องค์ชายเฉิ่ม ตะลุยโลกออนไลน์

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้นเล่นเกมส์

 

ตอนที่ 1 เริ่มต้นเล่นเกมส์

................................................................................................

ร่างขององค์ชายเฉิ่มก้าวออกมาจากอาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่โดดเดียวใจกลางป่าทึบ เขาหันซ้ายที ขวาทีเพื่อมองหาผู้เล่นคนอื่นและ NPC ที่อาจอยู่แถวๆนั้น

“ไม่เห็นมีใครเลย แล้วที่นี่ที่ไหนละเนี่ย” องค์ชายเฉิ่มคิดในใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินดูรอบๆอาคารแห่งนั้น จนกระทั้งเขาเดินอ้อมไปด้านหลังอาคารก็เห็นชายชราคนหนึ่งกำลังก้มๆเงยๆปลูกต้นผักอยู่บนแปลงพืช ในสวนขนาดเล็กอยู่อย่างขะมักเขม้น เมื่อเห็นดังนั้น องค์ชายเฉิ่มจึงตะโกนทักทายทันที

“สวัสดีครับคุณตา”

พอชายชราได้ยินเสียงขององค์ชายเฉิ่มก็หันหน้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะทักทายตอบว่า

“เอ้อ..สวัสดีพ่อหนุ่ม” หลังจากทักตอบองค์ชายเฉิ่ม ชายชราก็พยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาเขา แล้วจึงถามว่า “พ่อหนุ่มคงกำลังหาทางไปในตัวเมืองละสิ”

“ครับ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง แล้วก็ต้องเดินทางไปทางไหน อะครับ”องค์ชายเฉิ่มตอบชายชรา

“อือ...พ่อหนุ่มอยากถามอะไรตารึเปล่าละ ถ้าอยากรู้แค่ว่าไปทางไหนละก็ นั่นเลย”ชายชราชี้มือไปทางด้านหน้าอาคาร ก่อนจะพูดต่อว่า “พ่อหนุ่มเห็นถนนที่อยู่ตรงหน้าอาคารนั่นรึเปล่า”

“เห็นครับ”องค์ชายเฉิ่มกล่าว

“ให้พ่อหนุ่มเดินตามทางนั่น ไปเรื่อยๆสักประมาณ 1 กิโลก็จะเจอตัวเมือง ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มเติมก็ไปถามคนแถวๆนั้นดูก็ได้นะ”ชายชราตอบ ก่อนจะหันหลังกลับไปทางสวนผักอีกครั้ง แต่องค์ชายเฉิ่มเรียกชายชราเอาไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อนครับ คือ พอดีผมเพิ่งเข้ามาที่นี่(ในเกมส์) ยังไม่รู้อะไร เลยอยากจะขอถามวิธีการเล่นเกมส์นี้หน่อยน่ะครับ”องค์ชายเฉิ่มพูดกับชายชรา

“เล่นเกมส์ คืออะไร?”ชายชราถามกลับแบบงงๆ

“ เอ้อ...ขอโทษครับพูดผิด คือวิธีการดำรงชีวิตในโลกแห่งนี้อะครับ”องค์ชายเฉิ่ม รีบเปลี่ยนคำพูด เมื่อนึกขึ้นได้ว่าชายชราคนนี้คงเป็น NPC ของเกมส์ (ปกติ NPC ในเกมส์จะไม่รู้ว่านี่คือเกมส์ พวกเขาคิดว่านี่คือโลกจริง แล้วนักเล่นเกมส์คือนักเดินทาง ตามที่โปรแกรมเมอร์ โปรแกรมเอาไว้นั่นเอง)

“วิธีดำรงชีวิตรึ...พ่อหนุ่มนี่ถามแปลกๆนะ เกิดมาจนจะแก่ตายยังไม่รู้วิธีดำรงชีวิต แต่ก็เอาเถอะในเมื่ออุตส่าห์ถาม ก็จะบอกให้รู้ก็แล้วกัน ว่าแต่ว่าอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ มันมีหลายอย่างนี่นา ฮะฮะ”ชายชราตอบ

“ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวเองก่อนครับ ผมชื่อองค์ชายเฉิ่ม”องค์ชายเฉิ่มกล่าว

“เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะพ่อหนุ่ม..องค์ชายเฉิ่ม ข้าชื่อพ่อเฒ่าโบโบ้ คนเฝ้าประตูอาคารเริ่มต้นแห่งนี้”ผู้เฒ่าโบโบ้ตอบ

“อ้อ..ที่นี่เรียกว่าอาคารเริ่มต้นหรือครับ ปกติมีคนมาที่นี่บ่อยรึเปล่าครับ”องค์ชายเฉิ่มถาม เพราะอยากรู้ว่าคนอื่นๆที่เข้าเกมส์มาทำอะไรกันบ้าง

