คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความโหดที่มีอยู่ในตัว
“เฮ้ย นี่พวกนายทำอะไรน่ะแอบมาสุมหัวทำอะไรกัน”
นั่นเสียงฉันเองแหละกำลังจัดการกับนักเรียนเกเรพวกนี้อยู่ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมใครๆ ถึงเรียกฉันว่าสารวัตรนักเรียนจอมโหดทั้งๆ ที่ฉันก็มีชื่ออยู่ทำไมไม่เรียกกัน ฉันชื่อโทโมโยะก็เรียกไม่ยากอะไรทำไมถึงตั้งฉายาให้ฉันอย่างนี้ก็ไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ
“ว่าไง ฉันถามว่าทำอะไรกันอยู่เวลาพักกลางวันทำไมไม่ไปกินข้าวมานั่งทำอะไรกันอยู่”
“เอ่อ พวกเราก็นั่งคุยกันยังไงล่ะนั่งคุยกันน่ะ”
“นั่งคุยกันงั้นเหรอ งั้นฉันนั่งคุยด้วยคนได้มั้ย ห๊ะ! ว่าไงพวกนายนั่งทำอะไรกันอยู่”
ฉันเดินเข้าไปใกล้กลุ่มพวกนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ พอจะเดาออกแล้วว่าทำอะไรกันอยู่
“นี่นี่ จะไปไหนจะไปไหนมานั่งคุยกันหน่อย”
“ผมปวดฉี่น่ะครับ”
“จะไปฉี่ทำไม ให้มันราดไปตรงนี้แหละนั่งลงเลย”
เด็กผู้ชายคนนั้นรีบนั่งลงอย่างว่าง่าย ถ้าไม่นั่งน่ะสิมันจะเจอดี เจอมาเยอะไอ้พวกที่จะหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวเนี่ยเจอประจำ
“ฉันไม่เข้าใจพวกนายจริงๆ เลยเวลาเรียนก็ไม่เรียนนะเวลากินข้าวก็ไม่กินกลับเอาเวลามาทำอะไรไม่รู้ไร้สาระ เล่นไปมันมีประโยชน์อะไรมั้ยไอ้ไพ่เนี่ยมันมีประโยชน์อะไรมั้ย มันทำให้เราอิ่มมั้ย มันทำให้เราฉลาดขึ้นมั้ย มีสมองเนี่ยเอาไปใช้ให้มันมีประโยชน์กว่านี้หน่อย ลุกขึ้นเลย ลุก!”
นี่เป็นคำสั่งที่ใครได้ยินก็กลัวไปตามๆ กันเพราะนี่ก็หมายถึงว่าพวกเขากำลังจะโดนบททำโทษสุดโหดของฉันแล้วน่ะสิ
“วิดพื้นไปจนกว่าจะหมดเวลาพัก และอย่าได้คิดหนีนะถ้าหนีล่ะก็พวกนายตายแน่”
“แต่พวกเรายังไม่ได้กินข้าวเลยนะ”
“จะกินทำไมอีกล่ะไม่ต้องกินแล้วมีเวลากินตั้งเยอะแยะไม่กิน วิดไปเลยและห้ามอู้นะฉันจับตามองอยู่ถ้าคิดอยากซ่ากับฉันเรื่องนี้ถึงหูอาจารย์แน่และอย่าให้มีครั้งต่อไปเพราะถ้ามี”
ฉันเอานิ้วชี้กรีดตามคอเป็นสัญลักษณ์ให้พวกนั้นรู้
“เข้าใจแล้วใช่มั้ย ฉันถามว่าเข้าใจแล้วใช่มั้ย”
“คะ คร้าบบบบ”
“แค่นี้ก็หมดเรื่อง”
เป็นอย่างนี้ทุกวันสิน่าแล้วอีตาทาเคชิมันหายไปไหนกันนะไม่มาตรวจตราดูแลนักเรียน ให้ฉันเห็นเมื่อไหร่ล่ะก็เป็นเรื่อง
จ๊อก~ จ๊อก~
แหะ แหะ เสียงท้องฉันร้องเองแหละ หิวข้าวชะมัดสงสัยถ้าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ โรคกระเพาะคงถามหาแน่ๆ ไม่ได้การละสุขภาพต้องมาก่อน
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปกินข้าวข้างบนแต่พอไปเจอใครคนหนึ่งที่นั่งกินข้าวอย่างสบายอารมณ์กับพวกผู้หญิงพวกนั้นแล้วทำให้ขีดอารมณ์ของฉันพุ่งปรี๊ดจนควันออกหูเลยแหละ
