ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ===>ก้าวสู่ห้อง 17
ไหนหว้าาาาห้องเรา นี่ก็เดินผ่านมา 5 ห้องแล้ว (-*-กำจริง) กว่าจะหาห้องเจอเค้าคงเรียนหมดคาบแรกกันไปแล้ว...
อ่ะฮ่า!!! เจอแล้วห้อง 17 (- -)! แล้วจะเข้าไปยังงัย ผมสูดหายเข้าลึกๆแล้วเอามือปาดผมให้เรียบแปล้ตามเทรน (เทรนตัวเอง) ซักเล็กน้อย แล้วเดินไปหน้าประตูห้องอย่างองอาจ
“เอ่อ..ขออนุญาตเข้าห้องครับอาจารย์”
อาจารย์ผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนเขียนกระดานอยู่หน้าห้อง
“อืม..เข้ามา เด็กใหม่ห้องนี้ใช่มั้ยเรา”
“ครับผม”
“วันแรกก็สายซะแล้วนะ อย่าคิดจะทำตัวแย่ๆเหมือนอยู่โรงเรียนเก่าซิ”
~*~ มันจะมากไปแล้วนะ อาจารย์ไม่ถามเหตุผลผมสักคำ
“คือผมไม่คุ้นทางนะครับ เลยนั่งรถเลยป้าย”
“วันหลังอย่าเป็นอย่างนี้อีกล่ะกัน”
เฮ้อ!วันแรกผมก็โดนหักหน้าต่อประชาชีในห้องซะแล้ว T_T! แกร่วเลยตู
“คงไม่ต้องแนะนำตัวนะ จะหมดเวลาแล้วอยู่ไปก็รู้จักกันเอง”
“ครับ”
ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ทำไมดูโลกช่างไม่เป็นมิตรกับผมเอาซะเลยให้ตายเหอะ ผมมองหาที่นั่ง แล้วก็เหลือบหันไปเห็นที่ว่างพอดี ผมก้มหน้าก้มตาเดินไปนั่ง โดยไม่มีอารมณ์จะมองหรือยิ้มทักทายใครทั้งนั้น
///ผมไม่สนใจเรียนวิชานี้เลย คงเพราะอารมณ์เบื่อโลกยังค้างอยู่ในใจ แต่เมื่อผมลองนึกย้อนไปเห็นภาพของหญิงสาวจอมเปิ่นคนนั้น(ฝ้าย) ผมก็รู้สึกหัวใจสูบฉีดเอาสาร Endorphin ออกมาวิ่งพล่านเต็มไปหมด
“เฮ้...ไอเอก ไอเอกใช่ป๊าวว่ะ” ผมไม่คุ้นเสียงสักเท่าไหร่แต่จำสำเนียงแบบนี้ได้
“อ๊าว!!ไอหมู มาได้งัยว่ะเอ็ง”
“ข้าน่าจะถามเอ็งมากกว่านะ ข้าอ่ะมาอยู่ กทม.ตั้งแต่ม.4แล้ว”
“ไม่น่าล่ะ ข้าไม่เคยเห็นแกที่สุพรรณเลย”
ไอหมูเพื่อนเก่าสมัยเรียนม.ต้นของผมเองครับ มันเป็นคนบ้านเดียวกับผม
“ดีใจว่ะที่ได้เจอเอ็ง ข้านึกว่าย้ายมานี่จะไม่มีเพื่อนซะแล้ว”
“เออ แล้วไมเอ็งมาเรียนนี่ว่ะ”
“ข้านะเหรอ...ข้ามาตามหารักแท้อ่ะ 555+”
“อ้ายยยฟายยย เอ็งนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“ป่าวหรอกข้าย้ายตามพ่อกับแม่มาอ่ะ เผื่อจะได้เป็นเด็กเทพกะเค้ามั้ง”
//// “เฮ้ๆๆเพื่อนทุกคนนี่ไอเอกเพื่อนเก่าเรา”
