ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การกลับมาของหนูปุ๊กปิ๊ก...!
สองเพื่อนรักมองหน้ากันด้วยความไม่แน่ใจว่าตัวเองใช่คนที่ถูกเรียกหรือเปล่า แต่ชายหนุ่มเจ้าของเสียงก็เดินมาดักหน้าทั้งสองไว้ด้วยความรวดเร็ว เหมือนจะรู้ว่า เรียกไปแล้วสองคนนี่ก็คงไม่คิดว่าใช่ตัวเองเป็นแน่
“ เอ่อ...ขอโทษนะครับ....คือว่า”
“ นี่.... ทางไม่มีให้เดินรึไง ถึงได้มาขวางทางเดินคนอื่นเค้าน่ะ....หลีกดิ....คนยิ่งรีบๆอยู่ ”
คำพูดสั้นๆห้วนๆชวนหาเรื่องออกมาจากปากของหญิงสาวตรงหน้า ทำเอาชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาคมเข้มเป็นที่สะดุดตาของสาวๆที่เดินผ่านไปมา นามว่า กวินภพ ถึงกับอึ้ง..และอึ้ง พลางส่ายหน้าในคำพูดของหญิงสาว
“ ทางน่ะ...มีให้สำหรับผมเดินอย่างแน่นอน แต่เผอิญว่าผม...มีเรื่องจะคุยกับคุณ ถึงได้ต้องบากหน้ามาขวางทาง ผู้หญิงปากคอแสนจะร้ายกาจอย่างคุณน่ะ”
พูดจบ ส่งผลให้หญิงสาวเงยหน้าสบตาคนพูด ตามด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าชักเริ่มจะมีเรื่องกับคนตรงหน้าซะแล้ว ส่วนนายแบงค์เพื่อนรักได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอ พลางคิดว่า ‘ เหอๆๆหมอนี่เล่นเชือดแบบเรียบๆนี่หว่า’ แล้วจึงถามเพื่อนสาวข้างกาย
“ ไอ้เปรียว ... แกไปรู้จักหมอนี่ได้ยังไง...ที่ไหน...เมื่อไหร่....ทำไมชั้นไม่รู้ฟะ ”
ไม่มีคำตอบจากเพื่อนสาว
“ นี่นาย...อย่ามาเล่นมุขนี้นะ...ชั้นไม่สนุกเลยกับไอ้วิธีการเข้ามาจีบอย่างนี้น่ะ...มันเชยเอามาก....ชั้นไม่สนหรอกนะว่านายรู้จักชั้นได้ไง แต่ที่แน่ๆ....ชั้นไม่เคยรู้จักนาย”
พูดไป หญิงสาวก็มองหน้าชายหนุ่ม พลางนึกในใจว่าคุ้นๆหน้าหมอนี่อยู่เหมือนกันนะเนี่ย(ไม่คุ้นหรอกมั้งจ๊ะ...แม่คู๊ณ เพิ่งเจอเมื่อ 2-3 ชั่วโมงก่อนนี้เอง : คนเขียน) และก็ด้วยนิสัยที่มีอยู่ในตัวหญิงสาวอีกอย่างหนึ่งที่เพื่อนๆทุกคนรู้ดี นั่นคือ เจ้าหล่อนไม่เคยจำหน้าคนที่เจอกันเพียงครั้งเดียว+ครั้งที่สอง+ครั้งที่สาม ได้สักคน...ต้องเห็นหน้าหรือเอาใบหน้าโผล่มาให้เห็นไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งโน่น...จึงจะถูกบันทึกใส่ในสมองของเจ้าหล่อน
ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่ใส่ใจที่จะนึก(เพราะนึกยังไงก็นึกม่ายออกอยู่แล้วแหละ...ไอ้เปรียวเอ๋ย) แล้วลากเพื่อนรักเดินหลีกไปอีกทาง
ส่วนชายหนุ่มร่างสูงกลับงุนงงกว่าเดิม ‘ ยัยนี่...จำเราไม่ได้จริงดิ...หน้าตาขนาดเรา สาวๆคนไหน เห็นแค่ครั้งแรกไม่เก็บไปเพ้อก็บ้าแล้ว ....และยัยนี่เพิ่งเจอกันเมื่อเช้าเองนะ ’ ( สาวๆคนอื่นอาจจะจำนายได้น่ะนะ....ยกเว้นนางเอกชั้น : คนเขียน) แล้วก็ไปขวางทางเดินของคนทั้งสองอีกรอบ
“ นี่นาย...อยากตายรึไง บอกว่าไม่เคยรู้จัก ไม่มีธุระทั้งส่วนตัวและส่วนรวมจะคุยกับนายน่ะ พูดไม่รู้เรื่องรึไง.... หน้าตาก็ดี ท่าทางฉลาดและแสนรู้ แต่ไม่น่าจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ ”
“ คุณ!....” ชายหนุ่มถึงกับสะอึกในคำพูดของเจ้าหล่อน
“ เฮ้ย !...เปรียวแกใจเย็นๆดิ...ฟังเค้าพูดก่อน...แล้วก็ช่วยเก็บสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของแก...กลับคืนเข้าไปในปากแกเลยนะเพื่อน...” แบงค์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวชักจะไปกันใหญ่แล้ว
“ไอ้คุณแบงค์...แกนี่มัน......” แล้วหญิงสาวก็ต้องหยุดพูดเพราะเพื่อนรักเอามือมาตะปปปิดปากเจ้าหล่อนไว้ ก่อนที่สัตว์ร้ายต่างๆจะออกมาอาละวาดข้างนอกอีก แล้วนายยุธาชิต หรือ นายแบงค์ของเราก็เริ่มการเจรจากับชายหนุ่มตรงหน้าที่ทำท่าว่ารู้จักและมีธุระสำคัญกับเพื่อนสาวของเค้าจริงๆ
“เอ่อ...คุณ... ”
“ กวินภพ ครับ ” ชายหนุ่มแนะนำตัวกับเพื่อนของหญิงสาวที่ท่าทางจะพูดรู้เรื่องกว่าคนข้างกายที่ยังคงถูกปิดปากไว้
“ คุณรู้จักเพื่อนผม...และมีธุระกับยัยนี่จริงๆ” พลางชี้ไปที่คนข้างๆตัว
“ ครับ”
“ ว่าไงไอ้เปรียว...แกจะฟังคุณกวินภพเค้าไหมนี่...”
