ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~*o[[[ผมเป็นพระเอก]]]o*~
........ผมตื่นเช้ามารับอากาศที่แสนบริสุทธิ์อีกตามเคย สิ่งดีๆและสิ่งใหม่ๆจะมาพร้อมกับวันใหม่เสมอ แต่ทว่าแม่ก็ยังทำโจ๊กไก่เหมือนเดิม ผมรีบแต่งตัวลงมากินโจ๊ก จากนั้นก็พร้อมที่จะออกจากบ้าน แต่เดี๋ยวก่อนสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือ ต้องเช็คเรตติ้งค์ความหล่อของตัวเองหน้ากระจกสักเล็กน้อย ว่าไปน้านน...ผมคว้าหวีในกระเป๋ากางเกงออกมาปาดผมให้เรียบแปล้ตามเทรนเหมือนเดิม
“อ่ะจ๊ากกก!!!!พี่หนุ่มศรราม มาได้งัยครับเนี่ย”
แม่ทำหน้างงพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“ไอจ้าววเอกนี่นับวันมันชักจะเพี้ยนนไปใหญ่แล้ว พูดกระจกก็ได้ด้วย”
“-*-แม่อ่ะ ผมไปล่ะนะหวัดดีครับ”
ผมตัดสินใจก้าวเท้าออกจากบ้าน ทว่าในใจแอบมีแผนไว้แล้ว แผนที่จะเจอฝ้ายงัยครับ ผมใช้สถานการณ์เดิม เพื่อเจอรัก ฝ้ายจะต้องยืนหลับบนรถอีกแน่ๆ ผมก็จะนั่งหลับบนรถเหมือนเดิม และสุดท้ายเราก็จะต้องลงสุดสาย จากนั้นเราสองคนก็จะเดินร่วมทางรักสายเก่าไปด้วยกัน *_* เฮ้อ....โลกนี้มีแต่เราสอง....
รถมาแล้วครับ ผมตั้งใจหลับโดยไม่สนใจใครตามแผนที่วางไว้
//// “นี่ไอหนูรถสุดสายแล้ว”
เสียงสวรรค์!!!ผมรีบลืมตาขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับมองหาฝ้าย แต่ทว่าบนรถมันเหลือผมอยู่คนเดียวแล้วนี่ซิ TT^TT ฮือ...แผนล่มซะงั้น วันนี้มาสายแบบเปล่าประโยชน์จริงๆ ผมเดินถอดใจลงจากรถ พลางคิดในใจว่าเลิกบ้าได้แล้ว ทำอะไรอยู่เนี่ย
แต่เอ๊.....ข้างหน้าดูเหมือนหมาจะชุกแฮะ ตายล่ะหว่า -*- ทำไงดีผมเป็นคนกลัวหมาซะด้วยซิ ( >o^ทีในปากไม่ยักกลัว)
พระเจ้าช่วยกล้วยทอด มีผู้หญิงโดนหมากัด ไม่ได้การแระ เห็นทีพระเอกอย่างผมจะต้องเข้าไปช่วย โฮ!!!แมนจริงๆ ผมรีบวิ่งเข้าไปแล้วตะโกนว่า
“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยครับ มีผู้หญิงโดนหมากัด” (-*- เวงไอเราก็นึกว่ามันจะจัดกการกะหมา)
หมาขวัญกระเจิง และเตลิดไปด้วยพลังของผม ความจริงอาจจะเป็นเพราะกลิ่นปากก็ได้-*-แค่กลิ่นปากยังมีพิษสงร้ายแรงถึงเพียงนี้
“เป็นงัยบ้างครับ” ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้ามาพร้อมกับคราบน้ำตาแห่งความเจ็บปวด
“เจ็บค่ะ” ตุบป๊ะติเท้งงงง...เธอคือฝ้ายครับ ผู้หญิงจอมเปิ่นของผม
“ฝ้าย!!! ไปหาหมอนะเราพาไป”
“เอก...ขอบคุณมากนะ”
“ไม่เป็นไร รีบไปเหอะฝ้าย”
