Heaven & Hell วิกฤติรัก...เทวดาซาตาน [ All27]

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 2 บุคคลในฝัน

 Chapter : 2 บุคคลในฝัน

ทำไงดีถึงจะออกไปจากห้องคาราโอเกะนี่ได้นะ -_- ผมอยากกลับบ้าน กลับไปหาท่านแม่ผู้น่ารัก ^_^ จะทำยังไงดีอ่ะ แง้ๆ T_T เดี๋ยวบ้านหาย จริงสิ แกล้งทำเป็นไม่สบายดีกว่า >_< ;;;

 

“โอ๊ย !~ ปวดหัว ไม่ไหวแล้วอ่ะ ยามาโมโตะ T^T~”

 

“รุ่นที่ 10 เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ?? O_O”

 

“ฮะฮะฮะ... ~ เนียนขั้นเทพสึนะ ^^Y”

 

บร๊ะ !! ยามาโมโตะ -*- เชือดนายถึงตายเลยดีไหมเนี่ย

 

“แต่ฉันปวดจริงๆนะ T^T อาจจะตายก็ได้ถ้าไม่ได้นอนพัก”

 

“เฮ้อ ~ -_- จริงๆเลยเธอนี่ ~ โกคุเดระ ขอโทษนะ ฉันต้องพาสึนะไปส่งที่บ้านก่อนละ”

 

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เจอกัน แล้วส่งรุ่นที่ 10 ของฉันให้พ้นมือมารด้วยล่ะ”

 

“อื้อ ! ^^”

 

ยามาโมโตะโบกมือให้อีตาหลาน ผอ. ด้วยรอยยิ้มอันเริงร่า แล้วพี่แกก็อุ้มผมขึ้น ช๊ะ ! อุ้มทำอีหยังก๊อ !! -**-

 

“นี่ ! วางเลยนะ ยามาโมโตะ ! -*- ฉันเดินเองได้”

 

“เดี๋ยวนี้กล้าออกคำสั่งเหรอ แม่พระจริงๆเลย -3- วางก็ด๊ะ”

 

เมื่อยามาโมโตะวางผมลงปั๊บ ผมก็รีบวิ่งชิ่งออกไปที่หน้าร้าน สักพักยามาโมโตะก็ตามออกมาแล้วข้างหลังของนายนั่นก็ คือ อีตาหลานผอ. สุดเพี้ยนนี่เอง ! อ๊ากกกก เอามันมาทามม้าย ~

 

“สึนะ ! ^^ โกคุเดระบอกว่าจะไปส่งเธอด้วยอ่ะ”

 

“ไม่ต้อง -_-^^”

 

“แต่ฉันอยากไปบ้านเธอนี่ รุ่นที่ 10...”

 

เขาพูดออกมาแล้วยิ้มเล็กน้อย อร๊ายยยย ~ อะไรกันเนี่ย ละ..หล่อได้หล่อดี -///- นี่หน้าผมแดงงั้นเหรอ ? ไม่เอาน่า !!

 

ผมเอามือกุมหน้าตัวเองเล็กน้อย ระ...ร้อนด้วย -///-

 

“ฮะฮะ ~ สึนะหน้าแดงใหญ่เลย ^^”

 

“เปล่าซักหน่อยแค่เหนื่อยที่วิ่งมาจากในร้านเท่านั้นล่ะ แล้วฉันก็เป็นผู้ชายนะ จะให้มาหน้าแดงกับฝ่ายเดียวกันอย่างนี้ได้ไง จะบ้าเหรอ”

 

“เอาเถอะ... แต่ว่า..รุ่นที่ 10 หน้าแดงก็น่ารักดีเหมือนกัน”

 

อ๊ากกกกก ~ อีตาหลานผอ. บ้านั่น มันพูดอีกแล้ว  อย่ายิ้มมาทางนี้สิฟร๊ะ ! -*- ขยะแขยง ตาสีเขียวทะเลลึกผ่านกรอบแว่นสีแดงนั่นมันก็หล่ออยู่หรอกนะครับ แต่ท่านคนอ่านคงจะเข้าใจ เพราะว่า...

 

‘ผมเป็นผู้ชาย !!’

 

“หยุดเลย ! วุ่นวายจริง นายเป็นใครหน้าไหนกัน หลานผอ. ??? หรือว่า... เทวดา ?”

 

แวบนึงที่ผมเห็นสีหน้าเขาเริ่มเคร่งเครียด ชั่วขณะเขาก็ยิ้มกลับมาทำหน้าสว่างเจิดจ้าเหมือนเดิม

 

“ฉันชื่อ โกคุเดระ เรียกฉันว่าโกคุเดระสิ”

 

“ฉันชื่อสึนะ นายก็เรียกฉันว่าสึนะสิ -*-”

 

“อ๋า~ ก็ได้ แต่ฉันชอบเรียกเธอว่า รุ่นที่ 10 มากกว่า”

 

เคืองจริงๆแล้วนะ -**- คำก็รุ่นที่ 10 สองคำก็รุ่นที่ 10 ผมไม่ชอบพวกเจ้าชู้ !!

