คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ۞ IV เพื่อน หรือ ศัตรู!?
۞ IV
เพื่อน หรือ ศัตรู!?
"นี่คือหอพักทั้งสอง ไม่แยกหอหญิงหอชายแต่แยกตามสีเลือดในร่างกายของเธอ ด้านซ้ายคิตอลมาร์คสีแดง คือ อิบอร์นดิส...พวกมนุษย์งี่เง่า! ที่นี่เรียกหอพักว่าคิตอลมาร์ค อิบอนร์นดิสคือหอพักของเหล่ากองทัพ ประกอบด้วย อัศวิน ราชา ราชินี และนักปราชญ์ ด้านขวาคือมายีซา หอพักของเหล่าผู้วิเศษ แวมไพร์ หมาป่า แม่มด พ่อมด และผู้มีพลังพิเศษ เด็กปีหนึ่งที่มาจากเจ็ดดินแดนแห่งเพรอลเลลจะต้องทำการคัดเลือกหอพัก ซึ่งทุกปีท่านลูซิเฟอร์จะขึ้นมาจากนรกเพื่อมาคัดเลือกด้วยตัวของท่านเอง"
ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้ชายคนนี้ชะมัด! มนุษย์งี่เง่างั้นเหรอ? จะบอกว่าตัวเองเป็นแวมไพร์ว่างั้น
"ฉันเป็นหมาป่า เผ่าพันธ์ไลแคนจากดินแดนแห่งท่านเบลเฟกอร์"
"คุณบอกว่าทุกปีท่านลูซิเฟอร์จะมาคัดเลือกเอง แล้วปีนี้ละ?"
"ปีนี้มีเด็กจำนวนมากที่ถูกพามาที่นี่ ท่านผู้ครองดินแดนทั้งเจ็ดจึงต้องเดินทางมาที่นี่ด้วย" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ผมก็ไมเคยเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูดเลยสักนิด นี่มันยากกว่าหนังสือฟิสิกส์ที่ผมเคยอ่านเสียอีก!
"เดี๋ยวๆ ซาตานเคยบอกผมว่าเด็กที่มาอยู่ที่นี่คือมนุษย์นี่ แล้วทำไมต้องแบ่งหอเป็นพ่อมดแม่มดอะไรนั่นด้วยละ" คุณหมาป่าชักสีหน้าก่อนจะหันมาคำรามตอบผม
"จะดีมากถ้าเธอเรียกว่าท่านซาตาน! แล้วเธอไม่เคยอ่านคู่มือที่ฉันให้เลยงั้นสิ!! ดีนี่...มนุษย์ที่ถูกพามาจะเป็นมนุษย์ที่ถูกเรียกว่าดาสซึ่งเป็นมนุษย์ที่มีพลังพิเศษ แบ่งออกเป็นสามชนชั้น ชนชั้นที่หนึ่ง คือ ดาส อูเบอร์ ซึ่งสายพันธุ์นี้จะมีพลังพิเศษตามโครโมโซมของผู้ให้กำเนิดซะเป็นส่วนใหญ่และหาได้ไม่ง่ายนัก ชนชั้นรอง คือ ดาส เอล สายพันธุ์นี้ส่วนมากจะมีพลังพิเศษจำพวกเวทมนตร์ และสุดท้าย ดาส วิลล่า สายพันธุ์ที่มีมากที่สุดในเพรอลเลล ถือว่าเป็นชนช้ำต่ำเพราะส่วนมากจะเกิดมาโดยไม่มีพลังพิเศษอะไรเลย แต่พวกเขากลับมีพลังกายที่แข็งแรงมากกว่าสายพันธุ์อื่น"
"แล้วผมอยู่สายพันธุ์อะไร?"
เขายกยิ้มเย็นๆให้ก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเข้ามาใกล้จนผมได้กลิ่นสาบของหมาป่า มันมีกลิ่นฉุนและแสบจมูกพอๆกับกลิ่นมนุษย์วัวเหล็กเลยล่ะ
"มนุษย์ที่ไม่มีอะไรพิเศษอย่างเธอ ฉันว่า...สายพันธุ์ดาส วิลล่าคงจะโอเค"
"แล้วถ้าผมเป็นดาส อูเบอร์ล่ะ! มันคงน่าทึ่งไปเลยใช่ไหม?"
