ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความหลังอันน่ารันทด
1 ปีก่อนหน้านี้ผม คาซึยะ คาเมนาชิ ได้เจอเรื่องที่เลวร้ายมากที่สุดในชีวิตของผม
\"อั่ก!!\"ในขณะที่ผมเดินผ่านหน้าโรงเก็บอุปกรณ์พละตอนเที่ยงวันหนึ่งผมก็ได้ยินเสียงประหลาดออกมาจากหลังโรงเก็บอุปกรณ์พละผมจึงเข้าไปดู
\"เฮ้ยถ้ามึงกล้าหยามลูกพี่จินอีกคราวนี้มึงได้ลงนรกแน่!!!\"ผมเห็นคนกลุ่มนึงกำลังรุมคนอ่อนแออยู่ผมจึงเข้าไปห้ามก่อนมันจะลามไปมากกว่านี้
\"หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกนายอยากโดนไล่ออกจากโรงเรียนรึไง? หา?\"ผมตะโกนห้ามพร้อมกับกระโดดเข้าไปขวางหน้าคนจะโดนชก
\"เฮ้ไอ้นี่มันวอนหาที่ตายว่ะ!!!\"พวกมันพูดปนหัวเราะพร้อมทำหน้าน่ากลัวปนโหดขึ้นมาแต่ผมไม่กลัวหรอก
\"ได้เลยเดี๋ยวพวกเราจะสงเคราะห์ให้แกเอง\"พวกมันอีกคนพูดขึ้น ความจริงพวกนี้หน้าตาดีมากพอควารเลยล่ะแต่ว่าดันมาเป็นนักเลงซะนี่สิน่าลำบากใจ
แล้วพวกนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ผมเงื้อหมัดขึ้นทำท่าจะชกผม
\"หยุดก่อนเรียว\"หนึ่งในนั้นพูดขึ้นเสียงเรียบดูท่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่
\"ทำไมล่ะลูกพี่?\"มันถามด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย
\"ชั้นมีแผนที่ดีกว่านั้น\"มันตอบด้วยท่าทางเลือดเย็น
แล้วมันก็เดินเข้ามาใกล้ผม...เชยคางผมขึ้นมาแล้วจู่โจมจูบอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับกระชากเสื้อของผมออกลูบไล้ตัวผมแล้วลงไปที่กางเกงปลดเข็มขัดและดึงกางเกงลงมาในขณะที่คนอื่นๆเข้ามาจับตัวผมไม่ให้ดิ้นได้ผมึงหมดทางที่จะหนีได้และผมก็ตกเป็นของเล่นของพวกมัน
พอพวกมันหมดความต้องการจากผมมันก็เดินหายจากไป...ผมถูกใช้เป็นของเล่นหลายครั้งจนสลบไป
และแล้วผมก็นอนอยู่อย่างนั้น...สลบบหมดสติ...เสื้อผ้าที่ถูกดึงทึ้งหลุดลุ้ยไม่มีชิ้นดี
\"เฮ้!!!!...นี่นาย!!!...เป็นอะไรทำไมมานอนอยู่ตรงนี้\"มีคนมาเรียกผมโชคยังดีนะที่ยังมีคนมาเจอผมเพราะแถวนี้มันเปลี่ยวมาก...
\"อา...\"ผมไม่ตอบได้แต่ครางออกมาเพราะความเจ็บปวดร่างกาย
ต่อมา...ผมรู้สึกเหมือนร่างกายลอยอยู่ในอากาศเหมือนมีคนอุ้มผมลิยจากพื้น...ใช่...ผมยังรู้สึกถึงความอบอุ่นจากเค้าคนนั้น...ตอนนั้นผมยังรับรู้ได้ดีแต่แค่ไม่เห็นภาพข้างหน้าและไม่สามารถพูดได้เท่านั้น...แล้วผมก็รู้สึกว่าผมถูกวางลงบนเตียงรู้สึกว่ามีคนมาทำแผลให้และรู้สึกว่าอบอุ่นใจเหลือเกิน....
