ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 3 โรคุโด มุคุโร่
Chapter : 3 โรคุโด มุคุโร่
Hibari Say :
ผมนั่งทำงานของกรรมการคุมกฎตามระเบียบอยู่ทุกวี่ทุกวัน ไม่มีพัก
น่าเบื่อเสียจริง เจ้าสัตว์กินพืชนั่นจะเป็นยังไงมั่งนะ...
“แก๊ก...”
“หืม ?!…. ว้าว ~ นายเองเหรอ ข้างหน้าห้องกรรการคุมกฎนี่เขียนว่าให้เคาะประตูก่อนเปิดไม่ใช่เหรอ ?”
“แล้วไง ? มันไม่มีผลกับฉันที่เป็นเทวดา...”
เจ้าสัตว์กินพืชหัวเงินนั่นพูด นัยส์ตาสีเขียวมรกตจ้องผมเขม็งผ่านกรอบแว่นสีแดงนั่น มันน่าฟาดให้แว่นแตกเสียจริงเชียว !
“เฮ้อ ~ ฉันล่ะเบื่อนายเต็มทนแล้ว ฉันลงมาอยู่บนโลกมนุษย์แห่งนี้เพื่อที่จะต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายมาจากพระวาทะ แล้วฉันก็ได้เจอเจ้าสัตว์กินพืชนี่ที่โลกแห่งนี้ ฉันรู้ ว่าไม่สามารถติดตามเจ้าสัตว์กินพืชนั่นได้ตลอด เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องขออนุญาตพระวาทะให้ส่งนายจากเบื้องบนลงมา แล้วคอยสำรวจตรวจตา เจ้าสัตว์กินพืช ซาวาดะ ให้กับฉัน แต่แล้ว... นายกับเอามีดแทงข้างหลังฉันเสียดื้อๆ...”
ผมพูดเสร็จ ก็วางปากกาลงพร้อมปิดสมุดบัญชี แล้วนั่งเท้าคาง
“รุ่นที่ 10 คือคนที่มีเสน่ห์ ความน่ารักที่ฉันไม่เคยได้เห็น หรือพบกับใครที่ผ่านหน้ามาแทบไม่ถ้วนนั้น มันทำให้ฉันหลงใหลและคลุ้มคลั่งแถบบ้า นั่นคือเหตุผล ที่ทำให้ฉัน ไม่มีทางถอนตัวไปจากเขา... เด็ดขาด....”
เจ้าสัตว์กินพืช โกคุเดระ ฮายาโตะ เดินเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ กับโต๊ะที่ผมนั่ง พร้อมยิ้มเย้ยยัน
“หึ ! ที่แท้จริง นายที่ฉันรู้จักก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เห็นของคนอื่น ที่ดูน่าสนใจ ก็คิดจะแย่งงั้นสิ...”
“ของของใครไม่ทราบ... อีกไม่นาน รุ่นที่ 10 ก็จะเป็นของของฉันแล้ว”
เจ้าสัตว์กินพืช ฮายาโตะ ก็กางปีกสีขาวสวยสยายนั่นออกมา มันเป็นปีก ที่เหมือนกับปีกของผม ที่ซ่อนเอาไว้...แบบเดียวกันเลย... ใช่แล้ว
...ปีกเทวดา...
“ว้าว ~ รออยู่เลย เวลาที่นายจะกางปีกทุเรศๆนั่นออกมา...”
ผมกางปีกของผมออกบ้าง
“ปีกนายก็ไม่ได้ต่างกับฉันเท่าไหร่เลยนี่... ฮิบาริ เคียวยะ...”
“ในที่สุดก็ถึงเวลา... เวลา ที่ฉันจะได้ขย้ำนายให้แดดิ้น !”
ผมชักอาวุธออกมา แล้ววิ่งตรงดิ่งไปข้างหน้า เตรียมพร้อมที่จะฟาดคนตรงหน้าให้ยับ !!
“แค่ใช้ปีกของฉัน ก็รองรับอาวุธกระจอกๆ ของแกได้อยู่แล้ว”
“อย่าดูถูกกันให้มากนัก ฉันจะซัดนายให้แว่นตาน่ารำคาญนั่น พังจนเละ !!!”
Tsuna Say :
“อ๊ากกกกกกกกกก !!!!~ >O< ;;;;”
ผมแหกปากร้องลั่น ผีหลอกๆๆๆ แง้ ๆๆๆ TOT ผมรีบกระโดดออกจากเตียงแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที
“พี่เบียฮะ ! มีผีอ่ะ ผีผีผี ... >_< ผีมันอยู่ในห้องโผม ~ >O< ;;;”
“ผีบ้าอะไรกันล่ะ.... ฉันจะปราบมันให้หมดเลยถ้ามันทำให้น้องหญิงกลัว ^^”
ผมตะโกนลั่น มองพี่เบียแกพูดขณะที่พี่เบียนั่งกินมาชเมโล่อยู่บนโซฟา พร้อมดูทีวี
“ผีอยู่ข้างบนอ่ะ ! มันถือสามง่ามด้วยนะเพ่ !!!”