"ไม่มีทาง!! ดาส อูเบอร์ คือสายพันธุ์ที่ต้องสืบสายเลือดมาจากท่านผู้ครองดินแดนทั้งเจ็ดเท่านั้น ในปัจจุบันแทบจะไม่มีเหลือเลยล่ะ ยกเว้นแต่...นายน้อย! เขาก็เป็นเด็กปีหนึ่งเหมือนเธอ แต่เพราะเขามีพลังสีดำเช่นท่านเดม่อน ทางเราจึงคาดว่าเขาคือดาส อูเบอร์ แล้วเธอละมีอะไรพิเศษไหม?"
"ผมเป็นเด็กธรรมดาจริงแท้เลยล่ะ!"
"แต่ฉันว่า...ช่างเถอะ คืนนี้เธอต้องเข้าไปพักที่นี่ โรงแรมไพเอล เป็นสถานที่รองรับเด็กที่จะเข้ามาศึกษาที่อาธอมิค ไพเอล เชิญเธอเข้าไปได้แล้วฉันจะไปพักผ่อน"
"แล้วผมจะต้องทำอะไรบ้างละ?"
"เดินเข้าไปแล้วสอบถามห้องว่าง รับกุญแจแล้วไปนอนแค่นี้ หวังว่าเธอจะเข้าใจ สวัสดี!"
ผมยืนค้างนิ่งอยู่ที่เดิมเมื่อเห็นร่างของคุณหมาป่าหายวับไปกับตา นี่มันแฟนตาซีสุดๆ เทเรพอร์ตแน่ๆ ผมเคยดูหนังเรื่องสี่พลังสะท้านโลกาอยู่!
ตึกสูงสีเข้มตรงหน้าทำให้ผมลืมเรื่องพลังของหมาป่าตนนั้นไปแทบหมดเลยล่ะ มันดูขลังและอันตรายเกินไปสำหรับมนุษย์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบผม! ความรู้สึกนี้มัน แย่ชะมัดเลย ผมค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปในโรงแรม ประตูแก้วสีใสที่ปิดอยู่ก็ค่อยๆเลื่อนออกทั้งๆที่ผมอยู่ห่างมันเกินสิบเมตรเลยน่ะ! น่าทึ่งชะมัด
เสียงคึกคักข้างในโรงแรมยังคงดังต่อไปจนกระทั่งผมเดินเข้าไปข้างใน ทุกสายตาต่างจับจ้องมาทางผมอย่างรวดเร็ว นี่ผมไปทำอะไรผิดเหรอ?
ตื่อดื้อดึง!!!
"สวัสดีคะ ยินดีต้อนรับสู่โรงแรมไพเอล มิสเตอร์แม็คเบลน ขอให้ท่านไปลงทะเบียนขอพักที่เคาท์เตอร์ด้วยคะ ขอกล่าวสวัสดีอีกครั้งนะคะ และขอให้ท่านมีความสุขกับการใช้บริการโรงแรมเรา...ตื่อดื้อดึง!!"
เสียงปริศนานั่นหายไปพร้อมๆกับกระดาษแผ่นสีดำร่วงลงมา ผมคว้าไปรับมันตามสัญชาติญาณก่อนจะเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว
ยินดีต้อนรับนะอีธาน
ขอให้เธอมีความสุขกับการอยู่บนโลกนี้
ลูซิเฟอร์.
ทันทีที่ผมอ่านจบกระดาษแผ่นนั้นก็ไหม้ไปแทบจะทันทีก่อนที่เด็กคนหนึ่งในโรงแรมจะส่งเสียงทักทายที่(ไม่)เป็นมิตรจนผมต้องหันไปมอง
"เด็กคนสุดท้ายสินะ...ไม่เห็นเท่าไหร่เลยนี่" ผู้ชายผิวเข้ม รูปร่างสันทัดเดินเข้ามาหาผมก่อนจะยื่นมือของเขามาข้างหน้า
"สวัสดี แต่ที่พูดนะหมายความว่ายังไง?"
"ฉันแค่แปลกใจนะ! เคยได้ยินไหมคนแรกกับคนสุดท้ายมักจะพิเศษเสมอ แต่เท่าที่เห็นมันคงจะใช้ได้แค่นิยามเดียวนะ...เพราะเด็กคนสุดท้ายดันเป็นนายไปได้" ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับเจ้าเด็กล่ำนี่แฮะ
"เป็นฉันแล้วทำไมงั้นเหรอ?"
"ก็ไม่ทำไมหรอก แต่คนแรกดันเป็นนนายน้อยยูเฟนัมนะ ตอนนี้นายเลยดูต๊อกต๋อยชะมัด!"