“เฮอะ...กวินภพ งั้นเหรอ....ยังงั้ยยังไงมันก็ไม่มีชื่อนี้... หน้าตาอย่างนี้ .... อยู่ในรอยหยักของสมองบันทึกความจำใบหน้าคนของชั้นเลยนะ ” หญิงสาวพูด หลังจากเพื่อนเอามือออกจากการปิดปากเพราะเห็นว่าเจ้าหล่อนท่าทางจะใจเย็นลงบ้างแล้ว
ส่งผลให้ชายหนุ่มอดทนไม่ไหว เพราะขืนรอให้เจ้าหล่อนนึกออก คงต้องรอชาติหน้าแน่ๆ และนึกในใจว่า ‘ นี่เรามีอะไรที่ไม่น่าจำขนาดนั้นเชียวเหรอฟะ’
“ เอ้า ! นี่ของคุณใช่ไหม” พลางชูกุญแจเด็กหญิงน่ารักตัวน้อยในมือขึ้น
ทำให้หญิงสาวเงยหน้ามองของในมือชายหนุ่ม แล้วก็เบิ่งตาโต จากนั้นคำพูดที่น่าจะพูดออกมากลับถูกเก็บเอาไว้ แล้ว...
“ เฮ้ย!..นี่มันของชั้นนี่.... นายเอามาได้ไง...ขโมยมาตอนไหน.... หน้าไม่ให้เป็นโจรเป็นขโมยซักเท่าไหร่…แต่อย่างว่าคนสมัยนี้ดูแค่หน้าตาได้ที่ไหน..คนเราน่ะนะ..................” และอีกหลายคำพูดที่ชายหนุ่มจะได้รับฟังแบบแสบๆคันๆ ถ้านายแบงค์ไม่รีบเอามือมาปิดปากเพื่อนสาวของตนเองอีกรอบ
ส่วนชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ‘ เอาเข้าไปสิแม่คู๊ณ...ว่าเข้าไปนั่น..ผู้หญิงอะไร...แปลกประหลาด...ปากคอก็ร้าย....ใครไปตกหลุมติดกับดักรักกับเจ้าหล่อน...มีหวังซวยไปทั้งชาติแน่ๆ’
“ คุณคงไม่เชื่อที่เพื่อนคุณกล่าวหาผมหรอกนะครับ ” ชายหนุ่มหันไปพูดกับคนที่ควรพูดด้วยแทน
“ ใครเชื่อยัยนี่ก็บ้าแล้วครับ....ยิ่งไม่ค่อยเต็มกับคนอื่นเค้าด้วย ”
ทำให้กวินภพถึงกับหัวเราะออกมา ส่วนคนถูกพาดพิงได้แต่ถลึงตาใส่เพื่อนรักแล้วอาฆาตไว้ในใจ ‘ เผาชั้นต่อหน้าคนอื่น เพิ่มเป็นสองกระทง ทบต้นทบดอกแน่...ไอ้แบงค์’
“ ว่าแต่คุณเจอหนูปุ๊กปิ๊กได้ไงครับ”
“ หืม...หนูปุ๊กปิ๊ก ” ชายหนุ่มถึงกับงง แล้วก็ถึงบางอ้อ...เมื่อคนตรงหน้าชี้ไปที่พวงกุญแจ
ชายหนุ่มก็เล่าถึงที่มาที่ไป ซึ่งก็คล้ายๆกับที่เพื่อนรักเล่าให้ฟัง แต่ที่ชายหนุ่มเล่ามา น่าจะเป็นความจริงมากกว่า
“ กุญแจชื่อ หนูปุ๊กปิ๊ก ส่วนรถ ชื่อ ลุงซู แล้วเจ้าของนี่มีชื่อแปลก แบบประหลาดๆ ไหมครับ”
“ 555....เยอะฮะ ...ฉายายัยนี่...จะเอาแบบประหลาดขนาดไหน...อย่างเช่นว่า... ”
ตุ๊บ!
อั๊ก!
