Writer

“งานเขียนของAใช้ภาษาที่สระสลวย คำทับศัพท์ก็มีความหมาย แบ่งย่อหน้าง่ายและเข้าใจ การดำเนินเนื้อเรื่องที่สมบรูณ์ลื่นไหล ตัวละครมีสเน่ห์ดึงดูดน่าสนใจ ทั้งหมดนี้ยอดเยี่ยมไปเลยนะครับ…แต่พอดูจากโดยรวมๆแล้วทั้งหมดทำไมBถึงรู้สึกว่า…มันไม่น่าอ่านเอาซะเลย”

นามปากกา:นามปากกา ขอเสนอเรื่อง “Writer”
28/01/13

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีครับผมมีชื่อย่อเรียกว่า”T”ผมเขียนนิยายไม่เป็นครับ…ใช่แล้วครับคุณฟังไม่ผิดหรอกผมเขียนนิยายไม่เป็นจริงๆเรื่องทั้งหมดนี้มันเริ่มต้นมาจากคำว่า”แรงบันดาลใจ”ที่ทุกคนมักจะชอบเสริทหาความหมายของคำนี้ที่”อากู๋”(Google)เป็นประจำ”แกร่กๆๆๆๆ””(เสียงกดแป้นพิมพ์)แรงบันดาลใจ””ปั่ก!””แรงบันดาลใจมักจะเกิดขึ้นมาได้จากประสบการ์ณเก่าๆหรือสิ่งแวดล้อมรอบตัวที่ผ่านมา…เราสามารถจัดการกับแรงบันดาลใจเหล่านี้ได้โดยการ”วาดภาพ,ร้องมเต้นมเล่นดนตรี,งานเขียนและๆลๆงานอื่นอีกนับไม่ถ้วนมากมาย””เอ…จะให้เราไปวาดภาพก็ไม่มีพื้นฐานร้องเต้นเล่นดนตรีก็ไม่มีความกล้าแสดงออกงานๆลๆก็ไม่มีพรสวรรณ์กะเค้าเห้อ…คงจะเหลือแค่สิ่งที่เราคุลกคลีกับมันมานานตั้งแต่แรกเข้าศึกษามาตั้งแต่อนุบาล…บ่ะ!งานเขียนนี้แหละที่ใช่สำหรับเรา”
“เฟี๊ยวววว ฟ๊าวววว คว้างงง เปรี๊ยง ตู้ม!””เฮ้!ทาลูกัสอัศวินแห่งแสงเจ้าจงบุกขึ้นไปให้ถึงบนยอดปราสาททรงกลมรูปไข่แห่งนั้นแล้วชูดาบประกาศอิสระภาพให้แก่เหล่าดวงวิญญาณที่ถูกแม่มดปีกสีแดงคุมขังไว้…ส่วนข้าจะคอยรับมือกับพวกกบถทรราชที่อยู่ข้างล่างนี้เอง”คามูอัลอัศวินคู่หูที่อยู่ข้างกายของทาลูกัสตลอดเวลาได้กล่าวเช่นนี้ไว้ก่อนที่เขาจะลาจากโลกใบนี้ไปอย่างตลอดกาล…”อืม…ผมคห.ที่1นะครับคุณใช้ภาษาได้สลวยมากอ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์ทำให้เกิดจินตนาการได้โดยไม่รู้จบจริงๆ…แต่มันติดอย่างเรื่องหนึ่งที่ผมว่ามันสำคัญมากๆสำหรับคุณคือการดำเนินเนื้อหาที่ไม่ได้ซับซ้นอะไรแต่กลับอ่านดูเข้าใจยากพอมองภาพรวมๆของงานคุณจริงๆจังๆแล้วมันยังอ่านไม่ลื่นเลยครับแต่ไม่เป็นไรครับแค่ปรับปรุงนิดหน่อยก็โอเคแล้วเพราะตอนนี้คุณยังเป็นมือใหม่นี้คือผลงานแรกใช่ใหม่ล่ะทำได้ขนาดนี้ก็ถืว่าได้เรื่งแล้วบางที่ผมคิดว่าคุณควรลองฝึกพื้นฐานจากเรื่อง่ายๆก่อนที่จะมาทำเรื่องแนวยากๆอาฐิเช่นแนวฮอทฮิตติดลมบนตลาดทั่วๆไปดูดีใหมเอาเป็นว่าผมจะคอยติดตามดูผลงานของคุณต่อๆไปเรื่อยๆนะครับผมแฟนคลับหมายเลขหนึ่ง””แกร่กๆๆๆคลิกๆๆๆๆกึ่ก”(เสียงกดแป้นพิมพ์อีกแล้ว)Google”การเขียนนิยายติดตลาดลมบน””อาฐิเช่นแนวรักโรแมนติกหรือดราม่ารักสามสี่เศร้าเป็นต้นที่นักเขียนที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่ในสมัยเด็กเริ่มต้นจากการเขียนDiaryประจำวันถึงชีวิตรักสมัยวัยเยาว์ของตัวเขาเอง””อืม...