ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 1 หลานผอ. & กรรมการคุมกฎ
Chapter : 1 หลานผอ. & กรรมการคุมกฎ
“อ๊ากกก สายแล้วๆๆๆ >O< ซวยแน่ๆเลย”
ผมร้องโหวกเหวกเมื่อนาฬิกาบอกเวลา 8 โมงเช้า แม่โผล่หน้ามาจากครัว พร้อมชี้ตะหลิวในมือมาทางผม T^T
“เจ้าลูกคนนี้นี่ เสียงดังดีจริง -*- ”
“ก็มันสายแล้วนี่แม่ โอ๊ยยย ตายๆ ผมไปนะครับ”
“แล้วซือคุงไม่กินข้าวเหรอจ๊ะลูก~”
พูดดีเชียว -*- จะดีจะร้ายครับแม่
“ไม่เอาอ่ะครับ ขืนกิน ก็ไปโรงเรียนไม่ทันน่ะสิครับ !”
ผมหยิบขนมปังคาบเข้าปากก่อนจะวิ่งไปที่ประตู
ที่น่ากลัวอ่ะ ไม่ใช่การไปสาย แต่คนที่อยู่หน้าโรงเรียนทุกวันต่างหาก T^T
ผมรีบวิ่งไปใส่รองเท้าที่ประตูหน้าบ้าน พี่ชายตัวดีของผมเดินตามออกมา คงจะต้องฝากผมซื้อของอีกแหงๆ เฮ้อ… ให้ตายเซ่ !! T^T ผมปวดหัวจริงๆ ทุกๆ เช้ามันมักจะเป็นแบบนี้เสมอเลย
“จะเอาอะไรอีกล่ะครับ - -”
“โอ๊ะ ! สึนะโยชิน้องรัก พี่ไม่ต้องการอะไรมาก แค่ตอนขากลับจากโรงเรียน เธอช่วยซื้อมาชเมโล่มาฝากพี่ด้วยก็แล้วกัน ^-^”
“เฮ่อ !~ ไหงพี่เบียเป็นเงี้ย ! T_T ทำไมไม่หัดไปซื้อเองมั่งเล่า ตังค์ก็ไม่จ่าย -3- มีแต่ผมจ่ายก่อนอยู่ทุกทีอ่ะ”
“โอ๋ ~ น้องหญิงของพี่ ~ พี่ขอแค่นี้ให้ไม่ได้เหรอ ^_^”
“โอเค..~ ผมจะซื้อมาชเมโล่มาให้ พอใจยัง ดังนั้นเลิกเรียกว่า ‘น้องหญิง’ ซักทีจะได้ไหม ผมเป็นผู้ชายนะครับ”
“อื้อ ~ ^_^”
สนใจกันบ้างหรือเปล่า ยิ้มอย่างเดียวเลย = =^
“พี่เบียน่ะ... แต่งงานออกจากบ้านไปซะก็ดี!!!”
“ไอ้น้องบ้า !!!”
555+ สะใจ ! ติสก์แตกเลยนั่นแหน่ะ ^O^
ฉันรีบวิ่งปรี๋อออกไป อ๊ากกก อีก 20 นาที จากบ้านไปโรงเรียนถ้าเดินไป ให้เวลา 10 นาที ถ้าวิ่งใช้เวลา 5 นาที แฮ่กๆๆ ทำไมนะ เด็กชายแสนจะห่วยแตกซ้ำซากอย่างผม T_T ต้องเกิดมาพร้อมความโชคร้ายซ้ำเติมด้วย !!
กรื๊ง !!~ กริ๊ง !!~ กริ๊งงงงงง !!~
“เฮือก !!”
My god !!~ TAT เสียงนรกมาแล้ว
“ไง....”
ยะ..ยมบาลมารับศพผมแล้ว TOT โฮกกก ~ ซวยสุดๆ !!
