีบหมุนตัวเดินกลับทันที ก่อนที่จะมีการทำร้ายร่างกายลูกค้าขึ้น
………………………
ขณะที่เดินมาร้านยำ ปภาวีก็นึกหาทางเอาคืนสองคนนั้น พอมาถึงร้านยำก็พบว่า เจ้าของร้านไม่อยู่ซะแล้ว แต่มีโน้ตแปะติดอยู่บอกว่าให้หญิงสาวรับหน้าที่ทั้งหมดไปชั่วคราวซักครึ่งชั่วโมง ด้วยพี่แกออกไปหาซื้ออะไรมากินและจะแวะไปเช่าการ์ตูนเล่มใหม่มาด้วย ทำเอาปภาวีถึงกับส่ายหน้า และดูเหมือนหญิงสาวจะนึกอะไรออก จึงใช้โทรศัพท์ที่โทรติดต่อกันภายในร้าน กดเบอร์ตรงเคาน์เตอร์ปั่นนมทันที
“ นี่พี่เปรียวนะ A ...คือพี่อยากรู้ว่าโต๊ะ Sweet สั่งเครื่องดื่มอะไรมั่ง”
“ นมปั่นโยเกิร์ตเหรอ...เออ..พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อยอ่ะ...ช่วยปั่นนมโยเกิร์ตแบบพิเศษให้อีกแก้วนึงได้ป่ะ...เอาแบบน้ำทะเลเรียกพี่เลยนะ ...เดี๋ยวพี่รับผิดชอบเอง อ้อ...แล้วเดี๋ยวพี่จะเอาไปเสริฟ์เองด้วยนะ อย่าลืมล่ะ ”
“ ใครกันทำให้พี่สาวของAรักมาก ถึงกับสั่งชนิดพิเศษให้เหรอคะ” เสียงใสตามสายถามกลับมาด้วยความสงสัยปนหัวเราะ
“ เอาไว้เดี๋ยวก็รู้เอง...ขอพี่ทำยำสูตรเด็ดของร้านก่อนนะ อย่าลืมล่ะ ” หลังจากวางโทรศัพท์เสร็จ หญิงสาวก็รีบกลับมาปรุงยำสูตรเด็ดของไอ้เปรียวนี่ล่ะ
.................................
ปภาวีมองจานยำในถาดที่ถือมาพร้อมกับแก้วนมปั่นโยเกิร์ตสูตรพิเศษ โดยทิ้งสูตรธรรมดาไว้ที่เคาน์เตอร์นมปั่นก่อน ด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แล้วเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะอันเป็นจุดหมายในคราวนี้
“ ยำได้แล้วค่ะ มียำหมูมะนาว ส่วนนี่ก็เอ็นไก่ทอด แล้วก็ยำผักรวมลวกค่ะ” หญิงสาววางจานยำลงบนโต๊ะ ซึ่งมีเครื่องดื่มจำพวกแอลกอฮอล์ของชายหนุ่มวางอยู่แล้ว
“ วินคะ...ดูซิคะยำหน้าตาแปลกดีนะคะ ท่าทางน่าทานจัง ว่าแต่ใจนะว่าทานได้นะ” พูดพลางส่งสายตามาให้สาวเสริฟ์ที่ยังคงยืนยิ้มอยู่อย่างมีไมตรีและในมือยังมีแก้วนมอยู่
“ ลองทานดูซิคะ ไม่ลองก็ไม่รู้นี่คะว่าอร่อยจริงรึเปล่า แต่ยำผักรวมลวกนี่ยอดฮิตเลยนะคะ สำหรับคนสวยๆหุ่นดีๆอย่างคุณ เพราะเมื่อกี้ก็มีโต๊ะนึงที่สั่งมาพร้อมกับของคุณนี่แหละค่ะ เพียงแต่รีบมาเสริฟ์ให้โต๊ะคุณก่อน เกรงว่าจะรอนานน่ะคะ”
สาวสวย นาม เมย์ชญา ได้ยินคำชมจากปากหญิงสาวถึงกับเป็นปลื้มโดยลืมไปว่าคนตรงหน้าเคยถูกตัวเองทำอะไรไว้ จึงตักยำผักรวมลวกของตนเองทานทันที...และก็....วางช้อนส้อมลงกับจานลงทันทีเหมือนกันเมื่อ
“ อ๋าย...ทำไมมันเผ็ดอย่างนี้ล่ะ ชั้นสั่งไปว่าไม่เผ็ดไม่ใช่เหรอ”
