ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : `*[และแล้วสิ่งดีๆและสิ่งใหม่ๆก็กลับมาทักทายผมเหมือนเดิม]*`
และในวันนี้โลกของความเป็นจริงยังคงเหลือเพียงผม ยังคงเดินบนถนนสายเก่า ที่ยังคงมีกลิ่นไอของวันเวลาดีๆต่างๆที่เกิดขึ้นและไม่สามารถจางหายไปจากความทรงจำของผมได้ และนี่ก็ครบรอบ 1 เดือนแล้วที่ไม่มีผู้หญิงจอมเปิ่นเดินอยู่ข้างๆผม
ผมนำเศษอาหารมาให้พวกเจ้าตูบที่เคยทำร้ายฝ้าย พวกมันเป็นแค่หมาจรจัดไม่มีใครดูแล เป็นหมาหัวเน่าเหมือนผม
“ขอโทษนะค่ะ ขอให้อาหารด้วยคนได้มั้ยค่ะ”เสียงผู้หญิงคนนึง ดังขึ้นอยู่ข้างหลังผม
“เชิญครับ” ผมก็ยังคงก้มหน้าก้มตาให้อาหารเจ้าตูบต่อไป
“มาให้อาหารเจ้าพวกนี้บ่อยเหรอค่ะ”
“เปล่าหรอกครับ วันนี้ผมเพิ่งเอามาให้เป็นครั้งแรกอ่ะครับ”
“สายแล้วนะค่ะ จะไปโรงเรียนทันเหรอค่ะ”
“ผมรอผู้หญิงคนนึงอยู่ครับ เราจะไปโรงเรียนเวลานี้ด้วยกันทุกวัน”
“เอก...”ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงสั่นๆ ทว่าเสียงนั้นทำให้ผมขนลุกซู่ ผมหันไปมองผู้หญิงคนนั้น
“ฝ้าย...”ในที่สุดผมก็เจอเธอ
“ฝ้ายร้องไห้ทำไม” ผมเดินไปใกล้เธอ พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาปาดคราบน้ำตาที่สองข้างแก้มของเธอ
“ฝ้ายดีใจนะที่เอกยังเป็นเหมือนเดิม” เธอยื่นกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งให้ผม
“นี่จ๊ะ ของฝากจากโปรแลนด์” ผมยื่นมือรับแล้วทำหน้างง
“คือเราเป็นตัวแทนไปค่ายเผยแพร่วัฒนธรรมมาอ่ะ”
เธอเล่าให้ผมฟังว่าเธอไปค่ายวัฒนธรรมนานาชาติมา 1 เดือน จริงๆแล้วเธอก็อยากจะบอกผมอ่ะนะ แต่เธออยากลองใจผมว่าอยากลองใจผมว่าผมจะยังเหมือนเดิมรึเปล่า ผมก็เพิ่งรู้นะว่าอันที่จริงที่โรงเรียนเค้าก็ประกาศหน้าเสาธง แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันนะว่าผมไปสาย เลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย คิดๆแล้วก็ขำตัวเองนะ มันเป็นความโง่ของผมเองล่ะ
“แล้วเอกเป็นยังงัยบ้าง”
“ไม่ค่อยสบายอ่ะ หมอบอกระบบหายใจไม่ดี”
“เหรอแล้วเป็นอะไรมาป๊าว”
“ไม่หรอก แค่หายใจเข้าหายใจออกก็เป็นฝ้ายแค่นั้นเอง”
“ตาเอกนี่ ยังเหมือนเดิมทุกอย่างจริงๆนะ”
“เอกรู้ป๊าวว่าที่ฝ้ายหายไปไม่มาเจอเอกเป็นคำสั่งหมอเหมือนกันนะ”
“จริงอ่ะ แล้วฝ้ายเป็นโรคอะไรร้ายแรงรึป่าว”
“หมอบอกให้ฝ้ายลดปริมาณน้ำตาลในเลือดอ่ะ55+”
ผมเงียบแล้วมองหน้าเธอ
“อ๊าวไม่ขำเหรอ” ฝ้ายยิ้มแหยๆ ชอบทำหน้าน่ารักอีกแล้ว ผมก็ยังเงียบและมองหน้าเธอเหมือนเดิม (แกล้งเธอน่ะครับ) ฝ้ายเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เอกเป็นอะไรอ่ะ ฝ้ายทำอะไรผิดเหรอ ขอโทษนะ”
“555+” ผมหลุดหัวเราะ ก็หน้าเธอทั้งน่ารักแล้วก็บ้องแบ้วน่ซิครับ
“ตาเอกบ้า แกล้งฝ้ายเหรอ”เธอผลักผม แล้วเดินหนี
“มานี่เลยแกล้งเราก่อนทำไม หนีไปโปรแลนด์ไม่บอกสักคำ อย่างนี้ต้องมองหน้าให้หายคิดถึงซักหน่อยแล้ว”ผมดึงมือเธอกลับ
“ไม่เอาแล้ว ไม่เอา”