“แอบมานั่งจู๋จี๋กับสาวๆ ตรงนี้เองเหรองานก็มีทำ เดี๋ยว เดี๋ยว ไปถึงเมื่อไหร่แม่จะด่าให้เข็ด”
พออีตานั่นเห็นหน้าที่โกรธจัดของฉันก็ถึงกับสำรักข้าวออกมาเลยแหละ รู้ชะตากรรมของตัวเองก็ดีแล้ว เตรียมใจไว้เถอะฉันไปถึงเมื่อไหร่นายโดนแน่
“อะอ้าว โทโมโยะเหรอมาสิมากินข้าวกัน”
“ไม่ต้องมาองมาอ้าวเลย นี่ทาเคชินายเป็นสารวัตรนักเรียนภาษาอะไรมีหน้าที่ก็ไม่ไปทำมานั่งจู๋จี๋กับสาวๆ พวกนี้อยู่ได้”
“เก็บอารมณ์หน่อยสิเดี๋ยวฉันว่าจะลงไปพอดีเลย เดี๋ยวจะลงไปแล้วล่ะ”
“ลงไปบ้าบออะไรของนายถ้าฉันไม่ขึ้นมาเห็นเนี่ยนายก็คงไม่ลงสินะ”
“เธอมันยัยจอมโหดจริงๆ เลยนะวันวันเอาแต่ตามล่าหานักเรียนมาเป็นเครื่องระบายอารมณ์ของเธอตลอด อย่านึกว่าฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้นะเธอมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ยังไงก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่แล้ว”
จะเอาอย่างนั้นก็ได้แล้วนายจะได้รู้รสชาติของความเจ็บ ท้าใครไม่ท้ามาท้าฉัน
“ฉันจะทำให้นายเห็น ถึงฉันจะตัวเล็กแต่ก็เล็กพริกขี้หนู”
“ฮ่า ฮ่า เล็กพริกขี้หนูขี้โม้ชะมัด ฮ่า ฮ่า”
“หึ หึ งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง”
กล้ามากที่มาหัวเราะฉันกล้ามากจริงๆ โดนไปเต็มๆ กลางเป้าพอดีเลยเป็นยังไงรู้สึกถึงความเจ็บปวดรึยัง
“เธอ! เธอ!!”
“เข้ามาดิ เข้ามาอยากเจออีกฉันก็จะสงเคราะห์ให้ เข้ามา คราวนี้จะเอาแบบไหนดีละ...เอาให้ตาช้ำหรือว่าเจ็บจนมาโรงเรียนไม่ได้จะเอาแบบไหนดีล่ะ”
“เธอนั่นแหละที่จะโดนดีไม่ใช่น้อย”
“แรงไม่มีแล้วสินะสู้ไปก็เท่านั้นฉันไม่อยากรังแกคนอ่อนแอกว่า ยังไงก็ต้องขอบใจที่เป็นคู่ซ้อมมือให้ ฉันไปล่ะนะยังมีงานต้องทำอีก”
ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินจากไป แต่อดขำไม่ได้จริงๆ ผู้ชายอะไรตัวโตซะเปล่าแต่แรงเนี่ยนิดเดียว ริอาจจะมาสู้กับฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใครซะแล้ว แล้วพวกนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะไม่ได้ละต้องไปดูก่อน
ฉันค่อยๆ ย่องเข้าไปดู ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ เลยพวกนี้ว่านอนสอนง่ายจัง คงจะเข็ดแล้วสินะ
“พวกนายขึ้นห้องไปได้แล้วป่ะ”
“ขึ้นห้อง”
พวกนั้นพูดแล้วทำตาโตเหมือนว่าไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ฉันพูด
“ก็ใช่น่ะสิยังจะยืนงงอยู่ได้เดี๋ยวฉันก็ไม่ให้ขึ้นซะหรอก”
กลุ่มเด็กเกเรพวกนั้นรีบเผ่นแน๊บหายไปในทันที วิ่งเร็วอย่างนี้น่าจะลงแข่งกีฬานะ
จ๊อก~ จ๊อก~
โอ๊ย ท้องเจ้ากรรมดันมาร้องได้ รู้แล้วว่าต้องการอาหารแต่นี่ก็เหลือเวลาไม่มากแล้วนะทนหน่อยก็แล้วกันนั่งเรียนไปก่อนนะแล้วกลับบ้านจะรีบไปหาอะไรมากินเลย รอก่อนน้าาาา
ความคิดเห็น