“นายมาสายอีกแล้วนะ เจ้าสัตว์กินพืช”
“คะ..คุณฮิบาริ คือ ผม .... อย่าขย้ำผมเลยนะ >O< !!”
“หึหึหึ !~ จะสั่งเสียแค่นี้ใช่ไหม”
1...
“ฉันถามนายอยู่ ได้ยินรึเปล่า !!”
2...
“นี่ !! แก !! อย่างนี้ต้องขย้ำ !!”
3...
เฟี๊ยว วววว !!!~
“เจ้าสัตว์กินพืช !! คิดหนีงั้นเหรอ !!”
แล้วจะอยู่ให้พี่ขย้ำทำไมล่ะพี่ T_T !!!
ผมวิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดอยู่นาน พี่แกก็ตามมาติดๆ สร้างความตกใจให้กับผู้คนที่อยู่บนทางเดิน
“ขอโทษคร้าบบบ !!~ ขอทางผมหน่อย โทษครับ !!”
นั่นไง !! ห้อง 2-A โอ้ว !!~ สวรรค์ TvT
พรืดดด !~
ปัง !!~
“ฟู่ ~”
ทีนี้พี่แกคงตามไม่ทันแล้วสินะ เชิญวิ่งวนรอบโรงเรียนตามหาเงาผมไปอย่างแหละ - -
พรืดดด !~
“นาย !! ทำฉันแสบนักนะ !!~”
อ๊ากกก ซวย ๆๆๆ TOT ตาไวอะไรขนาดนี้ !!
พี่แกเงื้อทอนฟาขึ้นมาแล้ว T_T อะมิตะพุด ๆ
“คราวนี้แหละ !! หายไปซะเจ้าสัตว์กินพืช !!”
“อ๊ากกกก !! >O<”
อ๊อดดดดดด !!!~
ใช่ ! นี่แหละ !! เสียงสวรรค์ TvT
“ก็คิดว่า อย่างงั้นแหละ แต่ช่วงนี้งานคณะกรรมการยังเป็นสาย”
เฮ้อ ~ ค่อยยังชั่ว ^O^
“แต่นาย ไม่มีทางรอดหรอก”
เฮือก !! ! TOT
“หึหึ..”
พรืดดด !!~
ปังงง !~
ไปแล้ว.... =o=^^ หะ..หัวใจจะวาย
“ฮะฮะฮะ ! ตื่นสายอีกละสิท่า ^ ^”
ยามาโมโตะ ยืนพิงโต๊ะตรงหน้าผม ผมนั่งหมดแรงอยู่ ไม่รู้จะเรียกโชคร้ายหรือโชคดี ดีล่ะ ที่หนีคณะกรรมการคุมกฎสุดโหดมาได้ ความพยายามในการวิ่งตอนมาโรงเรียนของผมเลยสูญเปล่า T^T
“อ๊ะ !!~ ยามาโมโตะคุง เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยน่ะ ฮ้าววว ~”
“ฮะฮะฮะ ~ แต่ก็ยังดีนะ ที่วิ่งหนีฮิบาริมาได้ ไม่งั้นสึนะก็ไม่เหลือแน่ ^^ ฮะฮะฮะ ยิ่งพูดก็ยิ่งขำ”
มันขำตรงไหนเนี้ย ยามาโมโต๊ะ ~ TOT
อ้อ ! ลืมแนะนำตัวเองไปเลยครับ ผมชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ ครับ อยู่ห้อง 2 – a ส่วนชายที่ยืนหัวเราะร่าอยูนี่ก็ ยามาโมโตะ ทาเคชิ
“ถ้าฉันตายจะมาหลอกนายคนแรกเลย ยามาโมโตะ !! -3-*”
“โอ๋ ๆ ~ อย่างอนสิ ~ ลูกแพะตกน้ำของฉัน แล้วอย่าลืมบอกหวยฉันด้วยนะ ^^”
“-O-...”
