คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter : 11 บุคลิกที่ 2 ของเจ้าชายเบล
Chapter : 11 บุคลิกที่ 2 ของเจ้าชายเบล
ณ โรงเรียน Namimori
“คุณเคียว นั่นคือสารวัต คิเคียว ตำรวจที่เป็นที่เลื่องลือในถิ่นนี้ครับ”
“สวัสดีครับ คุณเคียวยะ”
คิเคียวพูดก่อนที่จะโค้งตัวลง ให้ฮิบาริ เคียวยะ
“นี่... คุซาคาเบะ เอาสิ่งนั้นมาสิ..”
“ครับ คุณเคียว”
คุซาคาเบะ หยิบสิ่งๆ หนึ่งมาก่อนที่จะเปิดผ้าคุมออก เผยให้เห็น มีดที่ใช้ไว้สำหรับเฉือนสิ่งของต่างๆ
“ว่าแต่มันมีสามไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงเหลือแค่สองล่ะ?”
“เมื่อกี้นี้ซาวาดะ โรคุโด มุคุโร่ ขอไปน่ะครับ”
“เหรอ... ที่แท้ก็ไอ้เจ้าพวกทำสังคมเสื่อมเสีย”
ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย แต่ในความคิดของเขา เริ่มอยากรู้ว่า มุคุโร่คิดจะทำอะไรกันแน่
“คิเคียว ใช่ม๊ะ?”
“ครับ”
“เอาล่ะ นี่คือสิ่งที่คนร้ายทิ้งไว้ คุณพอจะทราบที่มาของคนร้ายไหมครับ?”
สารวัตคิเคียวเริ่มคิด ก่อนที่จะตอบกรรมการคุมกฎ
“ผมรู้สึกคุ้นๆน่ะครับ จะลองพยายามไตร่ตรองดูนะครับ”
“คุณไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ครับ ผมไม่รีบ”
ฮิบาริพูดก่อนที่จะหาวออกมายกใหญ่เนื่องจากไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะมัวแต่พะวงค์อยู่กับคดีนี้
“พักสักหน่อยเถอะครับ คุณเคียว”
คุซาคาเบะพูดก่อนที่จะพา คิเคียวออกไป ปล่อยให้ฮิบาริ นอนพักลำพังคนเดียวซักพัก
ปัง
เมื่อฮิบาริ ได้ยินเสียงประตูปิดลง เขาก็เริ่มลืมตาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา เมื่อเขารู้ว่าบนใบหน้าของเขามันคืออะไรก็ถึงกับยิ้ม
‘ไม่เลวนี่ ห่างกันไปสองวัน นายยังทำให้ฉันเป็นห่วงได้ขนาดนี้.. เจ้าสัตว์กินพืช ซาวาดะ’
Mukuro Say :
“นี่ ~ มุคุโร่คุง เห็นสึนะโยชิคุงไหม ? หายไปสองวันแล้วนา ไม่รู้บ้างเลยรึไงว่าทางนี้เป็นห่วง”
“เค้าคงจะอยู่กับเพื่อนละมั้งครับ ไม่ก็คงไปเที่ยวตามภาษาวัยรุ่นน่ะครับ”
“งั้นเหรอ ~ งั้นจะรออีกหน่อยแล้วกัน”
ผมบอกปัดคุณเบียคุรันไปอย่างเซ็งๆ ก่อนที่เจ้านั่นจะเลิกตะโกนโวยวาย
ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น ผมก็ติดตามมาตลอด แต่สิ่งที่เจ้าหมอนั้นทิ้งไว้ก็คือมีดเองน่ะเหรอ
ดูลักษณะคร่าวๆแล้ว ไม่น่าเป็นมีดที่ขายในคลังแสง หรือร้านขายอาวุธทั่วๆไป แต่ดูจะเป็นมีดที่ทำเองมากกว่า
แล้วท่าทางวิ่งไวขนาดนั้นก็น่าแปลกอยู่เหมือนกันแต่คงไม่เท่ากับการกระโดดสูงของหมอนั่นที่เหนือมนุษย์ คงจะเป็นมนุษย์ที่เชี่ยวชาญแน่ๆ...แต่...
รึอาจจะไม่ใช่มนุษย์....
แล้วเจ้าหมอนั่น เป็นตัวอะไรล่ะ ????
