ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : `*~+..สัญญา..+~*`
จากวันวานที่ผ่านมา ผมก็ชักจะสายตายาวขึ้นทุกวันทุกวัน เพราะได้แต่แอบมองฝ้ายอยู่ห่างๆนะซิครับ ความจริงผมกับฝ้ายเราไม่ได้ห่างไกลกันหรอกครับ เพราะหลังจากที่ฝ้ายโดนหมากัด ผมก็พยายามขึ้นรถเวลาเดิมทุกวัน นั่งรถสุสายทุกเช้าและที่สำคัญผมเจอเธอยืนหลับบนรถทุกทีเลยซิครับ ผมลุกให้เธอนั่งหลับแต่เธอไม่ยอม เธอบอกกับผมว่ายังงัยรู้มั้ยครับ
“เอกนั่งเถอะ ถ้าฝ้ายนั่งฝ้ายคงไม่หลับแน่ มันไม่ถนัดอ่ะ”
-*-เล่นเอาผมงง วันหนึ่งขณะที่เรากำลังเดินไปโรงเรียนตามทางรักสายเก่า ฝ้ายพูดขึ้นมาว่า
“ไม่รู้ว่าเอกจะเดินมากับฝ้ายอย่างนี้ทุกวันรึเปล่า”
“มาซิ เราสัญญานะว่าเราจะเดินมาโรงเรียนอย่างนี้กับฝ้ายทุกๆวัน (แต่เว้นวันหยุดราชการนะ) อิอิ”
ฝ้ายหันมายิ้มแล้วมองหน้าผมอยู่พักใหญ่ มันทำให้ผมเขินอีกแล้วซิครับ
“จริงๆนะเอก สัญญาแล้วนะ”
”จริงซิ เราจะไม่ผิดสัญญาเด็ดขาด ด้วยเกียรติของเด็กห้อง 17 ครับผม”
ผมกับฝ้ายไปโรงเรียน(สาย)ด้วยกันทุกวัน ผมมีความสุขมาก ทุกๆวันของผมสดใสเพราะมีฝ้าย ผมรู้สึกว่าแค่ผมได้คอยดูแลเธอได้ใกล้ชิดคนที่ผมรัก แค่นี้ก็มีความสุขเกินพอแล้ว
จนกระทั่งวันนึง เธอหายไปจากเช้าที่สดใสของชีวิตผม ผมไม่รู้ว่าเธอไปไหน เธออาจจะรำคาญผมก็เป็นได้ ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แต่ถึงจะยังงัยผมก็ยังเป็นเอกคนเดิม ยังคงนั่งรถสุดสายเหมือนเดิม ไปโรงเรียนเวลาเดิม กินโจ๊กไก่เหมือนเดิม หล่อเหมือนเดิม(-*-กับผมทรงเรียบแปล้ของแกเนี่ยนะ) และที่สำคัญผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอให้ได้
อยู่ที่โรงเรียนผมพยายามชวนไอหมูเดินผ่านห้อง5ทุกวันแต่ไม่เคยพบเธอเลย จนไอหมูมันบอกว่า
“ข้าว่าเอ็งตัดใจซะเถอะว่ะฝ้ายเค้าอาจจะไม่อยากยุ่งกับเอ็งแล้วก็ได้เค้าถึงทำแบบนี้ แต่ถ้าเอ็งตัดใจจากคนชื่อฝ้ายไม่ได้ เอ็งเอานังฝ้ายกระเทยควายไปก่อนล่ะกานน”
ไม่รู้ว่านี่เป็นคำแนะนำที่ดีของไอหมูรึเปล่า แต่มันก็ทำให้ผมเกือบคล้อยตามเหมือนกัน แต่ผมยังไม่ได้หลวมตัวนะครับ ผมอยากถามเพื่อนๆของฝ้าย แต่ถ้าเธอไม่อยากจะยุ่งกับผมแล้วมันอาจจะยิ่งทำให้เธอเกลียดผมเลยก็ได้ ผมท้อแท้และหมดหวังจริงๆ ทุกๆเช้าที่ผมตื่นมาสิ่งดีๆและสิ่งใหม่ๆดูเหมือนจะลาจากผมไปอย่างถาวร แต่ผมมักจะสร้างกำลังใจใหม่ๆขึ้นมาเองเสมอ เมื่อผมนึกถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับฝ้าย ผมจะพิสูจน์ให้เธอเห็นให้ได้ว่าผมจะไม่มีวันผิดสัญญากับเธอแน่นอน แม้ตอนนี้มันอาจจะไม่มีค่าในสายตาเธอแล้วก็ตาม
