คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter : 9 ความทุกข์ของเจ้าชาย เคราะห์ร้ายของสึนะ
Chapter 9 : ความทุกข์ของเจ้าชาย เคราะห์ร้ายของสึนะ
ฉันคือเจ้าชาย....
ฉันอยู่คนเดียวเพียงลำพัง....
ในปราสาท ณ กรุงโรมของอิตาลี่...
ไม่มีใคร ญาติ พี่น้อง คนไหน ในปราสาทนี้....
แล้วที่นี่ ก็มีเพียงฉันคนเดียว...
ขอได้ไหม...
แค่ใครซักคน...
Tsuna Say :
อืม... มึนหัวจังเลย รู้สึกแปลกๆ ด้วยสิ =_+ นี่ผมเป็นอะไรไปนะ จำได้แค่ว่า ไฟดับ แล้วก็สลบไปนี่นา
ผมเอามือข้างหนึ่งเกาหัวตัวเอง และอีกข้างหนึ่งดันตัวเองให้ลุกขึ้น ตาของผมเริ่มปรับแสงให้เข้ากับภาพ อ๊ะ ! ที่นี่ที่ไหน ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ ?
“จ๊ะเอ๋ !~”
“เย้ย !!”
พลั่ก !!
โครม !!
“ชิชิชิ ~ เจ้าหญิงตกใจง่ายชะมัดเลย”
ฮือ !~ อะไรกันเนี่ย ตกเตียงครั้งนี้ทำไมมันเจ็บกว่าครั้งอื่นๆ เลยล่ะ หรือว่าพื้นที่นี่มันแข็งจัด T_T แล้วไอ้คนเมื่อกี้มันใครกันนะ ?
“แล้วคุณเป็นใครน่ะครับ??”
ผมแอบหลบอยู่อีกฝั่งของเตียง ขณะที่เขากำลังพิงเก้าอี้ แล้วเอาขาพาดกันไว้บนเตียง
“เฮ้อ !~ เจ้าหญิงก็ไม่รู้จักฉันไปอีกคน”
“คือ.... เออ...”
น่ากลัวจริงแหะ.... คนๆนี้ - -
“บอกก็ได้ เจ้าชายชื่อ เบล เฟกอล”
ชื่อเหมือนคนในราชวงศ์เลยแหะสูงๆเลยแหะ -_-
“แล้วที่นี่ที่ไหนเหรอครับ ?”
“ที่นี่เป็นฐานทัพลับของเจ้าชายเองล่ะ แล้วที่นี่ก็คืออิตาลี่ ~”
“อิตาลี่ !!! ทำไมผมถึงมาที่นี่ได้ล่ะ !??”
ผมกระโดดออกจากอีกด้านหนึ่งของเตียงแล้วลุกขึ้นยืนมองหน้าเขา
เสียอยู่อย่างเดียวคือมองลูกตาเขาไม่ได้นี่ล่ะ = = ผมบังหน้าบังตาหมดเลย
“ชิชิชิ ~ ก็เจ้าชายเป็นคนพามานี่”
“หา !!! แล้วพาผมมาทำไมล่ะ ?! โกคุเดระ ยามาโมโตะ อยู่ไหนล่ะ ?”
“เจ้าชายพาเจ้าหญิงมาแค่คนเดียวนะ ไม่เกี่ยวกับพวกแมลงสาบพวกนั้นซักหน่อย”
อ๊ากกกก !!~ จะบ้าตาย TOT
“แล้วทำไมต้องเป็นผมอ่ะ”
ผมพูดปนตะคอกแล้วเอามือทาบ อกอย่างลุกลี้ลุกลน เดือดแล้วนะโว้ย ! -*- พามาซะไกลเชียว
“เพราะเจ้าหญิง....เป็นเจ้าหญิง”
“พาผมกลับญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้เลยนะ !!”
ผมตะคอกใส่เขา
“ว้า ~ ไหงเจ้าหญิงตะคอกใส่เจ้าชายอย่างนั้นล่ะ”
“แล้วตกลงจะพาผมกลับญี่ปุ่นหรือเปล่า”
“ก็เจ้าชายบอกแล้วไง ว่าเจ้าชายต้องการพาเจ้าหญิงมาที่นี่อยู่แล้ว จะให้เจ้าชายพากลับไปทำไม ในเมื่อเจ้าชายต้องการให้เจ้าหญิงอยู่ที่นี่”
“ตกลงจะไม่พาผมกลับอิตาลี่ใช่ไหม ?!”
