คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter : 15 Loveless Lullaby รักที่ไร้เหตุผล กับ เหตุผลที่ไร้รัก
Chapter : 15 Loveless Lullaby รักที่ไร้เหตุผล กับ เหตุผลที่ไร้รัก
Tsuna Say :
อืม.. ~ =_+ หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ รู้สึกหนักๆหัวยังไงไม่รู้ แล้วเบลล่ะ เบลอยู่ไหน..??
ผมลุกขึ้นจากโซฟาก่อนที่สายตาจะปรับแสงให้เข้ากับการมองเห็น แล้วมองลงไปข้างล่าง น่ะ...นี่มัน !!!
เลือด....!!!
เลือดไปทางไหนนะ??
ผมมองตามรอยเลือดที่เต็มไปตามทางเดิน แปลกจังแล้วนี่มันเลือดอะไร เบลอยู่ไหนล่ะ ??
“เบล !!~ เบลอยู่ไหนน่ะ”
ผมเดินไปเรื่อยๆ ตามทาง และแน่นอนว่าที่นี่ก็คือกระท่อมหรือฐานนทัพของเบลนั่นเอง
“อ๊ะ !! เจ้าหญิง”
เสียงเบลนี่
“เบล ! อยู่ในห้องน้ำเหรอ ?!”
“ย่ะ...อย่าเข้ามานะ !!”
“ทำไมล่ะ ??”
แกร๊ก ~
ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปช้าๆ โทษฉันไม่ได้นะนายไม่ล็อกกลอนเองนี่นา =..=
ในห้องน้ำมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลย สวิตต์ไฟอยู่ไหนนะ อ๊ะ ! นี่ไงเจอแล้ว
“อย่า !! ได้โปรด อย่าเปิดมันนะ !!”
“ทำไมล่ะ?? ปิดบังอะไรฉันอยู่งั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะเจ้าหญิง แต่...ว่า”
พรึ่บ !!
ผมเปิดไฟขึ้นก่อนจะพบกับ....สภาพของเบล
“เบล !! น่ะ...นายเป็นอะไรน่ะ !!!”
“เจ้าหญิงคือฉัน..”
เบล เฟกอลในตอนนี้เลือดท่วมตัวเขาถือมีดอยู่ และกำลังนั่งพิงกำแพง ในตัวห้องน้ำตอนนี้ เต็มไปด้วยเลือด และขนนกสีดำ
แล้วขนนกมาจากไหนกัน
“ขนนกนี่...”
“มันไม่ใช่ขนนกหรอก เจ้าชายจะบอกเจ้าหญิงก็ได้...มันไม่ควรปิดบังสินะ”
พรึ่บ !!
เมื่อเบลพูดจบ ก็เผยให้เห็นปีกสีดำที่ออกมาจากหลังของเขา นี่มันอะไรกันเนี่ย !!
ปีกนี่เหมือนกับปีกของมุคุโร่เลย เพียงแต่ต่างกันแค่สีของปีกเท่านั้น
“เบล..นายทำอะไรน่ะ???”
“เจ้าชายเป็นซาตาน...เจ้าหญิง.... เจ้าชายพยายามจะตัดปีกทิ้ง เพราะเจ้าชายอยากเป็นแค่มนุษย์เท่านั้น เจ้าชายอยากจะคู่ควรกับเจ้าหญิง เจ้าชายไม่ต้องการที่จะเป็นสัตว์ประหลาด หรือเดนมนุษย์ แต่ไม่ว่าพยายามจะตัดมันทิ้งเท่าไหร่ ผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นอย่างเดิม”
“นายเจ็บไหม...??”
“เจ็บสิ..เจ้าหญิง”
“นายไม่ต้องตัดมันทิ้งก็ได้เบล อย่าเจ็บตัวเพื่อฉันเลยนะ”
น้ำตา...จะไหลแล้ว
“เจ้าหญิงร้องไห้ทำไมล่ะ”
“ใครบอกล่ะ !! นี่มันยาหยอดตาต่างหากนะ -*-“
“ปากแข็ง -3-“
“ยังจะมากล่าวหากันอีกนะ สภาพอย่างนี้แล้วน่ะ”
“คืนนี้ฉันจะพาเจ้าหญิงออกไปข้างนอกนะ”
“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวก็ถูกตำรวจจับกันพอดี”
“เจ้าชายไม่ได้จะพาไปเมืองใหญ่ซักหน่อย แค่จะพาไปเดินป่าต่างหาก”
“เดินป่า???”
“ใช่..ในป่าน่ะมีอะไรมากมายกว่าที่เจ้าหญิงคิดเยอะ”
“แล้วจะพาฉันไปทำไมล่ะ???”
