คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter : 8 บุคคลลึกลับ กับการลักพาตัว
“อ๊ากกกกก !!~ ฉันว่าแล้ว ! ว่าแล้วเชียว ! -*-”
“รุ่นที่ 10 ใจเย็นๆสิครับ ><”
“โฮโฮะ ! โกคุเดระกับสึนะถูกเรียกไปอย่างนี้เองน่ะเหรอ ^^ แหม ๆ ~ เหม๊า เหมาะ เนอะ ~”
ผมในตอนนี้กำลังบ้าคลั่งอย่างแรง ตาแก่นั่น !! คิดว่าจะแปะแค่โปสเตอร์เดี๋ยวแท้ ๆ T_T ถ่าย 100 รูปก็แปะ 100 รูปเลยมั้งเนี้ย !
“ฉันจะแกะมันออกให้หมดเลยนะ ! คอยดู !! –[]-”
“รุ่นที่ 10 ><”
โกคุเดระ กอดผมไว้แน่นจากด้านหลัง เพื่อไม่ให้ผมแกะโปสเตอร์นั่นทิ้ง
“นี่ๆ ! เธอดูสิ ไม่คิดว่าสึนะจอมห่วยในรูปจะน่ารักอย่างนี้นะ โกคุเดระก็หล่อมากๆเลย เหมาะกันดีจังเนอะ”
เหมาะ...งั้นเหรอ ! –[]- โอย ~ บ้ากันไปใหญ่แล้ว
ผมเลิกคิดที่จะแกะโปสเตอร์ออก คนอื่นๆ คงจะเห็นกันหมดแล้วล่ะ มันไม่จำเป็นอีกแล้ว =_= ตอนนี้ผมอยู่ในชุดสูทสีดำ (เนื่องจากโกคุเดระหยิบให้) ได้เวลา 23.00 น.แล้ว อีก 1 ชม. พิธีเต้นรำก็จะเริ่มสินะ เชื่อได้เลยว่า ผมจะต้องคู่กับโกคุเดระแหงๆ
“รุ่นที่ 10 ครับ ไปหาเครื่องดื่ม ดื่มกันไหมครับ ^^”
“ก็ดีนะ แก้เบื่อซักหน่อยแล้วกัน ยามาโมโตะ ก็ไปด้วยกันเนอะ ?! ^^”
“โทษทีน้า ~ สึนะ ! ก็คงจะไม่ได้อ่าน๊ะ -3- ฉันต้องไปหาคู่เต้นก่อน”
“แล้วนายเต้นคู่กับใครล่ะ ???”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ตอนแรกจะคู่กับเธอ แต่โกคุเดระ ก็ขอไปนี่นา~”
เหมือนกับว่า... ผมปฏิเสธเขายังไงอย่างนั้น =_= รู้สึกผิดจังเลยแฮะ
“งั้นไปก่อนเน้อ ~ สึนะ ^^”
“อื้ม !^^”
หลังจากที่ผมยืนคุยกับยามาโมโตะจนเขาไป โกคุเดระก็มาพอดี
“นี่ครับ รุ่นที่ 10 วายครับ ^^”
“ขอบใจนะโกคุเดระคุง ^O^”
ผมกระดกวายเข้าปากอย่างช้าๆ ทุกวินาทีนี้ เพลงที่ดังอยู่ยังคงเพราะอยู่เหมือนเดิม หลังจากที่ผมกระดกวายจนหมดแก้วแล้ว ก็หันไปมองโกคุเดระ เห็นได้ว่าเขาหน้าซีดชัดๆ
“กะ... โกคุเดระคุง ! เป็นอะไรไปน่ะ ?!! O_O”
“ผะ...ผม..ผมลืมเลยว่า.. ผมแพ้.. อะ..แอล แอลกอฮอล์”
เฮ้ย !... จริงด้วย ! ในประวัติหมอนั่นก็เขียนไว้นี่นา O_O
“เดี๋ยวฉันช่วยนะ”
“มะ...ไม่เอาครับ รุ่นที่ 10 ผม..ไหวครับ ^^”
เขาพูดก่อนที่เขาจะทรุดตัวลง แล้วสลบไป
“โกคุเดระ !!!”