"แล้วทำไมไม่บอกว่าตัวเองเป็นแบบนั้นบ้างละ แล้วนายน้อยคนนั้นพิเศษมากเลยเหรอ"
แม่เคยบอกผมว่าปากของผมจะทำให้ผมซวย ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง!
"นายน้อยเฟนัมนะเหรอ? ดูเอาเองแล้วกัน!" ผมมองตามมืออวบของหมอนี่ที่ชี้ไปทางผู้ชายผมสีดำเข้ม นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสดใส ใบหน้าหล่อเหลามองมาที่ผมนิ่งๆ
"ดูสง่างามกว่านายมากเลยใช่ไหมละ?"
ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าเจ้าหมอนั่นหล่อมาก เขามีใบหน้าที่เหมือนรูปปั้นจำลองสมัยโรมันอะไรเทือกนั้น แล้วถ้าพูดถึงฝีไม้ลายมือผมคิดว่าเขาไม่ธรรมดา
"แล้วไงต่อละ? เขาก็ดูสง่างามดี แต่เหมือน...ไม่ใช่คน"
"แก!" แล้วเจ้าเด็กล่ำนี่จะมาเดือดร้อนแทนหมอนั่นทำไมทั้งๆที่เจ้าตัวกลับนั่งนิ่งทำหน้าตายอยู่อย่างนั้น
"อีธาน แม็คเบลน มาทางนี้ได้แล้ว ท่านซาตานมีข้อความส่งถึง!!"
ร่างบางของผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมาเรียกผมก่อนที่เธอจะยื่นจดหมายให้ จดหมายอีกแล้ว? ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าเกิดตื่นขึ้นมาแล้วมีแผลพุพอง!
สวัสดีอีกครั้ง ขอโทษทีพอดีฉันลืมบอกเธอนะ ฉันจะบอกเธอว่ามือข้างซ้ายของเธออย่าใช้จับใครเชียวนะ ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันกำลังจะประทุพลังนะ ปล่อยมันไปสักสองสามวัน ถ้ามันยังไม่ทำให้ใครตายเธอค่อยใช้มือได้เป็นปกติ ซาตาน.
"นี่มันอะไรกันครับ?" ผมถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ ทุกทีการประทุพลังจะเกิดขึ้นหลังจากที่เธอปรับสมดุลร่างกายได้แล้ว เด็กปกติจะใช้เวลาสามวันแต่ดูเหมือนเธอจะสามารถปรับสมดุลได้เร็วนะ"
"มันไม่น่ายินดีเลยสักนิดนะครับ! ซาตานคนนี้บอกว่ามันอาจจะทำให้คนตาย!!"
"จุ๊ๆ เงียบหน่อยสิจ๊ะ ถ้าหากมีใครอยากลองดีเขาอาจจะถึงฆาตได้ง่ายๆนะ" เธอยิ้มให้ผมก่อนจะยื่นแก้วโกโก้ร้อนให้ ผมไม่รู้เลยนะว่าเธอถือมาด้วย
"ช่วงสองสามวันนี้ก็ระวังด้วยละ เท่าที่ฉันดูแล้วเธออาจจะเป็นดาส อูเบอร์เลยนะ"
"ไม่จริงน่าหมอนี่ไม่มีอะไรที่จะเป็นชนชั้นสูงขนาดนั้นได้!" เจ้าเด็กล่ำพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจจนทำให้ผู้หญิงตรงหน้าชักสีหน้ามองเขา
"เธอเป็นเด็กที่เสียมารยาทมากเลยอเล็กซ์ อีธานจ๊ะฉันชื่อ จีนา ไอริสเป็นมาสเตอร์ห้องพยาบาล ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"เช่นกันครับ" ผมยื่นมือซ้ายออกไปแต่ก็ตระหนักได้ว่าตัวเองถูกห้ามใช้เลยต้องชักกลับทันที
"มันแย่สำหรับคนที่ถนัดมีว้ายอย่างเธออยู่นะ แต่ก็พยายามเข้าล่ะ!"
"ครับ ขอบคุณ แล้วผมต้องไปลงทะเบียนที่ไหน"
"เธอเป็นเด็กคนสุดท้ายที่มาที่นี่ และทางเราก็ไม่ได้เตรียมห้องรองรับไว้ให้ แต่ก็มีเพื่อนที่ใจดีคนหนึ่งรับเธอเป็นรูมเมตในคืนนี้นะจ๊ะ นายน้อยเฟนัมจ๊ะ" นี่มันโลกแฟนตาซีไม่ใช่เรอะ? ทำไมไม่เสกคาถาเหมือนพวกการ์ตูนเกมส์ที่ผมเคยเล่นล่ะ?