“ โอ้ย…เจ็บนะโว้ย ” แบงค์ถึงกับร้องออกมา ด้วยลืมนึกไปว่าถึงแม้ปากจะถูกปิด แต่มือทั้งสองข้างของหญิงสาวยังใช้การได้ดีไม่มีบกพร่องและออมแรงแม้แต่น้อย ทำให้ต้องเอามือมาลูบหลังของตัวเองเบาๆ ส่วน กวินภพ ถึงกับกลืนน้ำลายในความแรงและหนักของกำปั้นของหญิงสาว
แล้วหญิงสาวก็หันมาพูดกับคนตรงหน้า
“ นาย...เป็นคนที่ชนชั้นเมื่อเช้านี้...เพราะงั้นต้องรับผิดชอบค่าเสียหายที่เกิดขึ้น ”
“ ไม่ได้ชนครับ...แค่เกือบ...เกือบน่ะครับ...คุณก็รู้ดีนี่”
“ แล้วไง....หมายความว่านายจะไม่รับผิดชอบ? ” น้ำเสียงที่ชักจะดังขึ้นทุกที ( รู้หรอกน่ะ...ว่าชนไม่ถูกซักกะนิด แต่ไอ้เรามันดันเป็นคนประเภท ถ้ารู้ว่าเราถูกเราสู้ตาย... แต่ถ้ารู้ว่าเราผิด เราต้องทำให้มันถูก : สโลแกนประจำตัวของ ปภาวี เอง)
“ ฟังผมพูดให้จบก่อนสิครับคุณ...ส่วนค่าเสียหาย...ตัวคุณเอง ผมก็ไม่เห็นว่าบุบสลายตรงไหนแม้แต่ปลายเล็บ....แต่ถ้าเป็นลุงซูของคุณน่ะ ผมเอาเข้าอู่ให้และจะจัดการค่าซ่อมให้เรียบร้อยแล้ว พอใจไหมครับคุณผู้หญิง ”
“ จริงดิ ขอบใจนายมากเลย แหม...ดูคนผิดไปจริงๆนะเนี่ย ” ส่วนในใจหญิงสาวงั้นเหรอ ‘ เย้! ประหยัดเงินไปตั้งเยอะแฮะ เงินเก็บสำหรับแฮรี่พอตเตอร์ เล่ม 6 ยังคงมีต่อไป 555’
“ งั้นชั้นขอกุญแจคืน ”
“ ได้ครับ ”
หญิงสาวจึงยื่นมือไปรับของ...แต่สิ่งที่ได้มาบนฝ่ามือกลับเป็น...กุญแจห้องพักเพียง 1 ดอกของหญิงสาวเอง กับกระดาษแผ่นเล็กๆ เมื่อพลิกดูแล้วก็พบว่าเป็นนามบัตรคนตรงหน้า แล้วสีหน้างุนงง ของหญิงสาวก็ส่งให้คนตรงหน้าหัวเราะเบาๆ พร้อมกับนัยน์ตาที่เจ้าเล่ห์ แล้วเอ่ยขึ้นมา
“ คุณขอกุญแจคืน...ผมก็คืนให้แล้วนะครับ...แต่เป็นกุญแจห้องพักซึ่งน่าจะจำเป็นมากกว่า...ส่วนแม่หนูปุ๊กปิ๊กที่แสนจะน่ารักนี่ ผมขอเอาไปเก็บไว้ซักวันเพราะกว่าลุงซูแกจะซ่อมเสร็จก็คงเป็นเย็นนี้...ยังไงพรุ่งนี้ก็โทรหาผมตามนามบัตรนี้ละกัน...ซักตอนเที่ยงแต่ไม่เกินเที่ยงครึ่งนะครับ...ถ้าหลังจากนั้นก็คงต้องรอเป็นเที่ยงของวันถัดไป....แล้วก็กรุณาตรงต่อเวลาด้วยนะครับคุณผู้หญิง...ไม่งั้นยัยหนูนี่กับลุงซูของคุณ ท่าทางจะอยู่กับผมไปอีกนาน.... ”
ข้อเสนอของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวถึงกับอึ้งบ้าง และชายหนุ่มก็ไม่รอให้หญิงสาวได้มีโอกาสส่งคำพูดที่แสนจะไม่รื่นหูออกมาเลย ด้วยการ
“ งั้นผมขอตัวนะครับ ผมเสียเวลากับคุณมามากแล้ว แล้วเจอกันครับ...คุณผู้หญิงทิ่เลี้ยง puppy ไว้ในปาก ” แล้วก็เดินออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ หญิงสาวยืนอึ้งเป็นรอบที่สอง พร้อมๆกับนึกหาคำแปลคำศัพท์ที่ชายหนุ่มพูดออกมา ( ด้วยว่าเรื่องภาษาอังกฤษนี่แสนจะ....เฮ้อ!...เรียนผ่านมาได้ก็บุญแล้วสำหรับตัวหล่อนเองน่ะ) แล้วก็มานึกออกเอาตอนที่เพื่อนรักหัวเราะจนแทบจะนอนไปกองกับพื้นแล้วพูดออกมา
“ ดีขนาดไหนที่เค้าเปรียบแค่เป็นไอ้ตัวเล็กๆน่ะ....แสดงว่าปากแกก็ยังไม่ถึงขั้นตัวเต็มวัย...5555”
“ หนอย...หมอนี่ท่าทางไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับชั้นแล้วล่ะสิ…บังอาจมาว่าชั้นเลี้ยงหมาไว้ในปากงั้นเหรอ”
“ พอเลยๆ ...เพื่อนรัก...เค้ารับผิดชอบขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว...เป็นคนอื่นไม่มาให้แกเห็นหน้าด่าซ้ำเป็นรอบที่สองหรอก”
“ แต่...แม่หนูปุ๊กปิ๊กของช้านๆๆ...”
“ โอ๊ย! แก...เค้าก็บอกแล้วไงว่าลุงแกยังซ่อมไม่เสร็จ...แม่หนูปุ๊กปิ๊กมาอยู่กับแกก็ไม่มีประโยชน์หรอก...ทางที่ดี พรุ่งนี้แกก็อย่าลืมโทรไปหาเค้าละกัน...อ้อ...ตรงเวลาด้วยล่ะ ไม่งั้นชั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้”
ชายหนุ่มพูดจบแล้วเดินนำหน้าออกไป ‘ เหอะ...ไอ้เปรียวเอ๋ย...สมควรหมอนี่เอาคืนแล้วล่ะ...ก็เรียกให้รับผิดชอบซะขนาดนั้น...อย่างแกน่ะ ต้องเจออย่างนี้ว่ะ ’
…………………………….