เขานิ่งไปซักพักก่อนที่จะตอบคำถาม
“ใช่....”
“ได้ !! ผมกลับเองก็ได้ ! ถ้ากลับไปได้ ผมจะฟ้องคุณข้อหาลักพาตัว !”
“เจ้าหญิง !!”
ผมพูดก่อนที่จะวิ่งออกไปจากที่นี่ ตอนนี้ผมต้องหาทางไปอิตาลี่ให้ได้ก่อน และเมื่อเปิดประตูออกไปก็ปรากฏว่า กระท่อมโทรมที่ผมถูกลักพาตัวมาอยู่เมื่อกี้ ถูกล้อมไปด้วยป่าไม้ทั้งหมด
ไม่สนแล้ว !! วิ่งเสี่ยงดวงเอาแล้วกัน ผมวิ่งเข้าป่าไป ขอแค่ได้กลับไปที่ญี่ปุ่น ก็พอใจแล้ว...
ฉันมองดูเจ้าหญิงวิ่งเข้าไปในป่านั่น จะบอกยังไงให้เจ้าหญิงฟังดีล่ะ ฉันแค่ลักพาตัวเขามาเฉยๆ เพราะชีวิตฉันไม่มีใครเลยเท่านั้นน่ะเหรอ ? ใครมันจะไปเข้าใจล่ะ คนอย่างฉันไม่เคยมีใครเข้าใจตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่เหรอ... ถึงจะมี ก็จริงอยู่ แต่เขาตายไปแล้วนี่ คนที่จากไปไม่มีวันจะคืนมาได้หรอกนะ....
+++Past+++
‘รุ่นพี่เบลครับ...’
‘ว่าไง ? เจ้ากบบ๊อง’
‘ถ้าเกิดผมเป็นอะไรไป.. รุ่นพี่เบลจะช่วยผมรึเปล่าครับ’
‘อย่าถามอย่างนั้นสิเจ้ากบของฉัน มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว’
‘งั้น.... ยอมตายแทนผมได้ไหมล่ะครับ’
‘แน่นอนสิ’
ฉันพูดก่อนที่จะก้มลงจูบเขา วันเวลาที่ดี มันก็ยังอยู่อย่างนั้น เป็นเวลาที่มีความสุขของฉัน และมีแค่เขาเท่านั้นที่เข้าใจ เขาเข้าใจฉันที่ไม่มีใคร ราชวงศ์ของฉันถูกฉันเชือด ไม่จำเป็นที่จะต้องแคร์ ฉันเกลียดพวกเขามานานแล้ว
‘เบล ! เจ้าไปไหนมาน่ะ !?’
‘เสด็จแม่...เจ้าชายก็แค่ออกไปเดินเล่นเฉยๆ’
‘เจ้าเคยใส่ใจอะไรเกี่ยวกับราชวงศ์ของเราบ้างหรือเปล่า ! ทำตัวดีดี เหมือนกับพี่ของเจ้าหน่อยได้ไหม’
‘เสด็จพ่อ....’
‘เฮ้อ !~ ลูกคนนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ ครอบครัวเราน่ะ มีแค่จิลคนเดียวก็พอแล้ว’
‘….’
‘ว่าไง... ไอ้น้องชาย อยู่ไปก็ไม่เป็นประโยชน์ แกน่ะ... มันก็ได้แค่นั้นแหละ เลิกเรียกตัวเองว่าเจ้าชายได้แล้ว เพราะคนที่จะสืบมรดกต่อไปน่ะ คือฉัน เจ้าชายราจิวเอล ราชวงศ์ตัวจริง’
เมื่อพวกแมลงสาบเย่อหยิ่งมากนัก มันก็ต้องเชือดให้เละ ตายไปทั้งตระกูลนั้นแหละ มีแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว !!
ต่อจากนั้น ฉันก็อยู่คนเดียวมาตลอดในปราสาทที่เละเทะ จากนั้น... เขาก็มา
‘คุณครับ...’
