คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : ✩ DO YOU REMEMBER ME? [YAOI]
DO YOU
เรื่องนี้เป็นนิยายชาย x ชาย ใครรับไมได้กดปิดไปเลยค่ะ นิยายเรื่องนี้อาจมีคำหยาบบ้างเล็กน้อย(บางทีก็อาจจะไม่น้อย)
|
CHARACTER
★ ชีวาส - ชัชวินทร์ กิตติพิบูลย์
★ ดิว - รัชชานนท์ อัศวเทวกุล
★ อิง - อรรถพล คุณานันท์
★ เพียว - ภัทรดนัย ดิเรกอนันต์
★ นาย - ณนน พัชรไพศาล
★ เนม - ณัชชา พัชรไพศาล
★ นิว - ณิชา พัชรไพศาล
★ เลิฟ - ปารมี สิริการกุล
“ทำไมตอนนี้เราถึงเป็นแฟนกันไม่ได้ล่ะฮะ?”
“เพราะเนมยังเด็กอยู่ไงครับ”
“งั้นถ้าเนมโตแล้วเราก็เป็นแฟนกันได้ใช่มั๊ยฮะ?”
“เอ่อ….”
“พี่ชายสัญญาแล้วนะฮะว่าถ้าเนมโตขึ้นเราจะเป็นแฟนกัน :)” แล้วเด็กน้อยก็จบประโยคด้วยการจับมือเด็กชายตัวโตตรงหน้าให้เกี่ยวก้อยกัน....
ก็แค่คำสัญญาที่ทึกทักเอาเองตอนเด็กๆ มันจะไปมีค่าอะไรมากพอให้เขาต้องจดจำกันเล่า! >3< ถ้ารู้ว่าโตขึ้นมาพี่ชายคนเดิมจะโหดขนาดนี้ ผมคงไม่ย้ายไปที่อื่นหรอกครับ ฮือออออออออออ แล้วที่นี้ผมควรจะทำยังไงดีเนี่ยถึงจะได้พี่ชายที่แสนอบอุ่นคนเดิมกลับมา รักก็รัก กลัวก็กลัว ใครก็ได้ช่วยไอ้เนมคนนี้ทีเถอะ T^T
t a l k - บทนำสั้นๆมาเบาๆก่อนนะคะ แล้วอีกไม่นานเกินรอตอนที่หนึ่งจะตามมาค่ะ J
Chapter 001 Back home
บรรยากาศเก่า ๆ ที่เคยได้สัมผัสแต่ครั้งยังเด็ก ๆ หวนกลับมาอีกครั้ง นานแค่ไหนกันนะที่ผมไม่เคยได้กลับมาที่บ้านหลังนี้อีก…
ผมมองบ้านหลังสีขาว บ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่แต่ก็อบอุ่นทุกครั้งที่ได้อาศัย มือทั้งสองข้างค่อย ๆ ปล่อยชะลอมที่ถือมาด้วยจากบ้านนอกลงพื้นข้างตัวเพื่อที่จะได้ลิ้มรสสุนทรียภาพเก่า ๆ ได้อย่างเต็มที่ กร๊ากกกกกกกกกกกก นี่มันไม่ใช่บ้านทรายทองนะครับจะได้มาถือชะลงถือชะลอม ว่าแต่ผมต้องถักเปียแบบพจมานด้วยหรือเปล่า? พอเถอะไอ้เนมมึงพอเถอะก่อนที่มันจะเลยเถิดคิดว่าตัวเองจะเป็นพจมานจริง ๆ :p
“เจ้นิววววววววววววววววววววววว” นี่แหละครับเนมตัวจริงเสียงจริง ผมไม่มายืนเก็บเกี่ยวบรรยากาศนานนักหรอกครับ ออกจะเป็นตัวทำลายบรรยากาศเสียด้วยซ้ำไป
จากบ้านที่บรรยากาศร่มรื่น สงบเงียบ และน่าอยู่ พอผมแหกปากตะโกนเท่านั้นแหละครับ…
“แกจะตะโกนแหกปากอะไรนักหนาฮะไอ้เนม@#$%$#@%$^%$$#” หลังจากนั้นมลพิษทางเสียงของเจ้นิวพี่สาวของผมก็ตะโกนผ่านลมมาเลยทีเดียวเชียว ไม่ว่าจะกี่ปีกี่ปีเสียงเจ้แกก็นำมาก่อนตัวทุกทีเลย
ไม่นานหลังจากมลพิษทางเสียงผ่านพ้นไป ตัวคนก่อมลพิษก็วิ่งออกมาจากบ้านตรงเข้ามากอดผมทันที แบบนี้แหละครับพี่สาวผมถึงปากจะร้ายแต่ก็ใจดีนะครับ ทำเป็นว่าผมไปงั้นแหละแต่ตัวเองก็คิดถึงผมเหมือนกันผมดูออก :)