\"อา....\"ผมตื่นขึ้นมาก็ตอนเช้าแล้ว...ผมนอนอยู่บนเตียงอยู่ในห้อง...แล้วก็ไม่ใช่ห้องของผมด้วย...และยังรู้สึกหนาวไปทั้งตัวถึงจะมีผ้าห่มก็เถอะ...\"...หนาว....\"ผมครางเพราะความหนาวคงเพราะผมเป็นไข้แต่แล้วก็มีคนขึ้นมาบนเตียง...คนๆนั้นกอดผม...แต่ความรู้สึกมันอ่อนโยน อบอุ่นใจมากแล้วผมก็ลืมเปลือกตาหนักๆของผมขึ้นมา...ผมเห็นชายหนุ่มที่กอดผมอยู่คนๆนั้นหน้าตาดีมากๆ
\"ตื่อนแล้วเหรอ\"เค้าทักขึ้น...ผมหน้าแดงขึ้นมาทันทีไม่รู้เพราะพิษไข้หรือว่าอะไรกันแน่..
\"ผม...อยู่ที่ไหน?\"ผมถาม
\"ห้องของชั้นเมื่อวานชั้นเจอนายนอนสลบอยู่ที่หลังห้องเก็บอุปกรณ์พละ\"เขาตอบเสียงเรียบเฉยพร้อมลุกไปจากที่นั่นซักพักก็เข้ามาพร้อมถาดข้าวต้มร้อนๆ
\"กินซะจะได้หายเร็วๆ\"เค้าตอบแบบยิ้มๆแววตาอ่อนโยนเป็นมิตร
\"ขอบคุณนะ...แล้วนายชื่ออะไรเหรอ...\"ผมถาม
\"ยามาชิตะ โทโมะฮิสะ อยู่ปี1\"เค้าตอบเสียงเรียบ
\"ชั้น คาเมนาชิ คาซึยะ ปี1เหมือนกัน\"ผมตอบอย่างดีใจเพราะยังดีที่เค้าอยู่ปีเดียวกับผม
\"เหรออืมชั้นก็เคยเห็นหน้านายอยู่บ้างนะ...\"เค้าตอบพร้อมส่งยิ้มอ่อนหวาน\"ไม่กินเหรอเดี๋ยวจะเย็นนะหรือจะให้ป้อนให้\"แล้วเค้าก็คว้าช้อนไปจากถาดอาหารตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วส่งเข้าปากผม...ผมอ้าปากรับคำนั้นมา
\"ต่อไปนี้เป็นเพื่อนกันนะ...\"ผมถาม\"
\"ได้สิ\"เค้ารับคำ
จากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกันมาจนขึ้นปี 2 ก็ได้เพื่อนมาอีก
เพราะเค้าคนนี้ทำให้หัวใจของผมพองโต
\"อั่ก!!\"ในขณะที่ผมเดินผ่านหน้าโรงเก็บอุปกรณ์พละตอนเที่ยงวันหนึ่งผมก็ได้ยินเสียงประหลาดออกมาจากหลังโรงเก็บอุปกรณ์พละผมจึงเข้าไปดู
\"เฮ้ยถ้ามึงกล้าหยามลูกพี่จินอีกคราวนี้มึงได้ลงนรกแน่!!!\"ผมเห็นคนกลุ่มนึงกำลังรุมคนอ่อนแออยู่ผมจึงเข้าไปห้ามก่อนมันจะลามไปมากกว่านี้
\"หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกนายอยากโดนไล่ออกจากโรงเรียนรึไง? หา?\"ผมตะโกนห้ามพร้อมกับกระโดดเข้าไปขวางหน้าคนจะโดนชก
\"เฮ้ไอ้นี่มันวอนหาที่ตายว่ะ!!!\"พวกมันพูดปนหัวเราะพร้อมทำหน้าน่ากลัวปนโหดขึ้นมาแต่ผมไม่กลัวหรอก
\"ได้เลยเดี๋ยวพวกเราจะสงเคราะห์ให้แกเอง\"พวกมันอีกคนพูดขึ้น ความจริงพวกนี้หน้าตาดีมากพอควารเลยล่ะแต่ว่าดันมาเป็นนักเลงซะนี่สิน่าลำบากใจ
แล้วพวกนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ผมเงื้อหมัดขึ้นทำท่าจะชกผม
\"หยุดก่อนเรียว\"หนึ่งในนั้นพูดขึ้นเสียงเรียบดูท่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่
\"ทำไมล่ะลูกพี่?\"มันถามด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย
\"ชั้นมีแผนที่ดีกว่านั้น\"มันตอบด้วยท่าทางเลือดเย็น
แล้วมันก็เดินเข้ามาใกล้ผม...เชยคางผมขึ้นมาแล้วจู่โจมจูบอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับกระชากเสื้อของผมออกลูบไล้ตัวผมแล้วลงไปที่กางเกงปลดเข็มขัดและดึงกางเกงลงมาในขณะที่คนอื่นๆเข้ามาจับตัวผมไม่ให้ดิ้นได้ผมึงหมดทางที่จะหนีได้และผมก็ตกเป็นของเล่นของพวกมัน
พอพวกมันหมดความต้องการจากผมมันก็เดินหายจากไป...ผมถูกใช้เป็นของเล่นหลายครั้งจนสลบไป
และแล้วผมก็นอนอยู่อย่างนั้น...สลบบหมดสติ...เสื้อผ้าที่ถูกดึงทึ้งหลุดลุ้ยไม่มีชิ้นดี
\"เฮ้!!!!...นี่นาย!!!...เป็นอะไรทำไมมานอนอยู่ตรงนี้\"มีคนมาเรียกผมโชคยังดีนะที่ยังมีคนมาเจอผมเพราะแถวนี้มันเปลี่ยวมาก...
