ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter : 6 หวั่นไหว..เท่านั้น
Chapter : 6 หวั่นไหว...เท่านั้น
ผมปฏิเสธที่จะกินข้าวเย็น เรื่องทุกอย่างมันทำให้ผมปวดหัวมากเกินกว่าจะกินข้าวลง ผมทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเตียงแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างนั้น อยากโทรหายามาโมโตะจัง อยากคุยกับเขาเพื่อระบายสิ่งที่อยู่ในใจ
แต่ยามาโมโตะคงโกรธผมมาก เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว ผมโทรหาเขาอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่รับสายผม ตั้งแต่มีมุคุโร่เข้ามา ชีวิตผมก็ริ่มเปลี่ยนไป มันไม่สงบสุขเหมือนที่เคยเป็น เพื่อนคนเดียวของผมก็ยังมาโกรธผมอีก
ทั้งหมดนี้คือความผิดของนาย !!!
บางทีในห้องสมุดอาจจะมีหนังสือ ที่บอกวิธีการกำจัดซาตานก็อาจเป็นได้ หรือบางทีในคัมภีร์ก็มีบทเรียนเกี่ยวกับพวกซาตานไม่ใช่แหรอ?
ผมคิดได้ดั้งนั้นจึงค่อยๆ ย่องลงบันไดแล้วเปิดประตูห้องสมุดประจำบ้านอย่างเงียบกริบที่สุด
ผมค่อยๆ ไล่หาหนังสือไปทั่วชั้นวางแต่ก็ไม่เจอซักเล่ม
ผมถอนหายใจอย่างหมดหวัง ถ้าหากมีเทวดาซักตนคงจะช่วยผมต่อกรกับมุคุโร่ได้แน่ๆ แล้วผมจะไปหาเทวดาได้จากที่ไหนล่ะ ผมพริ้มตาลงอย่างสุดเซ็ง
เจ้าแหวนนี่คือตัวที่เรียกมุคุโร่ออกมา ถ้าผมถอดแหวนออกบางทีมุคุโร่อาจจะหายไปก็เป็นได้
ผมค่อยๆ ถอดแหวนนั่นออก แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร มันถึงได้ติดนิ้วผมซะแน่นขนาดนี้ T_T
ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วลากสังขารไปที่ห้องนอนเหมือนเดิม มือถือของผมโชว์เบอร์ที่ไม่ได้รับถึงตั้ง 59 สาย!!! ผมจึงเช็คดูว่าเป็นเบอร์ของใคร อ้อ ~ ของอีตาหลานผอ. เอ๊ย ! โกคุเดระคุงหรอกเหรอเนี่ย จะโทรกลับดีไหมอ่ะ
ตื้ด~
หน้าจอโทรศัพท์มือถือของผม ชื่อเบอร์ของโกคุเดระคุงอีกครั้ง ผมปล่อยให้มันร้องอย่างนั้นอยู่นาน ก่ออนที่จะกดรับสาย
“ฮัลโหล”
[ฮัลโหล รุ่นที่ 10 เหรอ]
“อือ... นายคิดว่านายโทรหาใครล่ะ -_-”
[ฮ่าๆๆ]
“แล้วโทรมาเนี่ย มีอะไร ??”
[ก็ฉันเห็นเธอหายไปตั้งแต่พักกลางวัน หลังจากที่ยืนจูบกับไอ้บ้านั่น เธอก็เลยไม่ได้ฟังเรื่องกิจกรรมน่ะ เดี๋ยวฉันจะบอกให้ฟังล่ะกัน]
โกคุเดระเงียบไปซักพักก่อนที่จะหันกลับมาคุยอีกครั้ง
[อาจารย์บอกว่าวันพรุ่งนี้โรงเรียนเราจะจัดงานเลี้ยงงานเต้นรำกันน่ะ แล้วก็ให้จับคู่กันให้พร้อมสำหรับงานเต้นรำวันพรุ่งนี้]
“หา ??? ไหงทำไมจัดไวขนาดนั้น แล้วอย่างนี้ใครมันจะไปเตรียมชุดทันล่ะ”
[ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องนี้ฮิบาริสั่งมาน่ะ]
“คุณฮิบาริสั่งมางั้นเหรอ ?! ถ้าจะโดดก็โดดไม่ได้อ่าดิ งานเข้าแล้ว ~ ฉันยังไม่ได้เตรียมชุดเลย”
[ฉันก็กำลังจะออกไปดูอยู่เหมือนกัน เธอจะไปด้วยกันไหมล่ะ?]