 

“จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย !! ยามาโมโตะ ! ฉันจะกลับคนเดียว !!!”

 

“อ๊ะ ! แต่ว่า....”

 

“ไม่มีแต่ ! ฉันไปแล้ว ฮี...วุ่นวายจริง !”

 

“สึนะ !!! งอนเหรอ ?~ ขอโทษ”

 

“-O-…”

 

ผมเดินไปโดยเร็วไม่สนใจทั้งคู่ที่ตะโกนไล่หลัง อ๊ะ ! จริงสิ... ลืมซื้อมาชเมโล่ให้พี่เบียเลยอ่ะ เฮือก! ถ้าไม่ซื้อไปมีหวัง เขาใช้ผมเป็นมาชเมโล่แทนแน่ๆ T_T ผมคิดได้ดังนั้นจึงหันหลังกลับ แล้วรีบวิ่งสุดชีวิตไปที่เซเว่นที่อยู่ใกล้ที่สุด แฮ่กๆๆ พอได้มาชเมโล่มาแล้ว ผมก็เดินหอบกลับบ้าน แต่ก่อนที่จะถึงบ้าน ก็มีเสียงๆ หนึ่ง เรียกผมไว้ เป็นเสียงของคนชรา...

 

“นี่แม่หนู...”

 

“เอ่อ...โทษนะครับแต่ผมเป็นผู้ชาย เรียกผมหรือเปล่าครับ ??”

 

“ใช่แล้วล่ะ พ่อหนุ่มอยู่แถวนี้เหรอ??”

 

“ใช่ครับ บ้านผมอยู่แถวนี้ คุณตามีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ ??”

 

คุณตา ยื่นแหวนวงหนึ่งออกมาให้ผม มันก็แปลกๆ เหมือนแหวนที่พวกเศรษฐีใส่กัน คือแหวนมันดูใหญ่ ๆ อ่ะ -_- เพชรสีสวยประดับประดาอยู่รอบแหวนช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน

 

“คุณตาให้ผมทำไมเหรอครับ ?? O.O”

 

“เพราะพ่อหนุ่ม เหมาะกับแหวนวงนี้ที่สุดแล้ว..^^ ช่วยมันให้สำเร็จล่ะ ทำให้แหวนวงนี้ มีความสุข...”

 

“เอ๋ !??”

 

“เอาเป็นว่าตาให้พ่อหนุ่มแล้วกันนะ ^^”

 

คุณตาพูดพลางยัดแหวนใส่มือผม แหวนเย็นๆ อยู่ในอุ้งมือผมแล้ว ผมคลี่มือออกเพื่อดูมัน เหมือนมีความรู้สึกประหลาดแล่นเข้ามากลางใจ มันบอกไม่ถูกเลย เหมือนมีพลังบางอย่างดึงดูดให้ผมเข้าไปในนั้น ความรู้สึกเหมือนแหวนวงนี้ต้องการผม และรอผมอยู่นาน พอรู้สึกตัวอีกที คุณตาคนนั้นก็หายไปซะแล้ว...

 

“หายไปไหนแล้วอ่ะ ?! หรือว่าคุณตาคนนั้นเป็นผี... บรื๋อออ รีบกลับบ้านดีกว่า นะโมๆๆๆ สาธุ ขวัญเอ๊ย ขวัญมา !! >O<;;;”

 

 ++เมื่อถึงบ้าน+++

ที่หน้าประตูบ้านพี่เบียคุรันยืนหน้ามุ่ยกอดอก จ้องมองผมอยู่อย่างเขม็ง

 

“ไหงมาช้างี้ล่ะ น้องหญิง”

 

“ขอโทษครับพี่... ผมไม่ได้ตั้งใจมาช้าซักหน่อย -^-”

 

พี่เบียคุรันเดินเข้ามาใกล้พร้อมเชยคางผม แล้วยื่นหน้าเข้ามาหาผม เฮ้ย !! พี่จะทำอะไรอ่ะ O///O

  

 

“ถ้าขืนเธอมาช้ากว่านี้ทุกวัน... ฉันจะกินเธอแทน”

 

“ไม่เอาน้า ~~ >O< ผมเป็นน้องพี่นะครับ”

 

“ถึงจะเป็นน้อง แต่ก่อนเป็นน้องบุญธรรม ไม่ได้สายเลือดเดียวกันกับฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะจับจูบ หรือทำอะไรที่มากกว่านั้นก็ยังได้…”

 

เฮือก !! น่ากลัว T_T พี่โรคจิต

 

“ผะ...ผมเป็นผู้ชายนะ !!”

 

“แต่สำหรับฉัน เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ^^”

 

“พี่เป็นพี่ผม อยู่ในฐานะของ Brother ไปนั่นแหละ !”