“โอ๊ย ~ น้องหญิง ~ นั่นน่ะมุคุโร่คุง เป็นญาติของเราน่ะ แล้วสามง่ามอะไรนั่นตาฝาดหรือเปล่า ^^”
“ห๊ะ !! ไม่จริง เราไม่มีญาติชื่อมุคุโร่ ต้องเป็นผีแน่ๆเลยพี่ ><”
“น้องหญิงไม่สบายหรือเปล่า ? -_- พี่บอกว่าญาติก็ญาติสิ เขาเพิ่งย้ายมาจากอเมริกา”
“พี่พูดว่าไงนะ O_O ?!”
“มุคุโร่คุงเป็นญาติเราที่มาจากอเมริกา เพราะงั้นเขาถึงมีนัยส์ตาสีน้ำเงินสวยๆ นั่นไงล่ะ น้องหญิง”
“แต่มุคุโร่อะไรนั่น มีนัยส์ตาสีแดงด้วยนะพี่”
“น้องหญิงดูหนังมากเกินไปหรือเปล่า พี่ยังไม่เห็นนัยส์ตาสีแดงของหมอนั่นเลยนะ -_- อ๊ะ ! นั่นไงมุคุโร่คุงมาแล้ว”
พี่เปลี่ยนจากใบหน้าดุๆ กึ่งรำคาญเป็นยิ้มหวาน เมื่อคนที่ชื่อมุคุโร่เดินมา แล้วหยุดยืนข้างหลังของผม
“มุคุโร่คุง นี่ สึนะโยชิ น้องสาวสุดน่ารักน่ากดของฉันเอง ^^”
พี่พูดแล้วเอาแขนข้องคอผมจนผมแทบทรุด แขนพี่หนักจังเลย
“พี่ครับ ! ผมเป็นผู้ชาย !!”
“นี่ น้องหญิง รู้จักกับมุคุโร่คุงไว้สิ ^^”
“พะ...พี่ ผม...”
“เป็นอะไรอีกล่ะ น้องหญิง เดี๋ยวจับจูบซะเลยนิ...”
“ช่างเถอะครับ... คุณเบียคุรัน ว่าแต่มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
มุคุโร่นั่น ทำหน้าตาเป็นมิตร เขาเอาผมปิดตาข้างขวาที่เป็นสีแดงไว้
“ไม่มีหรอก งั้นไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ ^-^ อ้าว น้องหญิง จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย -_-”
“ผมไม่หิว ! ผมไม่กิน ! ผมจะขึ้นไปเล่นคอมฯ ข้างบน !”
“งั้นตามใจล่ะกัน ไปเถอะมุคุโร่คุง น้องหญิงเค้าก็เป็นอย่างนี้แหละ ^^”
นี่ไม่สนใจกันเลยเหรอ -*- โกรธควันออกหูแล้ว ไม่พูดด้วยแล้วแบบเนี้ย
“นี่น้องหญิง ทำตัวดีดีกับมุคุโร่คุงหน่อยสิ”
“ไม่รู้ ! ไม่สน ! ไม่รู้จัก !”
“งั้นอย่าไปสนเลยนะ มุคุโร่คุง น้องหญิงนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ -_-”
“พี่ !!!! เชอะ ! เอาใจกันเข้าไปเหอะ !”
ผมเดินปึงปังขึ้นห้อง แล้วกระโดดเปิดคอมฯ อ๊ะ ! ยามาโมโตะ กำลังออนไลน์อยู่ ไปคุยกันหน่อยดีกว่า
ผม : ยามาโมโตะ ~ หวัดดี ^-^
ยามาโมโตะ : เธอซนให้ฉันวิ่งทั่วรอบเมืองเลยนะ -3- เหนื่อยนะเนี่ย
ผม : นายยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ ?
ยามาโมโตะ : น่าน้อยใจไหมล่า ~ เธอทิ้งฉันกับโกคุเดระได้ยังไง ไม่ชอบ
โกคุเดระ ก็น่าจะปฏิเสธเขาดีดีสิ
โกคุเดระ ก็น่าจะปฏิเสธเขาดีดีสิ
ผม : ฉันขอโทษ โอเคมั้ย ????
