คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รักจัง... นายขี้มูกย้อย😍😍😘
อ่ะ... นะ... ที่เขาว่ากันว่าคนแก่... สะอุ้ย!!! O.0.
ขออภัย... อย่างสูง.. ต้องเรียกว่า.. วัยรุ่น(เหลือน้อย) ดีกว่าเน๊อะ..,.. อิอิ
ซึ่งวัยรุ่น(เหลือน้อย) ส่วนใหญ่ มักจะนึกถึงความหลัง...
แฮ่ๆๆ......... 😁😁😁. มันก็เลยทำให้ผู้เขียนนึกถึง.... อดีตขึ้นมา... อิอิ
............
เพื่อนคนนั้นกำลังแต่งงาน.....
เพื่อนคนนี้มีลูกจนจะเข้าอนุบาล.....
เพื่อนคนนู้นกำลังคบหาดูใจกับชายหนุ่ม.....
................
แล้วเราหล่ะ?
"โสด".
โสดมานานนนนนนนนนนนนนน.......
นานโคตรๆ เลยก็ว่าได้....
ก็เล่นโสดตั้งแต่เกิด.... ปัจจุบันก็โสด... และคาดว่าอนาคตก็คงจะโสดต่อไป..... อิอิ
อะ.... อ่ะ.... ใช่ว่าโสดแล้วจะไม่มีความรักในหัวใจนะคร้าคุณ!!!
นิต-ศรี คนนี้ยังจำ "ป๊อปปี้เลิฟ" (Puppy love) ได้ดี....,
เรื่องมันมีอยู่ว่า.......
..............................
ตอนนั้นเพิ่งจะ 10 ขวบมั้งนะ... ขึ้น ป. 4 (ประถมศึกษาปีที่ 4) หมาดๆ เลยหล่ะ ^^
อาจจะเป็นเพราะว่า... เราเรียนเก่ง? หรือแม่เราเป็นครูก็ไม่รู้นะ...?
ไม่ว่าจะทำไร.........
เพื่อนมัน "บีบ". "บังคับ". แกม "ขู่เข็ญ". ให้เป็นหัวหน้าทุกงาน!!!
ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม.....
หัวหน้าห้อง.....
หัวหน้าหมู่ลูกเสือ......
ฯลฯ. นิต-ศรีเหมาหมดจร้า ><
ดังนั้น....
เราก็ต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเพื่อนๆๆๆ.
อืมส์.... รวมถึงเรื่อง "ความรัก" ......😙😗😚😘😍
เรื่องรักในวัยเรียนเนี๊ยะ!!! ห้าม "นิต-ศรี" มีเป็นอันขาด!! มิฉะนั้นรู้ถึงหู "คุณแม่ที่เคารพ" แน่ๆๆ
( ป.ล. นี่ คือ ข้อเสียของการมีแม่เป็นครู. อิอิ)
............
เพราะฉะนั้น...... จะรักใคร. ชอบใคร ก็แอบเก็บเอาไว้ในใจ... (ก็เลยติดนิสัยรักแบบแอบซ่อน อิอิ)
แล้วตอนที่เรียนอยู่ ป.4 ในห้องเรียนนั้นมีเด็กชายคนหนึ่ง ชื่อว่า "ขงเบ้ง"
ผิวคุณขงเบ้งแก.... ขาวยังกะหยวกกล้วย......
ตาก็โต..... คิ้วก็เข้ม..... จมูกก็โด่ง.... ปากบางๆ สีชมพูระรื่อ....
(ยึ๋อ >\\\\<. คิดแล้วก็อยากจับมาหอมสักฟอด!!!)
หน้าตาเด็กชายคนนั้นหล่อบาดใจเหมือนกับ "จั่นเจา" ในหนังเรื่อง "เปาปุ้นจิ้น". มาก!!!!
หล่อยังกะพระเอกขนาดนี้.... มีหรือ? นิต-ศรี จะไม่ปลื้ม.......
ปลื้มมากกกกกกก
ขนาดตอนนั้น ขงเบ้ง มีน้ำมูกไหลยืดตลอดเวลา....ไหลยืดเป็นทางยังกะขบวนรถไฟ.......
ตึ๋ง...
ดึ๋ง....
ฉืดดดดดด..... (เสียงดึงขบวนรถไฟเข้าโพรงจมูก)
ตึ๋ง...
ดึ๋ง....
ฉืดดดดดด.....
....... เราก็ยังมองว่า มันหล่อที่สุดในชั้น!!!....
อิอิ.......
ฉันก็เลยแอบตั้งชื่อสุดหล่อว่า... "นายขี้มูกย้อย"
.................. ................
ใน คาบวิชา.... "ก.พ.อ." (การงานพื้นฐานและอาชีพ)
คุณครู....จะสอนให้ทำอาหารโดยแบ่งนักเรียนเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละประมาณ 8-9 คน ชายหญิงคละกันไป....
และอาจจะเป็นเพราะพรหมลิขิตแน่ๆ >.<. นิต-ศรี ก็เลยได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับนายขี้มูกย้อย
แน่นอน.....
