ณ ห้องประชุมหน่วยวาเรีย
“รุ่นพี่เบล ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับว่ามันเจ็บ” ร่างบางที่สวมหมวกกบขนาดใหญ่บอกบุคคลที่ทำร้ายร่างกายเขาโดยใช้มีดสั้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ชิชิ คิดว่าเจ้าชายจะสนเหรอ ชิชิชิ” เจ้าของเรือนผมสีทองแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ นิ้วเรียวก็คีบมีดสั้นอีกสองเล่มไว้
“ถ้ารุ่นพี่ไม่หยุด...อย่าหาว่า me ไม่เตือน”
ฉึก!
มีดสั้นเล่มล่าสุดถูกปาปักเข้ากลางหลังร่างบางอีกครั้ง ร่างสูงระบายยิ้มสะใจได้สักพักก็ต้องสงสัยกับกริยาท่าทางนิ่งแปลกๆ ของร่างบาง
ร่างสูงของเบลเดินเข้าไปหาฟรานอย่างสงสัย คอก็ชะเง้อมองหน้าร่างบาง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของฟรานในตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน
ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกโพลงอย่างน่ากลัว ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยของเหลวสีแดงที่ไหลอาบแก้มชวนให้ขนลุก บริเวณมุมปากมีแผลเหวอะหวะขนาดใหญ่ เห็นแล้วก็ไม่ได้ต่างไปจากศพดีๆ นี่เอง ร่างสูงตกใจทันทีที่เห็น ขาสองข้างที่สั่นน้อยๆ ก็พยายามพาตัวเองเดินถอยหลัง ก่อนจะหยุดชะงักกะทันหัน
“ชิชิชิ เจ้าชายไม่โง่หรอกนะ แค่ภาพมายากระจอกๆ คิดว่าจะใช้กับเจ้าชายได้ผลเหรอ ชิชิชิ”
ร่างสูงเว้นระยะห่างอยู่เท่าเดิม พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะประหลาดๆ ออกมา
“รุ่นพี่รู้ได้ยังไงว่าภาพมายาของ me กระจอก เมื่อกี้ก็ใช่ว่ารุ่นพี่จะไม่ตกใจนี่ครับ หึ”
“ชิ” ร่างสูงไม่พูดอะไรทำเพียงแค่ส่งเสียงรอดไรฟันอย่างขัดใจ
“แหม หันหน้าหนีทำไมกันครับรุ่นพี่ กลัวก็ยอมรับสิครับ” เจ้าของหมวกกบพูดเยาะเย้ย แล้วเดินอ้อมไปด้านหลังร่างสูง คางมนเกยที่ไหล่ร่างสูงอย่างจงใจแกล้ง ร่างบางไม่หยุดอยู่แค่นั้น
วูบ!
จู่ๆ ห้องประชุมของหน่วยวาเรียก็กลับกลายเป็นบ่อน้ำอุ่นที่มีบรรดาสาวสวยอึ๋มๆ นอนแช่เต็มไปหมด แต่ละคนล้วนโป๊ทั้งนั้น
“ก็เข้าใจอ่ะนะครับว่ารุ่นพี่เหนื่อย me เลยช่วยสร้างภาพมายาผ่อนคลายให้พี่ หึหึ” ร่างบางอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
ในขณะที่ร่างบางกำลังพูดแกล้งร่างสูงอยู่นั้นก็มีสาวสวยหุ่นเซ็กซี่คนหนึ่งนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมาคล้องแขนร่างสูงเอาไว้
“ไปเล่นน้ำด้วยกันมั้ยคะ” สาวคนนั้นยิ้มให้อย่างเชิญชวน
“หืม...ภาพมายาเหมือนจริงเหรอ ชิชิ” ร่างสูงถามร่างบางที่ถอยออกห่างหลังจากสาวหุ่นเซ็กซี่คนนั้นมา
“เอ๊า ไม่ดีรึไงรุ่นพี่เบล ไม่ชอบเหรอคร้าบบบบบ” ร่างบางพูดลากเสียงยาวอย่างนึกสนุก และคิดว่าร่างสูงจะทำยังไงต่อจากนี้
“ชิชิชิ ก็น่าสนุกดี”
แคว๊ก!