เสียงของใครน่ะ ?
‘สนใจจะไปกับผมหรือเปล่า?’
เขายื่นมือมาให้ฉัน
‘ผม...ชื่อฟรานครับ’
นั่นคือชื่อของเขา ผู้ที่มอบความสุขให้กับฉัน เป็นแสงสว่างให้กับฉัน เขาทำให้ชีวิตที่น่าเบื่อของฉัน มีสีสันขึ้นมาได้ เป็นจุดเริ่มต้นที่น่าดีใจ และเมื่อเวลาผ่านไป ความน่าดีใจกับถูกบาดด้วยความคมของการจากลา
‘รุ่นพี่เบล !!’
ชั้ว !!
‘!!!!’
ภาพตรงหน้าทำให้ฝันสลาย หายไปแล้วความสุขของฉัน
‘ฟราน !!!!’
ผมถลาลงอุ้มร่างนั้นขึ้นมาบนตัก
‘ช่วยด้วย ! ใครก็ได้ ! ช่วยแฟนผมที !’
ผู้คนที่ยืนมองและเดินผ่านไปผ่านมา ต่างก็ไม่มีใครคนไหน มาช่วยผมเลยซักนิด
จนตัวของร่างที่อยู่บนตักผมเย็นเฉียบ เลือดที่ไหลออกมาจากอกเนื่องจากถูกคนเมายาทำร้ายก็ยังไหลไม่หยุด ชีพจรของเขาไม่เต้นอีกต่อไปแล้ว.... มันคือการสูญเสียครั้งใหญ่ของฉัน
เขาจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว....
ความแค้นเริ่มห่อหุ้มจิตใจ
ทั้งคนบ้าเมายา....
ทั้งไอ้พวกที่เห็นแต่ไม่ช่วย....
ทั้งไอ้พวกที่มีความสุขในขณะที่ฉันกำลังทุกข์ทรมาน...
ฉันจะเชือดมันให้หมด !!!!
Normal Say :
ณ ญี่ปุ่น
“ตกลงเจอเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า ?”
“ไม่เจอ”
“โธ่เว้ย !!!!”
ชายหนุ่มผมสีเงินทุบโต๊ะทำงานของห้องกรรมการคุมกฎและเริ่มหัวเสียกับคำตอบของชายหนุ่มผมสีดำสนิท ไม่มีใครรู้ ว่าเขากับกรรมการคุมกฎ ‘ฮิบาริ เคียวยะ’ เกี่ยวข้องกันอย่างไร
ชายหนุ่มผมสีเงินเริ่มกลุ้มใจกับเหตุการณ์เมื่อคืน ถ้าหากเขาไม่ปล่อยให้ร่างบางผมสีน้ำตาลไหม้นั่น อยู่คนเดียว ก็คงไม่ต้องมานั่งหวงแหนอย่างนี้
“ตำรวจที่นี่มันใช้การไม่ได้เลยเหรอไงวะ ! ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง ! ไอ้พวกมนุษย์งี่เง่า !!”
ชายหนุ่มสบถอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มผมสีดำสนิทนั้นไม่ได้รู้สึกใส่ใจกับท่าทีของชายผมสีเงินนั่นเลย
ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดถึง และห่วงแหนร่างบางผู้เป็นที่รัก แต่นั่นก็เพราะว่าเขารักมาก จนไม่ยากแสดงออกมาให้ใครเห็น ถึงเขาแสดงท่าทีออกไปเหมือนชายหนุ่มผมสีเงินนั่นแล้วมันจะช่วยให้ร่างบางนั่นกลับมาหาเขางั้นเหรอ
เขาแค่กำลังใช้ความคิดในแบบของเขา ไม่ค่อยอยากพึ่งมือของมนุษย์เท่าไหร่นัก
“ฮิบาริ !!! แกเป็นเทวดาไม่ใช่เหรอทำอะไรซักอย่างสิ !!!”
ชายหนุ่มผมสีเงินเดินเข้ามาหาชายหนุ่มผมสีดำสนิทก่อนจะกระชากคอเสื้อของเขา
ผัวะ !!
ตุ้บ !!