ที่ห้องเรียน ในภาคบ่าย
ขณะที่นั่งรออาจารย์มาสอนนั้น หญิงสาวนามว่า ปภาวี หรือ ไอ้เปรียว กำลังถูกรุมให้ตอบข้อสงสัยและคำถามต่างๆก็ถูกยิงออกมาเป็นชุดๆจากบรรดาเพื่อนสาวทั้งหลาย ที่บังเอิ๊ญบังเอิญ นั่งอยู่ในโรงอาหารเมื่อตอนกลางวันด้วย และค่อนเอาใจใส่เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างมาก( เอาใจใส่ชายหนุ่มคู่กรณีของไอ้เปรียวมันต่างหากล่ะ)
“ เปรียว แกไปรู้จักหนุ่มหล่อมาดเท่ห์ คนนั้นได้ไง ”
“ ชื่ออะไร คณะไหนอ่ะ ทำไมเค้าไม่เคยเห็น ”
“ แกมีเบอร์ติดต่อไหมเพื่อน...ถ้าชั้นจีบติดนะ...ชั้นเลี้ยงแกมื้อใหญ่เลย ”
และอีกฯลฯ จนหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางวงล้อม ทนไม่ไหว วางนามบัตรของชายหนุ่มบนกลางโต๊ะ
“ เอ้า! ..อยากรู้จักก็อ่านเอง...แต่ชั้นไม่ได้อยากรู้จักหรือนึกพิศวาสหมอนี่หรอกนะ...เจอทีไร...มีแต่เรื่องซวยตลอด...”
“ ต๊าย !...ยัยเปรียว แกรู้ไหมว่านี่ใคร” ยัยนุ่น ซึ่งถือนามบัตรไปดูเอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“ รู้สิ...ก็คนเหมือนกัน...มีสองหู สองตา สองรูจมูก แถมเป็นผู้ชายที่ปากร้ายเป็นบ้าเลย น่าสนตรงไหน” ปภาวี ตอบอย่างแกนๆ
“ พอเลยยัยเปรียว...แกนี่ไม่รู้อะไร....นี่คู่กรณีแกน่ะนะ กวินภพ นิพิฒฐนา ลูกชายเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และรีสอร์ทที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือเชียวนะแก ”
“ เออ...แล้วไง น่าสนใจตรงไหน หน้ายังกะปลาจรวด ท่าทางไม่เอาไหนแถมสูงเป็นเปรตอีกต่างหาก”
“ ใช่ ๆ...ไม่หน้าสนใจหรอก ...ก็แค่...หน้าตาคมเข้ม ดูดี สมาร์ทแอนด์ Tall ครบสูตร แถมเรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ด้วยนะแก ได้ข่าวว่าเรียนเก่งแถมทำท่าว่าจะจบด้วยเกียตินิยมด้วยนะ\"
ยัยปอ พูดเสริมมาจากนอกกลุ่มที่นั่งคุยกัน ทำให้ทั้งกลุ่ม ยกเว้น...นางเอกเรา หันกลับไปขอรายละเอียดเกี่ยวกับหนุ่มคนนี้ จากยัยปอกันทันที
ส่วนปภาวี ก็ได้แต่เบ้หน้า ‘ เฮอะ..กรี๊ดกันเข้าไป..บ้ากันเข้าไปนั่น...โอ้ย ทำไมวันนี้ดาวเคราะห์ในระบบสุริยะถึงได้นัดรวมพลกันเนี่ย พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก ไม่พอ ดาวอังคารยังจะตามมากระทืบซ้ำอีก เซ็ง! ”
แล้ววันนี้ก็จบด้วยการที่นายแบงค์ต้องคอยเป็นสารถีให้เพื่อนรักตลอดทั้งวัน แถมมีการโอดครวญนิดๆที่ต้องเลิกนัด 3 รายซ้อนกันในวันเดียว แต่ก็ได้รับคำปลอบใจที่ไม่รู้ว่าจริงใจรึเปล่าจากไอ้เปรียวว่า
“ เออน่า ...ชั้นอุตส่าห์ช่วยให้แกไม่ต้องเหนื่อยเปลืองแรงสับรางรถไฟนะวันนี้...ไม่ดีรึไง...แถมพรุ่งนี้ก็อาจไม่ต้องเหนื่อยอีกด้วย...เพราะถ้า 3 สาวนั่นมาเห็นชั้นเกาะติดกับแกอยู่อย่างนี้ล่ะก็....”
ละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า...แกถูกทิ้งแน่ๆ
แล้วหญิงสาวก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ เพราะงั้น...พรุ่งนี้แกต้องช่วยชั้นในการตามลุงซูคืนมา ไม่งั้นแกก็เตรียมเงินไปซื้อปุ๋ยมาใส่ไร่แห้วได้เลยเพื่อน 555”
…………………………..
