lidalian

   ในบ้านหลังหนึ่งอยู่ริมแม่น้ำสายใหญ่ที่กำลังเหือดแห้ง มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งห้อยขาลงมาจากด่านฟ้า......                                          

   "ฮารุ คุณขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ"ผมสงสัยกับเพื่อนผมมากเลย ทุกๆวันเธอชอบไปนั่งบนรั้วระเบียงแล้วเอาขาห้อยลงมา ผมเสียวแทนเธอจริงถ้าตกลงมาแล้วสภาพจะสยดสยองขนาดไหน ผมก็ไม่ทราบแต่.....ตอนนี้ผมเห็นเธอนั่งยังงี้เป็นชั่วโมงแล้ว ปกติ ฮารุจะนั่งยังงี้แค่ครึ่งชั่วโมงแล้วก็เป็นเวลาเดียวกันเสมอคือ 4 โมงเย็น ผมเคยถามเธอว่า "ฮารุ เธอไปทำอะไรบนนั้นทุกวันเลยอ่ะ ฉันเห็นทุกวันน่ะเธอมัวแต่นั่งมองท้องฟ้าอยู่นั่นแหละ"ตอนนั้นเธอกำลังก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวให้พวกเราทั้ง 10 คนที่อยุ่ในบ้านหลังนั้นกินกันอยู่ เธอหันมายิ้มให้ผมแล้วก็ตอบว่า" นั่งไปรับลมเล่น เฟยคุง " ผมหันไปหาเพื่อนอีก2 คนที่อยุ่ข้างๆผม.....ถามถึงสาเหตุ ทั้ง 2 ส่ายหน้า "เรื่องของแฟนเก่าเธอมั๊ง เฟยคุง".......... จากนั้นมาอาการก้เริ่มหนักขึ้นอย่างเห้นได้ชัด                                                                                                                    
   วันนี้ก็เหมือนกัน เธอนั่งนานผิดปกติ กำลังก้มหน้าอยู่ ผมยาวสลวยที่ยาวประมาณครึ่งตัวปิดหน้าของเธอมิด ผมตะโกนเรียกเธอหลายรอบแล้วแต่เธอก็ไม่ตอบกลับเหมือนครั้งก่อนๆ มันนานมากจนผมต้องไปตามเพื่อนๆอีก 8 คนมาดู ทุกคนช่วยกันเรียกฮารุแต่เธอก็เงียบ.....
   "ฮารุ ฮารุ ลงมาเถอะ ลงมา"
   ทันใดนั้นลมที่ไหนก็ไม่รู้ พัดแรงมากขนาดเท่าพายุ ฮารุซึ่งนั่งอยู่บนนั้นเลยตกลงมา จากชั้นด่านฟ้า.... ต่อหน้าต่อตา ทุกคนรีบเข้าไปดูในจุกเดเหตุ ปรากฎว่า ไร้ร่องรอยของฮารุ! เป็นไปไม่ได้ ............มันเป็นไปไม่ได้ ฮารุจะหายไปได้ไง
   "ฮารุ!!!!!!"ทุกคนตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา 
   หลังจากนั้น ...... บ้านหลังนั้นก็เงียบสงัดเหมือนมีมนตร์สะกดอะไรบางอย่างทุกวัน และทุก 4 โมงเย็น.... จะมีลมพัดอย่างแรงผ่านมาบ้านนี้เสมอ.......ผมในฐานะที่อยู่บ้านนี้มานานพอสมควรกับเพื่อนอีก 8 คนก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ...ขอย้อนไปเมื่อ 3 ปีก่อนก็แล้วกัน
    ฮารุ เป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุ 10 ขวบ พ่อกับแม่ถูกมาเฟียฆ่าปิดปาก  เพราะรู้ความลับของแก๊งค์นี้ ฮารุต้องใช้ชีวิตอย่างเร่ร่อน โดยมี ผมเฟยคุง เด็กกำพร้าจากสถานบันเลี้ยงเด็กกำพร้า เรา 2 คนมีสาเหตุการกำพร้าเดียวกัน แต่ของเธอน่าเห็นใจมากกว่า แล้วเจอกันตอนอายุ 15 ....ผมจำได้ว่า เราเร่ร่อนไปจนถึงบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านที่อยุ่ริมแม่น้ำที่กำลังจะแห้ง มีต้นไม้ที่เหลือแต่ต้นไม่มีใบแม้แต่ใบเดียวปลูกอยุ่ริมแม่น้ำ บ้านเป็นบ้านแบบโบราณ มีสวนดอกไม้สวยมาก ผมกับฮารุเดินเข้าไปในนั้น เราเดินสำรวจรอบบ้านไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าบ้าน เราหยุดเดินแล้วเงยหน้ามองป้ายชื่อบ้าน....
