ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพราะชั้น........
หลังจากนั้นคาเมะพาทุกคนมาที่บ้านของตนเองทำแผลให้แล้วขอโทษทุกคนที่ไม่ได้เข้าไปช่วยแต่แรก
\"ขอโทษนะทุกคน\"คาเมะก้มหัวขอโทษทุกคนแล้วพาไปส่งหน้าบ้าน
\"ไม่เป็นไรหรกถึงนายช่วยมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นพวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก\"ยูอิจิพูด
\"นายไม่เจ็บตัวก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ\"ยูยะพูดให้กำลังใจ
\"ถ้างั้นพวกเราไปก่อนนะผากโทโมะด้วยล่ะเจ็บหนักเลยหมอนั่น\"มาซึดะบอกลาแล้วทั้งสามก็เดินจากคาเมะไป...คาเมะเดินเข้าไปในห้องของตัวเองนั่งลงข้างๆเตียงของยามะพีแล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่
\"เป็น...อะไรไป....คาซึยะ..\"ยามะพีพูดเสียงแผ่วเบาทั้งที่ยังหลับตา...คาเมะรีบปาดน้ำตาแล้วดูอาการของยามะพี
\"เปล่าไม่มีอะไรหรอกนายไม่เป็นไรใช่ไหมดูเหมือนจะมีไข้นิดหน่อยนะ\"คาเมะรีบเปลี่ยนเรื่อง
\"ชั้นไม่เป็นไรแล้ว...\"ยามะพีพูดเสียงแผ่วแล้วลุกขึ้นจากเตียงแต่เพราะพิษไข้ทำให้เซจนเกือบล้มยังดีที่คาเมะช่วยพยุงไว้ได้ทัน
\"ไหนว่าไม่เป็นไรแล้วไง...\"คาเมะทำหน้าออดอ้อน
\"เฮ้อนายนี่จริงๆเลยน๊า\"ยามะพีทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง
\"เพราะชั้นถ้านายถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้\"คาเมะทำหน้าเศร้า
\"ไม่ใช่เพราะนายซักหน่อยแต่เพราะจินเพราะพวกเลวๆของมัน\"ยามะพีพูดให้กำลังใจ
\"งั้นนายนอนไปนะเดี๋นวชั้นเช็ดตัวให้\"คาเมะพูดพร้อมเดินออกจากประตูไป
\"อืม...\"ยามะพีพูดแล้วหลับตาลง
\"ขอโทษนะโทโมะ...\"คาเมะพูดเสียงแผ่ว
คืนนั้นทั้งคืนคาเมะแทบไม่ได้นอนเพราะต้องเช็ดตัวให้ตามะพีเช้าขึ้นมาเลยสลบอยู่ข้างเตียง
\"อืม....\"ยามะพีครางออกมาทำให้คาเมะตื่น
\"โทโมะ...\"คาเมะกระซิบเพื่อนให้แน่ใจว่ายามะพียังหลับอยู่
\"หนาว....หนาวจัง...ที่นี่ที่ไหน...คาซึยะ...คาซึยะ...ไม่อย่าไป...ไม่...\"ยามะพีครางออกมาเพราะฝันร้ายคาเมะจึงเข้าไปกอด
\"ไม่เป็นไรแล้วโทโมะ..ชั้นอยู่นี่แล้ว...ไม่เป็นไรนะ...\"คาเมะกระซิบ
หลังโรงเก็บอุปกรณ์ตอนเที่ยง
\"จิน!!!ชั้นมาแล้ว\"คาเมะตะโกน
\"มาแล้วสินะจะได้เริ่มเลย\"จินพูดอย่างเยือกเย็น
จู่ๆก็มีคนมาล็อกแขนของคาเมะทั้งสองข้าง
\"นี่จะทำอะไรน่ะ...\"คาเมะตะโกนเพราะตกใจ
\"ทำตามข้อตกลงไง\"จินเข้ามาใกล้เชยคางเรียวของคาเมะขึ้นแล้วจูบอย่างรุนแรง
\"อื้อ..\"คาเมะคราง..จินจูบรุนแรงอย่างนี้นานพอควรแต่แล้วคาเมะก็เริ่มจูบตอบจินจึงถอนจูบออกมา
\"เห็นมั้ยนายยังต้องการชั้นอยู่\"จินเลียมุมปากอย่างกระหาย
\"ที่ชั้นทำอย่างนี้ก็เพื่อโทโมะ\"คาเมะตอบเสียงสั่น
\"หมอนั่น...มันมีอะไรดีกว่าชั้น\"จินถามอย่างไม่สบอารมณ์
\"เค้าทะนุถนอมชั้น...ไม่เหมือนนาย...จิน!!!\"คาเมะตะโกนอย่างหมดความอดทน
\"นั่นสินะ...อืม...ถ้าเจ้านั่นหายไปซักคนมันจะเป็นยังไงน๊า\"จินทำหน้ายิ้มๆ
\"ไม่!!!จิน....ไม่ได้นะ!!!\"คาเมะตะโกนห้าม
\"ทำไมล่ะนายเป็นอะไรกับมันแฟนก็ไม่ใช่กิ๊กก็ไม่เชิง\"จินทำท่าทางท้าทาย
\"เพราะว่า....เพราะว่าชั้น....เพราะว่า ชั้น รักโทโมะ!!!!!!!\"
\"พอแล้วล่ะคาซึยะ...ไม่เป็นไรแล้ว..\"คนที่พูดไม่ใช่จินไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นยามะพี.....