Bell Say :
ณ ฐานทัพของเบล เฟกอล
“เจ้าชายกลับมาแล้ว ~”
ฉันเดินเข้ามาหลังจากที่ไปทำภารกิจเสร็จ เมื่อกลับมาถึงก็เห็นร่างบางนอนหลับอยู่บนโซฟา
“หลับไปแล้วเหรอเนี่ย”
ฉันเดินไปลูบหัวเธอเบาๆ ผมสีน้ำตาลฟูฟ่องน่าขยี้นั่นควบคู่กับใบหน้าแสนหวานได้ดีทีเดียว แต่ก็ดีแล้วที่ปลอดภัยไม่งั้นฉันคงไม่สบายใจแน่
กลัวเธอ... จะเป็นเหมือนฟรานอีก...
เฮ้อ ~ พอได้แล้วน่า เจ้าชายอย่างฉันไม่จำเป็นต้องไปคิดเรื่องอมทุกข์แบบนั้น ปวดหัวเปล่าๆ
ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเริ่มมองหน้าตัวเอง ผ่านกระจกเงา
นี่เหรอ คือหน้าเจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่...น่าสมเพชสิ้นดี
สมองของผมรู้สึกเกลียดหน้าในกระจกนั่นมาก เพราะหน้านี่มันหน้าหมั่นไส้เป็นบ้า ทำไม... ทำกัน
“ทำไมหน้าฉันต้องเหมือนไอ้จิวบัดซบนั่นด้วย !!!!”
ปึง!!!
ผมตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับทุบอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ เอ๊ย !!! ลืมสนิทเลย ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนี่นา
แกร๊ก !
ฉันค่อยๆแหงมประตูออกไปอย่างช้าๆ มองหน้าร่างบางที่ยังคงหลับอยู่บนโซฟา โชคดีไปที่ยังไม่ตื่น
ลืมไปเลยจริงๆ ว่าฉัน ‘ไม่ได้อยู่คนเดียว’ คงจะชินกับการอยู่คนเดียวล่ะมั้ง
แกร๊ก !
ฉันปิดประตูก่อนที่จะหันมามองหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้ง
...ค่อยจัดการที่หลังแล้วกัน ตอนนี้ยังไม่ได้...
ฉันพูดกับตัวเองในใจก่อนจะเริ่มอาบน้ำ อย่างอารมณ์เสีย
มันน่าโมโหชะมัด ที่จะต้องอาบน้ำพร้อมกับมองใบหน้านี่ไปด้วย
Tsuna Say :
อืม... นี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ =_+ แต่ว่าอย่างน้อยๆ ก็นอนหลับฝันดีล่ะวา ~
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก !!~ โว๊ย !!!!!!~”
เฮือก !!! O_O เสียงอะไรฟะ อยู่ที่ไหน ? เสียงของใคร ?
ผมมองไปยังต้นกำเนิดของเสียง
ในห้องน้ำ งั้นเหรอ -_-???
สงสัยเบล เฟกอล คงจะกลับมาแล้วล่ะมั้ง นี่มันก็หกโมงเย็นแล้วด้วย
ผมรอจนกว่าเสียงในห้องน้ำจะดับไป มันคงเลิกอาละวาดแล้วแหละ - -
“นี่ เบล (แล้วไปเรียกมันแบบสนิทสนมตอนไหนเนี่ย)”
“ห๊ะ ๆ ! เจ้าหญิงนี่เอง ตื่นแล้วเหรอ ?”
เบลพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาผ่านประตูห้องที่ยังคงปิดอยู่ ทีตอนนั้นฉันยังเห็นนายบ้าคลั่งจนแทบร้องเพลงร็อกได้เลยนะ = =^
“6 โมงเย็นแล้ว ที่นี่มีอะไรกินบ้างอ่ะ”
แกร๊ก !
เบลเดินออกมาจากห้องน้ำ หมอนี่อยู่ในสภาพเสื้อคล้ายๆแบบเดิม
อย่างกับเสื้อนักโทษแหนะ = = ชุดหมอนี่แปลกๆแหะ
“เราต้องไปหาอาหารกินเอง”
“ไหงนายพูดงั้นล่ะ พูดอย่างกับว่าจะไปล่าสัตว์งั้นแหละ”
“เปล่าไปล่าสัตว์ซักหน่อย ~ ฉันจะพาเจ้าหญิงไปในเมืองนะ”
“ห๊ะ !!! ว่าไงนะ O.O ไปในเมือง !!”