ผมถลาเข้าไปพยุงเขา เฮ้อ ~ T_T ทำไงดีเนี่ย หนักชะมัดเลย เอาไปวางตรงเก้าอี้ก่อนก็แล้วกัน
ผมวางโกคุเดระ ไว้ตรงเก้าอี้ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเขา
อยากบอกนายว่า สภาพนายดูไม่ได้เลยโกคุเดระ เมื่อไหร่ แอลกอฮอล์จะหมดฤทธิ์นะ T_T จะถึงเวลาเต้นรำแล้วนะ แล้วผมจะคู่กับใครอ่ะ
“หานายซะทั่วเลย... ไม่คิดว่า จะอยู่ที่นี่”
เมื่อได้ยินเสียงพอคุ้นหูผมก็เงยหน้ามองข้างหน้า พร้อมเรียกชื่อเขา
“คุณฮิบะ...!”
อ๊ากกกกกกกกกกก !!~ แมร่งหล่อกะชากใจ >///< อย่าไปมองเขานะสึนะ !!
“หืม ?? มองอะไรน่ะ ?”
คุณฮิบาริพูดก่อนที่จะดึงเนกไทเพื่อจัดให้เป็นระเบียบ
ว๊ากกกกก !!~ อย่าดึงสิครับ >< มันเสียว มันเสียว !!
ผมมองคุณฮิบาริ ที่อยู่ในชุดสูทแดงทับด้วยเชิ้ตดำ เขาดูหล่อชะมัดเลย
“มาหาผมทำไมเหรอครับ ??”
คุณฮิบาริมองผมก่อนจะก้มหน้าลงมามองใกล้ๆ
“ที่ฉันเลือกกฎนี้ว่าใครจะคู่กับใครก็ได้ ชาย จะคู่กับชายก็ได้ นั่นก็เพราะว่า นาย...”
คุณฮิบาริยื่นหน้าออกไป แล้วสะบัดผมนิดหน่อยก่อนจะยื่นมือมาให้ผม
“สนใจ...จะจับมือฉันไหมล่ะ?”
ปรี๊ดดดดด !~ >///< ไหงพูดอย่างนั้นล่ะครับท่าน
ผมนั่งเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูกแล้ว @_@ โกคุเดระก็สลบไปแล้วด้วย นายตื่นมาช่วยฉันคิดก็ดีนะ T_T นี่ผมต้องเต้นคู่กับกรรมการคุมกฎเชียวนะ กรรมการคุมกฎเลยนา ! ฮิบาริ เคียวยะ เลยนะ !
“อ่า.. ผม คะ ..ครับ”
ผมยื่นมือไปให้คุณฮิบาริ
เขายิ้มให้ผม อร๊ายยยย !!~ หล่อจังเลย -///- แล้วเขาก็จับมือผมไปที่บาร์
♫♫~♬ ♫~♬ ♪♩ ♪♩♪♩♬~
ดนตรีเพลงเริ่มขึ้นแล้ว เอาไงดีล่ะงานนี้ @///@ ตื่นเต้นจังเลย
คุณฮิบาริที่ดูท่าทางผมออก ยื่นหน้าเข้ามาหาผม แล้วกระซิบเข้ามาข้างหู
“อย่าตกใจไปเลย ลองเต้นตามจังหวะเพลงดูสิ”
~♪ spending all my time lovin' you all my time lovin' you need a few more seconds in my day ♪~
ขาขวา ขาซ้าย ถอยหลัง แล้วหมุนตัว รู้สึกดีกว่าเต้นกับโกคุเดระอีกแหะ
“อย่างนั้นแหละ ทำได้ดี...”