   "lidalian บ้านนี้คือบ้านของคุณ lidalian"ด้วยความที่ผมพอรู้หนังสือบ้าง ผมรีบวิ่งไปกดกริ่งหน้าประตูบ้านนั้นทันที 
   "เฟยคุง เจ้าของบ้านคงจะไม่อยุ่มั๊งคะ แล้วเราก็ไม่ได้รับเชิญให้เข้ามาที่นี่"ฮารุมองหน้าผม
   "เอาเหอะน่า ฮารุ เดี๋ยวเขาก็มา อ่ะ...มาแล้ว!!!"
   ทันใดนั้น ก็มีพี่สาวใจดีเปิดประตูออกมา เธอทำหน้าสงสัยเล็กน้อย แต่เมื่อเธอมองสำรวจร่างกายของพวกเราทั้ง 2 เธอก็เรียกเราเข้าบ้านทันที พี่สาวคนนั้นมีสีหน้าแปลกๆเมื่อเห็นฮารุ
   "ชื่ออะไรกันบ้างเนี้ย อยู่บ้านฉันตามสบายนะ"พี่สาวยิ้มแบบเป็นกันเอง
   "ผม เฟย ครับ"
   "ฮารุ ค่ะ"
   "เอ๊....เธอชื่อ ฮารุ หรือ....ฉันชื่อ ฮาริน ยินดีที่ได้รู้จัก ว่าแต่ว่า เธอใช่เด็กกำพร้าที่กำพร้าตั้งแต่อายุ 10 ขวบใช่ไหม"
   "ค่ะ ใช่ค่ะ"ฮารุยิ้ม
   "แล้วที่พ่อแม่ของเธอถูกมาเฟียฆ่าปิดปาก ส่วนพี่สาวของเธอหายสาปสูญไป....."                                                                                      
   "ค่ะ....เรื่องมันเศร้า ตอนนี้หนุก็ไม่รุ้ว่าพี่สาวเธออยุ่ที่ไหน"ฮารุก้มหน้า ตาสองข้างอบด้วยน้ำตา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอร้องไห้
   "เธอมาถูกที่แล้วจ๊ะ ฮารุ แล้วฉันก็คือ พี่สาวของเธอเองจ๊ะ....ฮารุ  เธอเป็นน้องสาวอายุ 10 ขวบที่ฉันตามหา นี่มันก็ 5 ปีแล้ว ที่เราไม่ได้เจอกัน ฉันดีใจมากเลย ฮารุ น้องพี่ แล้วพี่จะเล่าเรื่องของเราให้ฟัง ส่วนเฟยคุง ขอบใจมากจ๊ะที่อยู่เป็นเพื่อนฮารุ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมหห้องให้"พี่สาวน้ำตาไหลรีบเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลอยุ่ แล้ววิ่งขึ้นไปชั้น 2 ของบ้านหลังนั้น  สักพักเธอก็ลงมา พร้อมของในมือ
   "เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะจ๊ะ เนื้อตัวมอมแมมไม่น่ารักเลย ห้องน้ำอยุ่ข้างบนนะ มี 2 ห้อง "พี่ฮาริน ยิ้มให้แล้วเดินออกจากบ้าน ผมแอบสะกดรอยตามเพราะความอยากรู้ พี่สาวเดินออกไปริมแม่น้ำ เธอไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ริมแม่น้ำนั่นเอง แต่มันนานมากเลยจนรู้สึกว่าเธอไม่ได้อ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว  ผมเดินเข้าไปหาพี่สาว
   "พี่ครับ วิวที่นี่สวยดีนะครับ ผมขอถามอะไรบางอย่างได้ไหมครับ ถ้าก้าวก่าย ผมก็ขอโทษด้วยครับ"พี่สาวหันมาหาผม
   "ว่ามาสิ...."
   "lidalian มันหมายความว่าไงครับ "
   "ดอกไม้ดอกเดียวในบ้านที่พี่ตั้งใจปลูกขึ้นมา เพราะหวังว่า สักวันน้องสาวพี่จะกลับมา ถ้าดอกมันบานสะพรั่งเมื่อไหร่ ให้เราอธิฐานขอพร ได้ 1 ประการ แล้วพี่ก็ของไปแล้ว กว่าจะออกดอกได้ปะมาณ 5 ปี เฟยคุง เธอรู้ไหมว่า อีกไม่นานจะเกิดเรื่องไม่ดีในบ้าน อีก 3 ปี "เธอก้มหน้าลง
  "ผมไม่ทราบครับ ......"ผมส่ายหัว
  "เธอจะต้องดูแลฮารุให้ดีนะ เอาเป็นว่าไปอาบน้ำได้แล้วป่ะ เดี๋ยวจะไปทำกับข้าวให้กิน มื้อนี้เป็นมื้อใหญ่แน่ๆเลย"
  "ครับ"ผมเชื่อคำสั่งเธอ ทั้งๆที่ยังมีเรื่องอยู่ในใจ.....บ้านหลังนี้ดูเหมือนว่าจะแปลกกว่าบ้านหลังอื่นๆ มันน่ากลัวตั้งแต่ตอนนั้นแหละ.....