คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter : 14 เจ้าชายของฉัน...
Chapter : 14 เจ้าชายของฉัน...
Bell Say :
ฉันจะต้องทำยังไง
ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว
แต่ฉันก็ไม่อยากให้เจ้าหญิงลำบาก
ฉันควรจะเลือกทางไหนดี...
‘ความรักของรุ่นพี่เบล เป็นแบบไหนล่ะครับ’
‘หืม ~.. เจ้ากบบ๊อง แกคิดว่าฉันใส่ใจเรื่องนี้นักรึไง’
‘ก็ไม่หรอกครับ แค่ลองถามเฉยๆ’
‘ความรักของฉันก็คือ การครอบครอง โดยที่คนที่ฉันรัก ห้ามไปจากฉันเป็นอันขาด’
‘เป็นความรักที่อึดอัดน่าดูนะครับ…’
‘แล้วความรักของแกมันเป็นยังไงกันห๊ะ ถึงมาตำหนิความรักในแบบของฉันน่ะ ?!’
‘ความรักของผม ไม่ใช่การผูกมัด’
‘แล้วแกไม่กลัวคนที่ตัวเองรักไปหาคนอื่นหรือไง’
‘ไม่จำเป็นต้องกลัวหากเราเชื่อมั่นในคนที่เรารัก’
‘เชื่อมั่นงั้นเหรอ ? ไร้สาระน่า ~’
‘ถ้ามัวแต่ยึดมั่นในสิ่งที่ตนเองต้องการ หรือควบคุมตัวเขา โดยที่ไม่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ นั่นไม่เรียกว่าความรักหรอก’
‘ทำไมจะไม่เรียกว่ารัก ในเมื่อความรักแบบครอบครองคือความเป็นห่วงเป็นใย’
‘มันไม่ใช่ความเป็นห่วงเป็นใยหรอกครับรุ่นพี่ แต่นั่นเรียกว่า ความเห็นแก่ตัวต่างหากล่ะ คนเราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิตแบบอิสระและแบบที่ตนเองต้องการ ไม่ชอบให้ใครควบคุมหรอก แต่ถ้าคนคนนั้นถูกควบคุม รุ่นพี่ก็คิดเอาเองแล้วกัน ว่าเขาจะมีความสุขรึเปล่า ที่ไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระในแบบที่เป็น’
มันก็จริงสินะ... ฉันไม่ควรบังคับเจ้าหญิง แค่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ ก็พอใช่ไหม...
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกดเบอร์ที่ได้มาจากโทรศัพท์ของเจ้าหญิงที่ยึดมาได้ตรงโต๊ะวางอาหารในราตรีคืนนั้น
แน่นอนฉันรู้ว่าเบอร์นี้เป็นของใคร...
“ฮัลโหล”
ปลายสายรับแล้ว
“ฉันมีอะไรอยากจะบอกแกหน่อยน่ะ...”
“อะไร ? แล้วนี่ใครพูด”
“ไม่ต้องสนใจหรอก ฉันอยากให้แกเอาตัวเจ้าหญิงกลับไปญี่ปุ่นในอีก 3 วัน ก่อนที่ตำรวจจะมาจับกุมตัวฉันเข้ากรงอีกครั้ง”
“ว้าว ~ เป็นซาตานที่นิสัยดีจริงนะ ขโมยตัวไปแล้ว ยังจะเอามาคืนอีก
“แล้วไม่อยากได้เหรอ คุณเทวดา...ฮิบาริ เคียวยะ...”
Tsuna Say :
ทำไมรู้สึกปวดหัวอย่างนี้นะ
เบล..เป็นฆาตรกร
เบล..เป็นฆาตรกร
เบล..เป็นฆาตรกร
รับความจรองสิ..สึนะ ข่าวในโทรทัศน์เมื่อกี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
มันรู้สึกเจ็บปวดอย่างนั้นเหรอ กลัวอย่างนั้นเหรอ ไม่..ฉันต้องไม่กลัวเบล เขาจะไม่ฆ่าฉัน ฉันจะไม่กลัว ฉันจะอยู่กับเขา ฉันจะไม่กลับญี่ปุ่น ฉันจะไม่กลับไป...
แกร๊ก...
ขณะที่ผมกำลังสับสน เบลก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าที่ดูจืดจาง
“เบล...”
“เจ้าหญิง...”
“….”
“เจ้าหญิงรู้แล้วใช่ไหม”
“….”
“เจ้าหญิงไม่กลัวเจ้าชายใช่ไหม”
“….”
“คงจะกลัวสินะ…”
“ไม่..”
“!!!”
“ฉันไม่กลัวหรอก”
“เจ้าหญิง...”
“มันต้องมีเหตุผลสิ นายไม่ได้เลวร้ายอย่างนั้นสักหน่อย 4 วันที่ผ่านมานี้ มันก็ทำให้ฉันรู้ นายไม่ได้มีสีหน้าที่จะทำให้ฉันกลัวเลยสักนิด นายไม่ได้คิดที่จะฆ่าฉันหรอก นายไม่ใช่คนอย่างนั้นเบล นายไม่ได้โหดร้ายทารุณอย่างนั้น ถึงความจริงนายจะเป็นใครฉันก็ไม่สนหรอกนะ แค่...ข่าวกำกวมที่อาจจะไม่ใช่ความจริงก็ได้ มันไม่ทำให้ฉันไปจากนายหรอก”
“…เจ้าหญิง... แต่ถ้าข่าวนั่นเป็นความจริงล่ะ...”
“….”