ไอหมูอาศัยจังหวะช่วงที่อาจารย์คาบต่อไปยังไม่เข้าแนะนำตัวให้ผมซะเอง ผมได้แต่ยิ้มและทักทายเพื่อนๆ เพราะเป็นคนขี้อาย (-*-นี่ขนาดมันขี้อายนะเนี่ย) ทุกๆคนหันมายิ้ม ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกยังมีมิตรภาพใหม่ๆเสมอ วันนี้ผมนั่งซุยเรื่องเก่าๆสมัยม.ต้นกะไอหมูทั้งวันเลย
///พอเลิกเรียน ผมกับไอหมูรีบออกจากห้อง เนื่องด้วยผมจะพามันไปเที่ยวบ้าน ในใจตอนนี้ผมอยากเจอฝ้ายอีก ผู้จอมเปิ่นในดวงใจของผม (# ~ #! เน่าจริงๆเลยมัน) ผมชวนไอหมูหยุดยืนอยู่ที่บันไดชั้น 3 แล้วผมก็ชำเลืองตาหาเธอ ทำเอาไอหมูมันงง
“เฮ้ยเอ็งจะหยุดยืนมองหารักแท้รึงัยว่ะ ไอเอก”
“ถ้าข้าจะบอกว่า ใช่ล่ะ”
ไอหมูตบหัวผมทีนึงเพื่อหวังเรียกสติผมกลับมา
“เฮ้ยไปกลับ เด็กกลับบ้านกันหมดตึกแล้ว”
ไอหมูพูดทำให้ผมถอนใจ T_T เธออยู่ไหนนะ
“เออ..กลับก็กลับ”
///ระหว่างเดิน
“เฮ้ยหมูเอ็งรู้จักเด็กห้อง 5 บ้างป๊าวว่ะ”
“ทำไมอ่ะ อย่าบอกนะว่าเอ็งชอบเด็กห้อง 5 อ่ะ”
+_+** เกลียดจริงๆเลยไอพวกรู้ทันเนี่ย
“เออแล้วเอ็งรู้จักรึป่าวล่ะ”
“รู้จักคนนึงอ่ะ ชื่อฝ้าย”
“โอ้พระเจ้ายอกมันจ๊อดมากกกกก เอ็งรู้จักฝ้าย คนนี้ล่ะที่ข้าตามหา”
“เฮ้ย..นี่เอ็งอย่าบอกนะว่าเอ็งไม่ 100% อ่ะ”
“100 %เลยข้าชอบเค้าอ่ะ”
“ไอเอก...ข้าเสียใจจริงๆที่ทำไมว่ะผู้หญิงตั้งเยอะตั้งเยะไม่ชอบไปชอบกระเทยอ่ะ”
“เฮ้ยยยเวง งั้นข้าว่าไม่ใช่ฝ้ายคนที่ข้าตามหาซะแล้วล่ะ”
“เออค่อยยังชั่วหน่อย ที่เอ็งยัง 100% ”
“อืมงั้นไม่เป็นไร ช่างมันเหอะ”
โธ่ผมก็นึกว่าไอหมูจะรู้จัก เมื่อไหร่จะได้เจอเธออีกนะ
////ไอหมูกลับบ้านไปล่ะ หลังจากที่มาช่วยย่อยสลายกับข้าวบ้านผม ผมกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก เฮ้ยยยยไม่ใช่เพราะไอหมูนะ ผมแค่คิดถึงผู้หญิงจอมเปิ่นของผมเท่านั้นเอง มองอะไรๆก็เห็นเป็นหน้าของเธอ แม้แต่หน้าแม่!!!
“แม่ครับ แม่ไปทำอะไรกับหน้ามาอ่ะ”
“ *0* ทำไมเหรอจ้าวเอก”
“ก็ผมมองกี่ทีๆก็ไม่เบื่อเลย”
“ -*- เอกเอ้ยยย...แม่พอจะเข้าใจแล้วที่แกยังไม่มีแฟน”
แม่ทำผมคิดหนัก ผู้หญิงเค้าไม่ชอบกันเหรอ แล้วเค้าชอบผู้ชายยังงัย ต้องพูดแบบไหน เฮ้ออ...แล้วที่สำคัญผู้หญิงจอมเปิ่นของผมเค้าจะชอบผู้ชายอย่างผมมั้ย T_T ฮือออ....