อย่างนี้นี่เองรักแบบPoppy loveสินะเราก็เคยผ่านมาเหมือนกันนี่นาถ้าเริ่มจากการเขียนถึงชีวิตจริงของเราแล้วล่ะก็ต้องประมาณนี้แหละ
“เฮ้!พวกเธอกำลังทำซุ้มกิจกรรมในวันงานopenhouseของโรงเรียนอยู่เหรอ…ให้เราช่วยด้วยคนนะ”ผมมีชื่อย่อว่า”T”ครับอุปนิสัยร่าเริ่ง อัธยาศัยดีเข้ากับเพื่อนใหม่ได้ง่ายและตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่วิทยาลัยxxxชั้นมัธยมศึกษาปีที่2อายุปีนี้ย่างเข้า13แล้วครับผมไม่ใช่เด็กกิจกรรมของชมรมใหนๆแต่อย่างใดสาเหตุที่ผมเริ่มหันเหชีวิตของตัวเองเข้ามาช่วยงานกิจกรรมโรงเรียนในครั้งนี้นั้นก็เป็นเพราะ”B”ผู้หญิงแสนสวยน่ารักอารมณ์ดี(ในสเป็ค)ที่ผมแอบชอบเธอนั้นเอง”อิอิคห.ที่2ค่ะเนื้อเรื่องอ่านง่ายดำเนินไหลลื่นดีภาษาที่ใช้ก็สบายๆเข้ากับแนวมากเลยค่ะทำให้ดั๊น(ดิฉัน)นึกถึงความรักในวัยเรียนที่เคยเขียนในสมุดDiaryทิ้งไว้เลยค่ะน่ารักม๊ากมั่ก!...ทุกอย่างโอเคแต่เอ๊ะ!พอมองภาพรวมแล้วเหมือนจะขาดๆอะไรไปติดอยู่นั่นนิสนี่หน่อยเอาเป็นว่ามันยังจืดไปหน่อยลองใส่พวกภาษาที่เป็นฟิวลิ่งดูนะค่ะรับรองออกมาดูดีแน่ๆเลยปล.สุดท้ายนี้จะคอยเป็นกำลังใจให้นักเขียนท่านนี้ตลอดไปค่ะ””อืม…..ผมอ่านความเห็นที่สองมาแล้วทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้างแต่กูรู้สึกว่าตนเองนั้นยังขาดอะไรอีกมากมายที่ยังไม่รู้จนกระทั่งมาสะดุดกับความคิดของตนเองที่ขัดแย้งในความคิดเห็นที่สาม”โย่วสวัสดีครับจขกท.จับไข่กระเทย เอ๊ย!ขออภัยครับผมล้อเล่นแฮะๆผมชอบงานเขียนของท่านนะครับจากใจตามอ่านมาตั้งแต่งานแรกแล้วแต่เพียงเป็นยูเซอร์ผีไม่ได้เข้ามาแสดงความคิดเห็นเท่านั้นเองแต่คราวนี้ผมยอมลงทุนสมัครเพื่มาแสดงความคิดเห็นให้คุณโดยเฉพาะเอาตรงๆจากใจผมเลยนะครับท่านน่ะเป็นคนมีพรสวรรณ์แต่!...นี้มันไม่ใช่แนวเขียนที่ท่านต้องการครับเชื่อผมเถอะผมมองคนไม่ผิดพรสวรรณ์ของท่านที่แท้จริงแล้วมันเหมาะกับแนว…”ผีๆ”แนวนี้ถ้าท่านเขียนรับรองท่านจะสัมผัสความเทพในตัวของท่านเองแน่นอน”
“แกร่กๆๆๆ“สออูสูไม้เอก=สู่”แกร่กกกกๆ”สออานอ=สาน”แกร่กๆๆๆ”ทอระ…..ทรนงค์!”