เราสองคนวิ่งเล่นกันไปหัวเราะกันไป โรแมนติกจริงๆนะครับ แต่ทว่าไม่มีขี้ไอเจ้าตูบคงโรแมนติกมากว่านี้ ฝ้ายเผลอเหยียบเข้าไปด้วยซิ ก็บอกแล้วว่าเธอเปิ่นได้ใจผมจริงๆ...และแล้วสิ่งดีๆและสิ่งใหม่ๆก็กลับมาทักทายผมเหมือนเดิม
ผมนำเศษอาหารมาให้พวกเจ้าตูบที่เคยทำร้ายฝ้าย พวกมันเป็นแค่หมาจรจัดไม่มีใครดูแล เป็นหมาหัวเน่าเหมือนผม
“ขอโทษนะค่ะ ขอให้อาหารด้วยคนได้มั้ยค่ะ”เสียงผู้หญิงคนนึง ดังขึ้นอยู่ข้างหลังผม
“เชิญครับ” ผมก็ยังคงก้มหน้าก้มตาให้อาหารเจ้าตูบต่อไป
“มาให้อาหารเจ้าพวกนี้บ่อยเหรอค่ะ”
“เปล่าหรอกครับ วันนี้ผมเพิ่งเอามาให้เป็นครั้งแรกอ่ะครับ”
“สายแล้วนะค่ะ จะไปโรงเรียนทันเหรอค่ะ”
“ผมรอผู้หญิงคนนึงอยู่ครับ เราจะไปโรงเรียนเวลานี้ด้วยกันทุกวัน”
“เอก...”ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงสั่นๆ ทว่าเสียงนั้นทำให้ผมขนลุกซู่ ผมหันไปมองผู้หญิงคนนั้น
“ฝ้าย...”ในที่สุดผมก็เจอเธอ
“ฝ้ายร้องไห้ทำไม” ผมเดินไปใกล้เธอ พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาปาดคราบน้ำตาที่สองข้างแก้มของเธอ
“ฝ้ายดีใจนะที่เอกยังเป็นเหมือนเดิม” เธอยื่นกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งให้ผม
“นี่จ๊ะ ของฝากจากโปรแลนด์” ผมยื่นมือรับแล้วทำหน้างง
“คือเราเป็นตัวแทนไปค่ายเผยแพร่วัฒนธรรมมาอ่ะ”
เธอเล่าให้ผมฟังว่าเธอไปค่ายวัฒนธรรมนานาชาติมา 1 เดือน จริงๆแล้วเธอก็อยากจะบอกผมอ่ะนะ แต่เธออยากลองใจผมว่าอยากลองใจผมว่าผมจะยังเหมือนเดิมรึเปล่า ผมก็เพิ่งรู้นะว่าอันที่จริงที่โรงเรียนเค้าก็ประกาศหน้าเสาธง แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันนะว่าผมไปสาย เลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย คิดๆแล้วก็ขำตัวเองนะ มันเป็นความโง่ของผมเองล่ะ
“แล้วเอกเป็นยังงัยบ้าง”
“ไม่ค่อยสบายอ่ะ หมอบอกระบบหายใจไม่ดี”
“เหรอแล้วเป็นอะไรมาป๊าว”
“ไม่หรอก แค่หายใจเข้าหายใจออกก็เป็นฝ้ายแค่นั้นเอง”
“ตาเอกนี่ ยังเหมือนเดิมทุกอย่างจริงๆนะ”
“เอกรู้ป๊าวว่าที่ฝ้ายหายไปไม่มาเจอเอกเป็นคำสั่งหมอเหมือนกันนะ”
“จริงอ่ะ แล้วฝ้ายเป็นโรคอะไรร้ายแรงรึป่าว”
“หมอบอกให้ฝ้ายลดปริมาณน้ำตาลในเลือดอ่ะ55+”
ผมเงียบแล้วมองหน้าเธอ
“อ๊าวไม่ขำเหรอ” ฝ้ายยิ้มแหยๆ ชอบทำหน้าน่ารักอีกแล้ว ผมก็ยังเงียบและมองหน้าเธอเหมือนเดิม (แกล้งเธอน่ะครับ) ฝ้ายเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เอกเป็นอะไรอ่ะ ฝ้ายทำอะไรผิดเหรอ ขอโทษนะ”
“555+” ผมหลุดหัวเราะ ก็หน้าเธอทั้งน่ารักแล้วก็บ้องแบ้วน่ซิครับ
“ตาเอกบ้า แกล้งฝ้ายเหรอ”เธอผลักผม แล้วเดินหนี
“มานี่เลยแกล้งเราก่อนทำไม หนีไปโปรแลนด์ไม่บอกสักคำ อย่างนี้ต้องมองหน้าให้หายคิดถึงซักหน่อยแล้ว”ผมดึงมือเธอกลับ
“ไม่เอาแล้ว ไม่เอา”
เราสองคนวิ่งเล่นกันไปหัวเราะกันไป โรแมนติกจริงๆนะครับ แต่ทว่าไม่มีขี้ไอเจ้าตูบคงโรแมนติกมากว่านี้ ฝ้ายเผลอเหยียบเข้าไปด้วยซิ ก็บอกแล้วว่าเธอเปิ่นได้ใจผมจริงๆ...และแล้วสิ่งดีๆและสิ่งใหม่ๆก็กลับมาทักทายผมเหมือนเดิม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น