...นักบาสเจ้าเสน่ห์กะยัยสุดน่ารัก...

ลำดับตอนที่ #2 : ...Chapter 1...

Chapter 1

 

                วันเวลาที่ผ่านมา ฉันว่ามันเร็วมาจนหน้าเหลือเชื่อ แต่แผลที่ยังอยู่ในใจฉันมันก็ยังไม่จางหายไป เหมือนมันคอยย้ำเตือนให้เจ้าของเจ็บอยู่เรื่อย ๆ มันเป็นแผลที่ลึกเกินกว่าจะมีใครมาเยี่ยวยาได้ ในช่วงชีวิตของฉันอกหักมาไม่รู้กี่ต่อกี่ครั้ง ส่วนมากฉันจะเป็นฝ่ายชอบเค้าอยู่ฝ่ายเดียว บางคนก็คบฉันเพื่อหลอกใช้ฉัน ทุกครั้งฉันก็รู้ว่าไม่มีใครจริงใจกับฉันหรอก ก็ฉันมันไม่สวย ไม่น่ารัก เหมือนคนอื่นเค้า

 

“โซอี วันนี้เจอกันที่หลังโรงเรียนนะ” เสียงปลายสายบอกหญิงสาวที่ยืนดูดนมกล่องอยู่หน้าระเบียงห้อง

 

“ค่ะ หลังเลิกเรียนนะค่ะ” เสียงใสบอกเสียงปลายสาย

“อืม” คนปลายสายตัดสายไป

 

ฉันนั่งเรียนอย่างใจร้อน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ตอนเลิกเรียนน่ะสิ ฉันก็จะได้เจอสุดที่รักของฉันไง ฮุฮุ อิจฉาล่ะสิ ฉันกับรุ่นพี่ไบรอันคบกันมาประมาณเกือบสองเดือนแล้ว เค้าน่ารักมาก และฉันก็รักเค้ามาก ไม่รู้ว่าวันนี้รุ่นพี่จะพาไปไหนน้า อยากรู้จัง

 

กรี๊ง...กรี๊ง...กรี๊ง เสียงออดดัง บอกว่าหมดเวลาเรียน

 

ฉันรีบเก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบเพราะกลัวว่าจะไปหารุ่นพี่สายน่ะสิ ฉันรีบวิ่งหน้าตั้งไปหลังโรงเรียนทันที แต่เมื่อไปถึงรุ่นพี่ก็ยังไม่มา อาจเป็นเพราะฉันมาก่อนเวลานัดล่ะมั่ง ฉันรอรุ่นพี่ประมาณ 15 นาทีได้ รุ่นพี่ไบรอันก็มาถึง

 

“รอนานมั้ยโซอี”

 

“ไม่ค่ะ” ฉันตอบอย่างดีใจที่เห็นคนที่รักที่สุดมา

 

“วันนี้รุ่นพี่มีอะไรค่ะ ที่นัดมาที่หลังโรงเรียนน่ะค่ะ” ฉันถามอย่างสงสัยพร้อมกับขยับแว่นหนา

 

“คือพี่”

“ค่ะ”

 

“พี่มีเรื่องจะบอกโซอีน่ะ”

 

“เรื่องอะไรเหรอค่ะ หรือว่ารุ่นพี่จะพาฉันไปกินไอศรีมล่ะค่ะ” ฉันถามอย่างสงสัยร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

“โซอี” ร่างสูงจ้องหน้าฉันนิ่งก่อนที่จะเอ่ย คำที่ฉันไม่อยากจะได้ยิน

 

“ค่ะ” ใจฉันเริ่มที่จะรู้สึกถึงว่ามันต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่

 

“.....” ร่างสูงเงียบไป ก่อนที่จะเอ่ย

 

“โซอี...พี่คิดว่าโซอีดีเกินไปสำหรับพี่...เราเลิกกันเถอะ” สิ้นเสียงคนร่างสูง หัวใจฉันแทบจะหยุดเต้นไปในทันที น้ำตาไม่รู้ว่ามาได้ยังไง พลั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฉันทรุดร่างตัวเองลงกับพื้น ไม่คิดว่าจะเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้

 

“โซอี พี่ขอโทษ”

 

“อือๆ อือๆ T~T” 

 

“พี่ขอโทษ” 

 

ตอนนี้ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น หัวใจฉันทำไมมันถึงเจ็บได้ขนาดนี้ อยากจะรั้งเค้าไว้ แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะฉันไม่เหลือแม้แต่แรงที่จะพูด ฉันพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ฉันมองหน้ารุ่นพี่ไบรอันผ่านม่านน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล

 

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันฝืนยิ้มทั้งน้ำตา รู้ทั้งรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ ถึงแม้จะทำใจไว้บ้างแล้วก็เถอะ แต่ฉันก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี

 

ฉันยายามพาตัวเองที่ไม่ค่อยมีแรงเดินจากตรงนั้น เพราะถ้าหากอยู่ฉันอาจจะรั้งรุ่นพี่ไบรอันให้อยู่ ฉันเดินโซไปเซมา เดินจนไม่รู้ว่าตอนนี้เดินมาไกลแค่ไหน ฉันแหงนมองท้องฟ้าที่กำลังจะเปลี่ยนสีจากฟ้าอมส้มจะกลายเป็นสีเทา

“ทำไม ฮึก...ทำไม อือๆ” ฉันตะโกนออกไป อย่างไร้จุดหมาย เหมือนจะโทษฟ้าที่เล่นตลกกับฉัน

 

ฉันรู้ตัวอีกที ก็เดินมาถึงสวนสาธารณะ เดินอีกนิดก็จะถึงบ้านฉันแล้ว ฉันยายามเดินให้ถึงบ้านอย่างอยากลำบาก เพราะขาของฉันมันเริ่มที่จะก้าวไม่ออกอีกแล้ว ฉันฝืนตัวเองให้ถึงบ้าน เมื่อฉันเข้าบ้านไป ฉันไม่ได้แม้แต่จะทักพ่อหรือแม่แม้แต่คำเดียว ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว อยากคิดอะไรคนเดียว การอยู่คนเดียวมันอาจทำอะไรให้มันดีขึ้นก็เป็นได้ แต่สิ่งสำคัญที่สุดฉันต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เวลาอาจจะเยียวยาแผลในใจของฉันได้

..............................


มาแล้วหนึ่งตอน

ติชมด้วยนะค่ะ