ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter : 5 ตำแหน่งของเจ้านายและทาส
Chapter : 5 ตำแหน่งของเจ้านายและทาส
ผมเดินกระแทกเท้าอย่างหงุดหงิดไปที่ศาลเจ้า 2 – C (ขอเรียกอย่างนี้ล่ะกันนะ) ที่ไอ้ซาตานโรคจิตนั่นสิงสถิตอยู่ - - พอผมกระชากประตูให้เปิดออก ทุกคนเลยพุ่งเป้าความสนใจมาที่ผม แต่ผมก็ไม่ได้ยี่หระอะไร ผมได้ชื่อว่าเจ้าห่วยประจำโรงเรียนแห่งนี้อยู่แล้วคนหนึ่ง และผมก็เป็นที่เพ่งเล็งของอาจารย์ทุกๆ คน เพราะว่าผมออกจะนิสัยไปในทางรั้นนิดๆ และขี้งอนตั้งแต่เด็กๆแล้ว ถ้าจะโทษ ไปโทษพี่เบียคุรันนั่นล่ะกัน (ชอบแย่งมาชเมโล่ผมกินตอนเด็กๆ) พวกอาจารย์เลยไม่ชอบใจนัก แต่พวกเขาก็ดีกับผมมากเลย (ยกเว้นอาจารย์ G หัวแดงแซงทางโค้งนั่น -*-)
“มุคุโร่ ! ออกมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้ !”
“กรี๊ดดด ~ เธอว่าเธอเป็นใครเนี่ย ! ถึงได้มาสั่งมุคุโร่คุงของฉัน “
เสียงผู้หญิงคนหนี่งในกุฏิ 2-C [ไหงมันเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆอ่ะ = =^] ร้องกรี๊ด ~ มุคุโร่คุงของฉันงั้นเหรอ ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง เธอคิดว่าผมพิศวาสไอ้ซาตานปีศาจโรคจิตนี่นักหรือไงกันหา ?? รู้ไว้ซะ ผมไม่มีวันสนใจเขาหรอก แล้วผมก็เป็นผู้ชายด้วย โว้ย !... เอาเวลาของเธอไปลดน้ำหนักซะเถอะ มันคงลดได้หลายกิโลฯ เลยล่ะ [แหม ~ ด่า – เป็น – ชุด = =]
“มีอะไรครับสึนะคุง ?? ^^”
ทำเป็นนิสัยดีเชียวนะ -*-
“ออกมาก็แล้วกัน”
ผมไม่รอฟังว่าเขาจะตอบอะไร จะตกลงหรือเปล่า ผมก็ออกมารอเค้าที่หน้าห้องเรียน เมื่อเห็นว่าเขาเดินตามผมมา ผมก็เริ่มเปิดศึกปะทะคารมกับเขาทันที
“นายมาที่นี่.. เพื่ออะไร ??”
“คุณหมายถึงอะไรล่ะ บ้าน ?? โรงเรียน ?? หรือว่าที่อื่นๆ ??”
“ฉันหมายถึงโลกมนุษย์”
“โลกมนุษย์งั้นเหรอ เฮอะ ! คุณคิดว่าผมอยากมาหรือไงกันครับ มนุษย์อันแสนโสมัน ไม่ต่างอะไรจากนรก ที่ผมอยู่เลยแม้แต่น้อย !”
แล้วแมร่งทำไมไม่ไปอยู่นรกวะ -**-
“แล้วนายมาทำไมกัน ? ทำไมนายไม่ไปอยู่ขุมนรกบ้าบอคอหอยกระเด็นอะไรนั่นของนายล่ะ”
“ผมจะไม่พูดเรื่องนี้ที่โรงเรียน เข้าใจไหมครับ ??? มีอะไรไปพูดกันที่บ้านแล้วกันนะครับ”
“แล้วทำไมต้องเป็นที่บ้าน ???”
“เพราะถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ คุณก็ต้องตาย !!...”
“วะ... ว่ายังไงน๊ะ !!”
“อย่างที่บอก ว่าถ้าคนอื่นรู้เรื่องผม ว่า ผมมาจากไหน ?? หรือผมเป็นซาตาน คุณก็จะถูดเชือด ! ด้วยสามง่ามนี่...”
พูดเสร็จก็ยกสามง่ามประจำกายขึ้นมา เอ๊ะ ! แล้วพี่แกคว้ามาจากไหนเนี่ย = = ??
“คำก็ต้องตาย ! สองคำก็ต้องตาย ! ทำไมฉันต้องตาย ! มันไม่เกี่ยวกับฉัน นายต่างหากที่ต้องตาย !”