นิต-ศรีเป็นหัวหน้ากลุ่มเช่นเคยจรัา........
ในเมื่อเป็นหัวหน้ากลุ่ม..... ฉันก็เลยสั่ง.... เอ้ย!!!!..... ขอร้องให้เพื่อนๆ คิดเมนูอาหารว่าจะทำอะไรกินกัน?
และท้ายที่สุดพวกเราตกลงกันว่าจะทำ "ไก่ทอด" กับ "ตำถั่ว"
........................
เมื่อกำหนดวันทำอาหารมาถึง.....
ต่างคนก็ต่างหอบหิ้วสิ่งที่ตนเองได้รับมอบหมายมารวมกัน.......
ครก และเครื่องปรุงสำหรับทำถั่ว... พร้อม
ไก่ที่หมักจนได้ที่...... พร้อม
น้ำมัน... กระทะ..... พร้อม
..... จะขาดก็เตาถ่าน และถ่าน...... แต่กลุ่มอื่นๆ เขาขนมากันเพียบ!!!
แต่กลุ่มเรา.... ไม่มี...
เพราะฉันบอกเพื่อนๆ ว่า
"เตาถ่านไม่ต้องเอามานะ. มันหนัก".
เพื่อนๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยหงึกหงัก..... เมื่อไม่มีใครแย้งฉันจึงพูดต่อไปว่า...
"กลุ่มเรา จะก่อไฟสามเส้า!! ใช้แค่ฟืน กับ ก้อนหินหรืออิฐบล็อกก็พอ... ของพวกนี้โรงเรียนเรามีเยอะแยะ"
ฉันบอกกับเพื่อนๆ อย่างมั่นใจ
แต่พอทำจริงๆ. การก่อไฟสามเส้าไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้แฮะ. ~.~. เหอๆ
ท่อนฟืนที่เพื่อนๆ. ช่วยกันเก็บมาชื้นมาก...... เพราะช่วงนี้มันหน้าฝน.... หาฟืนแห้งๆ คงยาก... เมื่อคืนฝนก็ดันตกอีกต่างหาก...... เหอๆ. ~_~ ;
ในขณะที่กลุ่มอื่นๆ ไฟเขาลุกคลึกๆ แดงแจ๋กันหมด..... แต่กลุ่มข้าพเจ้า..... มีแค่ควันสีเทาลอยฟุ้งไปทั่วสารทิศ....
เข้าตา.... เข้าจมูก. น้ำหูน้ำตาไหล...... ไอคร็อก. ไอแคร็ก..... เพราะสำลักควันกันทั่วหน้า....
แปลก..... ไม่มีใครเกี่ยงงาน..... ไม่มีใครบ่น..... ทุกคนต่างพร้อมใจกันพัดให้ไฟติด..... แต่เหมือนว่ายิ่งพัดเท่าไหร่ควันยิ่งมากเท่านั้น......
หนำซ้ำ...... เม็ดฝนยังเริ่มโปรยลงมาปอยๆ. อีกต่างหาก..... เพื่อนๆ อีกส่วนพากันวิ่งวุ่นหาซากกระเบื้องเก่าๆ บ้างก็หยิบฉวยเอากระดานผุๆ แถวนั้นมาบังฝนให้เตาสามเส้าของพวกเรา..... แต่เตาไฟเจ้ากรรมก็ไม่มีทีท่าว่าไฟจะติดเลยแม้แต่น้อย.....
........
สักพัก.....
นายขี้มูกย้อยก็เสนอว่า "ย้ายไปก่อไฟที่เตาร้าง. ข้างโรงอาหารกันเถอะ".
ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาใสแป๋วของนายขี้มูกย้อย
"ไปกันเถอะ... แล้วไปขอแบ่งถ่านจากกลุ่มอื่นๆ ดีไหม?" นายขี้มูกย้อยว่า...
"ดี"
"ดีๆ".
"ไปกันเถอะ"
เพื่อนๆ ขานรับเป็นเสียงเดียวกัน..........
จากนั้นพวกเราก็ช่วยกันย้ายอุปกรณ์ทำครัวมาที่ข้างๆ โรงอาหาร.... ก่อไฟในเตาร้างด้วยถ่านที่ขอมาจากกลุ่มอื่นๆ.... สักพักถ่านก็ติดไฟ.... เป็นสีแดงระเรื่อย.....
สำเร็จ!!!....
>< !!!
เมื่อเห็นดังนั้น. ฉันจึงรีบยกกระทะขึ้นตั้งบนเตาไฟทันที.....
เทน้ำมันลงไปเยอะๆๆ.... สักพักน้ำมันเริ่มเดือด... ฉันก็ค่อยๆ. ตักไก่ลงในกระทะ....
ฉ่า.......
น้ำมันแตกกระเซ็นไปทั่วทิศทาง...
เพื่อนๆ ต่างเบี่ยงตัวหลบ..... ส่วนฉันเอี้ยวตัวหลบแต่สองมือยังจับกระทะและตะหลิวไม่ยอมปล่อย....
เมื่อน้ำมันที่แตกพล่านเมื่อครู่สงบลง ฉันจึงจับตะหลิวตะแคงขึ้น... จิ้มๆ ดูไก่....