“ก็มีแยะเหมือนกันนะ ยิ่งช่วงก่อนหน้านี้สักเดือนกว่าๆที่ผ่านมา มีนักเดินทางออกมาจากอาคารเริ่มต้นจำนวนมากมายเลยเชียวล่ะ อาจจะสักหลายล้านคนได้เลยมั้ง”ผู้เฒ่าโบโบ้ พูดพร้อมกับทำท่านึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เพิ่งผ่านมา ที่จู่ๆก็มีผู้คนจำนวนมากทยอยเดินออกมาจากอาคารที่ตนเองเป็นคนเฝ้าอยู่ ซึ่งในครั้งแรกตัวผู้เฒ่าเองก็เกิดความสงสัยและแปลกใจไม่น้อย จึงพยายามจะเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นในอาคารแต่ไม่ว่าจะทำยังไง ก็ไม่สามารถก้าวข้ามประตูเข้าไปได้ จึงล้มเลิกความสนใจ จากนั้นไม่นานจากความแปลกใจ ก็เริ่มชินชาและไม่สนใจอีกต่อไป

“แล้วพวกเขา ทำอะไรกันบ้างครับ หลังจากออกมาจากอาคารเริ่มต้นนั่น”องค์ชายเฉิ่มถามเพราะอยากรู้ว่าผู้เล่นแต่ละคนส่วนมากเล่นเกมส์กันยังไง จะได้ศึกษาเอาไว้เป็นแบบอย่างหรือเป็นข้อมูลไว้

“ก็...ไม่เห็นทำอะไรนี่นา พอพวกนั้นออกมาจากอาคารเริ่มต้นก็เดินไปตามทางเพื่อไปยังตัวเมืองทันทีนี่นา อ้อ...ไม่สิ ก็มีคนที่เดินสำรวจรอบๆอาคารเหมือนเจ้าอยู่บ้าง แต่ไม่มากนักหรอก”ผู้เฒ่าโบโบ้ตอบ

“งั้นหรือครับ ถ้าอย่างนั้น ผมขอถามอะไรอีกนิดหน่อยนะครับ”องค์ชายเฉิ่มกล่าว

“ได้สิ พ่อหนุ่ม..องค์ชายเฉิ่ม อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ”ผู้เฒ่าโบโบ้กล่าวอย่างอารมณ์ดี

“คือ..ผมอยากรู้ว่าระหว่างทางจากนี่จนถึงเมืองมีสัตว์อสูรบ้างรึเปล่าครับ แล้วถ้าเจอผมต้องทำยังไงบ้าง...คือแบบว่าไม่มีอาวุธในมือเลยอะครับ แฮะๆ”องชายเฉิ่มถามผู้เฒ่าโบโบ้ ก่อนจะหัวเราะแบบเขินๆ

“เจ้านี่ ท่าจะบ้า กะอีแค่สัตว์อสูรระดับ 1 แค่แตะ2-3 ทีมันก็ตายแล้วเจ้าจะกลัวอะไรกัน อีกอย่าง สัตว์อสูรพวกนั้นนะ ถ้าเจ้าไม่ไปทำร้ายมันก่อนมันก็ไม่สนใจเจ้าหรอก” ผู้เฒ่าโบโบ้กล่าว พร้อมกับมองดูองค์ชายเฉิ่มด้วยความแปลกใจ

“อ้าว..งั้นหรือครับ”องค์ชายเฉิ่มพูดอย่างเขินๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“เอ้อ..โชคดีนะพ่อหนุ่ม ขอให้สนุกกับการออกเดินทางล่ะ”ผู้เฒ่าโบโบ้กล่าว

“ครับ...ขอบคุณครับ”องค์ชายเฉิ่มกล่าว พร้อมกับหันหลังเพื่อจะเดินไปทางด้านหน้าอาคาร แต่ขณะที่เขากำลังจะก้าวเท้าออกไปนั้น ก็ได้ยินเสียงของผู้เฒ่าโบโบ้เรียกเอาไว้ก่อน “เอ้อ....เดี๋ยวก่อนพ่อหนุ่มองค์ชายเฉิ่ม ตามีของจะมอบให้ บางทีมันอาจจะมีประโยชน์กับพ่อหนุ่มบ้าง”

“อะไรหรือครับ” องค์ชายเฉิ่มถามด้วยความสงสัย

“เอ้านี่...มีดสั้นระดับ 1 กับยาที่ตาปรุงขึ้นมาเองตามตำรับลับ ฮ่าฮ่าฮ่า....ตามอบให้เจ้า”ผู้เฒ่าโบโบ้กล่าวพร้อมกับสอดมือเข้าไปหยิบมีดสั้นและขวดยาสีแดงในถุงข้างๆลำตัวออกมายื่นให้กับองค์ชายเฉิ่ม พร้อมกับที่องค์ชายเฉิ่มรับของทั้งสองสิ่งมาจากมือของผู้เฒ่าโบโบ้ ก็มีเสียงของระบบดังขึ้นในหัวทันที

“ยินดีด้วยค่ะ ผู้เล่นองค์ชายเฉิ่มสำเร็จภารกิจลับการพูดคุยกับผู้เฝ้าอาคารเริ่มต้น ได้รับอาวุธมีดสั้น ระดับ 1 จำนวน 1 เล่ม ค่ะ”