\"ขอโทษนะทุกคน\"คาเมะก้มหัวขอโทษทุกคนแล้วพาไปส่งหน้าบ้าน
\"ไม่เป็นไรหรกถึงนายช่วยมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นพวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก\"ยูอิจิพูด
\"นายไม่เจ็บตัวก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ\"ยูยะพูดให้กำลังใจ
\"ถ้างั้นพวกเราไปก่อนนะผากโทโมะด้วยล่ะเจ็บหนักเลยหมอนั่น\"มาซึดะบอกลาแล้วทั้งสามก็เดินจากคาเมะไป...คาเมะเดินเข้าไปในห้องของตัวเองนั่งลงข้างๆเตียงของยามะพีแล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่
\"เป็น...อะไรไป....คาซึยะ..\"ยามะพีพูดเสียงแผ่วเบาทั้งที่ยังหลับตา...คาเมะรีบปาดน้ำตาแล้วดูอาการของยามะพี
\"เปล่าไม่มีอะไรหรอกนายไม่เป็นไรใช่ไหมดูเหมือนจะมีไข้นิดหน่อยนะ\"คาเมะรีบเปลี่ยนเรื่อง
\"ชั้นไม่เป็นไรแล้ว...\"ยามะพีพูดเสียงแผ่วแล้วลุกขึ้นจากเตียงแต่เพราะพิษไข้ทำให้เซจนเกือบล้มยังดีที่คาเมะช่วยพยุงไว้ได้ทัน
\"ไหนว่าไม่เป็นไรแล้วไง...\"คาเมะทำหน้าออดอ้อน
\"เฮ้อนายนี่จริงๆเลยน๊า\"ยามะพีทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง
\"เพราะชั้นถ้านายถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้\"คาเมะทำหน้าเศร้า
\"ไม่ใช่เพราะนายซักหน่อยแต่เพราะจินเพราะพวกเลวๆของมัน\"ยามะพีพูดให้กำลังใจ
\"งั้นนายนอนไปนะเดี๋นวชั้นเช็ดตัวให้\"คาเมะพูดพร้อมเดินออกจากประตูไป
\"อืม...\"ยามะพีพูดแล้วหลับตาลง
\"ขอโทษนะโทโมะ...\"คาเมะพูดเสียงแผ่ว
คืนนั้นทั้งคืนคาเมะแทบไม่ได้นอนเพราะต้องเช็ดตัวให้ตามะพีเช้าขึ้นมาเลยสลบอยู่ข้างเตียง
\"อืม....\"ยามะพีครางออกมาทำให้คาเมะตื่น
\"โทโมะ...\"คาเมะกระซิบเพื่อนให้แน่ใจว่ายามะพียังหลับอยู่
\"หนาว....หนาวจัง...ที่นี่ที่ไหน...คาซึยะ...คาซึยะ...ไม่อย่าไป...ไม่...\"ยามะพีครางออกมาเพราะฝันร้ายคาเมะจึงเข้าไปกอด
\"ไม่เป็นไรแล้วโทโมะ..ชั้นอยู่นี่แล้ว...ไม่เป็นไรนะ...\"คาเมะกระซิบ
หลังโรงเก็บอุปกรณ์ตอนเที่ยง
\"จิน!!!ชั้นมาแล้ว\"คาเมะตะโกน
\"มาแล้วสินะจะได้เริ่มเลย\"จินพูดอย่างเยือกเย็น
จู่ๆก็มีคนมาล็อกแขนของคาเมะทั้งสองข้าง
\"นี่จะทำอะไรน่ะ...\"คาเมะตะโกนเพราะตกใจ
\"ทำตามข้อตกลงไง\"จินเข้ามาใกล้เชยคางเรียวของคาเมะขึ้นแล้วจูบอย่างรุนแรง
\"อื้อ..\"คาเมะคราง..จินจูบรุนแรงอย่างนี้นานพอควรแต่แล้วคาเมะก็เริ่มจูบตอบจินจึงถอนจูบออกมา
\"เห็นมั้ยนายยังต้องการชั้นอยู่\"จินเลียมุมปากอย่างกระหาย
\"ที่ชั้นทำอย่างนี้ก็เพื่อโทโมะ\"คาเมะตอบเสียงสั่น
\"หมอนั่น...มันมีอะไรดีกว่าชั้น\"จินถามอย่างไม่สบอารมณ์
\"เค้าทะนุถนอมชั้น...ไม่เหมือนนาย...จิน!!!\"คาเมะตะโกนอย่างหมดความอดทน
\"นั่นสินะ...อืม...ถ้าเจ้านั่นหายไปซักคนมันจะเป็นยังไงน๊า\"จินทำหน้ายิ้มๆ
\"ไม่!!!จิน....ไม่ได้นะ!!!\"คาเมะตะโกนห้าม
\"ทำไมล่ะนายเป็นอะไรกับมันแฟนก็ไม่ใช่กิ๊กก็ไม่เชิง\"จินทำท่าทางท้าทาย
\"เพราะว่า....เพราะว่าชั้น....เพราะว่า ชั้น รักโทโมะ!!!!!!!\"
\"พอแล้วล่ะคาซึยะ...ไม่เป็นไรแล้ว..\"คนที่พูดไม่ใช่จินไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นยามะพี.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น