“ไม่ว่าใครก็รับไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ฉันไม่ใช่เจ้าชายที่จะดีมีพร้อมเหมือนเจ้าชายคนอื่นๆซักหน่อย ยอมรับความจริง... นั่นคือสิ่งที่เจ้าหญิงควรทำนะ”
เบลพูดก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินไป
หมับ!
“จะ...เจ้าหญิง”
“เจ้าชายคนอื่นๆงั้นเหรอ...”
“….”
“ไม่ว่าจะเจ้าชายคนไหนๆ ที่ไม่ใช่นาย ฉันก็ไม่เอาใครทั้งนั้น”
“….”
“เพราะเจ้าชายที่ฉันเลือกนั้น จะเป็นใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากนายนะ เบล เฟกอล...เจ้าชายของฉัน”
Bell Say :
ฉันปล่อยให้เจ้าหญิงยืนกอดฉันอย่างนั้น เจ้าหญิงพูดกับฉันอย่างนั้นเหรอ นี่คือเจ้าหญิงที่ฉันลักพาตัวมาใช่ไหม แต่ก็ช่างมันเถอะ
แค่ได้ยินเจ้าหญิงพูดอย่างนั้น ฉันก็อิ่มทั้งตัวแล้ว…
“นี่...เจ้าหญิง”
“….”
“เจ้าหญิง....”
“….”
“จ้าว~หญิง~”
“….”
ผมพลิกตัวเจ้าหญิงให้หันหน้ามาหาผม ก่อนที่จะเชิดหน้าเธอขึ้น
“อะไรกัน... หลับซะแล้วเหรอ”
ฉันมองหน้าเจ้าหญิงก่อนที่อารมณ์จะพาก้มหน้าเข้าไปใกล้
ฉันอยากกอดเธอ...
ฉันอยากบอกรักเธอ...
ฉันอยากจูบเธอ...
แล้วประกบริมฝีปากลงไป...
ขอให้จูบนี้ ส่งไปถึงเธอคนดีของฉัน
เจ้าหญิง...ผู้งดงาม
Namimori
Hibari Say :
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าสัตว์กินพืชลักขโมยนั่นมีเบอร์ฉันได้ยังไง แต่เจ้านั่นมันบอกว่าขอเวลาอีก 3 วันแล้วจะให้ซาวาดะคืน พร้อมบอกที่อยู่มาด้วยว่าอยู่ที่ไหน มันคงมั่นใจว่าฉันจะไม่บอกตำรวจ หึ...
แกคิดเหรอ..ว่าขโมยของของฉันไปแล้วจะมาต่อเวลาน่ะ...
แกไม่รู้หรอกว่าฉันโหยหาเจ้าสัตว์กินพืชซาวาดะแค่ไหน
ฉันเดินออกมาจากมุมที่ยืนอยู่ พร้อมตรงไปหาตำรวจคิเคียว เตรียมบอกที่อยู่ว่าไอ้เจ้าสัตว์กินพืชลักขโมยนั่นอยู่ที่ไหน แต่ปลายเท้ากลับหยุดชะงัก
นี่ฉันเป็นเทวดาแน่เหรอ??
เทวดาประสาอะไรไม่เห็นมีความปรานีเลยด้วยซ้ำ
นี่ฉันเป็นเทวดาได้ยังไงกันนะ
ก็ได้....
“หึ...เจ้าสัตว์กินพืชลักขโมย ฉันจะให้ความเมตตาแกซักหน่อยก็ได้ อีกแค่ 3 วัน ฉันจะกลับไปรับของของฉันคืน”
อีกแค่ 3 วัน ฉันจะยอมทนซักหน่อยก็ได้...
ไอ้ซาตาน...
Writer Room
“ฮ้าว ~ ยังมีตัวละครอีกเยอะเลยเหรอเนี่ย ที่ฉันยังไม่ได้เอาไปออกโรงน่ะ”
“นี่ ~ เมื่อไหร่ฉันจะได้ออกล่า ~ รอจนตะคริวกินแล้วน้า ~ TT_TT”
“ใจเย็นดิ ! ดีโน่.. เดี๋ยวก็ได้ออกอยู่แล้ว ฉันจะบอกว่าเรื่องนี้มันยาวนะ แล้วก็มีภาค 2 อีก สมองฉันมันวกวนเรื่องนี้เต็มไปหมด จะให้ออกแบบพรวดพราดได้ไง ตอนนึงกว่าจะพิมพ์หมดมือฉันก็หงิกหมดดิ”
“ฉันจะรอแล้วกัน...เร็วๆ เข้าล่ะ”
“เออน่า ~ -o-“
“ชิชิชิ ~ ช่วงนี้ฉันออกบ่อยดีจัง ภูมิใจจริงๆ”
“ฉันก็ไม่ได้จะให้นายออกมากซักหน่อยหรอกนะ - - แต่เนื่องจากมันตัดบทนายไม่ได้นี่นา”
“ว่าไงน๊ะ !! อยากมีเรื่องหรือไง”
“โทษๆๆๆ ขอโทษก็ได้ ฉันขี้เกียจบ่นนะ มันเหนื่อย งั้นก็แสดงกันต่อเลย”
“ชิชิชิ ~ ได้เวลาสนุกแล้วสิ งั้นเราไปกันเถอะเจ้าหญิง~”
“คร่อก ~”
“หลับไปแล้วเหรอเนี่ย~”
“งั้นก็ไปแสดงกันต่อเลย >O<”
“แต่เจ้าหญิงล่ะ”
“ปลุกให้ได้เอาเองแล้วกัน ถ้าสึนะไม่ตื่นฉันก็จะไม่เริ่มบทต่อไปนะ เอาสิ หึหึหึ~ เอาล่ะ Chapter ที่ 15 จะมาแล้วน้า...”
ความคิดเห็น