ผมหน้าแดงนิดๆนะ -///- ผมเต้นกับคุณฮิบาริอย่างนั้น จนกระทั่ง สายตาพลันเหลือบไปเห็นทรงผมที่คุ้นตา
“มุคุโร่ !!!”
ผมร้องตะโกนก่อนที่จะสะบัดมือคุณฮิบาริออก [กรรมการคุมกฎเลยนะน่ะ -[]-!] แล้ววิ่งไปหานายซาตานตัวแสบ
ผมจับเสื้อเขาให้หันมาทางผม ซึ่งนั่นก็เป็นเขาจริงๆด้วย
“อ้าว ~ ซาวาดะ สึนะโยชิ”
“นายมาทำอะไรที่นี่ ???”
“ผมก็มางานเต้นรำ... ตามกฎของโรงเรียนไงครับ”
มุคุโร่พูดก่อนที่จะเอาปอยผมแนบหู ไหงวันนี้ไอ้ซาตานนี่มันหล่อจังล่ะ -_- คุณฮิบาริก็หล่อ โกคุเดระก็หล่อ ยามาโมโตะก็น่ารัก วัน Handsome แห่งชาติรึไงกันนะ
“เฮ้ ๆ!~ อะไรกัน มีอะไรกันงั้นเหรอ เจ้าสัตว์กินพืชซาวาดะ”
คุณฮิบาริ อยู่ๆ ก็เดินมา แล้วเอาแขนข้างหนึ่งโอบทั้งตัวของผม
“โฮ่ ~ คุณนี่เอง คุณกรรมการคุมกฎ”
“ฮึ ! ไอ้พวกทำให้โรงเรียนเสื่อมเสีย”
เอาเข้าแล้วไง ทะเลาะกันจนได้ T_T
“เจ้าสัตว์กินพืช ! ไปกันเถอะ”
“คะ...ครับ”
“หยุดก่อนครับ ซาวาดะ"
หมับ !
ผมที่กำลังจะเดินกับต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ดีดี นายซาตานตัวร้าย ก็มารั้งข้อมือไว้ ก่อนที่เข้าจะดึงข้อมือผม จนหลุดพ้นออกจากพันธนาการของคุณฮิบาริ
นายซาตานจับมือข้างหนึ่งของผมไว้ก่อนเขา จะคุกเข่าลงจูบอย่างสุภาพอ่อนโยน
“ถ้านายหญิงไม่รังเกียจ โปรดเต้นรำ กับผมซักเพลงได้ไหมครับ ?”
>///< อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นสุภาพสตรีสิฟร๊ะ !!
“อยากตายหรือไง !! ถึงได้มายุ่งกับสัตว์กินพืชของฉัน !!!”
“ของคุณ... ?? อย่ามาทำเป็นราชสีห์หวงป่าไปหน่อยเลยครับ”
คุณฮิบาริชักทอนฟาขึ้นมา หมายจะขย้ำมุคุโร่ให้เละ แต่หมอนั่นกับหยิบสามง่ามออกมาป้องกันไว้
ไอ้บ้านี่ ! ไหนบอกว่ามันเป็นความลับไงเล่า !!-*-
แล้วอยู่ๆ ก็มีมือหนาเข้ามาจับที่มือของผม ผมจึงหันไปมอง
“โกคุเดระ !! เป็นไงบ้าง ??”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ รุ่นที่10 ^^ จะได้เต้นรำกับรุ่นที่ 10 ทั้งที จะมาเป็นลม ปวดตับอย่างนี้ ได้ยังไงกันละครับ”
แล้วถ้าเกิดนายเป็นลมเป็นแรง ล้มทับฉันขึ้นมาจะทำยังไงห๊ะ -*-
ผมมองดูมุคุโร่กับคุณฮิบาริ ที่สู้กันอย่างเมามันส์ โดยมีฝูงชน มารุมล้อมกันเป็นวงใหญ่
“กรี๊ดดดดดด !!~ โกคุเดระคุง >< ไปเต้นรำด้วยกันนะ !!~”