เบลยิ้มบางๆ ก็ที่ริมฝีปากรูปผีเสื้อนั่นจะขยับอีกครั้ง
“ฉันจะทำให้เจ้าหญิงได้รู้ว่า..รักนั้นคืออะไร...เหตุใดจักต้องรัก”
Namimori Hospital
Mukuro Say :
ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาล ด้วยความรู้สึกบอบช้ำจากการต่อสู้กับเบียคุรันนิดหน่อย แต่ก็ใช้ภาพลวงตาปิดบาดแผลไว้ เพื่อไม่ให้มนุษย์ทั้งหลายเห็น
และตอนนี้ผมก็กำลังมานั่งเฝ้าเบียคุรันนั่นอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน ALL27 อยู่ หมอนั่นอาการหนักน่าดู ทำไมน่ะเหรอ??
+++ตอนที่ต่อสู้กัน+++
‘ฉันไม่อยากเล่นกับนายแล้วมุคุโร่ ปิดฉากเลยแล้วกัน’
‘ชิ!’
‘บ๊ายบี~’
ฟิ้ว~
ขนาดที่ลูกไฟสีขาวหิมะตรงมาหาผมในเมื่อไม่กี่วินาทีนั้น ผมก็ควบคุมสติตัวเองได้ก่อนที่จะหยิบกระจกตรงนั้นมากันไว้ แล้วลูกไฟนั่นก็สะท้อนไปหาเบียคุรันทันที
‘อ้าว ! เฮ้ย ! มันมาได้ไงเนี่ย’
ตูม !!!!
‘อ๊ากกกกกกกกกก !!!!~’
+++จบการต่อสู้+++
สภาพเลยดูไม่ได้ =_= แล้วบ้านก็เกือบพังไปครึ่งหลัง แต่ที่น่าตกใจก็
พลังของเทวดานี่... รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ
คงต้องระวังตัวซะแล้วสิ...
น่าจะมีเทวดา อยู่อีกก็เป็นได้ แต่ก็สงสัยฮิบาริ เคียวยะจริงๆ
หมอนั่นหลบหลีกการโจมตีของผมได้ดีเยี่ยม แล้วยังการโจมตีที่เร็วผิดปกตินั่นอีก
หมอนั่นใช่มนุษย์แน่หรือเปล่า...
ITALIA
Bell Say :
21.00 PM
“เจ้าหญิง ~ เสร็จหรือยัง ~”
“เออน่าๆ เสร็จแล้ว”
ฉันยืนรอเจ้าหญิงอยู่หน้าฐานทัพจนยุงจะดูดเลือดไปหมดตัวแล้ว ก็ไม่มีท่าทีว่าเจ้าหญิงจะออกมา ฉันก็เลยเร่งเธอแบบเนี้ยล่ะ
“เร่งอยู่ได้ นี่ฉันรีบสุดชีวิตแล้วนะ - -“
“ก็แค่เร่ง ไม่ต้องทำตามก็ได้นี่”
“หน๋อยแน่ะ !! -*-“
“ชิชิชิ ~”
“เบล”
“หืม??.. ว่าไงเจ้าหญิง”
“ไปซักทีสิ -*-“
“โธ่ ~ ก็นึกว่าจะพูดอะไรซักอีก งั้นก็ไปกันเถอะ”
ฉันพูดก่อนที่จะจับมือเจ้าหญิงเข้าไปในป่า
หวังว่า...นี่จะเป็นคืนที่ดีสำหรับเธอนะ
เจ้าหญิง...
Tsuna Say :
มือของเบลอุ่นดีจัง อยากอยู่อย่างนี้นานๆ เลยล่ะ แล้วเราก็เข้าไปในป่ากันเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจที่เบลพูดซักเท่าไหร่
‘ฉันจะทำให้เจ้าหญิงได้รู้ว่า..รักนั้นคืออะไร...เหตุใดจักต้องรัก’
ในป่าเนี่ยนะ = = มันจะมีอะไรบ้างล่ะ ที่เกี่ยวกับความรักน่ะ
“รักนั้นคืออะไร...เหตุใดจักต้องรัก??”
ผมทบทวนคำพูดในหัวอีกที เบลจะสื่ออะไรให้ฉันรู้ล่ะ??
“เจ้าหญิงถามหาเหตุผลกับความรักหรือ?”
ฉันไม่ได้จะถามนะ ฉันแค่ทวนคำเฉยๆ =_=
“เช่นนั้น...เจ้าชายจะให้เจ้าหญิงได้เห็นในราตรีนี้ เหตุผลหลากหลาย…ที่ก่อเกิดเป็นความรัก”
ไม่พูดเปล่าเบล ก็ลาก + ดึง ผมเข้าไปในป่าเรื่อยๆ เบาๆ หน่อยสิฟร๊ะ !! -**-
Normal Say :
พงไพรเงียบสะงัด...แมกไม้บังตา
ชายหนุ่มนาม ‘เบล เฟกอล’ ชี้นิ้วให้ร่างบางมองรักของตั๊กแตนตำข้าว
ยามเมื่อพวกมันสมรัก จักกัดกินคู่ครอง
....