“เอาสิๆ ขืนไม่ไปก็แย่อ่าดิ”
[โอเค เจอกันที่โรงเรียนนามิโมริแล้วกัน ตอนนี้เลิกเรียนกันไปหมดแล้ว]
[อืม]
พูดเสร็จ ผมก็กดตัดสายทิ้ง เตรียมตัวออกไปข้างนอก
18 : 30
ผมมายืนรอคุเดระอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว อากาศข้างนอกช่างหนาวเหน็บ รู้สึกเหมือนท้องฟ้ามืดมนกว่าปกติ
ผมกระชับเสื้อคุมแน่นขึ้นเพื่อเพิ่มอุณภูมิร่างกายตัวเองพลางมองนาฬิกา เมื่อไหร่ โกคุเดระจะมานะ
“นี่ เธอน่ะ”
ผมหันขวับไปยังเสียงที่ออกมาจากด้านหลังของผม
“อ้าว ! รุ่นที่ 10 เองหรอกเหรอ รออยู่นานเลยนะ”
“ฉันก็รอนายอยู่นานเหมือนกันแหละน่า แล้วไปไหนมาน่ะห๊ะ !”
“เลิกบ่นได้และ ไปกันซักทีเหอะ - -”
“เออ รู้แล้วน่า -*-”
ผมกับโกคุเดระเดินไปตามท้องถนนเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเมืองใหญ่ในที่สุด
“นี่รุ่นที่ 10 แล้วเธอจะใส่ชุดแบบไหนล่ะ”
“นายหมายถึงอะไร”
“ชุดเดรสกระโปรง หรือสูทกระโปรง”
“หา !! อะไรของนาย -*- ฉันเป็นผู้ชายโว้ย !!~”
“ล้อเล่นนิดหน่อยเองน่า ทำเป็นโมโหไปได้ - - ฮึ”
“นี่ ! อย่าสบถได้ม๊ะ ! -*-”
“-O-...”
“อ๊ะ ! โกคุเดระ ลองเข้าร้านนั้นดูดีไหม O_O”
“จะเข้าก็เข้าสิ”
ผมรีบวิ่งจูงมือโกคุเดระเข้าร้านไปในทันที
ภายในร้านตกแต่งได้เท่ระเบิดไปเลย แสงไฟฉูดฉาดเหมือนในผับบาร์นี่ ผมล่ะช๊อบ~ ชอบ ถึงจะดูลายตาไปหน่อยก็เหอะ
ผมเดินดูสูทแต่ละตัวที่ตั้งโชว์ ใส่สีไรดีอ่ะ ขาวหรือดำดี = = แล้วถ้าผมแต่งสูทมันจะเหมาะไหมอ่ะ
“นี่ รุ่นที่ 10 ฉันได้แล้วนะ เธอเสร็จหรือยัง”
“มะ...มันเลือกไม่ถูกอ่ะ นายช่วยเลือให้หน่อยดิ”
“งั้น....นี่”
โกคุเดระเดินมาหยิบชุดแล้วส่งให้ผม
“ฉันให้นายเลือก -*- ไม่ใช่เดินมาหยิบเลยแบบนี้นะ”
“ฉันขี้เกียจเลือก ชุดนั้นก็พอแล้วล่ะ”
เออใช่ โครตขี้เกียจเหมือนกันแหละ
“งั้นชุดนี้ก็ได้ - - ไม่อยากเลือกมาก”
ผมยื่นชุดให้พนักงานเคาเตอร์ ก่อนที่ผมจะรับชุดเสร็จพวกเราจึงเดินกลับ
ระหว่างทางเดินมันหนาวซะจนผมจะซีดตายอยู่แล้ว ไหงมันหนาวอย่างนี้ล่ะ ><
“เธอเป็นอะไรไปน่ะ รุ่นที่ 10 หน้าซีดเชียว”
“ปะ...เปล่า”
“หนาวล่ะสิท่า”
“เปล่าซะหน่อย”
ฟู่~
“อ๊ากกก !!~ นายทำอะไรน่ะ –[]-*”
“ก็เธอบอกว่าหนาวนี่ ฉันอุส่าห์ช่วยนะ”
“เฮ้อ ! ฉันเป็นผู้ชายนะเฮ่ย -*-”
“หน้าเธอแดงอีกแล้ว - -”
“ว่าไงน๊า !~ >[]<”
“ฮะฮะ.... น่ารัก ชะมัด ^^”
“….”
-///- น่ารักงั้นเหรอ ?? พึ่งจะเคยเห็นอีตานี่ดูเป็นผู้ชายที่น่าฟัดก็ตอนนี้ล่ะ ไม่ได้นะ ผมเป็นผู้ชาย >O<
“รุ่นที่ 10...”