“เฮ้ย ! รุ่นที่ 10 !~ >O<”
โกคุเดระ ก็ถูกพวกสาวๆกลุ่มใหญ่ลากตัวไป -_-
ไหงน่าเบื่อเงี้ย TOT ไม่มีใครซักคนเต้นรำกับผมเลยเหรอ
“ออกไปข้างนอกก่อนแล้วกัน - -”
ผมพูดกับตัวเองอย่างเซ็งๆ นี่ก็เวลา 23.50 แล้ว แต่ละคนก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
โกคุเดระ... ถูกผู้หญิงลากไปเต้นรำด้วย ดูท่าเจ้าตัว ก็ดูจะมีความสุขอยู่เหมือนกัน หึ ! เห็นแล้วหมั่นไส้ -^- ปล่อยให้ฉันนั่งอมบูดอยู่คนเดียวเลย
คุณฮิบาริกับมุคุโร่... ก็ยังสู้กันไม่หยุดท่ามกลางเสียงเชียร์ของผู้คนที่มุงดู ผมก็คงห้ามพวกเขาไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนี้พวกเขาคงไม่รับฟังเสียงของใครด้วยซ้ำ
เคียวโกะจัง... ก็ดูมกมุ่นอยู่บนเวทีกับคุโรคาวะ
ยามาโมโตะก็เมาปลิ้นอยู่กับคนกลุ่มหนึ่ง สภาพตอนนี้เห็นแล้วน่าปวดจิตจริงๆ เขาคงโกรธผมน่าดู ที่ปฏิเสธปลัดคำชวนของเขา จะเข้าไปห้ามดีไหมนะ...
แต่ว่า...
อย่าดีกว่า...
ตอนนี้สมองและความคิดของทุกคนๆ น่ะ
ไม่มีผมอยู่ในหัวเลยด้วยซ้ำ...
น่าน้อยใจจังนะ...
Normal Say :
ณ ด้านนอกของหอประชุมใหญ่มีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งยองๆ อยู่บนกิ่งไม้ขนาดใหญ่ สายตาของเขาในตอนนี้จดจ้องอยู่กับแต่ร่างบางเล็กผมสีน้ำตาลไหม้ ที่กำลังนั่งเบื่อหน่ายอยู่คนเดียวในหอแห่งนี้ ตอนนี้สภาพของเขาไม่ต่างอะไรจากนางฟ้าตกสวรรค์ แต่ไม่ว่าจะมองดูจากทางไหน ร่างบางนั่น ก็ยังคงดูโดดเด่นจนน่าหลงใหล
ตัวชายหนุ่มเองก็เหมือนกัน เขาจับจ้องร่างบางนั่น มาทั้งวันแล้ว เขารู้ ว่าใครเกี่ยวข้องอะไรบ้างกํยร่างบางนี่ ถึงจะไม่มากนักแต่อย่างน้อยรู้ไว้มันก็ดีกว่าไม่รู้อะไรเลย
เขาไม่สน ว่าข้อมูลที่เขาสืบมา จะถูกหรือผิด ถึงจะผิด ก็ใช่ว่าจะสำคัญ เขาได้ออกมาเที่ยวเล่นซักที สำหรับคนเหงาๆ อย่างเขา ก็ต้องหาใครซักคนเป็นธรรมดา
ในเมื่อของเก่าไม่อยู่แล้ว ก็ต้องหาของใหม่เนี่ยแหละ !
ชายหนุ่มติดตั้งวงจรไฟฟ้าทั้งตัวโรงเรียนไว้หมดแล้ว อีกไม่นานไฟทั้งตัวโรงเรียนก็จะดับ ตามเวลาที่เขาคาดเดาไว้เป๊ะ และขนาดที่พวกแมลงสาบหาตัวนางฟ้าอยู่นั้น เขาก็จะเป็นคนโปะยาสลบใส่ร่างบาง แล้วลักพาตัวมา
สมแล้ว....ที่ได้สมญานามว่า ‘อัจฉริยะ’
พรึ่บ !!!