“สู่สานทรนงค์”ก่อนที่จะพิมพ์คำคำนี้ลงไปเป็นชื่อหัวเรื่องผมได้ถามอากู๋(Google)ครบถ้วนมาเป็นอย่างดีถึงเริ่องหลักการเขียนนิยายและองค์ประกอบขั้นตอนโดยรวมต่างๆตั้งแต่ต้นจนจบเพื่อให้ออกมาสมบรูณ์ที่สุดตามที่นักเขียนมืออาชีพเขาทำกัน…”จ๊อบๆๆๆๆ”เฮ้!ไอ้แดงมันจะทำได้จริงอย่างที่เอ็งว่าเหรอว่า””จ๊อบๆๆๆๆ”เออดิ!เชื่ข้า..ตัวข้าเองได้ถามอาจาร์ยคงมาเป็นอย่างดีแล้ว”เสียงดำและแดงกำลังมุ่งมั่นกับการขุดหลุมฝังศพสาวแก่แม่หม้ายตายท้องกลมอยู่ที่สู่สานแห่งหนึ่งเพื่อเพราะต้องการนำไฟมาลนคางเพื่อรีดน้ำมันพรายออกมาทำยาสเน่ห์ตามที่”อาจาร์ยคงกระพัน”ของพวกเขาได้ชี้แนะไว้ให้
“โอ๊ย!ๆๆๆ”เสียงร้องประหลาดดังขึ้นมา”เฮ้ย!ไอ้ดำเอ็งจะร้องทำไมวะอย่ามาล้อเล่นกับข้านะเว้ย!””อ้าว!ไอ้แดงข้าก็นึกว่าเอ็งร้องขึ้นมาเพราะมดกัดซะอีกเล่นเอาข้าใจหดใจหายตกไปอยู่ที่ตาตุ่มหมดแล้ว””อ๊าว!เอ็งไม่ได้ร้องข้าไม่ได้ร้องแล้วใครละวะที่ร้อง””ข้าเอง!!!”เสียงประหลาดที่แท้นั้นดังมาจากในหลุมที่พวกเขาขุดและจู่ๆขาทั้งสองข้างของดำและแดงก็ถูกมือหยาบๆแห้งๆของใครซักคนจากข้างล่างจับล๊อคไว้ไม่ให้ไปใหนอย่างแน่นหนาเมื่อทั้งสองลองชะโงกลงไปดูในช่องหลุมที่เขาขุดไว้ก็ปรากฎใบหน้าของหญิงสาวที่มีใบหน้าครึ่งซีกเลือดไหลย้อยจากรอยแผลใหม่สดๆที่คาดว่าน่าจะเกิดจากการถูกจอบของดำจามเข้าที่หัว”มาอยู่กับข้าเถอออออออ”เสียงโหยหวนลากยาวจากหญิงสาวใบหน้าครึ่งซีก”เหวอ!!ขอโทษเว้ย!ข้าขอโทษ!อยู่ไม่ได้ซะแล้ว”ดำและแดงตะโกนออกมาพร้อมตั้งสติได้สะบัดข้อเท้าของเขาทั้งสองหลุดออกจากอุ้มมือมรณะของเธอคนนั้นมาได้แล้วพวกเขาทั้งสองก็วิ่งตรงไปอย่างไม่คิดชีวิตทิ้งข้าวของที่พกมาไว้ข้างหลังอย่างไม่เหลียวแลเพื่อตรงไปยังประตูทางออกของสู่สาน…แต่โถ่ถังอนิจจาใบหน้าของดำและแดงกลับซีดผ่าวลงเมื่อพบว่าประตูทางเข้า-ออกของสู่สานนั้นมันมีสภาพที่ถูกปิดตายมานานนมมากแล้วทำให้จู่ๆความทรงจำของดำและแดงก็ไหลย้อนออกมาถึงวันเกิดเหตุที่เขาทั้งสองชุดคร่าหญิงสาวในหมู่บ้านมาข่มขื่นณะที่แห่งนี้เป็นเวลาร่วมสามเดือนจนสุดท้ายเธอกลับท้องโตและต้องการจะบอกให้ทุกคนในหมู่บ้านรับรู้ว่าใครคือพ่อของเด็กจนกระทั้งดำและแดงตัดสินใจรวบหัวรวบหางฆ่าปิดปากเธอณะที่สู่สานทรณงค์แห่งนี้ก่อนที่เขาทั้งสองจะถูกตำรวจพบเห็นเหตุการ์ณจนเกิดการประทะกันและถูกวิสามันต์เสียชีวิตทั้งคู่เมื่อนานมาแล้ว “มันเป็นแบบนี้วนเวียนกลับมาซ้ำเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ” ดำและแดงคิด …