พลางคิดในใจว่า..
"เอ๋... ?? จะพลิกไก่ตอนไหนนะ?..."
"เอาลงแป๊บเดียวมันจะสุกหรือยังนะ.... ง่า..... หรือว่า..เอ๋?!! อ่ะ?.!!"
O.0
ระหว่างที่ฉันกำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับไก่ในกระทะดี....
มือของใครบางคนก็จับหมับเข้าที่มือฉันข้างที่จับกระทะ. ฉันหันควับ!! ไปมองเจ้าของมือที่ยืนข้างๆ ทันที
"เฮ้ย!!"
ฉันอุทานด้วยความตกใจ!!!
ใบหน้าหล่อๆ. ที่ยืนข้างๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน. นายขี้มูกย้อยนั้นเอง...
ขณะที่ฉันกำลังรู้สึกว่า.. "ทุกอย่างหยุดนิ่ง" แม้แต่ลมหายใจของตัวเองก็ยังไม่รู้ว่ายังอยู่หรือไม่นั้น...
เสียงกังวานใสก็ดังขึ้นใกล้ๆ.....
"จะพลิกไก่. ไก่จะไหม้แล้ว". พร้อมๆ กับมืออีกข้างที่เคลื่อนมาจับมือเล็กๆ ของเราอีกข้างที่จับตะหลิวเพื่อช้อนไก่ให้กลับด้าน........
ณ. วินาทีนั้น. ฉันไม่รับรู้อะไรเลยนอกจาก...
ไออุ่นที่ส่งผ่านจากมือหนึ่งถึงอีกมือหนึ่ง....... และเสียงหัวใจที่มันเต้นโครมคราม
"ตึก ตัก ๆ ๆ. ๆ".
>\\\\\<
........
พอนายขี้มูกย้อยปล่อยมือแล้ว ฉันถึงเรียกสติตัวเองคืนมาได้...
ตายๆ........ ตายๆ........
นายขี้มูกย้อยเอ้ย.... นายขี้มูกย้อย!!....
ฉันรู้! ว่านายไม่ได้คิดอะไร. แต่จะทำอะไรก็ระวัง ระวังหน่อย...
นายไม่ได้คิดอะไร.... แต่ฉันคิดนะเว้ย!!!! เฮ้ย!!! >3<
...........
สักพักนายขี้มูกย้อย ก็ตะโกนให้เพื่อนๆ เอาถ่านมาเติม แถมหันมาสั่งเราอีกต่างหากว่าให้ยกกระทะขึ้น...
เราก็แอบคิดในใจว่า.....
"เป็นหัวหน้ากลุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่เนี๊ยะ... ยกตำแหน่งให้เลยดีไหม! แถมหัวใจทั้งดวงให้ด้วยอ้าว!!! รับรองไม่ทวงคืน". อิอิ
^^
.................
บทสรุปท้ายเรื่อง....
ท่านผู้อ่านจะเห็นว่า....เมื่อเด็กทำงานร่วมกันกับเพื่อนๆ. หากเกิดปัญหาขึ้น
เด็กจะไม่กล่าวโทษว่า..... เป็นความผิดของคนนู้น. คนนี้. แต่จะรีบช่วยกันแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น..... ไม่นินทา ไม่ใส่ร้ายกันลับหลัง........
ซึ่งในฐานนะที่ฉันเอง.... ที่ตัดสินใจผิด..... ตอนเป็นเด็กนั้นก็ไม่ได้เก็บเอาควาผิดพลาดมาคิดซ้ำแล้ว.... ซ้ำเล่า.....
เพราะว่า.... "เด็ก". จะคิดและอยู่กับปัจจุบันเสมอ. วัยเด็กนั้นจึงเป็นวัยที่แสนสดใส....
ความทุกข์ใจใดๆ จึงไม่อาจทำร้าย "หัวใจของความเด็ก"
ดังนั้น.... หากท่านผู้อ่านรู้สึกท้อแท้ หรือ เป็นทุกข์กับเรื่องใดๆ....
ลองสวม "หัวใจของความเป็นเด็กเข้าไป".......
บางที... สิ่งที่เราคิดว่า "เป็นทุกข์". มันอาจจะไม่มีก็ได้.
สู้ๆๆๆ. ต่อไปค่ะ ทุกคน...,, ^_____^
...............................
ป.ล. ขอย้ำอีกครั้ง!!!
สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด... ไม่ใช่แผนของ นิต-ศรี เพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับนายขี้มูกย้อยนะคะ^^
ก็แค่คิดว่า. "ไก่ทอด". ทำง่ายที่สุดแล้ว...... และก็แค่อยากก่อไฟแบบสามเส้า. แบบที่เคยเห็นในทีวีเวลาเขาไปเดินป่ากัน ก็เท่านั้นเอง.... จริงๆ นะ. คริ. คริ. >.<
กลับสู่หน้าหลักได้ที่ลิงค์นี้จร้า...
http://my.dek-d.com/yaifun/writer/view.php?id=1057646
ความคิดเห็น