“กรี๊ดดดด !!~”
เมื่อไฟดับลงในเวลา 24 : 00 : 00 พอดี ชายหนุ่มก็สแยะยิ้ม ก่อนที่จะกระโดดลงมาจากกิ่งไม้ขนาดใหญ่ แล้วเริ่มตรงไปหาร่างบางหน้าประตู ซึ่งภายในนี้มืดสนิท ปราศจากแสงไฟ ซึ่งตอนนี้ก็อยู่คนละมุมกับแสงที่ดวงจันทร์ลอดส่องลงมาอีกด้วย
ชายหนุ่มที่ยังดูเหมือนมองเห็นในความมืด จับข้อมือร่างบาง ก่อนที่ร่างบางนั่นจะสะดุ้งอยู่ไม่ใช่น้อย
“ใครน่ะ ! ปล่อยนะ ! ชะ...ช่วยด้วย !! อื้อ.... !!”
เมื่อโปะยาสลบสำเร็จ ชายหนุ่มก็ยิ้มอีกครั้ง
“รุ่นที่ 10 ! เสียงรุ่นที่ 10 ! อยู่ไหนน่ะครับ !”
“สัตว์กินพืช !!”
“สึนะโยชิ ! เกิดอะไรขึ้น”
ทุกคนในนี้เงียบหมด มีแค่แมลงสาบ 3 ตัวเท่านั้นที่ยังคงร้องโวยวาย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสนใจแม้แต่น้อย เขาอุ้มร่างบางไว้พาดบ่าแล้วจากนั้น ก็เตรียมตัวที่จะออกไป
พรึ่บ !!!
แต่อยู่ดีดี ไฟกลับมาสว่างจ้าเหมือนเดิม
‘ซวยล่ะ ! ลืมตั้งกำหนดเวลาไว้สนิทเลย’
“หยุดเดี๋ยวนี้ ! แกเป็นไม่ใช่นักเรียนนามิโมรินิ !”
“เอาสึนะโยชิคืนผมมาซะเถอะครับ”
“รุ่นที่ 10 ! แกจะทำอะไรรุ่นที่ 10 !”
ชายหนุ่มยืนอื้อเล็กน้อย ก่อนที่จะหัวเราะ
“ชิชิชิชิ ~ เป็นใคร ? เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องตอบ ส่วนที่จะคืนให้น่ะเหรอ ? ไม่มีทาง ! ถ้าถามว่าเอาไปทำอะไร ก็… คิดเอาเองแล้วกัน...”
ชายหนุ่มตอบคำถามนั้นด้วยด้วยยิ้มกวนๆ ชวนถีบ ยิ่งยั่วโมโหเหล่าคนถามยกใหญ่ ก็นั่นแหละ... ที่เขาต้องการ
“ชิชิชิชิ ~ งั้นเจ้าชายขอตัวเจ้าหญิงไปก่อนแล้วกันนะ บ๊ายบี ~”
ชายหนุ่มออกตัววิ่งพร้อมกับขว้างมีดที่อยู่ในมือใส่ทั้งสาม แล้วก็แบกร่างบางขึ้นต้นไม้ ก่อนที่จะกระโดดหายไปในความมืดพร้อมกับร่างบางผมสีน้ำตาลไหม้บนบ่า
‘หึ ! ไม่รู้จักชื่อเจ้าชายงั้นเหรอ ตลกเสียจริง !’
ชายหนุ่มคิดในใจ
‘Prince the ripper ไม่เคยไม่มีใครรู้จักอยู่แล้วนี่...’
ยิ่งคิด ก็ยิ่งน่าขัน
chictheme ❤
ความคิดเห็น