ยามาโมโตะ หันหลังใหญ่ๆของหมอนั้นออกไป ปล่อยให้ผมแอบงีบหลับสบายๆซักพัก
ในขณะที่ผมฝันดีอยู่นั้น มีเสียงผู้ชายคนนึงปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมา
‘เวลาของเรา..เดินอยู่ในแหวน’
เสียงไม่คุ้นมาก่อนเลย อะไรกันนักหนาฟร๊ะ !! x_x ไม่เห็นหรือไงคนกำลังนอน มาวงมาแหวนเดี๋ยวปั๊ด.... ปั๊ด... ปั๊ดอะไรดี = = ??
‘เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าจะเป็นผู้ถูกแหวนเลือก ซาวาดะ สึนะโยชิ’
ฮ๊ะ !!!~ รู้ชื่อผม
ผมตกใจลุกขึ้นมา ดั่งอะดรีนะรีนพลุ่งพล่าน
แต่อยู่ดีดี สายตาผม ก็หันมองทางขวา เห็นชายผมเทาเงินสีสวยยืนสะพายกระเป๋าข้าง นัยส์ตาสีเขียวทะเลลึกชวนหลงกับแว่นแฟชั่นใสกรอบแดง แล้วกำลังทุบโต๊ะของผมอยู่
“คุณเป็นใครครับ = =...??”
“ยัยหมูพะโล้ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ฉันจะนั่งตรงนี้!!”
“แล้วคุณเป็นใครมิทราบ -*- นี่มันที่นั่งผมนะ”
“ใครสน - - ยัยหมูพะโล้ ย้ายออกไปไป๊~”
“คุณนี่ !! อะไรกันครับเนี่ย !! เรียกใครว่าหมูพะโล้ครับ”
ตรงนี้อุส่าห์นั่งข้างเคียวโกะจังแท้ๆ นะ U.U
“ก็เธอนั่นแหละ !! โรงเรียนนี้ห้ามผู้กญิงไว้ทรงผมของผู้ชายนะ”
ปึด !!! - -*
“ผมเป็นผู้ชาย -**- !!!”
“เอาเถอะๆ นี่ๆ ออกไปเร็วๆ จะคาบ 2 แล้วนะ”
“ผมไม่ออก -3-”
“อาจารย์ G ให้ฉันมานั่งตรงนี้ ตรงที่เธอนั่ง -*-”
อาจารย์ G !! อีกแล้วนะ
“ฟังอะไรผิดมารึเปล่าครับ คุณเป็นเด็กใหม่ใช่ไหมเนี่ย”
“ถ้าใช่แล้วไง รู้แล้วก็รีบย้ายออกไปเด้”
“ไม่”
“ฉันจะไปบอกอาจารย์ ว่าเธอแย่งที่นั่งฉัน ยัยหมูพะโล้ !”
“เชิญครับ”
คนบ้ายืนเถียงกับผมปาวๆ นั่นเดินออกไปแล้ว คนบ้าอะไร เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย (แต่ก็แอบหล่ออยู่นิด ๆ -///-)
แล้วหมอนั่นก็เดินเข้ามาพร้อมกับอาจารย์หัวแดงนาม อาจารย์ G ผมยิ่งไม่ถูกกับอาจารย์บ้านี่อยู่ด้วยสิ อึ๋ย ~ งานเข้าแล้วสึนะโยชิเอ๊ย !!
“ซาวาดะ ทำไมเธอไม่มีความเสียสละเอาซะเลย เธอน่าจะเรียนรู้คำนี้บ้างนะ เธอรู้ไหม ว่าเขาคนนี้เป็นใคร เขาเป็นถึงหลานของ ผอ. เชียวนะ”
สายตาททุกคู่จับจ้องมองที่ผมกับอาจารย์สลับกัน ทนไม่ไหวแล้วนะ ว่าผมอยู่ฝ่ายเดียวเลยอ่ะ
“…”
เป็นหลาน ผอ. แล้วยังไง มันวิเศษเกินมนุษย์ เกินคนธรรมดาสามัญชนทั่วไปตรงไหนครับอาจารย์ ในใจผมเถียงแต่พูดออกไปไม่ได้ ขืนพูดออกไป ทุกอย่างมันก็ต้องจบลงที่ห้องกรรมการคุมกฎสุดโหดนั่นอยู่ดีเหมือนทุกที
“อาจารย์จะให้ผมทำยังไงครับ ?”