\"อา...\"ผมไม่ตอบได้แต่ครางออกมาเพราะความเจ็บปวดร่างกาย
ต่อมา...ผมรู้สึกเหมือนร่างกายลอยอยู่ในอากาศเหมือนมีคนอุ้มผมลิยจากพื้น...ใช่...ผมยังรู้สึกถึงความอบอุ่นจากเค้าคนนั้น...ตอนนั้นผมยังรับรู้ได้ดีแต่แค่ไม่เห็นภาพข้างหน้าและไม่สามารถพูดได้เท่านั้น...แล้วผมก็รู้สึกว่าผมถูกวางลงบนเตียงรู้สึกว่ามีคนมาทำแผลให้และรู้สึกว่าอบอุ่นใจเหลือเกิน....
\"อา....\"ผมตื่นขึ้นมาก็ตอนเช้าแล้ว...ผมนอนอยู่บนเตียงอยู่ในห้อง...แล้วก็ไม่ใช่ห้องของผมด้วย...และยังรู้สึกหนาวไปทั้งตัวถึงจะมีผ้าห่มก็เถอะ...\"...หนาว....\"ผมครางเพราะความหนาวคงเพราะผมเป็นไข้แต่แล้วก็มีคนขึ้นมาบนเตียง...คนๆนั้นกอดผม...แต่ความรู้สึกมันอ่อนโยน อบอุ่นใจมากแล้วผมก็ลืมเปลือกตาหนักๆของผมขึ้นมา...ผมเห็นชายหนุ่มที่กอดผมอยู่คนๆนั้นหน้าตาดีมากๆ
\"ตื่อนแล้วเหรอ\"เค้าทักขึ้น...ผมหน้าแดงขึ้นมาทันทีไม่รู้เพราะพิษไข้หรือว่าอะไรกันแน่..
\"ผม...อยู่ที่ไหน?\"ผมถาม
\"ห้องของชั้นเมื่อวานชั้นเจอนายนอนสลบอยู่ที่หลังห้องเก็บอุปกรณ์พละ\"เขาตอบเสียงเรียบเฉยพร้อมลุกไปจากที่นั่นซักพักก็เข้ามาพร้อมถาดข้าวต้มร้อนๆ
\"กินซะจะได้หายเร็วๆ\"เค้าตอบแบบยิ้มๆแววตาอ่อนโยนเป็นมิตร
\"ขอบคุณนะ...แล้วนายชื่ออะไรเหรอ...\"ผมถาม
\"ยามาชิตะ โทโมะฮิสะ อยู่ปี1\"เค้าตอบเสียงเรียบ
\"ชั้น คาเมนาชิ คาซึยะ ปี1เหมือนกัน\"ผมตอบอย่างดีใจเพราะยังดีที่เค้าอยู่ปีเดียวกับผม
\"เหรออืมชั้นก็เคยเห็นหน้านายอยู่บ้างนะ...\"เค้าตอบพร้อมส่งยิ้มอ่อนหวาน\"ไม่กินเหรอเดี๋ยวจะเย็นนะหรือจะให้ป้อนให้\"แล้วเค้าก็คว้าช้อนไปจากถาดอาหารตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วส่งเข้าปากผม...ผมอ้าปากรับคำนั้นมา
\"ต่อไปนี้เป็นเพื่อนกันนะ...\"ผมถาม\"
\"ได้สิ\"เค้ารับคำ
จากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกันมาจนขึ้นปี 2 ก็ได้เพื่อนมาอีก
เพราะเค้าคนนี้ทำให้หัวใจของผมพองโต
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น