ยามาโมโตะ : เธอไปขอโทษโกคุเดระดีกว่านะ เพราะคนโกรธไม่ใช่ฉัน -_-
ผม : แหวะ ! เสียฟอร์มจะตาย ( -___-)
ยามาโมโตะ : งั้นก็ตามใจ ~ อยากให้เขารู้ว่าเธอเป็นหญิงสาวไร้มนุษยสัมพันธ์ก็ตามใจ
ผม : ฉันเป็นผู้ชาย !! - -*
ยามาโมโตะ : เออน่า ~ -3-
ผม : โอ๊ย ~ ฉันจะไปขอโทษเขา โอเคม๊ะ???
ยามาโมโตะ : ตอนนี้เขาอยู่ที่ห้องกรรมการคุมกฎ ฮิบาริ เคียวยะ
ผม : โว้ยย ~ น่ากลัวอ่ะ T_T ไม่กล้าเข้าไปเลย
ยามาโมโตะ : โกคุเดระ ไม่ได้พกโทรศัพท์ติดตัวไปด้วยอ่าดิ ( ‘ ‘)
ผม : งั้นก็ค่อยไปตอนเช้าพรุ่งนี้ล่ะกัน งั้นฉันไปก่อนนะ บาย ~
ยามาโมโตะ : โอ๊ส !~ บาย ~ ^^
ผมปิดแชทแล้วนั่งบิดตัวอยู่บนเก้าอี้นวมยาว เฮ้อ ~ ที่นี้ก็ง้อยามาโมโตะได้แล้ว เหลือแค่โกคุเดระสินะ เอ๊ะ ! นี่ผมไปเรียกอีตาหลานผอ. นั่นด้วยชื่อนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ?!
ในขณะที่ผมกำลังคิดๆอยู่นั้น โดยไม่ทันตั้งตัว มุคุโร่ก็มายืนอยู่ข้างหลังเสียแล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกก !!! นายเข้ามาได้ไงเนี่ย?!!”
“ประตู”
เขาชี้ไปที่ประตูที่เปิดอ้าอยู่ เฮ้อ...นึกว่าหายตัวเข้ามาซะอีก =_=
มุคุโร่ถือวิสาสะ นั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวโปรดของผม เขานั่งไขว้ขาแล้วมองมาทางผมอย่างไม่กะพริบตา
“มองอะไร ? -.-”
“คุณยังไม่เห็นตัวตนของผมใช่ไหม ? แต่เห็นแค่ลูกตาพิภพต่างๆของผมกับสามง่ามนั่นก็เหลือแหล่แล้ว”
“ตัวตนที่แท้จริง อะไร ?”
“ก็... แบบนี้ไงล่ะ”
พริบตาเดียวก็มีปีกสีเทางอกจากหลังของเขา เขาดูแปลกๆ เหมือนซาตาน
บ้าเลือด ผมนั่งตัวสั่นเพราะความกลัว + ความตกตะลึง พลางเอื้อมมือไปปิดคอมฯ ตอนนี้ผมสั่นเป็นลูกแพะตกน้ำเลย
บ้าเลือด ผมนั่งตัวสั่นเพราะความกลัว + ความตกตะลึง พลางเอื้อมมือไปปิดคอมฯ ตอนนี้ผมสั่นเป็นลูกแพะตกน้ำเลย
“คะ..คุณ ทำไม ?”
“คุณคงจะอยากรู้สินะว่าทำไม ผมถึงมีปีก ตอบให้ก็ได้ ผมคือซาตาน ซึ่งก็น่ายินดียิ่งนักที่คุณช่วยผมเอาไว้ ขอบคุณจริงๆ... แต่จะเตือนไว้ เพราะผมเป็นซาตาน ถ้าไม่อยากตาย ก็ปิดปากเงียบไว้ล่ะ ฮึ...ถ้าคุณไปบอกคนอื่นล่ะก็ คุฟุฟุฟุ... ตายสถานเดียว…”
ฮือ ~T_T เขาขู่ผมอ่ะ อ๊ากกก นี่ผมมีญาติเป็นซาตานเหรอเนี่ย แต่ทำไมซาตานมีปีกสีเทาอ่ะ ปกติซาตานตามธรรมชาติหรือในการ์ตูนมีปีกสีดำนี่ T_T หรือซาตานที่แท้จริงปีกสีนี้จริงๆ
“ซะ..ซานมีปีกสีดำไม่ใช่เหรอ ? หรือที่จริงซาตานตัวจริงมีปีกสีเทา”
ผมใจแข็งลองถามไป จู่ๆมุคุโร่ก็สะบัดมือ พริบตาเดียวกระจกห้องของผมแตกเป็นเศษละเอียด
“คุฟุฟุ ... ฮะฮะฮะฮะ !!! ผมเกลียดคำถามนี้ที่สุด !!!”