ชายหนุ่มผมสีดำ ฟาดทอนฟาลงบนตัวของชายผมสีเงินจนจุก
“นายอย่ามาพูด เหมือนกับว่านายไม่ใช่เทวดา เหมือนกันกับฉัน”
ชายหนุ่มผมสีดำตอกหมุดกลับ
ตอนนี้ชายหนุ่มผมสีเงินไม่มีอารมณ์ทำอะไรอีกแล้ว เขารู้สึกคิดถึงร่างบางนั่นเหลือเกิน ไม่ต่างอะไรกับชายหนุ่มผมสีดำ ที่ตอนนี้แทบร่ำไห้
แต่เพราะว่าเขาเข้มแข็ง เขาเป็นเทวดา เขาไม่ใช่พวกมนุษย์อ่อนแอ เขาจึงไม่จำเป็นจะต้องมาเสียน้ำตาเพียงกับเรื่องที่สามารถแก้ปัญหาได้
เพียงแค่มันต้องใช้เวลา....
ไม่ว่าจะกี่เดือน...
กี่วัน...
หรือว่าจะกี่ปี....
เขาก็จะรอ แค่เธอคนนี้....
นาย
เจ้าสัตว์กินพืชของฉัน....
Tsuna Say :
แง้ !~ TOT อยากร้องไห้ นี่ผมอยู่ที่ไหนแล้วเนี่ย จะบอกว่าหลงป่าอย่างนั้นก็ได้นะ ก็ไม่ว่าจะมองไปทางไหน มันก็เป็นป่าหมดเลยนี่นา โทรศัพท์คงทำตกไว้ที่ญี่ปุ่นแน่ๆเลย แต่ก็ไม่คงแล้วล่ะ เพราะผมลืมไว้ตรงโต๊ะเครื่องดื่มเลยนี่นา แล้วนี่ถ้าเกิดผมเจอ สิงโต งูยักษ์ หรือ เสือร้ายขึ้นมาจะทำยังไงดีอ่ะ TAT มาตายแท้ๆเลย
สึนะโยชิ เอ๊ย !!~
รู้สึกคอแห้งจัง ที่นี่คงจะมีแม่น้ำนะ - - แล้วเวลาเขาหาน้ำกันมันทำยังไงน้า
ผมเดินเร่ร่อนหาน้ำไปเรื่อยๆ ขาจะไม่ไหวอยู่แล้วแม่จ๋า -_-
ผมเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอสิ่งๆหนึ่ง
สุนัขจิ้งจอก !!!
เอาล่ะตายแล้ว แม่เจ้าโว้ยยยยย !!~ จะเป็นอาหารมื้อกลางวันไหมเนี่ย TOT งั้นก็...ทางรอดมีอยู่สองวิธี
1.วิ่งโลด
2.ปีนขึ้นต้นไม้
รู้สึกว่าทางที่สองจะดีกว่านะ - -
ผมค่อยๆเดินอย่างเบาๆ กำลังจะเดินไปที่ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่แล้วโชคก็ไม่เข้าข้างเสียจริง
พรุ่บ !!
“เหวอ !!”
ใครมันมาวางกับดักตรงนี้ว่ะเนี่ย >O<
ตุ้บ !!
“โอ๊ย !!”
ผมร้องเมื่อก้นกบกระทบพื้น เจ็บชะมัดเลย T_T
ที่ที่ผมตกลงมาเป็นหลุมขนาดใหญ่ ภายในนี้ดูสะอาดตาดีนะ มีใบไม้ปูอยู่เต็มไปหมดเลย ทำเหมือนกับว่า เป็นหลุมอาศัยอยู่อย่างนั้นแหละ
แกร๊บ !
เอ๊ะ ! นั่นอะไรน่ะ ? O_O อะไรอยู่ตรงนั้น ?
“ฟ่อ ~”
งะ....งู !!!
“ว๊ากกก !!~”
ผมกระโดดหลบไปอยู่มุมสุด ทำไงดีมันใกล้เข้ามาแล้ว
เป็นไงเป็นกัน ! ตายก็ตาย ! โทษนะครับ คุณแม่ ! พี่เบียคุรัน ! โกคุเดระ ! ยามาโมโตะ ! เคียวโกะจัง ! และทุกๆคน !
ลาก่อน !!....
ความคิดเห็น