รักวุ่นๆของ Gamemer

ข้อมูลเบื้องต้น

อ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้ แต่ อ่านจะดีมากน่ะแจ๊ะ

        เรื่องนี้แนว yaoi ( ชายรักชายนะเออ )  แต่งครั้งแรก ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยเน้อออ (_ _;) อยากติอะไรก็ติได้เลยยยยยเก๊าไม่เอาไม้หน้า 3 มาตีหรอกก เชิญติ คอมเม้น ได้ตามสบายยยย    ตัวละครเอามาจากนักแคชเกมชื่อดังอย่างพี่เอกกกกที่ชอบบบบเอาใจชาววาย เอิ๊กๆ (พี่เอก พี่เบสยกโทษให้เก๊าด้วยนะ (T  T)

ปล. นิยายเรื่องนี้มีคำไม่สุภาพน่ะฮ๊าฟฟฟฟฟ

ตัวละคร

( คนซ้ายเบส คนขวาเอก น่ะแจ๊ะ  )

ชื่อ เบส                                                                                  ชื่อ เอก

เอกลักษณ์ หัวชมพู่                                                              เอกลักษณ์  หัวน้ำตาล

นิสัย ขี้น้อยใจ ซึน                                                                 นิสัย ขี้เล่น เป็นกันเอง

เนื้อเรื่อง

“เฮ้ยเบสมึงอย่าไปทางนั้น มาทางนี้ ตรงนั้นซอมบี้เยอะ”  คนหัวสีน้ำตาลหรือไอ้เอกพูดอย่างเป็นห่วง..แต่..ห่วงที่จะได้เริ่มเล่นใหม่มากกว่า

“รู้แล้ว แปป อ๊ากกกก ซอมบี้ๆ.......ตายแล้วอะ” 

“ตายแล้วหรอ จริงอะ”

“อืม” 

“นี้มึงตายครั้งที่เท่าไรแล้วนี่ยยย”

“10 กว่ารอบแล้วมั้ง”   ผมพูดอย่างประชดประชัน ทำไงได้ก็ซอมบี้เล่นโผล่พรวดออกมาแบบนั้น

“เดี๋ยวนะ มึงยังนับได้อีกเนอะ เล่นใหม่ๆ”  

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“โอ๊ยยยย กว่าจะผ่านเล่นซะ” ไอ้เอกพูดพร้อมกับถอนหายใจ

“ไปกินข้าวมันไก่กันป่ะ”  ไม่ใช่ เพราะอะไรหรอกนะ แต่พวกผมน่ะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

“อืมๆ ไปๆ แปป เช็คเฟซก่อน”   ไอ้เอกพูดพร้อมเปิดดูโพสบนเฟซบุ๊ค พร้อมกับหันมาบอกผมว่า

“เฮ้ยเบสมีแต่คนโพสข้อความให้กูบอกรักมึงวะ”  ผมได้ยินดังนั้นก็สะดุ้งโหยง พร้อมกับเบือนหน้าหนี

 “อะ โอ๊ยย ไม่ต้องไปสนหรอกก ถ้ามึงโพสมันจะหนักกว่านี้อีก อีกอย่างมันดุขนลุก” ผมพูดพลางเดินไปหยิบหนังสือมานั่งอ่านรอไอ้เอก

“มึงรังเกียจขนาดนั้นเลยหรอวะ”

“แหงสิมันน่าหยะแหยง นิหว่า”  ผมพูดพลางเปิดหนังสือ

หลายนาทีผ่านไป

เชื่อไหมตั้งแต่งนาทีที่แล้วจนถึงปัจจุบันผมกับไอ้เอกก็ไม่ได้พูดไรกันอีกเลย ไอ้เอกนั่งนิ่งเงียบตั้งแต่นาทีที่แล้ว  อึดอัดชะมัด

“ปะ ปิดเฟส หิวแล้วเนี่ย” ผมพูดเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบจนป่าช้ายังเรียกพ่อ  แต่ถึงอย่างงั้น..ก็ไม่มีเสียงตอบมาสักคำ ตกลงมันจะไปไม่ไปเนี่ย  ( - - *)