“เฮือก...”
“อย่าถามผมแบบนั้นอีก”
“งั้นฉันขอถามอะไรบางอย่างหน่อยได้ไหม ทำไมฉันถึงเป็นญาติกับนายได้อ่ะ..”
“คุฟุฟุฟุ ~ มนุษย์หน้าโง่เอ๋ย คุณเชื่อเหรอว่า ผมกับคุณเป็นญาติกันจริงๆ เปล่าเลย ผมแค่ใส่ความจำ แกล้งว่าเราเป็นญาติกันเท่านั้น”
เฮ้อ ~ ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นนิด อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้มีสายเลือดของซาตานอยู่ด้วย มุคุโร่เก็บปีก เมื่อได้ยินเสียงพี่ร้องตะโกน พี่ต้องตกใจเมื่อเห็นเศษกระจกทุกบานแตกแน่ๆเลยอ่ะ ผมจะทำไงดี T_T ~
แต่ก็ไม่ได้เป็นดังคาด เมื่อพี่เบียเข้ามา หน้าต่างทุกบานก็เป็นปกติไม่มีร่องรอยว่าแตกหัก หรือเศษกระจกบนพื้นเลย
แต่ก็ไม่ได้เป็นดังคาด เมื่อพี่เบียเข้ามา หน้าต่างทุกบานก็เป็นปกติไม่มีร่องรอยว่าแตกหัก หรือเศษกระจกบนพื้นเลย
“เสียงดังอะไรกันน่ะ ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณเบียคุรัน เราแค่พูดคุยกันนิดหน่อย…”
“น้องหญิง.. ว่าไง”
พี่เบียหันมาหาผม เหมือนจะถามหาคำตอบที่แท้จริง
“ใช่ครับ เรา... แค่พูดคุยกันนิดหน่อยครับ”
“งั้นก็แล้วไป เฮ้อ... แต่วันหลังคุยกันเบาๆ หน่อยนะ อ๊ะ ! ได้เวลาการ์ตูนเรื่อง REBORN! มาแล้วนี่นา”
พี่เบียรีบวิ่งลงไปข้างล่าง เพื่อไปดูการ์ตูนเรื่อง REBORN!
“เฮือก !”
ผมสะดุ้งโหยง เมื่อปะทะสายตากับมุคุโร่
มุคุโร่เดินเข้ามาใกล้ผม พร้อมผลักผมชิดกำแพงแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ
อยู่ดีดีพี่แกก็จับคางผม เฮ้ย !! จะทำอะไร !! ผมเป็นผู้ชายนะ
“จำคำพูดผมไว้ให้ดี อย่าบอกใคร...ว่าตัวตนที่แท้จริงผมเป็นยังไง..ไม่งั้นคุณตาย...”
“ฉะ...ฉันจะไม่พูด.. พอใจยังอ่ะ T_T”
สีหน้าของเขาอ่อนลง เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ดี... เด็กดีของผม แล้วอย่าไปเหยียบเศษแก้วบนพื้นที่ ที่ผมทำแตกล่ะ... เพราะนั่นเป็นภาพมายาลวงตามนุษย์ไว้เฉยๆ”
มุคุโร่พูด แล้วดันตัวเองออก พร้อมกับเดินไปที่ประตู
“อ้อ.. อีกเรื่องหนึ่งครับ พรุ่งนี้..ผมจะไปโรงเรียนกับคุณนะ”
“ปะ...ไปโรงเรียน”
“ใช่ ! ตอนอยู่ที่โรงเรียนก็กรุณาเรียกผมธรรมดาๆล่ะ เรียก โรคุโด มุคุโร่...”
คิดภาพมุคุโร่ใสกระเป๋านักเรียนสะพายหลังไม่ออกเลย เหมือนเด็กโข่งเลย ให้ตายสิ = = ;;;
เมื่อมุคุโร่พูดจบ เขาก็เดินออกไปจากห้อง แล้วไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ ผมเดินไปที่หน้าต่างลองคลำหาเศษแก้วที่มุคุโร่ทำตกลงพื้นว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
“โอ๊ส !!”
ของเหลวสีแดงสดไหลรินออกมา เรื่องจริงเหรอเนี่ย ภาพมายา....จริงๆ
ผมหมดเรี่ยวหมดแรงแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ! ทำไมเด็กชายที่แสนจะธรรมดาๆ อย่างผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ โรคุโ มุคุโร่ งั้นเหรอ ! ให้ตายสิ ! บ้าชะมัดเลย !!...
GG ..
GG ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น