บอกเล่าเก้าถึงสิบ
ตอนแรกที่บอกว่าจะมาลงให้ตั้งแต่วันศุกร์ แต่ว่าสัมมนากับสอบ 2 ตัว ทำให้น็อคไปเลยค่ะ แถมต้องกลับไปบ้าน ( แบบว่าช่วยที่บ้านเตรียมขนของหนีน้ำท่วม เผื่อพายุที่เข้ามาเค้าจะไม่ปราณีเรา อิอิ ) yamera เลยค่อนข้างจะวุ่นวายกับชีวิตมากในช่วงนี้ ยังไงอาทิตย์นี้จะพยายามมาอัพให้อีกตอนละกันค่ะ ไม่กล้าบอกว่าเป็นวันไหน ยังไงช่วยติดตามและให้คำแนะนำกับนักเขียนมือใหม่ด้วยนะคะ
“ เอ่อ...ขอโทษนะครับ....คือว่า”
“ นี่.... ทางไม่มีให้เดินรึไง ถึงได้มาขวางทางเดินคนอื่นเค้าน่ะ....หลีกดิ....คนยิ่งรีบๆอยู่ ”
คำพูดสั้นๆห้วนๆชวนหาเรื่องออกมาจากปากของหญิงสาวตรงหน้า ทำเอาชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาคมเข้มเป็นที่สะดุดตาของสาวๆที่เดินผ่านไปมา นามว่า กวินภพ ถึงกับอึ้ง..และอึ้ง พลางส่ายหน้าในคำพูดของหญิงสาว
“ ทางน่ะ...มีให้สำหรับผมเดินอย่างแน่นอน แต่เผอิญว่าผม...มีเรื่องจะคุยกับคุณ ถึงได้ต้องบากหน้ามาขวางทาง ผู้หญิงปากคอแสนจะร้ายกาจอย่างคุณน่ะ”
พูดจบ ส่งผลให้หญิงสาวเงยหน้าสบตาคนพูด ตามด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าชักเริ่มจะมีเรื่องกับคนตรงหน้าซะแล้ว ส่วนนายแบงค์เพื่อนรักได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอ พลางคิดว่า ‘ เหอๆๆหมอนี่เล่นเชือดแบบเรียบๆนี่หว่า’ แล้วจึงถามเพื่อนสาวข้างกาย
“ ไอ้เปรียว ... แกไปรู้จักหมอนี่ได้ยังไง...ที่ไหน...เมื่อไหร่....ทำไมชั้นไม่รู้ฟะ ”
ไม่มีคำตอบจากเพื่อนสาว
“ นี่นาย...อย่ามาเล่นมุขนี้นะ...ชั้นไม่สนุกเลยกับไอ้วิธีการเข้ามาจีบอย่างนี้น่ะ...มันเชยเอามาก....ชั้นไม่สนหรอกนะว่านายรู้จักชั้นได้ไง แต่ที่แน่ๆ....ชั้นไม่เคยรู้จักนาย”
พูดไป หญิงสาวก็มองหน้าชายหนุ่ม พลางนึกในใจว่าคุ้นๆหน้าหมอนี่อยู่เหมือนกันนะเนี่ย(ไม่คุ้นหรอกมั้งจ๊ะ...แม่คู๊ณ เพิ่งเจอเมื่อ 2-3 ชั่วโมงก่อนนี้เอง : คนเขียน) และก็ด้วยนิสัยที่มีอยู่ในตัวหญิงสาวอีกอย่างหนึ่งที่เพื่อนๆทุกคนรู้ดี นั่นคือ เจ้าหล่อนไม่เคยจำหน้าคนที่เจอกันเพียงครั้งเดียว+ครั้งที่สอง+ครั้งที่สาม ได้สักคน...ต้องเห็นหน้าหรือเอาใบหน้าโผล่มาให้เห็นไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งโน่น...จึงจะถูกบันทึกใส่ในสมองของเจ้าหล่อน
ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่ใส่ใจที่จะนึก(เพราะนึกยังไงก็นึกม่ายออกอยู่แล้วแหละ...ไอ้เปรียวเอ๋ย) แล้วลากเพื่อนรักเดินหลีกไปอีกทาง
ส่วนชายหนุ่มร่างสูงกลับงุนงงกว่าเดิม ‘ ยัยนี่...จำเราไม่ได้จริงดิ...หน้าตาขนาดเรา สาวๆคนไหน เห็นแค่ครั้งแรกไม่เก็บไปเพ้อก็บ้าแล้ว ....และยัยนี่เพิ่งเจอกันเมื่อเช้าเองนะ ’ ( สาวๆคนอื่นอาจจะจำนายได้น่ะนะ....ยกเว้นนางเอกชั้น : คนเขียน) แล้วก็ไปขวางทางเดินของคนทั้งสองอีกรอบ
“ นี่นาย...อยากตายรึไง บอกว่าไม่เคยรู้จัก ไม่มีธุระทั้งส่วนตัวและส่วนรวมจะคุยกับนายน่ะ พูดไม่รู้เรื่องรึไง.... หน้าตาก็ดี ท่าทางฉลาดและแสนรู้ แต่ไม่น่าจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ ”
“ คุณ!....” ชายหนุ่มถึงกับสะอึกในคำพูดของเจ้าหล่อน
“ เฮ้ย !...เปรียวแกใจเย็นๆดิ...ฟังเค้าพูดก่อน...แล้วก็ช่วยเก็บสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของแก...กลับคืนเข้าไปในปากแกเลยนะเพื่อน...” แบงค์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวชักจะไปกันใหญ่แล้ว
“ไอ้คุณแบงค์...แกนี่มัน......” แล้วหญิงสาวก็ต้องหยุดพูดเพราะเพื่อนรักเอามือมาตะปปปิดปากเจ้าหล่อนไว้ ก่อนที่สัตว์ร้ายต่างๆจะออกมาอาละวาดข้างนอกอีก แล้วนายยุธาชิต หรือ นายแบงค์ของเราก็เริ่มการเจรจากับชายหนุ่มตรงหน้าที่ทำท่าว่ารู้จักและมีธุระสำคัญกับเพื่อนสาวของเค้าจริงๆ
“เอ่อ...คุณ... ”
“ กวินภพ ครับ ” ชายหนุ่มแนะนำตัวกับเพื่อนของหญิงสาวที่ท่าทางจะพูดรู้เรื่องกว่าคนข้างกายที่ยังคงถูกปิดปากไว้
“ คุณรู้จักเพื่อนผม...และมีธุระกับยัยนี่จริงๆ” พลางชี้ไปที่คนข้างๆตัว
“ ครับ”
“ ว่าไงไอ้เปรียว...แกจะฟังคุณกวินภพเค้าไหมนี่...”