“เฮ้ย เอกเร็ว หิวจนไส้จะขาดแล้ว”  ผมบอกเอกอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าอะไรหรอก แต่ผมหิวจริงนิหว่า

“ไม่ไปแล้ว..” ไอ้เอกพูดแต่มันก็ไม่ได้หันมา สายตายังคงจ้องอยู่ที่คอม

“อ้าว ไมอะ” 

“ไม่มีอะไร..แค่ไม่หิว”

“แต่เมื่อกี้ยังบอกว่าจะไปอยู่เลยไม่ใช่หรอ” 

“ไม่ไปๆ ไปๆ กลับบ้านไปไป๊”  พร้อมกับผลักผมออกจากห้องของมัน อะไรของมันเนี่ย

“เฮ้ย เดี๋ยว ไอ้เอก”  ผมยังไม่ทันได้พูดจบไอ้เอกก็ปิดประตูใส่หน้า  ไรวะ ผมไปทำไรให้โกรธรึเปล่า ... ช่างเหอะ เดี๋ยวค่อยหาทางง้อเอา

วันต่อมา

“เฮ้ยเอกวันนี้ไปเล่นเกมกัน”  ผมรีบออกปากชวนทันที ที่พบกับไอ้เอก แต่ว่า..

“โทษทีไม่ว่างวะ”  พูดจบมันก็รีบเดินไปโดยไม่หันกลับมามองเลย....ช่างมันเหอะ พรุ่งนี้ก็ได้

อีกวันต่อมา

“เฮ้ย เอกวันนี้เรา”  ยังไม่ทันพูดจบ ไอ้เอกก็พูดแทรกขึ้นมาทันควัน

“กูนัดคนอื่นไว้แล้ว”  และมันก็รีบเดินไปทันที... แปลกๆแหะ เหมือนมันกำลังหลบหน้าผมเลยแหะ แล้วมันจะหลบหน้าผมทำไม ผมไปทำไรให้มันไม่พอใจรึเปล่า.. โอ๊ยยย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว พรุ่งนี้ค่อยถามล่ะกัน

และอีกวันต่อมา

“เฮ้ย เอะ...” และยังไม่ทันพูดจบไอ้เอกก็พูดแทรกขึ้นมา

“โทษทีคอมเสีย” ไอ้เอกรีบตอบแล้วก็รีบเดินจากไป  ไรเนี่ย ทำไมถึงต้องหลบหน้ากันด้วยล่ะ ฮึ้ยยยยยยย ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ คิดได้ดังนั้นผมเลยรีบตรงดิ่งไปที่บ้านของเอก แล้วก็..

ปัง ! !

“ !? ” ยังไม่ทันที่เอกได้พูดผมก็เดินไปกระชากคอเสื้อเอกมา

“ทำไม มึงถึงคอยหลบหน้ากูตลอดมีไรก็พูดออกมาสิ  !”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เหลืออด

“...พูดไม่ได้หรอก”

“ทำไม มันลำบากใจขนาดนั้นเชียว”

“มันไม่ได้ลำบากอะไรหรอก..”

“ไม่ได้ลำบากก็พูอออกมาสิ!”

“กูพูดไม่ได้”

“ทำไมถึงพูดไม่ได้!”

“เพราะพูดไม่ได้ถึงไม่พูดนะสิ!”

“แล้วทำไมมันพูดไม่ได้เหล่า! ”

“ก็เพราะกูรักมึงไงเหล่า! ”

“ (O .o) ! ! !”   คนหัวสีน้ำตาลมองคนหัวสีชมพูที่ทำหน้าช็อค พร้อมกับถอนหายใจแล้วพูดว่า

“ที่ไม่อยากพูดเพราะรู้ว่ามึงหยะแหยงเรื่องพวกนี้ อีกอย่างกลัวว่า...” คนหัวสีน้ำตาลไม่พูดแต่ แต่กลับยื่นมือมาจับใหล่ของอีกฝ่ายพร้อมกับเอาหน้าซบที่หน้าอก