“อืม”
“เฮ้ย ! นาย.. สมองกระทบกระเทือนมาเหรอ ผีสิงหรือไง เป็นอะไรไปนหรือเปล่า??”
“นี่ ~ เลิกทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างนั้นได้แล้ว เจ้าหญิงเห็นเจ้าชายเป็นใครล่ะ ห๊ะ ??”
เออ ใช่ แล้วฉันเห็นเขาเป็นใครล่ะ -.-
เบล ส่ายหน้าเล็กน้อยกับท่าทีของฉัน ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาหาผม
“ฉัน... เจ้าชาย.. เบล เฟกอล”
เบลพูดกับผมแล้วเอามือทาบหน้าอกตัวเอง
“ฉัน... เจ้าชาย.. เบล เฟกอล”
ผมพูดตามเขาเพื่อทวนความหมายอีกครั้ง
“ไม่ๆๆ ไม่... เธอ คือ เจ้าหญิง... ซาวาดะ”
“เจ้าหญิง... ซาวาดะ??”
ผมท่องตามเบลเหมือนเรียนพูดภาษายังไงไม่รู้ดิ =.,=
เขายิ้มให้ผม ก่อนที่จะเอาหน้าของเขาออกไป
รอยยิ้มนั่น ดูจริงใจ น่ารักดีจัง
ตึกตัก ตึก ตัก ตึก ตัก~
จริงใจ... น่ารักดีจัง...
จริงใจ... น่ารักดีจัง...
จริงใจ... น่ารักดีจัง...
กรี๊ดดดดดดดดดดด ~ ม่ายยยย ~ ออกไปน้า ~ =[]=////
“งั้นเราก็ไปกันเถอะ เจ้าหญิง”
เบล เฟกอลจับมือผม เตรียมเดินไปที่ประตู
อย่าจับมือได้ม๊ะ มัน.. มัน... มันเสียว (.///.)
กึก !!
ผมหยุดเดินอย่างไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน นี่ยังไม่ได้ออกจากตัวบ้าน ยังรู้สึกดีขนาดนี้ แล้วถ้าออกไปจากตัวบ้านแล้วล่ะก็....
...ผมจะรู้สึกดีขนาดไหนนะ...
เบล เฟกอล หยุดตามแล้วมองหน้าผม ที่กำลังคิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่
แล้วเขาก็ยิ้ม...
“คงจะกลัว.. ที่จะออกไปเมืองใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยสินะ”
“เอ๋?!!”
ผมงงกับที่เขาพูดนิดหน่อยก่อนที่เขาจะ เดินเข้ามาจับมือผมอีกครั้ง
“เจ้าหญิงก็เหมือนกับเจ้านั่น น่ะแหละ”
เบลชี้นิ้วไปทางห้องครัวที่มีเจ้าตัวมิ้งค์นั่งมองเราอยู่
“เจ้าตัวนั้นน่ะเหรอ ?”
“อืม ใช่แล้วล่ะ.. ตอนแรกที่เจ้าชายเจอมันในป่า มันยังกลัวเจ้าชายอยู่เลยนะ คอยวิ่งหนี หรือ กัดเจ้าชายสารพัด แต่พอไปได้ซักพักเจ้าชายก็ให้อาหารมันบ่อยๆ จนมันเชื่องและเลี้ยงง่ายขนาดนี้”
อา... ถ้าผมเป็นเจ้าตัวมิ้งค์ที่อยู่ในกรงนั่น ถ้ารู้ว่าเจ้านายมันพูดอย่างนี้ด้วย ก็คงรู้สึกดีไม่น้อยเลยล่ะ...
“นี่ เจ้าหญิง”
“หืม??”
“แล้วทีนี้ล่ะ... สนใจจะไปเมืองหลวงชองอิตาลี่ไหมล่ะ”
ผมยิ้มกริ่มเมื่อมองหน้าเขา เขาจะพาผมไปจริงๆ เหรอ...
แล้วเขาก็พูดอีกครั้ง
“สนใจจะไป กรุงโรมกับเจ้าชายไหม ??”
และรอยยิ้มนั่น ที่ทำให้ผม ยากที่จะปฏิเสธ นี่นายเป็นคน 2 บุคลิกหรือเปล่านะ ?
“ไปสิ...”
GG
..
ความคิดเห็น