“ห๊ะ ! O///O”
“ถึงบ้านเธอแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ”
“อ่า... จะไปแล้วเหรอ”
เฮ้ย ! แล้วผมไปถามแบบนั้นทามม้ายยย ~ =[]=
“ทำไมล่ะ ? อย่าบอกนะ ว่าอยากอยู่กับฉันน่ะ”
“เปล่าซะหน่อย ! กลับๆ ไปเลยไป ยิ่งอยู่ยิ่งชวนถีบ”
“ฮะฮะ ~ เธอนี่ตลกชะมัด บาย ~ รุ่นที่ 10”
“ชิ -///-”
อายชะมัด ถ้าคนอื่นเห็นตอนนั้น คิดภาพไม่ออกเลยนะเนี่ย
“อ้าว ~ น้องหญิง กลับบ้านมาแล้วเหรอ แล้วไปไหนมาน่ะ ^^”
พี่เบียคุรันที่นั่งกินมาชเมโล่อยู่ ถามผมที่กำลังเดินเข้าบ้านเหมือนศพไร้วิญญาณ
“น้องหญิงเป็นอะไรไปน่ะ หน้าแดงเชียว - -”
ไม่กล้าตอบอะไรเลย โกคุเดระ นะ โกคุเดระ -**- นายทำอะไรตัวฉันเนี่ย
ผมเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องโดยไม่ได้สนใจหรือฟังเสียงเรียกตะโกนของพี่เบียเลยซักนิด
แก๊ก !
“สึนะโยชิ ไปไหนมาน่ะครับ ?”
โกคุเดระ ภาพนู่นภาพนี่เต็มหัวไปหมดเลย นี่ผมเป็นอะไรไปนะ O_O
“ทำไมหน้าคุณแดงอย่างนั้นล่ะครับ?”
ถามแปลกๆ ไปถามโกคุเดระนู่นไป -*-
“ซาวาดะ สึนะ โยชิ !!!!!!!!!!”
“เฮือก !!! มะ...มีอะไรเหรอ มุคุโร่ ?”
อกอีแป้นแตก =[]=
“คุณไปทำอะไรมาน่ะครับ?”
“ก็ไปซื้อชุดงานราตรีของคืนพรุ่งนี้มาน่ะสิ”
“แล้วทำไมหน้าแดงอย่างนั้นล่ะครับ”
“กะ..ก็ อากาศมันหนาวนี่นา.. = =^”
“งั้นเหรอครับ... งั้นก็ดีไป”
ฟู่ ~ -3-
“ที่ฮายาโตะไม่ทำอะไรคุณมากไปกว่านี้...”
“อืม... ห๊า !!!!~ ไหน ? ว่าไงนะ พูดอีกทีเด๊ !”
“คุณคิดว่าผมไม่เห็นรึไง ไปยืนทำอะไรกันอยู่มุมถนนล่ะครับ !”
“ฉันก็แค่หนาว และเขาก็ช่วยให้ความอบอุ่นเท่านั้นเอง !”
“นายหญิง...! ฮึ !”
มุคุโร่เริ่มทำหน้าเศร้า ก่อนที่จะเดินกัดฟันลงไปที่ห้องครัว อะไรของเขากันนะ - - โมโหไปได้
ผมล้มตัวนอนกลิ้งอยู่บนเตียง แล้วคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
นี่ผมหวั่นไหวกับใครคนอื่นนอกจากเคียวโกะจังงั้นเหรอ ไม่เอาน่า ผมมีแค่เคียวโกะจังเท่านั้นนะ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เหอะ แต่ว่า... ใจมันไม่ใช่อย่างนั้น มันรู้สึกปั่นป่วน ตอนนี้หน้าโกคุเดระเต็มไปหมดเลย...
ผมอยากจะไปหาเคียวโกะจัง บอกรักเธอตั้งแต่ตอนนั้น จะได้ไม่มารู้สึกหวั่นไหวกับใครอื่น
โกคุเดระ... ฉันไม่ได้ชอบนายนะ ไม่ได้ชอบซักหน่อย
เพราะนายคนเดียวเลย.. เล่นเอาฉันปั่นป่วนไปหมดแล้ว
‘รุ่นที่ 10 หนาวเหรอ’
‘รุ่นที่ 10 เป็นอะไรรึเปล่า’
‘แต่ก็นะ.. รุ่นที่ 10 หน้าแดงก็น่ารักดี’
‘อุ๊บ ! ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าเธอสิ เอ๋อชะมัด’
‘ฮะฮะ !~ เธอหน้าแดงแหนะ น่ารัก ชะมัด’
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!~ อีตาบ้านี่ !!! >O<
“ฉันไม่ได้ชอบนายนะ ไม่ได้ชอบนายเลย !><”
ฉันก็แค่...
..หวั่นไหว เท่านั้นเอง...
ONODERA
RITSU.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น