อ่ะฮ่า!!! เจอแล้วห้อง 17 (- -)! แล้วจะเข้าไปยังงัย ผมสูดหายเข้าลึกๆแล้วเอามือปาดผมให้เรียบแปล้ตามเทรน (เทรนตัวเอง) ซักเล็กน้อย แล้วเดินไปหน้าประตูห้องอย่างองอาจ
“เอ่อ..ขออนุญาตเข้าห้องครับอาจารย์”
อาจารย์ผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนเขียนกระดานอยู่หน้าห้อง
“อืม..เข้ามา เด็กใหม่ห้องนี้ใช่มั้ยเรา”
“ครับผม”
“วันแรกก็สายซะแล้วนะ อย่าคิดจะทำตัวแย่ๆเหมือนอยู่โรงเรียนเก่าซิ”
~*~ มันจะมากไปแล้วนะ อาจารย์ไม่ถามเหตุผลผมสักคำ
“คือผมไม่คุ้นทางนะครับ เลยนั่งรถเลยป้าย”
“วันหลังอย่าเป็นอย่างนี้อีกล่ะกัน”
เฮ้อ!วันแรกผมก็โดนหักหน้าต่อประชาชีในห้องซะแล้ว T_T! แกร่วเลยตู
“คงไม่ต้องแนะนำตัวนะ จะหมดเวลาแล้วอยู่ไปก็รู้จักกันเอง”
“ครับ”
ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ทำไมดูโลกช่างไม่เป็นมิตรกับผมเอาซะเลยให้ตายเหอะ ผมมองหาที่นั่ง แล้วก็เหลือบหันไปเห็นที่ว่างพอดี ผมก้มหน้าก้มตาเดินไปนั่ง โดยไม่มีอารมณ์จะมองหรือยิ้มทักทายใครทั้งนั้น
///ผมไม่สนใจเรียนวิชานี้เลย คงเพราะอารมณ์เบื่อโลกยังค้างอยู่ในใจ แต่เมื่อผมลองนึกย้อนไปเห็นภาพของหญิงสาวจอมเปิ่นคนนั้น(ฝ้าย) ผมก็รู้สึกหัวใจสูบฉีดเอาสาร Endorphin ออกมาวิ่งพล่านเต็มไปหมด
“เฮ้...ไอเอก ไอเอกใช่ป๊าวว่ะ” ผมไม่คุ้นเสียงสักเท่าไหร่แต่จำสำเนียงแบบนี้ได้
“อ๊าว!!ไอหมู มาได้งัยว่ะเอ็ง”
“ข้าน่าจะถามเอ็งมากกว่านะ ข้าอ่ะมาอยู่ กทม.ตั้งแต่ม.4แล้ว”
“ไม่น่าล่ะ ข้าไม่เคยเห็นแกที่สุพรรณเลย”
ไอหมูเพื่อนเก่าสมัยเรียนม.ต้นของผมเองครับ มันเป็นคนบ้านเดียวกับผม
“ดีใจว่ะที่ได้เจอเอ็ง ข้านึกว่าย้ายมานี่จะไม่มีเพื่อนซะแล้ว”
“เออ แล้วไมเอ็งมาเรียนนี่ว่ะ”
“ข้านะเหรอ...ข้ามาตามหารักแท้อ่ะ 555+”
“อ้ายยยฟายยย เอ็งนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“ป่าวหรอกข้าย้ายตามพ่อกับแม่มาอ่ะ เผื่อจะได้เป็นเด็กเทพกะเค้ามั้ง”
//// “เฮ้ๆๆเพื่อนทุกคนนี่ไอเอกเพื่อนเก่าเรา”