“เธอก็ย้ายไปนั่งที่อื่นสิ แค่นี้ ! ทำไม่ได้หรือไง”
“แต่อาจารย์ครับ นี่มันที่นั่งผม....”
“จะต้องให้ฉันย้ำอีกครั้งใช่ไหม ทำไมเธอถึงไม่มีความเสียสละซะบ้าง เสียเวลาสอนฉันจริงๆเลย เอ่อ อาจารย์ไปก่อนนะ ฮายาโตะ แล้วเธอ ซาวาดะ ลุกขึ้นได้แล้ว”
อาจารย์พูด แล้วเดินหอบหนังสือออกไป อาจารย์ G นะ อาจารย์ G หลังจากอาจารย์ G ออกไปเสียงกรี๊ดของสาวๆ ก็ตามมากรี๊ดให้หมอนั่นแล้วผมต้องเผชิญกับร้อยยิ้มหัวเราะเยาะของอีตาหลาน ผอ.หัวหมึก มันทำให้ผมแทบคลั่ง !!
“อยากนั่งตรงนี้นักใช่ไหม ได้ !!! เชิญเลยครับ !!”
บ๊ายบาย เคียวโกะจัง ไอ้บ้านี่มันแย่งที่สุดที่ Love ของผมไปแล้ว
“ขอบใจ ยัยหมูพะโล้ ^^ งั้นต่อไปขอเรียกเธอว่ารุ่นที่ 10 แล้วกันนะ”
“ฮึ...”
ผมกระแทกกระเป๋าลงที่โต๊ะข้างยามาโมโตะคุง นายนี่กำลังหัวเราะเยาะผมอยู่ - -
“ยามาโมโตะ !! นายหัวเราะฉันเหรอ !!”
“ปะ..เปล่า ไม่ได้หัวเราะเธอ ฉันหัวเราะต้นไม้น่ะ คิกคิก....^^”
“ใจร้ายอ่ะยามาโมโตะ ! T_T หมอนั่นมันกวนโมโหฉันสุดๆ เลย”
“แต่ฉันว่าเขาน่ารักดีนะ ดูสิยิ้มให้เธอด้วย เขาต้องป๊อปมากแน่เลยตอนอยู่โรงเรียนเก่า ไม่ชอบเขาหรอ ^^”
“ฮึ... ฉันไม่สนหรอก ฉันสนแต่ว่าจะแก้เผ็ดหมอนั่นยังไงดี แล้วนี่..ฉันเป็นผู้ชายนะ ไปชอบผู้ชายได้ยังไง”
แล้วก็มี Girlself ในหัวใจสุดแสนน่ารักอย่างเคียวโกะจังอยู่แล้วด้วย >///<
“สึนะ... จอมอาฆาต”
“จะเรียกยังไงก็ช่างเถอะ ฉันไม่สนนายอีกแล้ว”
“ไม่สนฉันก็แย่สิ อุส่าห์พยายามอยู่นานเลย... ^^”
“พยายาม ???”