เรากอดกันไปมาอยู่พักใหญ่อย่างคนไม่ได้เจอกันมานาน จะว่านานมันก็นานอยู่เหมือนกันนะครับที่ผม เจ้นิว แล้วก็เฮียนายพี่ชายของอีกคนของผมไม่ได้เจอกัน ครั้งสุดท้ายที่พี่สองคนนี้ไปหาผมก็ผ่านมาสี่ห้าเดือนได้แล้ว เกือบครึ่งปีเชียวนะครับที่พวกเราสามพี่น้องไม่ได้เจอกัน เอาเป็นว่าถ้ามีเวลาว่างแล้วผมจะเล่าความเป็นมาและเหตุผลที่แยกกันอยู่ของเราสามพี่น้องให้ฟังนะครับ
“น้องเนมมมมมมมมมมมมมมม” เสียงตะโกนดังลั่นเรียกชื่อผมขณะที่ผมกับพี่สาวกำลังจะเดินเข้าบ้าน ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปดูหน้าค่าตาของคนที่ตะโกน ผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกอดรัดรอบๆตัว และคนที่กอดผมแน่นได้ขนาดนี้มีอยู่แค่คนเดียวครับ เขาคือเฮียนายพี่ชายของผมที่ผมเพิ่งพูดถึงไปเมื่อกี้นี้เอง(ความจริงแล้วผมไม่อยากเรียกเฮียว่าเฮียหรอกครับ ผมอยากเรียกว่าพี่มากกว่า เพราะคำว่าเฮียมันดูแมนขัดหน้าตาเฮียเขาเลยครับ แต่เพราะผมโดนเฮียบังคับให้เรียกแบบนี้ ผมเลยต้องยอมเรียกตามเขาครับ)ตายยากเหมือนกันนะเนี่ยพี่ผม เอิ่ม…ว่าแต่ แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้เข้าบ้านสักทีละครับเนี่ย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเอาเป็นว่าผมจะเล่าเรื่องของเราสามพี่น้องให้ฟังไปเลยแล้วกันนะครับ
ต้องเท้าความก่อนเลยว่าตอนเด็ก ๆ ผมเคยอาศัยอยู่บ้านหลังนี้ครับ ตอนนั้นบ้านหลังนี้ก็มีพ่อ เจ้นิว เฮียนาย แล้วก็ผม เพราะพ่อกับแม่แยกทางกันไปนานแล้วครับ ส่วนเหตุผลที่แยกทางกันเพราะอะไรอันนี้ผมก็ไม่สามารถรู้ได้ครับ แต่ตอนที่พ่อแม่แยกทางกันก็ไม่ได้ทะเลาะกันนะครับ เพราะพ่อก็ยังหาพวกเราไปหาแม่ที่นครสวรรค์บ่อย ๆ
พอผมอายุสิบสามพ่อก็มีเหตุให้ได้ย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ บ้านนี้จึงเหลือแค่เราสามคนพี่น้อง แล้วด้วยความที่ผมยังเด็กกว่าใครในบ้าน พ่อกับแม่จึงเป็นห่วงกว่าทุกคน แม่เลยมาพาผมไปอยู่นครสวรรค์กับแม่ด้วย ส่วนพี่ ๆ ทั้งสองคนของผมยังขอยืนกรานที่จะอยู่ที่นี่ เพราะพวกพี่เขาเริ่มโตแล้วและสังคมของเขาก็อยู่ที่นี่ แล้วอีกไม่กี่ปีพวกพี่ก็จะเข้ามหาวิทยาลัยกันแล้ว พวกพี่เขาเลยขอยืนยันที่จะอยู่กันต่อไปโดยมีทั้งพ่อและแม่ที่คอยส่งค่าใช้จ่ายมาให้ทุกเดือน ๆ ทุกเดือน