ผมรู้สึกสงสารเธอมาก ในใจผมกระสับกระส่ายเป็นห่วงเธอมากครับบอกตรงๆ ผมพาเธอไปหาหมอที่คลินิก พร้อมกับเป็นธุระจัดการเรื่องประวัติคนไข้ และหยูกยาของฝ้าย หมอฉีดยาให้ฝ้ายและนัดให้มาฉีดยาอีก ฝ้ายอาการดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังเดินกระโผกกระเพก **ผมมีโอกาสช่วยพยุงเธอด้วย @_@**
ผมพาฝ้ายกลับโรงเรียน
“ขอบคุณมากๆเลยนะเอก ถ้าฝ้ายไม่เจอเอกป่านนี้จะเป็นยังงัยบ้างก็ไม่รู้ เกรงใจเอกจัง ไม่รู้จะตอบแทนเอกยังงัยดี”
“ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอได้มั้ยเล่าเออหากเธอหัวใจยังว่าง”
“เฮอะๆไม่ต้องตอบแทนอะไรเอกหรอกฝ้าย”
“ได้งัยอ่ะเกรงใจจะแย่”
“เอาเป็นว่าฝ้ายจะต้องระวังตัวมากกว่านี้”
“ไม่รู้ว่าฝ้ายจะทำได้รึป่าวอ่ะซิ ความเปิ่นอ่ะเป็นนิสัยประจำตัวฝ้ายไปแล้วอ่า”
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าอยากดูแลผู้หญิงคนนี้จัง จะเป็นไปได้มั้ยน๊าาาที่ผมจะได้ดูแลเธอผู้หญิงจอมเปิ่นของผม
////ถึงโรงเรียนแล้วล่ะผมพยุงเธอไปส่งที่ห้อง ตอนนั้นเป็นเวลาพักกลางวันพอดี แต่เพื่อนๆของเธอยังนั่งเม้าท์แตกกันอยู่ในห้อง
“เฮ้ยยยฝ้าย ไปทำอะไรมา”
“คือช้านโดนมากัดอ่ะ พอดีว่าเจอเอกเค้าเลยมาช่วยพาช้านไปหาหมอ”
“อืมเอกนี่เพื่อนๆฝ้าย”
“สวัสดีครับ”ผมยิ้มๆแบบอายๆทักทายเพื่อนของเธอ
“อืมมขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยยัยฝ้ายไว้” หนึ่งในบรรดาเพื่อนของเธอกล่าวขอบคุณผม
“ไม่เป็นไรครับ งั้นเอกไปก่อนนะฝ้ายดูแลตัวเองดีๆล่ะ ไปก่อนนะครับทุกคน”
ผมรีบเดินออกมาด้วยความเก้อเขินเล็กน้อย หมดภารกิจปกป้องโลกแล้วซินะ ผมรู้สึกว่าเวลาเราได้ทำอะไรดีๆสักอย่างเนี่ยมันทำให้จิตใจเราช่างมีความสุขจริงๆ ยิ่งได้ทำอะไรเพื่อคนที่เราชอบด้วยแล้ว มันยิ่งมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
“เฮ้ยเอกไปไหนมาว่ะ มัยมาป่านนี้ล่ะ”
“ไปหาหมอมา”
“เป็นรัยว่ะ”
“ข้าน่ะเหรอ”
“ข้าเป็นพระเอก....”
\"เพื่อนตู เพี้ยนไปซะแล้ว -*-กำจริง\"
“อ่ะจ๊ากกก!!!!พี่หนุ่มศรราม มาได้งัยครับเนี่ย”
แม่ทำหน้างงพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“ไอจ้าววเอกนี่นับวันมันชักจะเพี้ยนนไปใหญ่แล้ว พูดกระจกก็ได้ด้วย”
“-*-แม่อ่ะ ผมไปล่ะนะหวัดดีครับ”
ผมตัดสินใจก้าวเท้าออกจากบ้าน ทว่าในใจแอบมีแผนไว้แล้ว แผนที่จะเจอฝ้ายงัยครับ ผมใช้สถานการณ์เดิม เพื่อเจอรัก ฝ้ายจะต้องยืนหลับบนรถอีกแน่ๆ ผมก็จะนั่งหลับบนรถเหมือนเดิม และสุดท้ายเราก็จะต้องลงสุดสาย จากนั้นเราสองคนก็จะเดินร่วมทางรักสายเก่าไปด้วยกัน *_* เฮ้อ....โลกนี้มีแต่เราสอง....