ไอหมูอาศัยจังหวะช่วงที่อาจารย์คาบต่อไปยังไม่เข้าแนะนำตัวให้ผมซะเอง ผมได้แต่ยิ้มและทักทายเพื่อนๆ เพราะเป็นคนขี้อาย (-*-นี่ขนาดมันขี้อายนะเนี่ย) ทุกๆคนหันมายิ้ม ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกยังมีมิตรภาพใหม่ๆเสมอ วันนี้ผมนั่งซุยเรื่องเก่าๆสมัยม.ต้นกะไอหมูทั้งวันเลย
///พอเลิกเรียน ผมกับไอหมูรีบออกจากห้อง เนื่องด้วยผมจะพามันไปเที่ยวบ้าน ในใจตอนนี้ผมอยากเจอฝ้ายอีก ผู้จอมเปิ่นในดวงใจของผม (# ~ #! เน่าจริงๆเลยมัน) ผมชวนไอหมูหยุดยืนอยู่ที่บันไดชั้น 3 แล้วผมก็ชำเลืองตาหาเธอ ทำเอาไอหมูมันงง
“เฮ้ยเอ็งจะหยุดยืนมองหารักแท้รึงัยว่ะ ไอเอก”
“ถ้าข้าจะบอกว่า ใช่ล่ะ”
ไอหมูตบหัวผมทีนึงเพื่อหวังเรียกสติผมกลับมา
“เฮ้ยไปกลับ เด็กกลับบ้านกันหมดตึกแล้ว”
ไอหมูพูดทำให้ผมถอนใจ T_T เธออยู่ไหนนะ
“เออ..กลับก็กลับ”
///ระหว่างเดิน
“เฮ้ยหมูเอ็งรู้จักเด็กห้อง 5 บ้างป๊าวว่ะ”
“ทำไมอ่ะ อย่าบอกนะว่าเอ็งชอบเด็กห้อง 5 อ่ะ”
+_+** เกลียดจริงๆเลยไอพวกรู้ทันเนี่ย
“เออแล้วเอ็งรู้จักรึป่าวล่ะ”
“รู้จักคนนึงอ่ะ ชื่อฝ้าย”
“โอ้พระเจ้ายอกมันจ๊อดมากกกกก เอ็งรู้จักฝ้าย คนนี้ล่ะที่ข้าตามหา”
“เฮ้ย..นี่เอ็งอย่าบอกนะว่าเอ็งไม่ 100% อ่ะ”
“100 %เลยข้าชอบเค้าอ่ะ”
“ไอเอก...ข้าเสียใจจริงๆที่ทำไมว่ะผู้หญิงตั้งเยอะตั้งเยะไม่ชอบไปชอบกระเทยอ่ะ”
“เฮ้ยยยเวง งั้นข้าว่าไม่ใช่ฝ้ายคนที่ข้าตามหาซะแล้วล่ะ”
“เออค่อยยังชั่วหน่อย ที่เอ็งยัง 100% ”
“อืมงั้นไม่เป็นไร ช่างมันเหอะ”
โธ่ผมก็นึกว่าไอหมูจะรู้จัก เมื่อไหร่จะได้เจอเธออีกนะ
////ไอหมูกลับบ้านไปล่ะ หลังจากที่มาช่วยย่อยสลายกับข้าวบ้านผม ผมกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก เฮ้ยยยยไม่ใช่เพราะไอหมูนะ ผมแค่คิดถึงผู้หญิงจอมเปิ่นของผมเท่านั้นเอง มองอะไรๆก็เห็นเป็นหน้าของเธอ แม้แต่หน้าแม่!!!
“แม่ครับ แม่ไปทำอะไรกับหน้ามาอ่ะ”
“ *0* ทำไมเหรอจ้าวเอก”
“ก็ผมมองกี่ทีๆก็ไม่เบื่อเลย”
“ -*- เอกเอ้ยยย...แม่พอจะเข้าใจแล้วที่แกยังไม่มีแฟน”
แม่ทำผมคิดหนัก ผู้หญิงเค้าไม่ชอบกันเหรอ แล้วเค้าชอบผู้ชายยังงัย ต้องพูดแบบไหน เฮ้ออ...แล้วที่สำคัญผู้หญิงจอมเปิ่นของผมเค้าจะชอบผู้ชายอย่างผมมั้ย T_T ฮือออ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น