“เฮอะ...กวินภพ งั้นเหรอ....ยังงั้ยยังไงมันก็ไม่มีชื่อนี้... หน้าตาอย่างนี้ .... อยู่ในรอยหยักของสมองบันทึกความจำใบหน้าคนของชั้นเลยนะ ” หญิงสาวพูด หลังจากเพื่อนเอามือออกจากการปิดปากเพราะเห็นว่าเจ้าหล่อนท่าทางจะใจเย็นลงบ้างแล้ว
ส่งผลให้ชายหนุ่มอดทนไม่ไหว เพราะขืนรอให้เจ้าหล่อนนึกออก คงต้องรอชาติหน้าแน่ๆ และนึกในใจว่า ‘ นี่เรามีอะไรที่ไม่น่าจำขนาดนั้นเชียวเหรอฟะ’
“ เอ้า ! นี่ของคุณใช่ไหม” พลางชูกุญแจเด็กหญิงน่ารักตัวน้อยในมือขึ้น
ทำให้หญิงสาวเงยหน้ามองของในมือชายหนุ่ม แล้วก็เบิ่งตาโต จากนั้นคำพูดที่น่าจะพูดออกมากลับถูกเก็บเอาไว้ แล้ว...
“ เฮ้ย!..นี่มันของชั้นนี่.... นายเอามาได้ไง...ขโมยมาตอนไหน.... หน้าไม่ให้เป็นโจรเป็นขโมยซักเท่าไหร่…แต่อย่างว่าคนสมัยนี้ดูแค่หน้าตาได้ที่ไหน..คนเราน่ะนะ..................” และอีกหลายคำพูดที่ชายหนุ่มจะได้รับฟังแบบแสบๆคันๆ ถ้านายแบงค์ไม่รีบเอามือมาปิดปากเพื่อนสาวของตนเองอีกรอบ
ส่วนชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ‘ เอาเข้าไปสิแม่คู๊ณ...ว่าเข้าไปนั่น..ผู้หญิงอะไร...แปลกประหลาด...ปากคอก็ร้าย....ใครไปตกหลุมติดกับดักรักกับเจ้าหล่อน...มีหวังซวยไปทั้งชาติแน่ๆ’
“ คุณคงไม่เชื่อที่เพื่อนคุณกล่าวหาผมหรอกนะครับ ” ชายหนุ่มหันไปพูดกับคนที่ควรพูดด้วยแทน
“ ใครเชื่อยัยนี่ก็บ้าแล้วครับ....ยิ่งไม่ค่อยเต็มกับคนอื่นเค้าด้วย ”
ทำให้กวินภพถึงกับหัวเราะออกมา ส่วนคนถูกพาดพิงได้แต่ถลึงตาใส่เพื่อนรักแล้วอาฆาตไว้ในใจ ‘ เผาชั้นต่อหน้าคนอื่น เพิ่มเป็นสองกระทง ทบต้นทบดอกแน่...ไอ้แบงค์’
“ ว่าแต่คุณเจอหนูปุ๊กปิ๊กได้ไงครับ”
“ หืม...หนูปุ๊กปิ๊ก ” ชายหนุ่มถึงกับงง แล้วก็ถึงบางอ้อ...เมื่อคนตรงหน้าชี้ไปที่พวงกุญแจ
ชายหนุ่มก็เล่าถึงที่มาที่ไป ซึ่งก็คล้ายๆกับที่เพื่อนรักเล่าให้ฟัง แต่ที่ชายหนุ่มเล่ามา น่าจะเป็นความจริงมากกว่า
“ กุญแจชื่อ หนูปุ๊กปิ๊ก ส่วนรถ ชื่อ ลุงซู แล้วเจ้าของนี่มีชื่อแปลก แบบประหลาดๆ ไหมครับ”
“ 555....เยอะฮะ ...ฉายายัยนี่...จะเอาแบบประหลาดขนาดไหน...อย่างเช่นว่า... ”
ตุ๊บ!
อั๊ก!