รถมาแล้วครับ ผมตั้งใจหลับโดยไม่สนใจใครตามแผนที่วางไว้
//// “นี่ไอหนูรถสุดสายแล้ว”
เสียงสวรรค์!!!ผมรีบลืมตาขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับมองหาฝ้าย แต่ทว่าบนรถมันเหลือผมอยู่คนเดียวแล้วนี่ซิ TT^TT ฮือ...แผนล่มซะงั้น วันนี้มาสายแบบเปล่าประโยชน์จริงๆ ผมเดินถอดใจลงจากรถ พลางคิดในใจว่าเลิกบ้าได้แล้ว ทำอะไรอยู่เนี่ย
แต่เอ๊.....ข้างหน้าดูเหมือนหมาจะชุกแฮะ ตายล่ะหว่า -*- ทำไงดีผมเป็นคนกลัวหมาซะด้วยซิ ( >o^ทีในปากไม่ยักกลัว)
พระเจ้าช่วยกล้วยทอด มีผู้หญิงโดนหมากัด ไม่ได้การแระ เห็นทีพระเอกอย่างผมจะต้องเข้าไปช่วย โฮ!!!แมนจริงๆ ผมรีบวิ่งเข้าไปแล้วตะโกนว่า
“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยครับ มีผู้หญิงโดนหมากัด” (-*- เวงไอเราก็นึกว่ามันจะจัดกการกะหมา)
หมาขวัญกระเจิง และเตลิดไปด้วยพลังของผม ความจริงอาจจะเป็นเพราะกลิ่นปากก็ได้-*-แค่กลิ่นปากยังมีพิษสงร้ายแรงถึงเพียงนี้
“เป็นงัยบ้างครับ” ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้ามาพร้อมกับคราบน้ำตาแห่งความเจ็บปวด
“เจ็บค่ะ” ตุบป๊ะติเท้งงงง...เธอคือฝ้ายครับ ผู้หญิงจอมเปิ่นของผม
“ฝ้าย!!! ไปหาหมอนะเราพาไป”
“เอก...ขอบคุณมากนะ”
“ไม่เป็นไร รีบไปเหอะฝ้าย”
ผมรู้สึกสงสารเธอมาก ในใจผมกระสับกระส่ายเป็นห่วงเธอมากครับบอกตรงๆ ผมพาเธอไปหาหมอที่คลินิก พร้อมกับเป็นธุระจัดการเรื่องประวัติคนไข้ และหยูกยาของฝ้าย หมอฉีดยาให้ฝ้ายและนัดให้มาฉีดยาอีก ฝ้ายอาการดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังเดินกระโผกกระเพก **ผมมีโอกาสช่วยพยุงเธอด้วย @_@**
ผมพาฝ้ายกลับโรงเรียน
“ขอบคุณมากๆเลยนะเอก ถ้าฝ้ายไม่เจอเอกป่านนี้จะเป็นยังงัยบ้างก็ไม่รู้ เกรงใจเอกจัง ไม่รู้จะตอบแทนเอกยังงัยดี”
“ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอได้มั้ยเล่าเออหากเธอหัวใจยังว่าง”
“เฮอะๆไม่ต้องตอบแทนอะไรเอกหรอกฝ้าย”
“ได้งัยอ่ะเกรงใจจะแย่”
“เอาเป็นว่าฝ้ายจะต้องระวังตัวมากกว่านี้”
“ไม่รู้ว่าฝ้ายจะทำได้รึป่าวอ่ะซิ ความเปิ่นอ่ะเป็นนิสัยประจำตัวฝ้ายไปแล้วอ่า”
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าอยากดูแลผู้หญิงคนนี้จัง จะเป็นไปได้มั้ยน๊าาาที่ผมจะได้ดูแลเธอผู้หญิงจอมเปิ่นของผม
////ถึงโรงเรียนแล้วล่ะผมพยุงเธอไปส่งที่ห้อง ตอนนั้นเป็นเวลาพักกลางวันพอดี แต่เพื่อนๆของเธอยังนั่งเม้าท์แตกกันอยู่ในห้อง
“เฮ้ยยยฝ้าย ไปทำอะไรมา”
“คือช้านโดนมากัดอ่ะ พอดีว่าเจอเอกเค้าเลยมาช่วยพาช้านไปหาหมอ”
“อืมเอกนี่เพื่อนๆฝ้าย”
“สวัสดีครับ”ผมยิ้มๆแบบอายๆทักทายเพื่อนของเธอ
“อืมมขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยยัยฝ้ายไว้” หนึ่งในบรรดาเพื่อนของเธอกล่าวขอบคุณผม
“ไม่เป็นไรครับ งั้นเอกไปก่อนนะฝ้ายดูแลตัวเองดีๆล่ะ ไปก่อนนะครับทุกคน”
ผมรีบเดินออกมาด้วยความเก้อเขินเล็กน้อย หมดภารกิจปกป้องโลกแล้วซินะ ผมรู้สึกว่าเวลาเราได้ทำอะไรดีๆสักอย่างเนี่ยมันทำให้จิตใจเราช่างมีความสุขจริงๆ ยิ่งได้ทำอะไรเพื่อคนที่เราชอบด้วยแล้ว มันยิ่งมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
“เฮ้ยเอกไปไหนมาว่ะ มัยมาป่านนี้ล่ะ”
“ไปหาหมอมา”
“เป็นรัยว่ะ”
“ข้าน่ะเหรอ”
“ข้าเป็นพระเอก....”
\"เพื่อนตู เพี้ยนไปซะแล้ว -*-กำจริง\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น