คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter : 13 นักโทษลอบสังหาร
Chapter : 13 นักโทษลอบสังหาร
แววตาที่มองมาที่ฉันนั้น
บอกฉันมาสิ ว่าเธอต้องการอะไรจากตัวฉัน
ฉันเป็นได้ทั้ง เพื่อน พี่ ผู้ปกปักรักษา ผู้คุ้มครอง หรือแม้กระทั่ง ‘เจ้าชาย’
ฉันทำให้เธอได้
แต่ขออย่างเดียวได้ไหม
ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงแค่ไหน
ฉันตาย...หรือล้มป่วย
จงจำไว้เสมอว่าฉันจะคอยอยู่ข้างๆ
“เชื่อในตัวฉัน”
แค่ 5 พยางค์เท่านั้นฉันให้เธอได้เสมอ
เจ้าชายผู้นี้ จะยิ้มและเสียใจได้เพราะเธอ
“อย่าจากฉันไป อย่าทิ้งฉันไว้ได้ไหม?”
ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว...
Tsuna Say :
“สุดท้าย เจ้าหญิงก็ไม่ได้ไป coffee café“
“นั่นมันเพราะใครล่ะ ทำฉันอายยืนบิดยืนเบี้ยวจนไม่กล้าเข้าไปน่ะ -*- !”
“ใครใช้ให้เจ้าหญิงอายล่ะ”
“ชิ !”
“นั่นมันคำศัพท์ของเจ้าชายนะ แล้วเจ้าหญิงก็บอกว่าไม่ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ฉันเริ่มชอบแล้วมั้ง ( - -)”
“ชอบคนที่ใช้ใช่ไหมล่า ~ ชิชิชิชิ ~”
-///- จะบอกยังไงล่ะ ก็อาจจะเป็นแบบที่เบลพูดล่ะมั๊ง ~
คนใช้มันน่า Lux
คนใช้มันน่า Like
คนใช้มันน่า Share
คนใช้มันน่า Chare
แต่มีอย่างเดียวคือ... - -
“คนใช้มัน เหี้ย !!!”
“เหี้ย !!” เบล
“เหี้ย !!!!” ฉัน / เบล
เหมือนในเรื่อง Suck Seed เลย = = ตอนที่ คุณ X ของเรากำลังชู้ตบาสแล้วพลาด มันก็เลยเหี้ยอย่างเนี่ยล่ะ
“5555”
ผมกับเบลหัวเราะกันยกใหญ่ เพราะยังตกใจที่พูดเมื่อกี้
“เจ้าหญิงเสื้อขาดเป็นรูเลย”
“ไหนอ่ะ ?! รูอะไร ?”
เสื้อตัวนี้ยิ่งชอบๆอยู่ด้วย T_T
“รูยัก”
รูยัก.. - -? ผวนเหรอ ? รูยัก รักยู ?
Lux you O///O
“ไอ้บ้านี่ พูดอะไรน่ะ!!”
อร๊ายยยยย !!~ น่ารัก >< ดูมันทำหน้าเข้าสิ
“อ๊ะ ๆ ๆ ~ ไม่พูดก็ได้ -3- แล้วรู้จักคูแต่ละคูที่นี่ไหม”
“อ๊ะ ! ไม่นี่ - -“
“แล้วรู้ไหมว่าเจ้าชายชอบคูไหนมากที่สุด…”
“คู.. ???”
“คูแย”
“แคร์ยู !!!”
เผลอตะโกนออกไปซะดังเลยเรา = =
“อ๊ากกกกกกกกกกกก !! เลิกปั่นหัวฉันสักทีจะได้ไหม !!~ อย่าให้ความเป็นผู้ชายของฉันสูญเปล่า >O<”
“ความเป็นผู้ชายของเจ้าหญิงยังเหลืออยู่ด้วยเหรอ”
ฉันเกลียดนาย !!! -**-
“ชิชิชิ ~ งั้นเจ้าชายไปห้องน้ำแปปนึงนะ”
“อืม”
ผมตอบเบล ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผมจึงเปิดโทรทัศน์ดูข่าว (สึนะดูด้วยรึ -_-)
“เหตุการณ์ที่ญี่ปุ่น เมืองนามิโมรินะคะ ขนาดนี้ทางโรงเรียนนามิโมริ มีเด็กชายชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ หายไปพร้อมกับชายลึกลับ ทำให้อาจารย์และกรรมการคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ นามฮิบาริ เคียวยะ สืบตรวจประเด็นเรื่องนักเรียนที่หายไป นายตำรวจคิเคียว สารวัตรชื่อดังของประเทศ ได้มาสรุปการว่า คนร้ายในขณะนี้เป็นนักโทษที่อิตาลี่...”
ห๊ะ !! ว่าไงนะ นักโทษ...? เบล เป็นนักโทษเหรอ...????!!!!!
“คนที่ลักพาตัวในวันเกิดเหตุก็คือ ‘เบล เฟกอล’ นักโทษแหกคุกชื่อดัง ที่มีคดีลอบสังหารกว่าหนึ่งล้านศพ และตอนนี้หากใครพบเห็น กรุณาติดต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจด่วนด้วยค่ะ!!!”