“เปล๊า ~”
ฮึ.. จำไว้เลยอีตาหลาน ผอ. หัวหมึก -*- ต้องล้างแค้นอย่างสาสม
+++เลิกเรียน+++
“สึน้า ~ ^O^ ไปร้องคาราโอเกะกันเต๊อ ~”
ยามาโมโตะคุงชวนผมไปร้องคาราโอเกะ หมอนั่นคว้ากระเป๋าผมขึ้นมาสะพาย เหมือนกับบอกว่า ‘นายต้องไปนะ สึนะ ! ^^’
“ไม่เอาอ่ะ ง่วงนอน ~ จะกลับบ้านไปนอนซักหน่อย”
“รุ่นที่ 10 เอาแต่นอน ระวังจะเป็นพะยูนเกยตื้น –O-”
อีตาหลาน ผอ. นี่ ยังไม่เลิกจิก อีกแล้วนะ อีกแล้ว
“ไปไหนก็ไปเลย นายน่ะ แล้วรุ่นที่ 10 อไรเนี่ย คืออะไร ??”
“กิ๊กฉันคนที่ 10 ไงล่ะ”
“ช๊ะ !!.. กิ๊กเกิ๊ก อะไร ฉันไม่เอา”
“ช่ายๆ ~ สึนะเป็นแฟนฉันเนอะ ^O^”
“ห๊า !!~ -//-”
“แฟน...เหรอ...??”
“ล้อเล่นน่ะๆ ฉันยามาโมโตะ ทาเคชิ ^^”
“อืมมส์ ฉัน โกคุเดระ ฮายาโตะ แล้วรุ่นที่ 10 ชื่ออะไรอ่ะ??”
“ซาวาดะสึนะโยชิ ^O^”
นายบ้านิ ตอบแทนผมเฉยเลย
“เอากระเป๋ามา ฉันจะกลับ”
“ถ้าเธอไปแสดงว่าเธอเป็นรุ่นที่ 10 จริงๆ - -” หมอนั่นพูด
“วะ...ว่าไงนะ”
“เธอจะต้องเป็นรุ่นที่ 10 ตลอดไป”
“ก็ได้ !!! ฉันจะไปร้องคาราโอเกะกับพวกนาย!!! แล้วก็เลิกเรียกฉันว่ารุ่นที่ 10 สักทีเถอะนะ”
“เย้ ๆ ๆ !! รุ่นที่ 10 ร้องเพลง ~”
“ฮะฮะฮะ !~ ท่าทางเขาจะชอบนายจริงๆนะนั่น เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็หล่อนะ”
-_-^^ ฉันตกหลุมพรางของพวกนี้จนได้ เจ็บใจชะมัดเลย !!
Hibari Say :
ผมมองดูเจ้าสัตว์กินพืชนั่น กับพวกก้อนเนื้อ 2 ก้อน ผ่านกระจก ห้องรับแขก
ยังไงดีล่ะ น่ารัก... มั้ง ...
ผมคอยสังเกตเขาตลอดเวลาเลย รู้สึกว่า เจ้าสัตว์กินพืชนั่น ไม่ได้สนใจอะไรเลย สมแล้ว... กินพืชอย่างนั้นไปเถอะ
“น่ารักจนไม่สังเกตตนเอง..ไร้เดียงสาจริงๆ ซาวาดะ สึนะโยชิ”
ผมมองดูพวกเขาเดินออกจากโรงเรียนแห่งนี้ กับเพื่อนทั้ง 2 คน
อยู่ดีดี เจ้าก้อนเนื้อหนึ่งในนั้นก็แอบโอบไหล่เจ้านั่น.. หนอยแน่ะ ข้ามสามตาฉันเลยเหรอ
ไอ้ผมเงินที่เอาแขนโอบคอ ซาวาดะ สึนะโยชิ หันนัยส์ตาสีเขียวมรกตผ่านกรอบแว่นสีแดงสดมาทางผม แล้วยิ้มเยาะเย้ย
เย็นไว้... ฮิบาริ เคียวยะ นายต้องชนะ...อยากเปิดศึกระหว่าง หลานผอ. & กรรมการคุมกฎ งั้นเหรอ ขอบอกทางตาไปก่อนเลยแล้วกัน โกคุเดระ ฮายาโตะ...
เพราะถ้าใครมาชอบเจ้าสัตว์กินพืชของฉันล่ะก็....
...จะขย้ำให้เละ....
GG ..
GG ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น