“ ตายแล้ว...ขอโทษค่ะ คงหยิบผิดมาน่ะคะ คงเป็นของอีกโต๊ะน่ะคะ เดี๋ยวไปเอามาให้ใหม่นะคะ…อ้อ...นี่ค่ะน้ำที่สั่งไว้...รอสักครู่นะคะ” พูดจบก็รีบหันหลังกลับไปเอายำและนมปั่นสูตรธรรมดามาเปลี่ยนโดยไม่ยืนดูผลงานรอบที่สองของตัวเอง ด้วยรู้ว่ายังไง....ก็สำเร็จ
เมย์ชญารับแก้วน้ำที่ปภาวีส่งมาให้แล้วรีบดูดให้ความเย็นไปดับความร้อนเข้าในปาก แต่แล้วพอผ่านไป 3 วินาที สาวสวยถึงกับลุกพรวดไปเข้าห้องน้ำ ทำให้กวินภพถึงกับงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า แล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่อสาวเสริฟ์ร้านยำวิ่งกระหืดกระหอบมา พร้อมกับ ยำจานใหม่และ นมปั่นที่ดูเหมือนกับแก้วที่เมย์ชญาเพิ่งทานไปแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มออกจะมั่นใจว่า ทั้งหมดเกิดจากฝีมือคนตรงหน้าแน่ๆ ถึงแม้จะตีหน้าซื่อสำนึกผิดมากๆก็ตามที
“ คือว่า...ขอโทษอีกทีนะคะ พอดีว่านมปั่นแก้วเมื่อกี้น่ะคะ น้องเค้าเผลอทำเกลือหกลงไปพอปั่นแล้วลืมเอาทิ้งน่ะคะ เลยหยิบผิดมา ส่วนนี่ค่ะ ของจริง ค่ะ ทั้งยำและนมปั่น รับรองค่ะว่าไม่มีหยิบผิดมาอีกแล้วอย่างแน่นอนค่ะ” พูดพลางตีสีหน้ายิ้มเจื่อนๆให้ดูสมจริงยิ่งขึ้น
“ ว่าแต่ผู้หญิงที่มากับคุณไปไหนล่ะคะ อยากจะขอโทษเธอซะหน่อยที่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นน่ะคะ”
“ ไปห้องน้ำครับ...เดี๋ยวคงมา...ว่าแต่คุณทำงานผิดพลาดอย่างนี้บ่อยเหรอครับ ไอ้ประเภทเสริฟ์ผิดโต๊ะ หรือไม่ก็ทำเกลือหกใส่เนี่ย” กวินภพพูดพร้อมจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด
“ แหม...มันก็พอมีบ้างล่ะคะ ไอ้เรื่องความผิดพลาดเนี่ย ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าเราจะพลาดเมื่อไหร่ จริงไหมคะ” ส่วนในใจหญิงสาวแล้ว‘ แต่สำหรับงานนี้ชั้นตั้งใจสุดๆเลยล่ะ’
“ แน่ใจนะครับว่ามาจากความผิดพลาดที่มันบังเอิญเกิดขึ้น ไม่ใช่ความตั้งใจของใครบางคน”
“ แหม คุณอย่ามองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยเลยค่ะ ยำจานอื่นชั้นก็หยิบมาถูกแล้ว แต่บังเอิญอย่างที่บอกนั่นแหละค่ะว่า มีอีกโต๊ะนึงเค้าสั่งยำมาแบบเดียวกันแถมเอาแบบแซบๆ อีก มันเป็นความผิดของชั้นจริงๆค่ะ ที่สะเพร่าไปนิดนึง ยังไงก็ต้องขอโทษอีกครั้งนึงนะคะ”
“ ช่างมันเถอะครับ แล้วค่ายำเท่าไหร่ละครับ” ชายหนุ่มพูดตัดบทเมื่อดูท่าทางซักฟอกจำเลยตรงหน้าแล้วยังไงก็คงไม่ได้ความอยู่ดี ก็ดูสิ เจ้าหล่อนออกจะตีบทแตกทำหน้าเศร้าราวกับเสียใจจริงๆขนาดนั้น
“ 70 บาทค่ะ สำหรับค่ายำ”