 

“หยุดพูดมากได้แล้ว -_- เดี๋ยวปั๊ดจับกดเลยนี่”

 

“โหดร้าย ! ทารุณ ! เกลียดพี่ที่สุด ! >O<”

 

“เฮ้ย ! เดี๋ยวดิ งอนเหรอ พี่ขอโทษ น้องหญิง ~ TOT”

 

พี่ชายแสนจะปัญญาอ่อนของฉันเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ –O-^^ ต้องรีบปลอบๆ

 

“ไม่ได้โกรธ แต่แค่หงุดหงิด ก็ดูพี่เบียพูดเด่ เห็นผมเป็นอะไรอ่ะ T_T ผมเป็นน้องพี่นะ ไม่ใช่ภรรยา”

 

“โอ๋ ~ น้องหญิงผู้น่ารัก งั้นเดี๋ยววันนี้พี่จะไปนอนกอดทั้งคืนเลย (หึหึหึ เสร็จตู - -+)”

 

“ไม่ต้อง ! ลามก ! วิปริต ! ลามปาม !”

 

“เฮือก !... ก็ได้ เธอนี่มันน่ากลัวชะมัด”

 

พี่พูดแล้วสาวเท้าไปหาแม่ที่ห้องครัว  ผมไม่สนพี่หรอก พี่ชอบเป็นอย่างนี้แหละ ครอบครัวเราอาจจะดูแปลกๆ ในสายตาคนทั่วไป แต่สำหรับผม มันคือเรื่องปกติ ผมทิ้งตัวลงบนเตียงทันทีที่ประตูห้องนอนปิดลง แล้วชูมือที่สวมแหวนขึ้นดูอย่างพิจารณา

 

  

“สวยดีอยู่หรอกนะ แต่...ทำไมดูลึกลับ ชอบกล เฮ้อ~ ช่างเหอะ ! นอนดีกว่า”

 

ผมพูดแล้วหลับตาลง ผมนอนง่ายครับ แล้วก็นอนทีหลายชั่วโมงด้วยล่ะ เวลาที่นอนหลับ เป็นเวลาที่สบายที่สุดเลย... สบาย....

 

+++ในความฝัน+++

 

ผมอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ เหมือนอยู่ในน้ำเลย เย็นจังเลย ผมมองไปทั่วทิศเหมือนมหาสมุทร เลยล่ะ แต่ไม่มีแนวประกาลัง หรือปลาแต่อย่างใด มีแต่ความว่างเปล่า และความรู้สึกเย็บเชียบ จนแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย หนาวเหน็บจริงๆ

 

‘ช่วยด้วยครับ มีใครอยู่ที่นี่หรือเปล่า’

 

ผมพยายามพูดออกไป แต่ไม่เป็นผล ปากไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ ซักพักผมก็เริ่มหายใจไม่ออก จริงสิ ! นี่เราว่ายน้ำไม่เป็นนี่ !!!

 

ในเวลานั้นเอง ผมเหลือบตาไปเห็น ร่างร่างหนึ่งที่มีสายระยงระยางพันตามตัวเต็มไปหมด ดูเหมือนเขาจะอาการหนักน่าดู ลักษณะ ท่าทางของเขาดูเหมือนจะเป็นผู้ชายนะ อย่างน้อย ขอแค่ผมช่วยเขาได้ด้วยก็ยังดี ผมเอื้อมมือไปหาเขา แล้วพยายามอ้าปากพูดแต่น้ำมันก็เข้าปากไปหมดเลย เขาลืมตาขึ้นช้าๆ ตาสีน้ำเงินน้ำทะเลคู่สวยมองผมข้างหนึ่ง ก่อนที่สติของผมจะวูบลง...

 

+++จบความฝัน+++

 

ผมตกใจสะดุ้งตื่นขึ้น แล้วเอามือหนึ่งกุมขมับพลางปาดเงื่อที่ผุดขึ้นตามรูขุมขน ฝันนั้นเหมือนความจริงจนน่ากลัว รู้สึกว่าในฝันนั่นผมคงจะช่วยเขาได้นะ เมื่อสายตาของผมปรับแสงและภาพจนชัดเจนแล้ว ผมจึงมองไปข้างหน้า

แต่แล้วสิ่งที่ผมพบ กลับทำให้ผมตกตะลึง !!! ตาโตเป็นไข่ห่าน ใครคนหนึ่งยืนอยู่ปลายเตียง ถือสามง่ามวางชิดแนบตัว ใครคนนั้นเหมือนบุคคลในฝันไม่มีผิด....

 

“อย่างที่ คุณตาโนโน่ นั่นพูดจริงๆด้วย ว่าคุณเท่านั้นที่จะช่วยผมได้ เวลาของเราเดินอยู่ในแหวน และคุณเป็นคนที่ผมเลือกเอง แค่คุณเท่านั้น… ผมรอคุณอยู่นานเลย...”

 

ไม่ผิด ! บุคคลในฝันคนนั้น !!...

 

“ยินดีที่ได้พบจริงๆ... ซาวาดะ สึนะโยชิ....”

"NIGHT' KNIGHT"