“คุฟุฟุฟุ ~.... ผมไม่มีวันตาย”
“แล้วฉันจะคอยดู ! อีกอย่างฉันขอบอกนายเลยนะว่า ถ้ามีหนทางใด ที่จะกำจัดนายออกไป ฉันก็จะทำ !”
“ฮึ... แล้วผมจะคอยดู”
“อย่ามาท้าฉันนะ ไอ้ซาตานสับปะรด !!”
ผมพูดแล้วสะบัดหน้าหนี แล้วอยู่ดีดีก็ต้องชะงัก ! พร้อมเหลือบไปมอง
อ๊ากกกกก !!!!~ ไอ้ซาตานบ้านั่นมันดึงแขนผมไว้ มือที่แข็งแรงของเขา บีบแขนผมแน่นทำให้ไม่สามารถหนีไปไหนได้ ชีวิตนะชีวิต T_T
ตอนนี้นักเรียนห้องอื่นๆ เริ่มหันมามองพวกเราเป็นตาเดียวเลย
“นายจะทำอะไร !! ปล่อยแขนฉันซะ !!”
“ฮึ ! เลิกทำปากดีซะทีจะได้ม๊ะ !”
ฮือ ~ หนูกลัวหน้ามัน T_T เหมือนมีรังสีอันตรายกระจายรอบทิศ อายพวกที่มองจริงๆ
“กะ...ก็แล้วไงล่ะ ! นายต้องการอะไรอีก ! ฉันจะกลับห้อง !”
“ก็ทำให้ได้สิ...”
อ๊ากกกก !! ~ ไอ้นี่มันท้าครับพี่น้อง =[]=**
“คอยดูละกัน !”
ผมพูดก่อนจะสะบัดนู่น สะบัดนี่ มั่วไปหมดแต่ก็ไม่เป็นผล ไอ้ตาแรงช้างนี่นิ -*-
“ปล่อยฉัน ! เดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยสิโว้ยยยย !!!~”
“คุฟุฟุฟุ ~ แหม ดิ้นพล่านเชียวนะครับ”
ผมอยากร้องไห้ ~ ชีวิตช่างโหดร้ายอะไรปานฉะนี้ TAT
“แก ! ทำอะไรรุ่นที่ 10 น่ะ !”
“โกคุเดระ !”
“กรี๊ดดดดดดด ~ โกคุเดระคุง >O<”
เสียงแฟนคลับกรี๊ดโกคุเดระดังลั่น แต่เขาไม่ได้สนใจเลย
“ทุกคน !! ฮิบาริมาแล้ว !!!”
ห๊ะ !! ไม่ได้นะ !! ปล่อยสิว้อย !!! O.O
“โรงเรียนคุณนี่เฮฮาดีจังนะครับ”
เพราะแกแหละเว้ย !! ไอ้บ้า
“พวกนายทำอะไรกัน ซาวาดะ... และนาย !!!”
คุณฮิบาริเดินมาหยุดที่เรา แล้วเริ่มออกอาการไม่พอใจ
“ภารโรงเหรอครับ... สึนะโยชิคุง”
“ว่าไงนะ !!!!”
น่าน เอาแล้วไง
“ผมขอโทษแทนหมอนี่ด้วยนะครับคุณฮิบาริ”
“ขอโทษแทนมันงั้นเหรอ ?! นายเป็นอะไรกับมันห๊ะ ! เจ้าสัตว์กินพืช”
“คือ...อ๊ะ !”
ผมพูดอะไรไม่ออก เพราะปากของผมถูกปิดด้วยริมฝีปากสุดน่ารังเกียจของนายซาตาน ต่อหน้าต่อตาทุกๆคน คุณฮิบาริ โกคุเดระ และ เคียวโกะจัง
อึ้ง...................... สุดๆ !
ทำไมน่ะเหรอ อ๊ากกกกกกกกกกกก >_< นั่นมันจูบแรกของผมเลยนะ ฮือๆๆๆ
ผัวะ !!!
เหมือนหมอนั่นถอนจูบออกผมก็ต่อยมันไปทีนึง แล้วผมก็เงียบไป
“คุฟุฟุฟุ !!~ เงียบทำไมล่ะครับ รึว่า...ติดใจ ???”
“ไอ้บ้าเอ๊ย !! นี่มันจูบแรกของฉันเลยนะ !!!”
ผมตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมกับสะบัดมือหนานั่นออก แล้ววิ่งแวกฝูงคนออกไประงับความอายเอาไว้โดยฝืนสุดๆ >///<
ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้นด้วยความหงุดหงิด แน่นอน ว่าผมไม่ได้เดินกลับไปที่ห้องเรียน แต่ผมเดินไปกำแพงหลังโรงเรียนต่างหากล่ะ
โดดเรียน... คือสิ่งที่ผมจะทำในตอนนี้ ไม่อยากพบหน้าใครเลยซักนิด
เมื่อผมหลุดพ้นออกมาจากโรงเรียนได้แล้ว ผมก็กระโดดหยองแหยงอย่างร่าเริง
สำหรับผม การโดดเรียนคือสิ่งที่วิเศษที่สุด ได้โอกาสโดดก็ยากหน่อย เนื่องจากคุณฮิบาริจ้องอยู่ที่หลังประตูอยู่ทุกวี่วัน เนื่องจากหน้าประตูมี
คุซาคาเบะ เท็ตสึยะ รองคณะกรรมการคุมกฎ ช่วยอยู่แล้ว
“ไปไหนดีน้า ~ อ้อ ! ไปร้านเกมส์โชอิจิคุงดีกว่า วันนี้คงจะมีเกมมาใหม่ล่ะมั้ง ><”
ผมพูดกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี ผมรู้จักกับ โชอิจิคุงมาตั้งแต่เกิดแล้วครับ เราสนิทกันในฐานะเพื่อนข้างบ้าน แต่โชอิจิถูกย้ายบ้านมาใกล้ๆ โรงเรียนเนี่ยล่ะ เขาเป็นคนใจดี น่ารัก บางทีถึงขนาดมีเด็กสาวๆ มาที่ร้านเกมของเขาทุกวัน ไม่ได้มาเล่นเกมส์หรอกแม่พวกนี้น่ะ แต่มาจีบโชอิจิคุงต่างหากล่ะ แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่ตามติดผม อย่างกับชนักติดหลัง
นั่นไงล่ะ มานมาแล้ว ~~~~ TOT
“คุณสึน้า !!!!~~~~ >O<”
“ฮะ...ฮารุ =w=^”
“ฮารุอยากเจอคุณสึนะมานานแล้ว แต่ก็ไม่ได้เจอซักทีเลยคะ คิดถึงคุณสึนะจังเลย ><”
แต่ฉ๊านม่ายเคดเถิงเธออออ /TOT\
“อ้าว ~ สึนะโยชิคุง ฮารุ โดดเรียนมากันเหรอ?? ^^”
โชอิจิคุงถามด้วยรอยยิ้มละมุน
“อ่า.. พอดีมันเบื่อๆอ่ะ นายบอกว่าวันนี้มีเกมมาลงใหม่ใช่ม๊ะ ไหนๆ ขอเล่นหน่อยสิ”
“เครื่องที่ 8 จากมุมโน่นนะ”
“โอเค ! ขอบใจนะ”
“งั้นฮารุขอเช็ค facebook หน่อยนะค๊า ~”
“เชิญเลยฮารุ”
หลังจากบอกเสร็จ ผมก็เดินไปที่เครื่องคอมใหม่ทันที
เฮ้ย !!! เกมเกี่ยวกับ เทวดา – ซาตานซะด้วย น่าภูมิใจจริงๆ ดีเหมือนกัน จะได้แก้แค้นไอ้ซาตานตัวแสบนั่นซะเลย หึๆ สู้กับตัวจริงไม่ได้ ก็ขอสู้กับซาตานในเกมส์ก็ได้ฟร๊ะ !
“ฉันจะคิดว่าไอ้ซาตานตัวนี้คือนายล่ะกัน ! ย้ากกกก !!! นี่แน่ะๆ ตายซะเถอะ ! ย๊ากกกกกกกกก ~!!!”
“นี่คุณครับ... เดี๋ยวเครื่องเกมก็พังหรอกครับ”
เสียงหนึ่งกระซิบที่หูผม หงุดหงิดๆๆ รู้ป่ะว่าหงุดหงิด เดี๋ยวพ่อก็ชกหน้าคว่ำซะหรอก
“เธอเป็นมนุษย์ผู้หญิงที่บ้าเลือดดีนะ”
“ผมเป็นผู้ชะ.. !! หนะ....นายซาตาน!!!!”
“คุฟุฟุ ~ ตอนนี้ผมไม่ได้ชื่อซาตาน ผมชื่อมุคุโร่ ซาวาดะ โรคุโด มุคุโร่”
“อย่ามาเหมาเอานามสกุลฉันไปรวมกัน !! และไม่ว่านายจะชื่ออะไรก็ตาม แต่ตอนนี้ หรือจะตอนไหนๆ ยังไงๆ นายก็คือ ซาตาน !”