“ยินดีด้วยค่ะ ผู้เล่นองค์ชายเฉิ่มสำเร็จภารกิจลับการพูดคุยกับผู้เฝ้าอาคารเริ่มต้น ได้รับโอสถทิพย์เลือดมังกร  ระดับ 1 จำนวน 1 ขวด ค่ะ”

“เอ๋..ภารกิจลับ ฮ่าฮ่า....งี้ก็มีด้วย”องค์ชายเฉิ่มคิดในใจ แต่ปากกลับพูดว่า “ขอบคุณ คุณตาโบโบ้มากนะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก ของพวกนี้อยู่กับข้าก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร แต่ถ้ามอบให้เจ้าที่กำลังจะออกเดินทางอย่างน้อยก็คงมีประโยชน์มากกว่าแน่ๆ”ผู้เฒ่าโบโบ้กล่าว พร้อมกับโบกมือไล่ให้องค์ชายเฉิ่มรีบเดินทาง “ไปๆไปได้แล้ว ข้าก็ต้องไปทำสวนต่อ”

---------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่แยกกับผู้เฒ่าโบโบ้แล้ว องค์ชายเฉิ่มก็เดิมอ้อมมาด้านหน้าอาคารอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปตามทางที่ทอดยาวออกไป จนมาถึงชายป่าก็พบกับทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา เมื่อมองไปตามเส้นทางที่ทอดยาวฝ่าทุ่งหญ้าไปก็มองเห็นตัวเมืองตั้งอยู่ตรงสุดเส้นถนน ไกลลิบๆ องค์ชายเฉิ่มหยุดยืนมองโดยรอบนิดหนึ่ง ก็ก้าวเท้าออกไปตามเส้นทาง

ในระหว่างเดินไปตามทางเดิน องค์ชายเฉิ่มก็สังเกตเห็นว่ามีสัตว์อสูรตัวเล็กๆ กระจายอยู่ทั่วไปในทุ่งหญ้า แต่ว่าพวกมันกลับไม่สนใจตัวของเขาเลย เหมือนที่ผู้เฒ่าโบโบ้บอกไว้ไม่มีผิด

“ไม่สนใจเราจริงๆแฮะ แต่ยังไงก็ตาม ในเมื่อมีมีดสั้นอยู่ในมือทั้งที ก็ต้องลองของกันหน่อย”องค์ชายเฉิ่มคิดในใจ หลังจากหยิบมีดสั้นออกมาถือไว้ในมือ  จากนั้นเขาก็เดินออกไปกลางทุ่งหญ้า มุ่งหน้าไปหาสัตว์อสูรตัวหนึ่งที่กำลังคลานกระดืบๆอยู่บนพื้นดิน จากนั้นก็แทงมีดสั้นในมือใส่ทันที

ฉึก... เสียงมีดสั้นแทงลงไปในลำตัวของสัตว์อสูรตัวน้อย

กี้ๆๆๆๆ เสียงของสัตว์อสูรร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะแน่นิ่งนอนสิ้นใจตาย พร้อมเสียงแจ้งจากระบบ

“ยินดีด้วยค่ะ ผู้เล่นองค์ชายเฉิ่มสังหารสัตว์อสูร หนอนดิน ระดับ 1 จำนวน 1 ตัว ค่ะ”

“อ้าว....ทำไมไม่ดรอปไอเท็มอะไรเลย แล้วก็ไม่มีค่าประสบการณ์เหมือนเกมส์อื่นๆด้วย แปลกจริงๆ”องค์ชายเฉิ่มพูดกับตนเอง ก่อนจะ เดินไปไล่แทงสัตว์อสูรหนอนดินต่อไป เพื่อจะดูว่า จะมีไอเท็มอะไรตกลงมาบ้าง ด้วยความสงสัย จนกระทั้งเวลาผ่านไปร่วม 10 กว่านาที องค์ชายเฉิ่มไล่ฆ่าหนอนดิน ไป 10 กว่าตัว สุดท้าย

ฉึก...เสียงมีดสั้นแทงลงบนตัวหนอนดินตัวที่ 16 พอหนอนดินตายองค์ชายเฉิ่มก็มองเห็นว่ามีการ์ดใบหนึ่งวางอยู่ เขาจึงก้มลงหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับเสียงของระบบแจ้งให้ทราบทันที                               

“ยินดีด้วยค่ะ ผู้เล่นองค์ชายเฉิ่มสังหารสัตว์อสูร หนอนดิน ระดับ 1 จำนวน 1 ตัว ค่ะ”

“ยินดีด้วยค่ะ ผู้เล่นองค์ชายเฉิ่มได้รับการ์ดวิญญาณสัตว์อสูรหนอนดิน ระดับ 1 จำนวน 1ใบ ค่ะ”

“เอ๋..ฮะฮ่าฮ่า...ไล่ฆ่าหนอนดินไปตั้งหลายตัวได้มาแค่การ์ดขยะใบหนึ่ง”องค์ชายเฉิ่มบ่นกับตัวเองเบาๆ