แล้วนี่ละครับที่เป็นเหตุผลว่าทำไมเราสามคนพี่น้องถึงได้อยู่กันคนละที่ ผมว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมสักเท่าไหร่เลย เป็นเพราะตอนนั้นผมยังเด็กผมเลยต้องไปอยู่ที่โน่นคนเดียว จากเราพี่น้องสามใบเถาไปอยู่โน่นผมก็กลายเป็นคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบเลยครับ T^T แถมผมยังต้องทิ้งความทรงจำหลาย ๆ อย่างไปด้วย T3T ช่วงแรก ๆ ที่ไปอยู่ทีโน่นยอมรับเลยครับว่าเหงามาก แต่ผมก็ต้องค่อย ๆ ปรับตัวไปนั่นแหละครับ เพราะผมก็ต้องเข้าใจเหมือนกันว่าพ่อกับแม่เป็นห่วง จะมาเอาแต่ใจไม่ได้หรอกครับ
แต่ตอนนี้ผมสิบแปดแล้วครับ โตพอที่แม่อนุญาตให้กลับมาอยู่ที่นี่ได้แล้ว ผมเลยพยายามสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ให้ได้เพื่อที่จะได้มาอยู่กับพวกพี่ ๆ อีกครั้ง เราสามคนพร้อมที่จะกลับมาเป็นพี่น้องสามใบเถาเหมือนเดิมแล้วครับผม J
“โอ๊ยเฮีย เนมเจ็บนะ” ผมร้องบอกเฮียเบา ๆ จนเฮียต้องรีบปล่อยผมทันทีเลยครับ พี่ชายของผมมักเป็นแบบนี้เสมอเลยครับ มักจะโอ๋ผมเกินเหตุ ไม่รู้เป็นอะไรเฮียถึงได้ทั้งหวงทั้งโอ๋ผมได้ขนาดนี้ ถ้าอารมณ์ดีก็แทบจะเรียกผมว่าน้องเนม ๆ ทุกครั้งเลยครับ และเพราะผมรู้ว่าพี่ชายผมเป็นแบบไหนผมเลยกระแดะทำเป็นเจ็บนิด ๆ หน่อย ๆ น่ะครับ ถ้าไม่บ่นว่าเจ็บมีหวังเฮียคงกอดผมไปอีกนานเลยครับ วันนี้คงไม่ได้เข้าบ้านกันสักที -‘’-
“เราจะเข้าบ้านกันได้หรือยังฮะ เนมเมื่อยแล้วนะ” แค่ผมบ่นว่าเมื่อยนิด ๆ หน่อย เฮียก็รีบกุลีกุจอแย่งกระเป๋าสะพายของผมไปทันที เอาจริง ๆ คือถ้าอุ้มผมเข้าบ้านได้เฮียแกคงอุ้มไปแล้วละครับ บางทีผมก็ว่าพี่ชายผมเว่อร์เกินไปจริง ๆ นะ ทำไมถึงได้ชอบมาดูแลผมนัก ทั้ง ๆ ที่บางทีตัวเองเองนั่นแหละที่สมควรได้รับการดูแล อุ๊บ! อย่าไปบอกเฮียนะครับว่าผมพูดอะไรแบบนี้ ถ้าเฮียรู้ละเอาผมตายเลย เฮียไม่ชอบให้ตัวเองถูกปฏิบัติเหมือนผู้หญิงน่ะครับ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็สวยจนผู้หญิงอายแท้ ๆ เชียว >3<
“ผ่านไปกี่ปี ๆ มึงก็ยังไม่เลิกห่วงน้องมึงเว่อร์นะนาย” เพราะเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังพวกเรา ทำให้ผมหันกลับไปมองทันที เมื่อกี้เฮียนายรีบเข้ามากอดผมซะก่อนผมเลยไม่ได้เห็นว่ามีใครมาอีกบ้าง และผมก็คาดว่าหลังจากที่เจอผม เฮียนายก็คงลืมเพื่อน ๆ ที่มาด้วยไปแล้วหละ -’’-
มากันครบเลยครับเพื่อน ๆ ทั้งหลายของเฮีย แต่ละคนนี่หล่อขึ้นกันทั้งนั้นเลยครับ โดยเฉพาะพี่ชายคนนั้นของผม :) ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะลืมความทรงจำครั้งเก่าก่อนของเราไปหรือยัง แต่ผมว่ายิ่งโตเขาก็ยิ่งหน้ากลัวขึ้นนะครับ โดยเฉพาะตาดุ ๆ คู่นั้นที่จ้องมองมาทางผม เราไม่เจอกันแค่ห้าหกปีทำไมพี่ชายถึงได้ดูโหดขึ้นแบบนี้ละครับ แล้วอย่างนี้ผมจะกล้าทวงสัญญาของเรา(?)มั๊ยล่ะเนี่ย U____________U
ความคิดเห็น