“ โอ้ย…เจ็บนะโว้ย ” แบงค์ถึงกับร้องออกมา ด้วยลืมนึกไปว่าถึงแม้ปากจะถูกปิด แต่มือทั้งสองข้างของหญิงสาวยังใช้การได้ดีไม่มีบกพร่องและออมแรงแม้แต่น้อย ทำให้ต้องเอามือมาลูบหลังของตัวเองเบาๆ ส่วน กวินภพ ถึงกับกลืนน้ำลายในความแรงและหนักของกำปั้นของหญิงสาว
แล้วหญิงสาวก็หันมาพูดกับคนตรงหน้า
“ นาย...เป็นคนที่ชนชั้นเมื่อเช้านี้...เพราะงั้นต้องรับผิดชอบค่าเสียหายที่เกิดขึ้น ”
“ ไม่ได้ชนครับ...แค่เกือบ...เกือบน่ะครับ...คุณก็รู้ดีนี่”
“ แล้วไง....หมายความว่านายจะไม่รับผิดชอบ? ” น้ำเสียงที่ชักจะดังขึ้นทุกที ( รู้หรอกน่ะ...ว่าชนไม่ถูกซักกะนิด แต่ไอ้เรามันดันเป็นคนประเภท ถ้ารู้ว่าเราถูกเราสู้ตาย... แต่ถ้ารู้ว่าเราผิด เราต้องทำให้มันถูก : สโลแกนประจำตัวของ ปภาวี เอง)
“ ฟังผมพูดให้จบก่อนสิครับคุณ...ส่วนค่าเสียหาย...ตัวคุณเอง ผมก็ไม่เห็นว่าบุบสลายตรงไหนแม้แต่ปลายเล็บ....แต่ถ้าเป็นลุงซูของคุณน่ะ ผมเอาเข้าอู่ให้และจะจัดการค่าซ่อมให้เรียบร้อยแล้ว พอใจไหมครับคุณผู้หญิง ”
“ จริงดิ ขอบใจนายมากเลย แหม...ดูคนผิดไปจริงๆนะเนี่ย ” ส่วนในใจหญิงสาวงั้นเหรอ ‘ เย้! ประหยัดเงินไปตั้งเยอะแฮะ เงินเก็บสำหรับแฮรี่พอตเตอร์ เล่ม 6 ยังคงมีต่อไป 555’
“ งั้นชั้นขอกุญแจคืน ”
“ ได้ครับ ”
หญิงสาวจึงยื่นมือไปรับของ...แต่สิ่งที่ได้มาบนฝ่ามือกลับเป็น...กุญแจห้องพักเพียง 1 ดอกของหญิงสาวเอง กับกระดาษแผ่นเล็กๆ เมื่อพลิกดูแล้วก็พบว่าเป็นนามบัตรคนตรงหน้า แล้วสีหน้างุนงง ของหญิงสาวก็ส่งให้คนตรงหน้าหัวเราะเบาๆ พร้อมกับนัยน์ตาที่เจ้าเล่ห์ แล้วเอ่ยขึ้นมา
“ คุณขอกุญแจคืน...ผมก็คืนให้แล้วนะครับ...แต่เป็นกุญแจห้องพักซึ่งน่าจะจำเป็นมากกว่า...ส่วนแม่หนูปุ๊กปิ๊กที่แสนจะน่ารักนี่ ผมขอเอาไปเก็บไว้ซักวันเพราะกว่าลุงซูแกจะซ่อมเสร็จก็คงเป็นเย็นนี้...ยังไงพรุ่งนี้ก็โทรหาผมตามนามบัตรนี้ละกัน...ซักตอนเที่ยงแต่ไม่เกินเที่ยงครึ่งนะครับ...ถ้าหลังจากนั้นก็คงต้องรอเป็นเที่ยงของวันถัดไป....แล้วก็กรุณาตรงต่อเวลาด้วยนะครับคุณผู้หญิง...ไม่งั้นยัยหนูนี่กับลุงซูของคุณ ท่าทางจะอยู่กับผมไปอีกนาน.... ”
ข้อเสนอของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวถึงกับอึ้งบ้าง และชายหนุ่มก็ไม่รอให้หญิงสาวได้มีโอกาสส่งคำพูดที่แสนจะไม่รื่นหูออกมาเลย ด้วยการ
“ งั้นผมขอตัวนะครับ ผมเสียเวลากับคุณมามากแล้ว แล้วเจอกันครับ...คุณผู้หญิงทิ่เลี้ยง puppy ไว้ในปาก ” แล้วก็เดินออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ หญิงสาวยืนอึ้งเป็นรอบที่สอง พร้อมๆกับนึกหาคำแปลคำศัพท์ที่ชายหนุ่มพูดออกมา ( ด้วยว่าเรื่องภาษาอังกฤษนี่แสนจะ....เฮ้อ!...เรียนผ่านมาได้ก็บุญแล้วสำหรับตัวหล่อนเองน่ะ) แล้วก็มานึกออกเอาตอนที่เพื่อนรักหัวเราะจนแทบจะนอนไปกองกับพื้นแล้วพูดออกมา
“ ดีขนาดไหนที่เค้าเปรียบแค่เป็นไอ้ตัวเล็กๆน่ะ....แสดงว่าปากแกก็ยังไม่ถึงขั้นตัวเต็มวัย...5555”
“ หนอย...หมอนี่ท่าทางไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับชั้นแล้วล่ะสิ…บังอาจมาว่าชั้นเลี้ยงหมาไว้ในปากงั้นเหรอ”
“ พอเลยๆ ...เพื่อนรัก...เค้ารับผิดชอบขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว...เป็นคนอื่นไม่มาให้แกเห็นหน้าด่าซ้ำเป็นรอบที่สองหรอก”
“ แต่...แม่หนูปุ๊กปิ๊กของช้านๆๆ...”
“ โอ๊ย! แก...เค้าก็บอกแล้วไงว่าลุงแกยังซ่อมไม่เสร็จ...แม่หนูปุ๊กปิ๊กมาอยู่กับแกก็ไม่มีประโยชน์หรอก...ทางที่ดี พรุ่งนี้แกก็อย่าลืมโทรไปหาเค้าละกัน...อ้อ...ตรงเวลาด้วยล่ะ ไม่งั้นชั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้”
ชายหนุ่มพูดจบแล้วเดินนำหน้าออกไป ‘ เหอะ...ไอ้เปรียวเอ๋ย...สมควรหมอนี่เอาคืนแล้วล่ะ...ก็เรียกให้รับผิดชอบซะขนาดนั้น...อย่างแกน่ะ ต้องเจออย่างนี้ว่ะ ’
…………………………….
