คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ۞ II มนุษย์วัวเหล็กและการหายตัวไปของผม!
۞ II
มนุษย์วัวเหล็กและการหายตัวไปของผม!
"สวัสดีแดเนียล ฉันคิดว่านายจะรีบกลับบ้านในวันแบบนี้...ซะอีก"
"วันไหนๆก็คือวันธรรมดาสำหรับฉันอยู่ดี แม็คเบลนฉันอายุสิบห้าแล้วนะ!" ผมหัวเราะกับท่าทีที่ขึงขังเกินเหตุของผู้ชายที่ขึ้นว่าเพื่อนสนิทของผม ใช่...เพื่อนสนิท
แดเนียล หวัง เป็นเพื่อนที่ดีสำหรับผมเสมอ และการพูดชื่อสกุลแทนชื่อตัวในวันที่เด็กอายุสิบสี่ปีมักหายตัวไปแบบนี้มันก็เป็นแค่เคล็ดอะไรสักอย่างที่คนสมองโตอย่างเขาจะคิดได้ ผมคิดว่านะ!
"นายกำลังอ่านอะไรอยู่ ตำนานลูซิเฟอร์งั้นเหรอ?"
"ซาตานต่างหาก เป็นตำนานที่เจ๋งมาก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงของคนที่ผมไม่คิดว่าจะยังมีอยู่ในวันแบบนี้
"แล้วทำไม นายต้องมาอ่านตำนานซาตานในวันแบบนี้ด้วยล่ะ"
"เป็นคำถามที่ดีมากแม็คเบลน แต่ถ้านายจะฉลาดและช่างสังเกตกว่านี้...นายก็น่าจะรู้ว่าดวงไฟสีดำดวงนั้นมีสัญลักษณ์ซาตานอยู่ ฉันคิดว่าเด็กที่ถูกจับตัวไปต้องไปเป็นเครื่องสังเวยของซาตาน!"
"ไร้สาระ" เขาทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังฟังศาตราจารย์บิสกี้บ่นเรื่องประวัติศาสตร์เวทมนตร์ด้วยทำนองแร็พที่คนฟังสะอิดสะเอียนแทบอ้วกแน่ะ!
"นายไม่เข้าใจ? ฉันค้นหาตำนานนี้เพราะนายเลยนะ เพราะถ้านายหายไปฉันจะ..."
"อ้อ ขอบใจ! คิดว่าฉันจะเป็นเด็กคนนั้นสินะ ฉันคงจะไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก" ถึงผมจะสงสัย ผมไม่กลัว ผมอยากไปในที่ที่เด็กพวกนั้นไป แต่ผมก็ไม่ชอบให้ใครมาแช่งให้ผมหายไปแบบนี้
"เปล่านะ! ฉันแค่..."
"ฉันกลับก่อนนะหวัง แล้วเราคงจะได้พบกันอีก หากฉันยังไม่หายไป"
"ถ้านายต้องการแบบนั้นก็เชิญ! ถ้านายยังทำตัวอวดดีแบบนี้ต่อไปละก็...ก็ขอให้นายสมหวังเร็วๆ" พูดจบแดเนียลก็ปิดหนังสือปึกใหญ่ของห้องสมุดลงพร้อมกับเดินผ่านหน้าผมไปเหมือนจะต้องการบอกว่าฉันโกรธนะ!
มันควรจะเป็นผมมากกว่าที่ทำแบบนั้น นี่มันงี่เง่าชะมัดเลย!
ปัง!!! โครม!!!
เสียงตู้หนังสือที่ถัดจากเก้าอี้ของผมไปสามเมตรล้มพับลงมาแทบจะทันทีที่ผมลุกยืนขึ้น กลิ่นไหม้แสบจมูกลอยมาตามช่องลมที่ถูกเปิดไว้ นี่มันอะไร...เกิดอะไนขึ้น!
"นั่นใครน่ะ! ออกมานะ"
"เป็นเด็กที่น่าสนใจจริงๆ" เสียงแปร่งๆเหมือนคนแคนาดาที่เป็นหวัดเเล้วพูดภาษาอังกฤษดังขึ้นก่อนที่ร่างใหญ่ยักษ์สีดำจะเดินเข้ามาประชิดตัวผม
"อะ...คุณคือใครนะ!! พวกแต่งคอสเพลย์งั้นเหรอ?"
