คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน...ไข้หายเมื่อหลามมา
อิตาลี่ 12:39 PM.
ณ ปราสาทวาเรีย
ปึง! โครม!
เสียงโวกเวกโวยวายข้าวของในปราสาทพังไม่มีชิ้นดีจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักดาบแห่งวาเรียดังขึ้น เจ้าของผมสีเงินที่ยาวถึงกลางหลัง เจ้าของใบหน้าคมสวย และยังเป็นถึง ผ.บ. ของวาเรีย จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...สควอโล่ นักดาบฝีมือดีที่เก่งในการใช้ดาบทั้งรุกและรับ (?)
“ว้าย ระวังสิฮ้า สควอโล่จัง เดี๋ยวมันจะแตกอีกชิ้นนะ” ลุซซูเลีย...กระเทยที่สวยที่สุดแห่งปี =_=
“ชิ..ชิ เจ้าชายกลัวโดนลูกหลงที่สุดเลย ชิ..ชิ..ชิ วันนี้ ผ.บ. ดูจะอารมณ์บ่จอยมากเลยนะเจ้าชายว่า ชิ..ชิ” เจ้าชายเบลเฟกอล หล่อมากแต่...วิปริต โรคจิตมากเช่นกัน (-_-)
“โว้ยยยยยยยยยยยย! ไอ้บอสงี่เง่า งานกระจอกแค่นี้ทำไมให้ฉันทำวะ ไอ้สวะพวกนั้นก็ตายง่ายเหลือเกิน ไหนบอสฟะ ออกมาเจอฉันหน่อยเซ่ แม่จะใช้ดาบฟันคอมันให้ตายเลยคอยดู๊ ฮึ่ย” สควอโล่ระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่ จนอีกสองคนที่ยังคงนั่งอยู่ในห้องต้องเอานิ้วอุดหูพร้อมกับทำหน้าเหยเก
“สควอโล่ให้ฉันช่วยมั้ย ค่าจ้างไม่แพงมากนักหรอกแค่..”
ผวัะ!
“แกไสหัวไปไกลๆ เลยนะไอ้มาม่อนถ้ายังอยากมีหัวไว้ประดับเพิ่มความสูงของตัวเอง!” สควอโล่หันไปพูดกับมาม่อนผู้โคตรงกแห่งประเทศ ขนาดเกลือยังเรียกพี่ สควอโล่พูดพลางยกเท้าขู่อีกรอบ เมื่อกี้คนงกก็โดนเตะไปหนึ่งทีแล้ว
“ชิ..ชิ..ชิ ใจเย็นนะ เจ้าชายจะช่วยให้สควอโล่อารมณ์ดีเอง ชิ..ชิ..ชิ” ยังไม่ทันที่สควอโล่จะได้แย้งอะไรใบหน้าของเบลเจ้าชายโรคจิตก็ลอยมาประชิดหน้าเล่นเอาเจ้าของเรือนผมสีเงินถึงกับหน้าแดงเพราะความโกรธ ในขณะที่ใบหน้าของทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ อยู่นั้น..
ปึง!!
เสียงประตูสักบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกอย่างแรง ทุกคนจะไม่ตกใจเลยถ้าห้องนั้นไม่ใช่ห้องของ...บอสแห่งวาเรีย แซนซัส!
“shit! ทำอะไรอยู่วะเจ้าสวะ ทำไมไม่ไปรายงานภารกิจที่ฉันให้ไปทำ” เจ้าของเสียงพูดด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะเบิดออกทุกวินาที ถ้าไม่ติดอยู่ที่วันนี้เขาไม่สบายล่ะก็...ป่านนี้ปราสาททั้งหลังคงกระจุยไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นข่าวร้ายหรือดีเพราะห้าร้อยปีคนอย่างเขาจะเป็นไข้ที และช่างน่าตื้นตันอย่างสุดซึ้งที่ช่วงนี้เป็นช่วงงานเยอะพอดี ถ้าไม่มีไอ้สวะคนที่เขาเกลียดนักเกลียดมาช่วย (เกลียดจริงรึ) เขาคงจะต้องออกโรงเองทั้งสภาพอย่างนี้เป็นแน่
“โถ่เว้ยยยย! ไอ้บอสฉันจะไปรายงานกับแกให้เสียเวลาทำไมวะ งานแค่นี้ก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างฉันไม่เคยทำพลาด ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องคอยไปรายงานแกทุกวี่ทุกวัน กลับไปนอนตายคาเตียงเหมือนเดิมซะไป๊!!” คนหน้าสวยว่าหลังจากกระโดดถีบเจ้าชายเบลกระเด็นออกไปนอกปราสาทแล้ว