ที่ห้องเรียน ในภาคบ่าย
ขณะที่นั่งรออาจารย์มาสอนนั้น หญิงสาวนามว่า ปภาวี หรือ ไอ้เปรียว กำลังถูกรุมให้ตอบข้อสงสัยและคำถามต่างๆก็ถูกยิงออกมาเป็นชุดๆจากบรรดาเพื่อนสาวทั้งหลาย ที่บังเอิ๊ญบังเอิญ นั่งอยู่ในโรงอาหารเมื่อตอนกลางวันด้วย และค่อนเอาใจใส่เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างมาก( เอาใจใส่ชายหนุ่มคู่กรณีของไอ้เปรียวมันต่างหากล่ะ)
“ เปรียว แกไปรู้จักหนุ่มหล่อมาดเท่ห์ คนนั้นได้ไง ”
“ ชื่ออะไร คณะไหนอ่ะ ทำไมเค้าไม่เคยเห็น ”
“ แกมีเบอร์ติดต่อไหมเพื่อน...ถ้าชั้นจีบติดนะ...ชั้นเลี้ยงแกมื้อใหญ่เลย ”
และอีกฯลฯ จนหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางวงล้อม ทนไม่ไหว วางนามบัตรของชายหนุ่มบนกลางโต๊ะ
“ เอ้า! ..อยากรู้จักก็อ่านเอง...แต่ชั้นไม่ได้อยากรู้จักหรือนึกพิศวาสหมอนี่หรอกนะ...เจอทีไร...มีแต่เรื่องซวยตลอด...”
“ ต๊าย !...ยัยเปรียว แกรู้ไหมว่านี่ใคร” ยัยนุ่น ซึ่งถือนามบัตรไปดูเอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“ รู้สิ...ก็คนเหมือนกัน...มีสองหู สองตา สองรูจมูก แถมเป็นผู้ชายที่ปากร้ายเป็นบ้าเลย น่าสนตรงไหน” ปภาวี ตอบอย่างแกนๆ
“ พอเลยยัยเปรียว...แกนี่ไม่รู้อะไร....นี่คู่กรณีแกน่ะนะ กวินภพ นิพิฒฐนา ลูกชายเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และรีสอร์ทที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือเชียวนะแก ”
“ เออ...แล้วไง น่าสนใจตรงไหน หน้ายังกะปลาจรวด ท่าทางไม่เอาไหนแถมสูงเป็นเปรตอีกต่างหาก”
“ ใช่ ๆ...ไม่หน้าสนใจหรอก ...ก็แค่...หน้าตาคมเข้ม ดูดี สมาร์ทแอนด์ Tall ครบสูตร แถมเรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ด้วยนะแก ได้ข่าวว่าเรียนเก่งแถมทำท่าว่าจะจบด้วยเกียตินิยมด้วยนะ\"
ยัยปอ พูดเสริมมาจากนอกกลุ่มที่นั่งคุยกัน ทำให้ทั้งกลุ่ม ยกเว้น...นางเอกเรา หันกลับไปขอรายละเอียดเกี่ยวกับหนุ่มคนนี้ จากยัยปอกันทันที
ส่วนปภาวี ก็ได้แต่เบ้หน้า ‘ เฮอะ..กรี๊ดกันเข้าไป..บ้ากันเข้าไปนั่น...โอ้ย ทำไมวันนี้ดาวเคราะห์ในระบบสุริยะถึงได้นัดรวมพลกันเนี่ย พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก ไม่พอ ดาวอังคารยังจะตามมากระทืบซ้ำอีก เซ็ง! ”
แล้ววันนี้ก็จบด้วยการที่นายแบงค์ต้องคอยเป็นสารถีให้เพื่อนรักตลอดทั้งวัน แถมมีการโอดครวญนิดๆที่ต้องเลิกนัด 3 รายซ้อนกันในวันเดียว แต่ก็ได้รับคำปลอบใจที่ไม่รู้ว่าจริงใจรึเปล่าจากไอ้เปรียวว่า
“ เออน่า ...ชั้นอุตส่าห์ช่วยให้แกไม่ต้องเหนื่อยเปลืองแรงสับรางรถไฟนะวันนี้...ไม่ดีรึไง...แถมพรุ่งนี้ก็อาจไม่ต้องเหนื่อยอีกด้วย...เพราะถ้า 3 สาวนั่นมาเห็นชั้นเกาะติดกับแกอยู่อย่างนี้ล่ะก็....”
ละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า...แกถูกทิ้งแน่ๆ
แล้วหญิงสาวก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ เพราะงั้น...พรุ่งนี้แกต้องช่วยชั้นในการตามลุงซูคืนมา ไม่งั้นแกก็เตรียมเงินไปซื้อปุ๋ยมาใส่ไร่แห้วได้เลยเพื่อน 555”
…………………………..
บอกเล่าเก้าถึงสิบ
ตอนแรกที่บอกว่าจะมาลงให้ตั้งแต่วันศุกร์ แต่ว่าสัมมนากับสอบ 2 ตัว ทำให้น็อคไปเลยค่ะ แถมต้องกลับไปบ้าน ( แบบว่าช่วยที่บ้านเตรียมขนของหนีน้ำท่วม เผื่อพายุที่เข้ามาเค้าจะไม่ปราณีเรา อิอิ ) yamera เลยค่อนข้างจะวุ่นวายกับชีวิตมากในช่วงนี้ ยังไงอาทิตย์นี้จะพยายามมาอัพให้อีกตอนละกันค่ะ ไม่กล้าบอกว่าเป็นวันไหน ยังไงช่วยติดตามและให้คำแนะนำกับนักเขียนมือใหม่ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น