"ข้าไม่รู้จักหรอกนะสิ่งที่เจ้าพูด! แต่ชื่อของข้าคือ...ทาสรับใช้ซาตาน"
"บ้าน่า! นี่มันบ้าชัดๆ คุณจะเป็นทาสหรือคนบ้าอะไรก็แล้วแต่ แต่ที่แน่ๆผมไม่ขำกับมุขตลกพิลึกของคุณ!" ผู้ชายร่างดำที่มีศรีษะเป็นวัว ไม่สิ! เขาเป็นวัว แต่มีร่างกายเป็นมนุษย์ที่สวมชุดเกราะโบร้าณโบราณ เขาหายใจฟึดฟัดทำให้เกิดดวงไฟสีดำถูกพ่นออกไปยังกองหนังสือใกล้ๆ
"ถึงจะเป็นเด็กที่ท่านซาตานสนใจและเอ็นดูมากเป็นพิเศษแต่เจ้าก็ควรรู้เอาไว้ว่าไม่ควรมาเสวนากับสิ่งที่มีอารมณ์อ่อนไหวง่ายอย่างข้า!!!" เขาใช้แขนใหญ่ยักษ์ปัดหนังสือบนตู้จนมันร่วงลงมาระเนระนาด
"นี่มันทรัพย์สมบัติล้ำค่าของแดเนียลเลยนะ คุณทำอะไรน่ะ!"
"ข้าเสียเวลากับเจ้ามามากพอแล้ว! ถึงเวลาที่เจ้าจะไปได้แล้วมนุษย์ตัวน้อย"
"จะพาผมไปไหน? ผมจะกลับบ้าน!!!" เขาเผยยิ้มแบบที่ผมคิดว่ามันน่าเกลียดชะมัด
"ไปในที่ที่เพื่อนเจ้ากลัวแต่เจ้ากลับท้าทายมัน...บางทีข้าว่าเจ้าน่าจะฟังในสิ่งที่เพื่อนเจ้าพูดบ้างนะ เจ้าจะได้รู้ว่าซาตานนะคืออะไร"
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี๊ยะ! มีมนุษย์วัวเหล็กมาคุยกับผม เขากำลังพล่ามเรื่องซาตานบ้าบอคอแตก! และกำลังจะพาผมไปไหนสักแห่งที่ผมท้าทาย...
"ผมไม่ฟังหรอกและผมก็ไม่ไปด้วย...อั๊ก!!!"
ผลัก!!!
สิ่งที่เข้ามาในความทรงจำผมเป็นครั้งสุดท้ายก็คือร่างกายอันเจ็บปวดเหมือนกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆและเลือดที่ไหลออกมาทางปากเยอะจนน่าตกใจ ร้อนรุ่ม และแสบไปทั่วทั้งล่าง เจ็บปวดชะมัดยาด!
นี่สินะที่เรียกว่าความตาย!
19.00 p.m.
เสียงระฆังกังวาลยามเมื่อฟ้ามีแสงสีทองทอประกายใกล้ริบหรี่ ผู้หญิงวัยกลางคนกำลังทอดมองไปยังถนนสีเขียวที่เต็มไปด้วยหญ้าชุ่มชื้น ดวงไฟสีดำทอประกายน่าพิศวงอยู่กลางทุ่งนาท้ายหมู่บ้าน เด็กอายุสิบสี่หลายคนกำลังวิตกยกเว้น...ลูกชายของเธอ!
ถึงเธอจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับดวงไฟสีดำที่โผล่ขึ้นมาพร้อมๆกับการหายตัวไปของเด็กคนหนึ่ง แต่เธอก็เชื่อว่าเขาคนนั้น...ซาตาน ไม่ได้เป็นเจ้าของและเจ้านายของมันอย่างแน่นอน!
"คุณคงมารับเขาไปแล้วสินะคะ" ริมฝีปากอิ่มเอ่ยกับสายลมที่พัดผ่าน
อยู่ที่นั่นอีธานจะโตขึ้น และเขาจะต้องเป็นคนที่ดี และแข็งแกร่ง เหมือนพ่อของเขาแน่นอน!
เรื่องที่เกิดขึ้นถึงจะรู้อยู่แล้ว เธอรู้ ว่าวันหนึ่งเรื่องนี้จะต้องเกิดขึ้นแต่เธอก็ทำอะไรกับมันไม่ได้...ลูกชายของเธอไม่เหมือนเด็กปกติ เขามีอะไรที่พิเศษกว่านั้น...เขาเป็นดาส อูเบอร์*
และเพราะสิ่งนั้น...ทำให้เขาถูกเลือก!
"สักวันหนึ่งลูกก็จะได้กลับมา...อีธาน แม็คเบลน"
แถลงการณ์ก่อนจบตอน
- คิดไปไกลมากเลย...ตายเลยเหรอ พูดเหมือนกับเคยตายเลยนะจ๊ะหนู
- ตกลงไอ้เด็กนี่มันจะไม่เชื่อและไม่กลัวเลยใช่ไหมตัวประหลาดเนี๊ยะ
- เป็นไรเตอร์วิ่งหนีจนฉี่ราดแล้ว 5555
1 เม้นท์ = 1 กำลังใจ
TBC
ความคิดเห็น