“เอกนั่งเถอะ ถ้าฝ้ายนั่งฝ้ายคงไม่หลับแน่ มันไม่ถนัดอ่ะ”
-*-เล่นเอาผมงง วันหนึ่งขณะที่เรากำลังเดินไปโรงเรียนตามทางรักสายเก่า ฝ้ายพูดขึ้นมาว่า
“ไม่รู้ว่าเอกจะเดินมากับฝ้ายอย่างนี้ทุกวันรึเปล่า”
“มาซิ เราสัญญานะว่าเราจะเดินมาโรงเรียนอย่างนี้กับฝ้ายทุกๆวัน (แต่เว้นวันหยุดราชการนะ) อิอิ”
ฝ้ายหันมายิ้มแล้วมองหน้าผมอยู่พักใหญ่ มันทำให้ผมเขินอีกแล้วซิครับ
“จริงๆนะเอก สัญญาแล้วนะ”
”จริงซิ เราจะไม่ผิดสัญญาเด็ดขาด ด้วยเกียรติของเด็กห้อง 17 ครับผม”
ผมกับฝ้ายไปโรงเรียน(สาย)ด้วยกันทุกวัน ผมมีความสุขมาก ทุกๆวันของผมสดใสเพราะมีฝ้าย ผมรู้สึกว่าแค่ผมได้คอยดูแลเธอได้ใกล้ชิดคนที่ผมรัก แค่นี้ก็มีความสุขเกินพอแล้ว
จนกระทั่งวันนึง เธอหายไปจากเช้าที่สดใสของชีวิตผม ผมไม่รู้ว่าเธอไปไหน เธออาจจะรำคาญผมก็เป็นได้ ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แต่ถึงจะยังงัยผมก็ยังเป็นเอกคนเดิม ยังคงนั่งรถสุดสายเหมือนเดิม ไปโรงเรียนเวลาเดิม กินโจ๊กไก่เหมือนเดิม หล่อเหมือนเดิม(-*-กับผมทรงเรียบแปล้ของแกเนี่ยนะ) และที่สำคัญผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอให้ได้
อยู่ที่โรงเรียนผมพยายามชวนไอหมูเดินผ่านห้อง5ทุกวันแต่ไม่เคยพบเธอเลย จนไอหมูมันบอกว่า
“ข้าว่าเอ็งตัดใจซะเถอะว่ะฝ้ายเค้าอาจจะไม่อยากยุ่งกับเอ็งแล้วก็ได้เค้าถึงทำแบบนี้ แต่ถ้าเอ็งตัดใจจากคนชื่อฝ้ายไม่ได้ เอ็งเอานังฝ้ายกระเทยควายไปก่อนล่ะกานน”
ไม่รู้ว่านี่เป็นคำแนะนำที่ดีของไอหมูรึเปล่า แต่มันก็ทำให้ผมเกือบคล้อยตามเหมือนกัน แต่ผมยังไม่ได้หลวมตัวนะครับ ผมอยากถามเพื่อนๆของฝ้าย แต่ถ้าเธอไม่อยากจะยุ่งกับผมแล้วมันอาจจะยิ่งทำให้เธอเกลียดผมเลยก็ได้ ผมท้อแท้และหมดหวังจริงๆ ทุกๆเช้าที่ผมตื่นมาสิ่งดีๆและสิ่งใหม่ๆดูเหมือนจะลาจากผมไปอย่างถาวร แต่ผมมักจะสร้างกำลังใจใหม่ๆขึ้นมาเองเสมอ เมื่อผมนึกถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับฝ้าย ผมจะพิสูจน์ให้เธอเห็นให้ได้ว่าผมจะไม่มีวันผิดสัญญากับเธอแน่นอน แม้ตอนนี้มันอาจจะไม่มีค่าในสายตาเธอแล้วก็ตาม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น