แซนซัสไม่ตอบโต้หรือด่าว่าอะไรทำเพียงแค่ส่งสายตาดุๆ พร้อมกับแผ่รังสีอาฆาตออกมาเท่านั้น จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าห้องทันที นั่นทำให้สควอโล่ประหลาดใจมากที่ได้เห็นบอสของวาเรียเงียบผิดปกติ หรืออาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ไข้ พอคิดได้ดังนั้นก็ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่ใช่สิ! เขาแค่รู้สึก สงสาร สมเพศ เวทนาเท่านั้นเอง ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก
แอ๊ดดด~
ร่างบางเปิดประตูห้องของบอสวาเรียเบาๆ เพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเขา พอเดินไปถึงเตียงก็เห็นร่างที่นอนเอามือก่ายหน้าผากเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนเสื้อเชิ้ตสีขาวแนบเนื้อ ถ้าไม่บอกว่าเป็นเหงื่อเขาก็คงคิดว่าไปเล่นน้ำฝนมา ใบหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียงแดงเถือกเพราะฤทธิ์ไข้ พอร่างบางเอามือไปแตะที่แขนถึงได้รู้ว่าแซนซัสตัวร้อนจี๋จนต้องชักมือกลับอย่างเร็ว
“บอสนี่แกจะนอนตายคาเตียงอย่างที่ฉันพูดจริงๆ รึไงวะ”
“ไอ้สวะ...แกเข้ามาทำไม...ใครอนุญาต” คนเป็นไข้พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“เฮอะ ยังปากดีอยู่อีกนะ ทั้งที่แรงจะพูดยังแทบไม่มี ยังไม่กินยาใช่มั้ยถึงได้มีสภาพทุเรศแบบนี้”
“คนอย่างฉัน...หายเองได้..ไม่ต้องพึ่งยากระจอกพรรค์นั่น”
“ชิ ไอ้บอสงี่เง่าน่าหมั้นไส้ซะจริง ขอให้แกนอนตายเพราะฤทธิ์ไข้จริงๆ เถอะ”
ร่างสูงของแซนซัสลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง หันไปมองหน้าสควอโล่ตาขวางแล้วพูดประโยคที่เล่นเอาคนฟังเจ็บ
“ดี! ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก เบื่อพวกกระจอก พวกมนุษย์งี่เง่า และสวะชั้นต่ำอย่างแก! แกมันตัวน่ารังเกียจ น่าขยะแขยง อย่าคิดนะว่าฉันไม่เห็นตอนที่แกกับไอ้เบลพรอดรักกัน ไอ้พวกผู้หญิงหน้าโง่บนโลกนี้มีตั้งเยอะ ไม่รู้ไอ้เบลมันคิดยังไงถึงเลือกแก โคตรทุเลศลูกตาเลยว่ะ ไสหัวไปซะ!!” เพราะความโกรธที่ไม่รู้สาเหตุทำให้ฤทธิ์ไข้ของแซนซัสหายไปอย่างน่าอัศจรรย์
สควอโล่ถึงกับงงเรื่องที่บอสของตัวเองพูด พรอดรัก? นี่ไอ้บอสเข้าใจผิดหรือฟะ โคตรโง่เลยให้ตายสิ
“แกบ้าไปแล้วบอส ฉันกับไอ้เบลไปพรอดรักกันตอนไหนวะ”
คนเป็นบอสไม่พูดอะไรแต่กลับส่งสายตาเย็นชาและเยือกเย็นมาแทน ถ้าให้สควอโล่เลือกระหว่างประโยคคำพูดที่ดูถูกเหยียดหยามกับสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกนั่น เขายอมที่จะทนฟังคำพูดดูถูกเหยียดหยามที่เขาแสนจะเกลียดดีกว่า เพราะสายตาเย็นชาคู่นั้นถ้าได้แสดงอารมณ์อะไรออกมามันคงจะน่ากลัวน่าดู มันไม่ใช่การแสดงอารมณ์มีความสุข ไม่ใช่การแสดงอารมณ์เศร้า แต่มันมีเพียงแค่ หงุดหงิด โมโห และโกรธ...เท่านั้น
บอสแห่งวาเรียยังคงจ้องใบหน้าเรียวสวยของร่างบางอย่างโกรธเกรี้ยว ดวงตาที่ตอนแรกแค่เริ่มแดงแต่บัดนี้สีของมันเหมือนถูกย้อมด้วยเลือด
หมับ!