“ฮ่าห์!โพสลงในเว็บบอร์ดเรียบร้อยซะทีอีกครึ่งชม.เรามารอผมตอบรับจากผู้อ่านกันดีกว่า”ผมพูดกับตนเอง
17:45น.คห.1แห่มร้ายไม่ใช่เล่นผมอยากบอกคุณว่าเวลาที่ผ่านมาคุณไม่เคยละเลยมันและกลับทำให้งานมันกลับมาตอบแทนคุณบ้างแล้วดีมากๆเลยครับผลงานชิ้นนี้แทบจะไม่มีที่ติเลย…คห.2สวดย๊อดเลยคร่า!ดั๊น(ดิฉัน)ไม่ได้อ่านอะไรที่ตื่นเต้นขนแขนสแตนด์อัพแบบนี้มานานแล้วคร่าถ้าเกิดคืนนี้เค้านอนไม่ได้จขกท.ต้องมารับผิดชอบด้วยนะเออ(ล้อเล่นจ้าแฟนเค้าหวง)ส่วนในเรื่องความคิดเห็นด้านเนื่องานคงจะบอกได้เลยว่าภาษาสลวย เนื้อหาไหลลื่น ตัวละครมีเอกลักษณ์ง่ายๆก็จริงแต่มันจำติดปากจริงๆพี่ดำพี่แดงดูโดยรวมๆแล้วเข้าขั้นมืออาชีพเลยนะเนี้ย!คงจะหมั่นฝึกฝนมาเป็นอย่างดีในช่วงที่เก็บตัวละสิสุดท้ายนี้ขอขอบคุณมากๆที่มีงานดีๆให้อ่านกันนะค่ะ”ความคิดเห็นที่หนึ่งกับสองผมรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าต้องออกมาเป็นทำนองนี้เหมือนกับว่าจงใจทำให้เขาคอมเม้นมาแบบนี้แต่สิ่งที่ผมลุ้นระทึกที่สุดจริงคือ”คห.3…..โย่ว!เขียนออกมาแล้วสินะท่านแนวนี้แหละที่ใช่สำหรับตัวท่านเองจริงๆ พรสวรรณ์มันโชดช่วงออกมากลิ่นตุๆเชียว ..เอ๊ย!ม่ายช่ายฮ่าฮ๋ามุข…แต่ว่าเอาตรงๆจากใจเลยนะครับ…ท่านซีเรียสไปรึเปล่างานของท่านมันสมบรูณ์แบบไปหมดจนไร้ที่ติ แต่อย่าหาว่าผมอย่างงู้นอย่างงี้นะ…มัน….ไม่….สนุก….เลย….ซัก….นิด !  ผมก็ไม่รู้สินะบอกไม่ถูกเอาเป็นว่าผมขอจบความคิดเห็นไว้แต่เพียงเท่านี้แล้วกัน”…เพียงเท่านี้แหละครับบรรยากาศรอบๆตัวผมกลับมืดลงสติสัมปชัญญะของผมเริ่มขาดหายไปมือทั้งสองข้างเริ่มระดมกดแป้นพิมพ์และคลิกเมาส์เลื่อนขึ้นลงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ฟันซี่บนและซี่ล่างกระทบกันจนแทบจะแตกหักเพียงเท่านี้แหละครับเมื่อเวลาผ่านไปจากเหตุการ์ณนี้ซักเพียง ครึ่งชม.เท่านั้นแหบะครับสติของผผมก็เริ่มกลับมาแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมในชีวิตอีกต่อไปคือสภาพจิตใจในด้านลบกลับงอกเงยขึ้นมาบนหัวสมองของผม…