“ถ้าพูดออกไปกลัวมึงจะหนีกูไป..กูไม่อยากเสียมึงไป” พอได้ยินดังนั้น หัวใจผมมันก็เต้นรัวและดังมากจนกลัวไอ้เอกมันได้ยิน นี้มันอะไรกันน่ะ อ่า..จริงสินะที่แท้ผมก็ ผมค่อยๆผลักเอกออก

“ที่จริงกูก็ชอบมึงเหมือนกันวะ” คนหัวสีน้ำตาลได้ยินดังนั้นถึงกับอึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน

“กูก็คิดแบบมึงนั้นแหละ กลัวมึงจะหนีกูไป กูเลยหลอกตัวเองมาตลอดว่ากูไม่ได้รักมึง และหลอกตัวเองว่ากูเกลียดเรื่องพวกนั้น แท้จริงแล้งกูอยากบอกรักมึง กูอยากครอบครองมึง และกูไม่อยากให้มึงไปยุ่งกับใครนอกจากกูคนเดียวมาตลอด”

“กูชอบมึงวะเอก”  พอคนหัวสีชมพูพูดจบก็ถอนหายใจ ทันใดนั้นคนหัวสีน้ำตาลก็เหวี่ยงคนหัวสีชมพูไปที่เตียง

“โอ๊ย ไอ้อะ...”  ยังไม่ทันที่ผมจะด่า  ไอ้เอกก็จูบผม  ผมตกใจมากจึงถีบไอ้เอกทันที

“โอ๊ย เจ็บชะมัด ถีบไมเนี่ย” ไอ้เอกร้องด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับเอามือลูบตรงที่ถูกผมถีบ

“มึงนั้นแหละเล่นบ้าไร  ตกใจหมด”  ผมพูดพร้อมกับเอามือยกขึ้นมาปิดปาก ให้ตายสิจูบแรกของผม  ๑( T//^//T)๑

“ไม่ได้เล่นสักหน่อย กูจริงจังนะ”  พอพูดจบไอ้เอกก็ขึ้นคร่อมร่างของผม อ๊ากกกกก ให้ตายสิ ตอนนี้หัวใจ  ผมมันเต้นเร็วมากจนจะระเบิดออกมาแล้ว  ผมรีบเบือนหน้าหนีทันทีไม่ต้องบอกคงรู้ว่าตอนนี้หน้าผมมันแดงขนาดไหน (_///_)

“รังเกียจหรอ”

“เบส..”  

“ไม่ได้รังเกียจหรอก อยากทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เพียงแต่เอาเข้าจริงมันเขิน”  ผมพูด

พร้อมกับเบือนหน้าหนี อ๊ากกกก เขินวุ๊ย (>///<) พอไอ้เอกได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาแต่ผมว่ารอยยิ้มมันดูเจ้าเล่ห์ไงไม่รู้แหะ  ไอ้เอกค่อยๆโน้มตัวลงมาแล้วกระซิบที่ข้างหูผมว่า

“งั้นก็....ทำเรื่องแบบนั้นได้น่ะสิน่ะ” 

“ระ เรื่องนั้น เรื่องไหน ทำไม่ได้เฟ้ยยยย” ไอ้เอกมันกินไรผิดสำแดงมารึเปล่าวะเนี่ยยยยยยย

“อ้าว ก็เห็นพูดว่าอยากทำแบบนี้มาตลอด นึกว่าเรื่องนี้ซะอีก” ไอ้เอกพูดพร้อมยิ้ม

“ไม่ใช่เว้ยยยยยย” แมร่งเอาสมองส่วนในคิดฟะ

“บอกช้าน่ะ ตอนนี้อารมณ์มันมาแล้วล่ะ” เอกพูดพร้อมกับเลียปากตัวเอง แมร่ง มะ เหมือนหมาป่าที่จะตะครุบเหยื่อเลย

“ดะ เดี๋ย...”  ยังไม่ทันได้พูดจบไอ้เอกก็จูบผมอีกรอบ ให้ตายสิยังเป็นคนที่เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน น่าแปลกแหะที่ผมไม่ขัดขืน แต่กลับเคลิ้มไปกับมัน.....

end