“บะ...บอส”
“ทำให้ฉันแน่ใจสิว่าแกกับไอ้เบลไม่ได้เป็นอะไรกัน” แซนซัสพูดข้างหูของร่างบางหลังจากที่กระชากข้อมือมาอย่างแรงจนร่างบางเซและล้มลงไปทับตัวเขา ลมหายใจที่รดต้นคอในระยะประชิดทำให้สวอโล่สั่นสะท้านไปทั้งตัว
“จะให้ฉันทำอะไร” สควอโล่ถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว ส่วนมือทั้งสองข้างก็กำคอเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของแซนซัส
“เซ็กส์!!” บอสของวาเรียตอบได้หน้าตาเฉยแต่กลับทำให้อีกคนที่ได้ยินคำตอบถึงกับช็อกซินีม่า
“นี่แกจะบ้าเหรอบอส! พูดอะไรออกมาวะ”
“จะทำไม่ทำ...ไอ้สวะ” แซนซัสพูดพรางรั้งตัวร่างบอบบางของสควอโล่แนบชิดจนไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ไม่สัมผัสกัน ใบหน้าคนร่างสูงก้มลงมาเรื่อยๆ พอสควอโล่จะผลัก ร่างสูงก็ใช้มือข้างเดียวล็อกแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ตอนนี้สควอโล่พูดได้คำเดียวว่า...จนมุม!
“มะ...อื้อ!” ไม่ทันที่จะได้พูดหรือแย้งอะไรริมฝีปากของแซนซัสก็จัดการปิดปากสควอโล่สนิท ร่างบางไม่เปิดช่องทางให้ลิ้นร้อนของร่างสูงเข้ามาลุกล้ำ พอบอสวาเรียเห็นอย่างนั้นก็ขัดใจเขาสุดๆ ตอนแรกที่คิดว่าจะอ่อนโยนแต่พอถูกขัดใจอย่างนี้มีหรือบอสแห่งวาเรียผู้นี้จะอ่อนโยนเหมือนเดิม!
แซนซัสขบกัดริมฝีปากร่างบางอย่างแรงจนเลือดออก เพราะความเจ็บทำให้สควอโล่ลืมตัวเปิดช่องทางให้ลิ้นร้อนของแซนซัสผ่านเข้ามา มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลิ้นร้อนของร่างสูงควานเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากจูบนี้อยู่ อยากจะผลักแรงๆ อยากจะทุบ อยากจะถีบ อยากทำทุกวิถีทางให้หลุดพ้นจากคนตรงหน้า...แต่ร่างกายไม่เป็นอย่างที่ใจคิดเลยสักนิด
“อือ”
“หึ” แซนซัสยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าร่างบางส่งเสียงแปลกๆ ออกมา
“แก!” สควอโล่ถึงกับหน้าเสียพอเห็นร่างสูงยิ้มเยาะ
ผลัก!
มือบางผลักอกร่างสูงอย่างแรง แล้วใช้จังหวะที่ร่างสูงเสียหลักรีบลุกออกมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว ลุกออกมาเดินยังไม่ถึงห้าก้าวก็รู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร แรงกอดที่เหมือนจะบดขยี้คนในอ้อมกอดให้ตายคามือ คนที่ชอบทำอะไรรุนแรง เถื่อน ดิบขนาดนี้มีแต่บอสแห่งวาเรียเท่านั้น!!
“แกอยากตายมากใช่มั้ยไอ้สวะ!” ร่างสูงตะคอกใส่อย่างเดือดดานพร้อมกับแรงกอดที่เพิ่มขึ้นอีก สควอโล่ถึงกับทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ ตรงแขนเริ่มเป็นรอยช้ำบวกกับข้อมือที่ถูกกระชาก ตอนนี้เขาเจ็บไปทั้งตัวแล้ว
“บอส...แกทำอย่างนี้ทำไมฟะ” สควอโล่ถามพร้อมกับสะกดความเจ็บเอาไว้เต็มที่ ไม่มีทางที่เขาจะแสดงอาการน่าทุเลศนั่นออกมาต่อหน้าบอสแห่งวาเรียเด็ดขาด
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบสวะชั้นต่ำอย่างแก!!” ทันทีที่พูดจบร่างสูงก็กระแทกปากลงมาจูบร่างบางอย่างแรงอีกทีด้วยอารมณ์โกรธ สควอโล่น้ำตาแทบเล็ดเพราะแรงกระแทกเมื่อกี้ทำให้แผลเก่าที่ปากเพิ่มความเจ็บแสบอีกร้อยเท่า
แซนซัสเน้นจูบลงไปเรื่อยๆ และหลายครั้ง ทั้งหนักหน่วง ทั้งดูดดื่ม ทั้งร้อนแรงฉบับคนเถื่อน ‘เอาแล้วไงเรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะมึนกับจูบนี่แล้ว’ สควอโล่คิดก่อนจะทนไม่ไหวอีกต่อไปเลยจัดให้ฉาดใหญ่ ทั้งทุบ ทั้งตี ทั้งข่วนใบหน้าหล่อคมนั่นเป็นรอยยาวจนเลือดออกซิบๆ และครั้งนี้จะต้องหยุดแซนซัสให้ได้ ก่อนที่ตัวเองจะหมดสติเพราะจูบป่าเถื่อนนี่!