“แกร่กๆๆๆๆกรึ่กคลิกๆๆปึ่ง!”(เสียงกดแป้นพิมพ์จะรุนแรงไปใหนฮา)พรึ่บ!(เสียงเปิดปฎิทิน)”อืมอ่าวันนี้เป็นวันที่28/1/13แล้วหรือนี้ถึงเวลาที่ต้องเปิดอินเตอร์เน็ตเพื่อติวสอบแล้ว”คลิ๊กๆๆๆๆ!(เสียงคลิกเมาส์เปิดอากู๋google)”หืออืม…ลิงค์อะไรน่ะลองเปิดดูซิ(คลิ๊ก)”สาวน้อยกระตุ้นรัก””ใบเฟรินหิมะแห่งท้องนภากาศ””678เลขห้องผี”อุ๊บ!อะไรเนี้ย(ฮา)ภาษาก็สลวยดีแต่ทำไมเนื้อหาถึงยืดยาดจังฟะ(ฮา)เรื่องนั้นอีกเรื่งหนึ่งแนวแฟนตาซีแท้ๆแต่ทำไมคาแร็คเตอร์ไม่มีสเหน์โดดเด่นออกมาเล๊ย(ฮา)เฮ้ย!นี้มันนิยายผีแน่เหรอเนี้ยทำ ไมมีแต่เล่าฉากโป๊เปลื่อยสยิ๋วกิ๊ว18+แบบนี้ฟะป๊าดโถ่โดนัท! “”อ่าหัวเราะจนท้องเริ่มแฟบแล้วแฮะวันนี้ก็เป็นวันที่28เหมือนกับปีที่แล้วเลยน้า..นี้เราไม่ได้คลุกคลีกับนิยายแบบเมื่อก่อนมาครบรอบปีหนึ่งแล้วรึเนี้ย”ใหนๆก็ใหนๆละขอกลับไปอ่านผลงานเก่าของตัวเองซักหน่อยในฐานะผู้อ่านธรรมดาดูบ้างละกันจะถูกลบไปรึยังนะฮ่าฮ่าฮ่า””(คลิกๆๆๆแกร่กๆๆๆๆปึกคลิกแกร่ก)”แปะ!................แปะ…………………แปะ……….อะไรกันน่ะน้ำที่ใหนมาหยดลงบนหัวเข่า…หืมมม…หน้าจอคอมเราทำไมเบลอเหมือนกับมีของเหลวๆมาบังม่านตาเราเอาไว้เลยนะ  …..อาเริ่มมองเห็นลางๆแล้วนั้นมันอ่านว่าอะไรน้า…..”ทาลูกัสผู้กล้าตะลุยแดนสนทยา”แล้วข้างล่างนั้นอีกสองอันละ…อ๋อ”Poppy love Mr.T””ซูซานทรณงค์..เอ๊ย!..สู่สานทรณงค์”ฮ่าฮ่าฮ่าทำไมกันนะ ทำไม”น้ำตา”ของเราถึงได้ไหลกันทั้งๆที่เรายังยิ้มหัวเราะอยู่แท้ๆนี้มันคงจะไม่ใช่อาการเสียใจเป็นแน่แท้….อาจจะเป็นความปลื้มปิติที่ผมได้รู้เหตุผลบางอย่างที่ผมตามหามันมาตลอดแต่ผมไม่เคยเข้าใจมันซักทีทั้งๆที่เราอยู่ข้างๆกันเสมอนั้นสินะ…”ความต้องการที่จะเขียน” มันอยู่กับผมมาตั้งแต่ต้นก่อนที่จะเริ่มลงมาทำอะไรซะอีก นี้ผมสามารถเรียกมันว่า “แรงบันดาลใจของผม” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำแล้วใช้ใหม……ฮ่าฮ่าฮ่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


สวัสดีครับผมมีชื่อย่อเรียกว่า”T”ผมเขียนนิยายไม่เป็นครับ…ใช่แล้วครับคุณฟังไม่ผิดหรอกผมเขียนนิยายไม่เป็นจริงๆ
แต่ตอนนี้ผมมี “ความต้องการที่อยากจะเขียน”แล้วครับ ไม่รู้จะว่ายังไงดีถ้าเกิดมีผู้หญิงสวยน่ารักคนหนึ่งเธอทำผ้าเช็ดหน้าที่ชอบพกไว้ติดตัวอยู่เสมอตกลงพื้นแล้วคนที่เห็นเหตุการ์ณก็ดันมีอยู่เพียงคนเดียวจริงๆก็คือตัวคุณ ในหัวของคุณจะคิดถึงอะไรเป็ฯอันดับแรกแต่ถ้าถามผมผมก็คงตอบได้ประมาณนี้ว่า…
 “ช่วยเก็บผ้าเช็ดหน้าของฉันหน่อยได้ใหม”
(โปรดติดตามตอนต่อไป)