ไม่จริงใช่ไหม !!?? เบลเป็นนักโทษแหกคุกงั้นเหรอ ???!!!!
Bell Say :
ฉันเดินเข้าห้องน้ำมาด้วยอาการฟันเฟื่อนเล็กน้อย บอกฉันหน่อยสิ ว่าฉันควรทำยังไง ? ถ้าเจ้าหญิงรู้ว่าฉันเป็นฆาตรกรคดีลอบสังหารกว่าหนึ่งล้านศพ เพราะเหตุการณ์วันนั้นที่ฟรานเสียชีวิต ฉันก็บ้าคลั่งด้วยความแค้น เพราะไม่มีใครช่วยเขา ฉันจึงฆ่าชาวเมืองทั้งหมดที่นี่ที่พอฆ่าได้ และเพื่อปิดปากผู้คนที่รอดฉันจึงข่มขู่พวกเขา ว่าถ้าความลับนี้ไปถึงตำรวจ ฉันก็จะฆ่าคนที่นี่ให้หมด
แต่แล้ว เหตุการณ์ก็ไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด เมื่อความลับล่วงรู้ไปถึงตำรวจ จนฉันถูกพวกเขาจับกุมตัวได้ แล้วฉันก็ถูกขังมาโดยตลอดโดยการควบคุมของนายตำรวจคิเคียว เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงหรอก ว่าจะถูกจับกุมอีกครั้ง
ห่วงก็แต่...
ถ้าเจ้าหญิงรู้...เขาจะกลัวไหม
ถ้าเจ้าหญิงรู้...เขาจะไม่พูดกับฉันไหม
ถ้าเจ้าหญิงรู้...เขาจะจากฉันไปไหม
แค่คิดใจก็จะขาดแล้ว...
และถ้าเจ้าหญิงรู้ว่าฉันไม่ใช่มนุษย์ล่ะ
เจ้าหญิงจะกลัวไหมนะ...
Namimori
Hibari Say :
หลังจากที่ตำรวจคิเคียวบอกมาแล้วว่า คนร้ายี่ใช้มีดนี้มีอยู่คนเดียวคือ เบล เฟกอล นักโทษที่อิตาลี่ และนายตำรวจก็กำลังตามรอยเจ้าสัตว์กินพืชไม่มีลูกตานั่นอยู่ แต่ก็ยังข้องใจนิดๆ
‘งั้นคุณเคียวยะครับ ทางเราจะไปตรวจสอบดูเพราะยังไม่รู้แน่ชัดว่า เบล เฟกอลจะไปที่ไหน’
‘อืม ฝากด้วยล่ะ แล้วอย่าทำให้ ซาวาดะ สึนะโยชิ เป็นอะไรเด็ดขาด’
‘ครับ แต่ว่า...คุณเคียวยะครับ’
‘มีอะไร ?’
‘เราต้องขอให้ตำรวจทางญี่ปุ่นไปด้วยนะครับ เนื่องจากว่าเบล เฟกอล ไม่ใช่นักโทษแบบธรรมดา...’
‘หมายความว่ายังไง?’
‘หมอนั่นเป็นซาตานครับ’
อย่างที่คิเคียวบอก ก็ทำให้ฉันแน่ชัดมากขึ้น แต่อีกเรื่องหนึ่งคือ เจ้าสัตว์นรก ‘ซาตาน’ นั่นมาที่โลกมนุษย์นี่ได้ยังไง และมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ทำไมเทวดาอย่างฉันถึงไม่รู้เรื่อง...
เจ้าสัตว์กินพืชฮายาโตะ ก็บอกว่าจะไปตามตัวซาวาดะ แต่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และหาตัวไม่พบเลย
อยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าสัตว์กินพืชที่ทำให้โรงเรียนเสื่อมเสียนั่นคิดยังไงอยู่กันแน่...
Sawada House :
Mukuro Say :
“ชิ”
ผมสบถเล็กน้อย ควันตรงหน้าทำให้มองเห็นภาพไม่ชัด เลือดที่ไหลออกมาจากศรีษะทำให้ผมมึนงง และอารมณ์เสียแบบสุดๆ
“นี่ ~ มุคุโร่คุง ~ เลิกเล่นสักทีจะได้ไหม ~ ^^”
ไม่คิดว่า เบียคุรัน พี่เลี้ยงของซาวาดะ สึนะโยชิจะเป็น..เทวดา
“คุฟุฟุฟุ ~ ไม่คิดว่าเทวดาจะมีความสามารถขนาดนี้นะครับ”
“นายก็ไม่ใช่เล่นเหมือนกันเลยนี่”
เบียคุรันพูดขึ้นขนาดที่กำลังยืนล้วงกระเป๋าข้างหนึ่งอยู่ บนตัวไม่ได้มีรอยแผลเลยด้วยซ้ำ แตกต่างจากผมลิบลับที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล
“ฉันเล่นกับนายมาพอแล้ว มุคุโร่คุง ~ ^^”
เบียคุรันเดินเข้ามาหาผม
“บ๊ายบาย ~”
B
B
ความคิดเห็น