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งฟรานเองก็ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงควงมีดสั้นเล่นอย่างสะใจ สายตาก็มองไล่ตามภาพตรงหน้าแล้วก็ไปหยุดอยู่ที่กองผ้าขนหนูที่พื้น
“ร...รุ่นพี่ ทำอะไรของรุ่นพี่” ฟรานพูดอย่างตกใจ แล้วก็มองร่างเปลือยของสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื้อนิดๆ
“มันก็แค่ภาพมายาไม่ใช่เหรอ ชิชิชิ” เบลมองภาพสาวสวยตรงหน้าที่เริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ ก่อนจะหัวเราะให้ท่าทางของร่างบาง
“มันไม่ใช่ของจริงก็จริง แต่นี่มัน…”
“หืม?” เบลครางถามเบาๆ แล้วฉีกยิ้มอย่างสะใจที่ได้เอาคืน ร่างสูงของเบลเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ภาพสาวสวยตรงหน้า ยังไม่ทันที่ใบหน้าหล่อเหลาของเบลจะได้สัมผัสกับหน้าสาวสวย ภาพมายาตรงหน้าก็พลันหายไปทันที
ร่างสูงหันไปมองผู้บังคับภาพมายาที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง ใบหน้าก็ขึ้นสีแดงจัดมากกว่าเก่า ถึงหน้าจะแดงแต่ร่างสูงก็สังเกตเห็นสิ่งที่ผิดปรกติบนหน้าร่างบาง นั่นคือคิ้วที่ขมวดผูกกันเป็นปม ซึ่งร่างสูงก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันหมายความว่ายังไง
“ชิชิ เด็กจริงน้า แค่นี้ก็หน้าแดง” ร่างสูงพูดเย้าแหย่หน้าก็ยื่นเข้าไปหาก่อนจะพ่นลมหายใจข้างๆ ใบหูร่างบาง
“เอ่อ” ร่างบางเริ่มทำตัวไม่ถูกที่เห็นร่างสูงทำท่าทางแบบนี้กับตัวเอง บนใบหน้าก็ไม่ฉีกยิ้มกวนประสาทเหมือนไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
หมับ!
“อ๊ะ” ฟรานร้องออกมาอย่างตกใจ ร่างก็สั่นเทิ้มไปด้วยความเขิน สาเหตุที่ทำให้ร่างบางต้องเขินก็เพราะร่างสูงตรงหน้าเอาแขนคล้องคอเขาไว้ ใบหน้าคนตรงหน้าเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนปลายจมูกชนกัน
“ไง...ไม่สร้างภาพมายาแล้วเหรอ ชิชิ”
ใบหน้าฟรานยังคงนิ่งเรียบผิดกับร่างกายที่ช่างทรยศเขาซะเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ไม่ได้สบตากับคนตรงหน้า แต่ทำไมถึงไม่กล้าที่จะเงยหน้ากัน ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจที่ต้องยอมอ่อนข้อให้ไอ้เจ้าชายโรคจิตนี่ตลอด
เบลเอื้อมมือไปถอดหมวกกบบนหัวฟรานออก มือสวยได้รูปของเชื้อพระวงศ์ลูบไล้แผ่นหลังร่างบางอย่างหลงใหลก่อนที่จะแทรกเข้าไปในสาบเสื้อ ฟรานสะดุ้งเล็กน้อยแล้วผลักคนตรงหน้าอย่างแรง แต่...มีหรือที่คนอย่างเบลเฟกอลจะปล่อยไป
“รุ่นพี่ ปล่อยผม” ร่างบางเปลี่ยนศัพท์นามที่ใช้แทนตัวเองให้รู้ว่าเขาไม่เล่นด้วย และถ้ายังไม่ปล่อยเขาก็จะหาวิธีให้หลุดจากคนตรงหน้าให้จงได้!
“ชิชิ แน่ใจเหรอว่าอยากให้เจ้าชายปล่อย” พอร่างสูงพูดจบก็ขยับกายเข้าไปใกล้ร่างบาง แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ด้านหลัง
“เฮ้ย ทำอะไรกันอยู่วะ ฉันยืนอยู่ตรงนี้หัดอายกันมั่งเซ่!” สควอโล่ตะโกนเสียงดัง และนั่นก็ทำให้เบลหงุดหงิดไม่น้อย
“ชิชิชิ จะโผล่มาทำไมกันไอ้คนชอบวางอำนาจ เจ้าชายเห็นหน้าแล้วหมดอารมณ์ ชิชิชิชิ”
“ว่าไงนะ! ไอ้เด็กเปรต ถ้าวันนี้ฉันไม่ฆ่าแกอย่าเรียกฉันว่าสควอโล่!!” ร่างสควอโล่ตรงปรี่เข้าหาเบลดาบในมือก็กวัดแกว่งไปมาอย่างรวดเร็วราวกับว่าถ้ามันโดนร่างสูงล่ะก็...ไม่เหลือซาก ในวินาทีเฉียดตายของเบลร่างสูงขว้าแขนร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้าหาตัวแล้วประกบปากเข้ากับริมฝีปากร่างบาง ฟรานที่ไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่ยืนเบิกตากว้างอย่างตกใจ
