เรื่องเล่า ทำ ธรรม..^^

ลำดับตอนที่ #4 : วัดหนองป่าพงมีดีตรงไหน? ตอนที่..๒..

ต่อจากตอนที่แล้ว.....  ที่ได้พูดถึงการเห็นคุณค่าที่แท้จริงของสิ่งต่างๆ.....

ดังนั้น.......

ศาลาวัด ที่มีจึงมีขนาดพอดี ไม่ตกแต่งให้ฟู่ฟ่าเพื่ออวดใครๆ

กุฏิพระ ก็เป็นเพียงบ้านไม้ยกสูงหลังเก่า พอให้หลบฟ้าฝน

ตึกที่สร้างใหญ่ที่สุดก็คือ พิพิธภัณฑ์  ของหลวงปู่ชา ที่สร้างเพื่อให้เป็นแหล่งศึกษาเรียนรู้ของสาธารณชน ซึ่งก็เป็นเพียงตึกปูนธรรมดาๆ เท่านั้น ที่ไม่มีการตกแต่งด้วยเพดานวิจิตตระการตา หรือโคมห้องระย้า 

หลายคนอาจจะตั้งคำถามว่า....

เอ๊ะ!! แล้วไม่มีใครบริจาคเงินให้พระท่านสร้างกุฏิดีๆ อยู่  หรือสร้างศาลาวัดที่ใหญ่โตและสวยงามกว่านี้ไม่มีหรือ?

คำตอบ คือ.......

“มี” !!!

แต่ท่านไม่สร้าง......

พระท่านเห็นว่า....  ที่เป็นอยู่ก็เพียงพอแล้วสำหรับการบำเพ็ญเพียรภาวนาและปฏิบัติธรรม

ดังนั้น....

เงินที่ได้มาทั้งหมดจากการบริจาคของผู้ที่ศรัทธา ท่านได้นำไปใช้ในสิ่งที่จำเป็นมากกว่า และมีประโยชน์มหาศาล  นั้นคือ การสร้างหอผู้ป่วย!!!

ย้ำ!!!!

หอผู้ป่วย!

ไม่ใช่แค่ตึกใหญ่  แต่เป็นตึกใหญ่มากๆ   หลายชั้น  และมีพื้นที่มาก 

และไม่ใช่สร้างให้ แค่โรงพยาบาลเดียว!

แต่สร้างให้ถึง  2 โรงพยาบาล!!!!  (เท่าที่ผู้เขียนรู้นะค^^)  หรืออาจจะมากกว่านั้น

สุดยอดมาก.....  เป็นการนำเงินบริจาคไปใช้ในส่วนที่เป็นมหากุศลที่จริงๆ และเป็นประโยชน์ต่อสาธารณชนเป็นอย่างมาก   เพราะหากใครเคยมาเยี่ยมโรงพยาบาลในแถบภาคอีสาน  โดยเฉพาะในโรงพยาบาลใหญ่ๆ.....   ผู้ป่วยจะเยอะมาก  และผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านธรรมดาๆ  ที่ต้องนอนเบียดเสียดกันในหอผู้ป่วย....  ซึ่งผู้ป่วยเยอะมาก  จนต้องแทรกเตียงเสริมระหว่างทางเดินในตัวตึก ถึงกระนั้นก็ยังต้องมีเตียงเสริมริมทางเดินของทุกชั้น  รวมถึงหน้าห้องน้ำ  ซึ่งเป็นที่ที่ไม่น่าภิรมย์นัก....  แต่ก็ต้องทนนอนเพื่อการรักษาพยาบาล....  ดังนั้น การสร้างหอผู้ป่วยจึงมีประโยชน์อย่างมากเพื่อบรรเทาความแออัดลงไปได้บ้าง

            สาธุ.....  สาธุ......