“ความรักของมัน คือ การกัดกินคู่ของตน”
ชายหนุ่มกล่าว
ร่างบางใบหน้าเรียบเฉย รู้สึกไม่เข้าใจกับท่าทีของพวกมัน
“เหตุใดมันจึงทำเช่นนั้น”
ร่างบางถาม ชายหนุ่มยิ้มเล็กๆ
“เปลี่ยนวิญญาณเป็นอาหาร แปลงกายหยาบเป็นพลังงาน เพื่อให้คู่รักเป็นรากฐานใช้ชีวิตในวันต่อไป...”
ชายหนุ่มเว้นวรรค ก่อนที่มุมปากจะกระตุกแล้วตอบ
“เช่นนั้น....รักของพวกมันคือการครอบครอง”
ชายหนุ่มยังจูงพาร่างเล็กเดินต่อไป ตามปลายป่านไปถึงต้นสาย
พบพาน ‘เจ้าแปดขา’
พยักหน้าให้ร่างบางพิจารณาเหล่าทายาทกำลังกัดกินแม่ของมัน
แปดขาเปลี่ยนเป็นแปดร้อยขานับเรื่อยได้แปดพันขา
แต่ร่างมารดาแม้ซักขาก็ไม่คงค้าง
....
“ยอมเป็นอาหารในยามที่หากินเองไม่ได้”
ชายหนุ่มเน้นคำ ร่างบางยังคงไม่เข้าใจ แล้วถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เช่นนี้เรียกความรักหรือ”
ชายหนุ่มจึงตอบคำถามของร่างบาง
“รักของมันคือการเสียสละ”
ก่อนที่จะลากร่างบางต่อไป
...........................
วิบวับ...วิบวับ...วิบวับ
เจ้าปลาตกเบ็ดส่องแสงอยู่ลิบลับ
ชายหนุ่มผายมือนำให้ดูใต้ท้องของมัน
....
“คล้ายเห็นเพียงหนึ่ง แต่กลับมีสอง”
เจ้าปลาตกเบ็ดตัวผู้ฝังกายอยู่ใต้ท้องเจ้าตัวเมีย
เพศผู้เพียงเพื่อสืบพันธุ์
กลับเป็นเพศเมียพลีกายต่อสู้ปกป้อง
ความคิดในหัวร่างบางมืดดำสนิท
ครั้นนั้นร่างบางจึงเค้นถาม
“ตาลปัตรกลับกลายเช่นนี้ยังเรียกรักอีกหรือ?”
….
ชายหนุ่มยิ้มเยาะตอบ
“รักของมันคือการหลอมรวม”
Tsuna Say :
เบลลากผมกลับมาที่กระท่อมดังเดิม
ความคิด ความเข้าใจในหัวผมยังคงดำสนิท มันแตกต่างจากความรักที่ผมเข้าใจนัก หรือว่านี่ยังเรียกว่าความรัก...
ผมจึงลองถามเขาไปอีกครั้ง ด้วยถ้อยคำทางการ
“เหตุใดรักจักไร้เหตุผล...เมื่อไร้เหตุผลใยยังต้องรัก”
“ป่วยการที่จะถามหาคำตอบ!!!”
โดนตะคอกเลยอ่ะ TT_TT ผมถามมากไปเหรอ
“แม้ดูไร้เหตุ แม้ดูวิปริต แต่ทุกชีวิตก็ยังต้องรัก”
ผมจึงตอบคำถามตนเองแทน
“แล้วเจ้าหญิงจักเลือกสิ่งใดเล่า”
เบลถาม
“ท่านหมายความว่าอย่างไรรึ?”
รู้สึกสนุกกับการใช้ศัพท์อย่างนี้แล้วสิ
“เจ้าหญิงจักเลือกสิ่งใดระหว่าง ‘รักที่ไร้เหตุผล’ หรือ ‘เหตุผลที่ไร้รัก’”
ผมฉุกคิดอะไรบางอย่างจึงลองถาม
“แล้วความรักของท่านเป็นเช่นใด?”
“รักของเจ้าชาย คือ ‘สีดำ’ ใยต้องถามหารักอื่น... เพียงแค่ความมืดดั่งห้วงรัตติกาล จักเคียงคู่เหมาะสมกับเจ้าชายและเจ้าหญิงในราตรีนี้ จับต้องไม่ได้ ไขว่คว้าไม่เจอ โอบกอดอยู่รอบตัว แต่สำผัสไออุ่นไม่ได้ ชัดเจนอยู่ตรงหน้า แต่ไร้รูปในสายตา นี่แหละ ความรักของเจ้าชาย....”
PP
pancakelp
ความคิดเห็น