ห่างหนึ่งก้าว..............แต่รักเท่าเดิม

เนื้อเรื่อง

 ห่างหนึ่งก้าว...รักเราเท่าเดิม
 
     ในความเป็นไปของชีวิตคนหลายคนยอมที่จะอยู่เป็นโสด

เพียงเพื่อจะได้ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงในกรอบของตัวเองอย่างที่ไม่มีใครมาทัดทานได้
     เขาเหล่านั้นมักคิดว่า เมื่อความรักเริ่มต้น ชีวิตผจญภัยก็พังทลาย
 เมื่อรับใครอีกคนเข้ามาในชีวิต โลกส่วนตัวของพวกเขาก็จะล่มสลาย
     ความรักกลืนกินโลกใบเดิมของเราไปจริงหรือเปล่า?
     ความใกล้ชิดจะทำให้เราสูญเสียจุดยืนที่แท้จริงอย่างนั้นใช่ไหม?
 แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น...
     คนเราทุกคนมีโลกกลม ๆ คนละใบ กว้างบ้าง เล็กบ้างตามความพอใจ
 ในโลกกลม ๆ ใบนั้น เราต่างบรรจุวิถีชีวิต ความรัก ความคิด
 ความเป็นตัวเองไว้อย่างเต็มเปี่ยม และเมื่อความรักปรากฏตัว โลกกลม ๆ
 ของคนอีกคนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า
 
 แต่ใช่ว่าเราจะต้องกระโดดออกจากโลกของเราไปอยู่ในโลกของเขาเสียเมื่อไหร่

 

แล้วไม่มีความจำเป็นใดที่เขาจะต้องกระโดดออกจากโลกของเขามาอยู่ในโลกของเราด้วย
     วิธีง่าย ๆ ที่จะทำให้คนสองคนมีโลกใบเดียวกัน
 โดยไม่ละทิ้งโลกส่วนตัวใบเดิมก็คือ "การยูเนี่ยน" (UNION)
 โลกสองใบเข้าไว้ด้วยกัน
     มันเป็นวิธีง่าย ๆ ตามหลักคณิตศาสตร์ที่เราเคยเรียนรู้กัน
 เมื่อวงกลมสองวงคล้องเกี่ยวกันไว้
 ส่วนที่อยู่ในเนื้อที่ของกันและกันนั้น เราเรียกว่า "อินเตอร์เซคชั่น"
 (INTERSECTION) ซึ่งข้อดีของมันก็คือ
 ช่วยให้วงกลมสองวงที่ไม่คุ้นเคยกันมาก่อน ได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
 ได้แชร์ชีวิตร่วมกัน และมีโลกใบเดียวกัน
     ในขณะที่ส่วนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ถูกอินเตอร์เซคชั่นนั้น
 ก็ยังมีชีวิตของมันต่อไป
 และมันก็ยังเป็นโลกใบเดิมที่บรรจุความเป็นตัวของตัวเองไว้อย่างครบถ้วน
     เหมือนความรัก....
     โลกที่คนสองคนเกี่ยวคล้องกันไว้นั่นแหละ
 คือโลกที่ความรักสร้างขึ้น คือโลกที่คนสองคนจะโอบกอดกันได้ทุกเวลา
 และแชร์ทุกอย่างร่วมกัน ตั้งแต่กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน
 ฟังเพลงด้วยกัน ห่มผ้าผืนเดียวกัน มันเป็นโลกที่แสนอบอุ่นสำหรับคนเหงา
     แต่ถ้ารู้สึกว่า อยากกลับไปเยี่ยมเยือนโลกใบเดิมของตัวเองสักหน่อย
 ก็แค่กระโดดออกจากส่วนที่อินเตอร์เซคชั่นไว้

 

ห่างออกมาสักหนึ่งก้าว...วิถีชีวิตอิสระของนักผจญภัยก็จะเดินหน้าในขณะที่โลกส
องใบก็ไม่ได้แยกจากกั
 นไปไหน
 เพราะมัน! เกี่ยวคล้องกันไว้อย่างแน่นหนา
     เพราะฉะนั้น ฉันจึงเชื่อว่าความรักกลืนกินโลกของใครไม่ได้หรอก
     นอกเสียจากว่าคนสองคนเต็มใจที่จะเคลื่อนวงกลมเข้าใกล้กันเอง
 จนซ้อนกันมากขึ้น ๆ และกลายเป็นวงกลมเดียวกันในที่สุด
     แล้วมันก็ทำให้ฉันนึกถึงวงกลมของปู่กับย่า, ตากับยาย.
 แล้วก็พ่อกับแม่ของฉัน

 

ที่ใช้ชีวิตในวงกลมเดียวกันอย่างที่ไม่เคยรู้สึกว่าความรักจะลดน้อยลงไปได้เลย
........
 
 :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
 
 "คนเราย่อมมีโลกของตัวเองทั้งนั้น
 มันจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมคนเราต้องมีเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง
 ซึ่งมันก็เป็นการดีมาก ถ้าโลกของเราได้ไป
 เหมือนโลกของใครบางคนแม้เพียงซักครึ่งนึง
 เพราะ เวลาที่เราอยากอยู่กับโลกของตัวเอง
 เราก็สามารถอยู่ได้โดยที่มีเค้าอยู่ด้วย เพราะโลกเค้า กับเรานั้น
 คล้ายกันหรือมีส่วนที่ซ้อนทับกัน"
 
 :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::


                                                               by หนังสือมนต์แห่ง ความรักเศร้าเหงา