ตึง!
ร่างบางถูกกดลงพื้นอย่างแรงจนรู้สึกจุก พื้นที่เย็นเฉียบไม่ได้ทำให้สควอโล่หนาวหรือรู้สึกอะไรเลย เพราะตอนนี้ทั้งร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อพอๆ กับบอสแห่งวาเรีย
แหมะ
เสียงของเหลวสีแดงสดหยดลงบนใบหน้าเรียวสวยของสควอโล่ ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงที่กำลังคร่อมตัวเองอยู่นั้นสายตาก็ไปสะดุดกับริมฝีปากที่มีรอยแผลและต้นเหตุของของเหลวสีแดงสดนั่นก็คือรอยแผลที่เขากัดร่างสูงเอง!
“หึ แล้วแกจะเสียใจที่ทำอย่างนี้!! ไอ้สวะชั้นต่ำ!!!” แซนซัสพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“บอส! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!”
แต่แล้วสควอโล่ก็ต้องตกใจยกใหญ่เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบริเวณหน้าท้อง มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของร่างบางก่อนจะหยุดอยู่ที่ยอดอกสีชมพูภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว ร่างสูงไล้นิ้วไปรอบๆ ยอดอกก่อนจะบีบเค้นมันเบาๆ สัมผัสของแซนซัสทำให้สควอโล่กระตุกวูบ เหมือนร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ แซนซัสลากริมฝีปากไปตามพวงแก้มขาวใสอย่างเชื่องช้าก่อนจะค่อยๆ ลงมายังซอกคอและขบเม้มอย่างแรงจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ
“ปะ...ไอ้บอส...ปล่อย!” ร่างบางเริ่มพูดเสียงอ่อนลงผิดกับตอนแรก เขารู้ เขารู้ว่าคนตรงหน้าตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็หยุดเขาไม่ได้ ถึงได้พูดเสียงอ่อนลงจนแทบจะขอร้องด้วยซ้ำ คนอย่างร่างบางไม่เคยที่จะขอร้องหรืออ้อนวอนใคร แต่! คนเดียวเท่านั้นที่เขาจะต้องยอมสยบเชื่อฟังและทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำอย่างไม่มีเงื้อนไข นั่นคือ...แซนซัส!!
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะแซนซัส!!”
“อ้อ ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้คิดออกคำสั่งกับฉัน...กล้าเกินไปแล้ว!”
คำขอของร่างบางกับที่จะสำเร็จตามที่ขอ แต่เปล่าเลย มันเหมือนกลับกลายเป็นสิ่งที่ไปกระตุ้นอารมณ์เดือดของคนตรงหน้าให้เพิ่มทวีขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า และนั่นก็เป็นเหตุที่ทำให้เหตุการณ์ดูเลวร้ายกว่าเดิม
แซนซัสรุกหนักกว่าเก่า ลำคอขาวของสควอโล่แดงเถือกอย่างน่ากลัว และตอนนี้ก็ลามไปถึงส่วนอื่นๆ ทั่วร่างกายแล้วด้วย
แกร๊ง!
“นะ...นี่แก” สควอโล่พึมพำเบาๆ ด้วยความตกใจเมื่อเห็นเข็มขัดของตัวเองหล่นไปนอนกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
“หึ หน้าซีดเลยนะไอ้สวะ” ร่างสูงยิ้มให้ร่างบางอย่างสมเพศ
“ยะ...อย่า...อย่าเชียวนะ..บอส...บ้าไปแล้วรึไงวะ!!”
“เออ ฉันบ้าไปแล้ว” แซนซัสพูดขณะที่มือข้างที่ว่างก็ปลดกางเกงของสควอโล่ออก
ก๊อกๆๆ!!
“ใครวะ!” แซนซัสตะโกนถามไปอย่างหัวเสียที่สุดเท่าที่เขาจะเคยเป็นมา
ร่างสูงของแซนซัสลุกขึ้นเดินไปที่ประตูอย่างหงุดหงิด แล้วกระชากเปิดบานประตูอย่างแรง
“มีอะไร” แซนซัสถามเสียงเรียบอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง
“ชิชิ เจ้าชายจะมาตามสควอโล่ไปเป็นคู่ฝึกซ้อมให้หน่อย”
“สควอโล่ไม่ว่างและจากนี้ถ้ามีใครมาเคาะประตูอีก...เตรียมตัวตายกันได้เลย” แซนซัสบอกอย่างโมโห จนใบหน้ามีรอยแผลเก่าขึ้นเต็มไปหมด
ความคิดเห็น