“ นี่ครับ ไม่ต้องทอนละกัน”
“ ขอบคุณนะคะ...คุณกวินภพ” แล้วรับเงินกลับไปที่ร้านด้วยความสบายใจและสาแก่ใจเป็นอย่างยิ่ง พลางนึกว่าจะทำยังไงดีกับเงินทอนอีก 30 บาทนี้ดี เพราะโดยปกติแล้วปภาวีจะไม่รับทิปจากใครทั้งนั้น ด้วยว่าเงินที่ได้จากการทำงานที่ร้านยำมันก็คุ้มค่าแล้ว แล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกขึ้นมาได้กับวิธีจัดการกับทิปที่ได้มา
หญิงสาวนำเงินที่ได้ไปสั่งยำที่ร้านเลี้ยงผู้ร่วมขบวนการทั้งหลาย อันได้แก่ สามศรีพี่น้อง A O และ U หลังจากคนในร้านเริ่มร้างเป็นป่าช้า ด้วยว่าเป็นเวลา 4 ทุ่มกว่าแล้ว และใกล้เวลาที่ร้านใกล้ปิด
“ พี่เปรียวถามจริงเหอะ ไปแค้นสาวสวยคนนั้นมาแต่ชาติปางไหนน่ะ ถึงกับสั่งให้A ทำนมปั่นสูตรพิเศษไปให้เจ้าหล่อนน่ะ ” ผู้ทำนมปั่นสูตรพิเศษถาม ขณะนั่งกินยำที่หญิงสาวผู้เป็นรุ่นพี่สั่งมาเลี้ยง
ปภาวีเองก็เลยเล่าเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันให้ฟัง
“ แล้วผู้ชายที่มาด้วยใช่คนเดียวกับเมื่อตอนกลางวันป่ะ” หนุ่ม U น้องเล็กที่สุดถาม
“ ใช่...หมอนี่แหละตัวต้นเหตุความวุ่นวายในชีวิตพี่มา 2 วันแล้ว...และต้องชดใช้ให้คุ้มทั้งต้นทั้งดอกเลยทีเดียว”
“ แล้วไม่เห็นพี่เปรียวทำอะไรเลยล่ะฮะ...เห็นแก้แค้นซึ่งๆหน้ากับผู้หญิงอยู่คนเดียว” หนุ่ม O ถามมั่งด้วยความสงสัย
“ ใครว่า...คนอย่างพี่เมื่อมีโอกาศแล้วไม่เอาคืนน่ะ อย่ามาเรียกไอ้เปรียวเลย”
พูดจบแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงว่าตนได้ใส่อะไรลงไปในยำของชายหนุ่ม ‘ ยาถ่าย’ ชนิดออกฤทธิ์ช้าแต่ให้ผลชัวร์ โดยจะออกฤทธิ์หลังจาก15 ชั่วโมงผ่านไป งานนี้ต้องขอบคุณ นายอ้น เด็กเภสัชฯ ผู้เป็นเสมือนลูกน้องของหญิงสาวสมัยเรียนมัธยมและติดตามลูกพี่มาเรียนที่นี่ รวมทั้งได้เรียนคณะที่ตนเองอยากเรียนด้วย ทำให้หญิงสาวได้รับความรู้เกี่ยวกับยาเป็นอานิสงฆ์ เพราะต้องฟังลูกน้องตัวเองพร่ำบ่นให้ฟังอยู่ร่ำไป และยาถ่ายตัวนี้หญิงสาวเพิ่งได้มาเมื่อ 3 วันก่อนจากนายอ้นนั่นเอง และมันยังติดอยู่ในกระเป๋ามาด้วย...ช่วยไม่ได้นะนายวินนี่ หมีพูห์เอ๊ย...เผอิญว่าอะไรๆมันก็เป็นใจไปซะหมด
3 พี่น้อง มองหน้ารุ่นพี่ที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พลางหนักใจแทนหนุ่มหล่อคนนั้นที่ท่าทางพี่เปรียวจะเอาคืนหนักแฮะ
............................
บอกเล่าเก้าถึงสิบ
มาอัพให้แล้วนะคะ ยังไงก็ช่วยให้คำแนะนำแก่นักเขียนมือใหม่อย่างyameraด้วยละกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น