ทางฝ่ายสควอโล่ที่วิ่งพุ่งเข้ามาเต็มสตรีมอีกนิดเดียวดาบก็จะถึงตัวร่างสูงแล้ว แต่ทันทีที่ริมฝีปากเขากับร่างบางสัมผัสกันภาพสควอโล่ก็หายไปราวกับถูกสั่งหยุด
ภาพมายา
เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าสควอโล่เป็นเพียงภาพมายา ก็เพราะวันนี้สควอโล่กับบอสไปญี่ปุ่นจะมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง ส่วนร่างบางก็ไม่คิดไตร่ตรองแผนตัวเองให้ดีก่อนที่จะมาใช้กับคนอย่างเขา และที่ร่างสูงจูบร่างบางก็เพราะรู้ว่าถ้าทำแบบนี้ร่างบางจะต้องเสียสมาธิและควบคุมภาพมายาไม่ได้ แล้วก็เป็นจริงๆ
ร่างสูงพยายามจะแทรกลิ้นอุ่นเข้าไปหาความหอมหวานจากร่างบางแต่ร่างบางไม่ยอมเปิดทางให้ร่างสูง ฟรานเม้มปากแน่น เบลที่เริ่มทนไม่ไหวเลยใช้มือข้างที่ว่างแทรกเข้าไปในสาบเสื้อแล้วลูบไล้ตามหน้าท้องแบนราบของร่างบางเลื่อนขึ้นไปช้าๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ยอดอกสีชมพู ร่างสูงบีบเค้นมันเบาๆ อย่างหยอกล้อ และเพราะการกระทำของร่างสูงทำให้ร่างบางลืมตัวอ้าปากจะร้องห้าม แต่กลับกลายเป็นว่าตัวเองเปิดช่องทางให้ร่างสูงลิ้มรสความหอมหวานจากตัวเองซะนี่
“อืมมม” ฟรานคางออกมาอย่างลืมตัว และนั่นก็ทำให้ร่างสูงได้ใจและรุกหนักมากกว่าเก่า จากจูบที่อ่อนโยนเริ่มเร้าร้อนและดูดดื่มขึ้น ร่างบางเริ่มหายใจติดขัดเพราะไม่มีช่องว่างให้หยุดหายใจเลย เบลที่เห็นอาการต่อต้านของร่างบางที่เหมือนจะบอกให้รู้ว่าไม่ไหวแล้ว ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งและนึกเสียดาย
“นี่กะจะฆ่ากันเลยรึไงรุ่นพี่” ร่างบางพูดตำหนิพรางหอบหายใจแฮกๆ
เบลไม่ได้ตอบโต้หรือพูดอะไรทำเพียงแค่ยิ้มที่มุมปาก ซึ่งเป็นยิ้มที่ร่างบางก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“เสียสติไปแล้วรึไงครับรุ่นพี่ ยิ้มอยู่ได้” ฟรานกอดอกหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด
“...” เบลไม่ตอบแต่เดินไปนั่งตรงโซฟาอย่างไม่สนใจร่างบาง
“ยิ้มอะไรน่ะ” ร่างบางทนไม่ไหวเลยถามออกไปอย่างต้องการรู้คำตอบ
“เปล่า เจ้าชายแค่คิดว่า...ฟรานจะโวยวายเรื่องที่เจ้าชายจูบมากกว่านี้ซะอีก”
“โอเค me ไปและ อยู่นานแล้วรู้สึกว่าอารมณ์ไม่ค่อยสุนทรี มีหวัง me ได้เปลืองตัวกว่านี้ด้วย” ฟรานพูดขาสองข้างก็เดินไปทางประตู
“ชิชิ เจ้าชายก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก” เบลแสยะยิ้มโชร์ฟันสวย
“เหรอ คนที่ควรเซย์โนคือ me มากกว่านะ ไอ้เจ้าชายตกกระป๋อง จิตวิปริต ถูกประเทศขับไล่” ฟรานเหล่มองอย่างไม่เชื่อในคำพูดของร่างสูง ตามด้วยคำด่ากวนประสาทที่ทำให้ร่างสูงถึงกับเส้นเลือดปูด
ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!
“อุ๊ น้ำตาจะไหล ทีเดียวสี่ด้ามเลยเหรอครับ” ฟรานแสร้งทำเป็นน้ำตาคลอมือก็พรางดึงมีดออกจากตัวแล้วหักทิ้ง
“ชิชิชิ เจ้าชายมาคิดอีกที...เจ้าชายไม่ปล่อยไปแล้วดีกว่า” ร่างสูงแสยะยิ้มร้ายกาจ
“ฮะ!?”
“ชิชิชิ คืนนี้เตรียมตัวไว้ให้ดีไอ้กบปัญญาอ่อน มาทำให้เจ้าชายอารมณ์เสีย ชิชิชิชิ” ร่างสูงของเบลเดินเข้ามาเชยคางฟราน แล้วใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างโรคจิต
***ปล. จบ แค่ นี้ ไม่ มี ต่อ นะ -*-
ความคิดเห็น