“ผมไม่เถียงเรื่องนั้นหรอก”
“เฮอะ !!”
ผมสะบัดหน้าหนีนายซาตาน แต่ดันไปชนกับ อิริเอะ โชอิจิ พอดี
“อ๊ะ ! โทษทีนะ โชอิจิคุง”
“ไม่เป็นไรสึนะคุง แล้วนี่...จะกลับแล้วเหรอ”
“อืม หมดอารมณ์เล่นแล้ว -_-”
“ไหงเป็นงั้นล่ะ อ้าว มุคุโร่ นายก็โดดกับยัยนี่มาเหรอ”
“อย่ามาเรียกฉันว่ายัยนะโชอิจิ ฉันเป็น...!”
“ผู้ชาย.. -_- ฉันฟังคำนี้จนอาเจียนแล้ว”
อิริเอะประชดผม
“แล้วทำไม... นายรู้จักกับนายนั่นล่ะ ???”
“ออ หมายถึงมุคุโร่อ่าเหรอ เขากำลังจะเป็นลูกค้าประจำของที่นี่เหมือนกันอ่านะ”
“ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะอิริเอะ นายอย่าไปยุ่งกับเขาจะดีกว่า”
“ทำไมล่ะ มุคุโร่เขาก็ดีออกนะ”
“เพราะเขาเป็น...!”
“เป็นหวัดน่ะครับ ^^ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยจังเลยนะครับ”
หวัดบ้าอะไรล่ะ -_-^^
“ไม่ใช่นะ เขาเป็น...อุ๊บ!!”
นายซาตานนั่นเอามือมาปิดปากผม อี๋ๆๆๆๆๆ หยะแหยงเอามือนายออกไปนะ อี๋ๆๆๆ รับไม่ได้ >_<
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ^^ สึนะโยชิครับ กลับบ้านกันเถอะ”
“เอ๋ ??? กลับบ้านเหรอ ??? นายพูดเหมือนนายอยู่บ้านเดียวกับสึนะ....”
“ใช่ครับ เราเป็นญาติกัน งั้นผมขอตัวล่ะนะครับ”
“เชิญๆๆ วันหลังก็มาเล่นที่ร้านบ้างน๊า ~ ^O^”
“ครับ..”
เมื่อออกจากร้านเกมอิริเอะมาแล้ว นายซาตานสับปะรดก็ไม่ยอมปล่อยผมซักที เขาลากผมเขาไปในซอกตึกแห่งหนึ่งที่มืดสุดๆ หรือว่าเขาจะฆ่าผมเนี่ย TOT
“ผมเตือนคุณแล้ว ! ว่าอย่าบอกมนุษย์คนอื่นว่าผมเป็นใคร !!”
“…”
“นี่คือคำเตือนครั้งที่ 2”
“นายอยากฆ่าฉัน นายก็เอาเลยสิ เอาเลย !!”
“ผมฆ่าคุณไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ ก็นายเป็นซาตานไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ! แต่คุณป็นเจ้านายของผม ผมเป็นทาสของคุณ”
“ว่าไงนะ ? ฉันเนี่ยนะมีทาสเป็นซาตาน บ้าไปแล้ว !!!”
“แล้วแหวนที่นิ้วของคุณ นั่นก็ของคุณใช่ไหม”
ผมมองดูแหวนที่คุณตาคนหนึ่งให้มา แล้วผมก็สวมมันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
“ใช่ มีคนให้ฉันมา”
“คุณตาคนนั้นให้คุณมาสินะ แล้วเขาก็เป็นคนพบผม เขาเข้าใจเรื่องของผมดี เขาให้ผมเลือกคุณเป็นเจ้านาย เผื่อว่าคุณอาจจะช่วยผมออกมาจากแหวนนั่นได้ แล้วใครก็ตามที่สวมแหวนนั่น ก็คือเจ้านายของผม”
“ฉันต้องฝันอยู่แน่เลย ตื่นๆๆๆ สึนะโยชิตื่นเซ่ !!!”
“นี่ไม่ใช่ความฝัน !!”
“TTOTT”
“กลับบ้านกันเถอะครับ….”
เขาสั่งแล้วลากแขนผมเดินกลับบ้าน
“ปล่อยมือนายเดี๋ยวนี้”
ผมสั่งเขา เขาค่อยๆ ปล่อยมือของเขาออกช้าๆ
“ขอโทษ...ครับ...”
ขอโทษครับ ???? ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะได้ยินคำคำนี้ จากปากของปีศาจร้าย ที่นามว่า
..ซาตาน..
ONODERA
RITSU.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น