"มันไม่ได้ง่ายอย่างที่นายคิดหรอก"
"นายว่าไงนะ?" ถ้าผมฟังไม่ผิดเหมือนผู้ชายที่ชื่อนายน้อยเฟรัมนี่จะตอบคำถามในความคิดของผม
"เวทมนตร์ไม่ได้ใช้กันได้ทุกคน ที่นี่เวทมนตร์ใช้ได้เฉพาะทายาทของปีศาจทั้งเจ็ดเท่านั้น"
"แล้วจะมีหอพักผู้วิเศษไปทำไมกันในเมื่อพวกเขาใช้เวทมนตร์ไม่ได้?"
"มีเพื่อนให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้ ผู้ที่มีความสามารถคล้ายคลึงกับผู้วิเศษจะได้รับการฝึกฝนให้เป็นผู้วิเศษอย่างแท้จริง...ผู้ที่มีเวทมนตร์ตั้งแต่เกิดคือผู้ที่มีทายาทผู้วิเศษสายดำ หรือปีศาจ แต่หากผู้ที่ได้รับการฝึกฝนจนสามารถใช้เวทมนตร์ได้จะเรียกว่าผู้วิเศษสายขาว หวังว่านายคงเข้าใจ!"
ผมดูเหมือนคนโง่ไปเลยถ้าอยู่กับเจ้าหมอนี่ ที่โลกของผมผมเป็นอัจฉริยะแต่ทำไมที่โลกนี้ ผมเหมือนมนุษย์ผู้ไร้ค่าแบบนั้นเล่า จะบ้าตาย!
"ดาส อูเบอร์ต้องเป็นทายาทของปีศาจทั้งเจ็ดนั่นจริงๆเหรอ?"
"ก็แค่ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งพวกดาส อูเบอร์ก็เกิดจากลมหายใจสุดท้ายของปีศาจทั้งเจ็ดก่อนที่จะเปลี่ยนภาค ว่าแต่นายถามทำไม?"
"เปล่าหรอก แค่คิดว่านายนะอาจจะไม่ใช่ลูกชายของเดม่อนจริงๆก็ได้"
"หมายความว่าไง!" บางทีผมก็คิดว่าผมบ้า ผมไปท้าทายกับคนที่คาดว่าจะเป็นมนุษย์สายพันธุ์พิเศษ! แล้วยังไปพูดท้าทายเขาอีก แต่ผมก็แอบสะใจเล็กๆเหมือนกันที่ทำให้คนตรงหน้าหน้าซีดเผือดลงได้
"ไม่รู้สิ แค่คิดว่าบางทีความลึกลับของเดม่อนมันอาจจะไม่ส่งผลต่อผู้ที่เป็นสายเลือดโดยตรงหรอก แต่ถ้านายคิดว่านายเป็นลูกชายปีศาจจากขุมนรกจริงๆละก็...ขอให้นายโชคดี"
"จองหอง เคยมีใครบอกไหมว่าบางทีมิตรภาพก็ถูกทำลายด้วยคำพูด!"
"และศัตรูก็สร้างขึ้นด้วยคำพูดเช่นกัน"
มิตรภาพของผมกับเขางั้นเหรอ? มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นหรอกหากผู้ชายตรงหน้ายังมองผมด้วยสายตาค้นหา และสงสัยแบบนี้ ผมก็คงไว้ใจเขาได้ไม่สนิทใจนักหรอก!
"ถ้านายต้องการอย่างนั้นก็จงรู้ไว้เถอะ ว่าต่อไปนี้ฉันอาจจะเป็นทั้งเพื่อนและศัตรูของนาย!"
"ใช้คำโบราณชะมัด! แต่ถ้านายต้องการก็จัดมาเลย"
แถลงการณ์ก่อนจบตอน
- ปากหนอปาก -__-* ตอนนี้ยาวขึ้นมาอีกนี๊ดนึง!
- บอกตรงๆนะคะ เรื่องนี้แต่งขึ้นเพราะไม่มีอะไรทำ
- นี่คือ My.iD 2 ของไรเตอร์ อยากให้ปรับอะไรก็บอกมาได้เลยคะ (ตัวหนังสือ ระยะห่าง ย่อหน้า สีธีมฯ)
- ส่วนเนื้อหาจะพยายามใช้คำให้เข้าใจง่ายนะคะ
TBC
ความคิดเห็น