คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Special :My Memory 4:
ฉันได้แต่ภาวนาว่าอย่าเกิดอะไรขึ้นกับนายตาตี่เลย มันจะเป็นความผิดทีติดอยู่ในใจฉันตลอด ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่ง จนมาถึงโรงยิม ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้าไปข้างในก็มีเสียงบางอย่างดังออกมาทำให้ฉันหยุดชะงัก
"เป็นไงล่ะ ไอ้ลูกน้องกระจอกของแกเอาเข้าจริงก็หนีหางจุกตูด ทิ้งลูกพี่สุดที่รักให้โดนยำตีนอยู่ตรงนี้ 555 น่าสมเพชเว้ย ถุย....."
ฉันเห็นอันธพาลกลุ่มใหญ่7-8คนอยู่ในนั้น พวกมันกำลังรุมทำร้ายใครคนหนึ่งอยู่ หวังว่าคงจะไม่ใช่คนที่ฉันตามหาอยู่นะ
"แค่นี้ยังน้อยไปกับที่มันมาทำใหญ่ในโรงเรียน เราต้องสั่งสอนให้มันรู้ซะบ้าง ไอ้ลิงดำแผลนี้คงจะทำให้แกหายซ่าได้ว่ะ"
หนึ่งในอันธพาลชัดมีดสั้นออกมาจากกระเป๋า หวาย.....ไอ้พวกนี้โหดชะมัด กะจะฆ่ากันเลยเหรอ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ จะปล่อยให้คนตายไปต่อหน้าต่อตางั้นเหรอ
"เฮ้ย จับมันขึ้นมา ฉันขอดูหน้าของมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะศัลยกรรมซิ 555"
พวกนั้นช่วยกันหิ้วปีกนักเรียนผู้โชคร้ายคนนั้นขึ้นมา พระเจ้าช่วย...ฉันแทบไม่อยากเชื่อสายตา ว่าคนที่ถูกทำร้ายซะยับเยินหมดสติอยู่ตรงนั้นคือนายไมค์(ไทสัน) พวกอันธพาลพวกนี้โหดร้ายเกินมนุษย์จริงๆ ขนาดไมค์ที่ร่างกายกำยำ เป็นขาใหญ่ในห้องยังถูกซัดซะไม่เหลือสภาพ ฉันจะสงสารดีมั้ยนะ หรือจะช่วยเค้าดี
"ลงมือเลย เดี๋ยวใครมาเห็นแล้วจะพลาดโอกาส"
ก่อนที่พวกนั้นจะทำศัลยกรรมสดให้นายไมค์ ฉันตัดสินใจช่วยเขา
"ลุงยามขา.....มีคนตีกันตรงนี้ค่ะ ช่วยด้วยยย.." พวกนั้นพากันแตกกลุ่มหนีไปคนละทิศละทาง ฉันรอจนแน่ใจว่ามันไปกันหมดแล้วจึงวิ่งเข้าไปดูไมค์
"ไมค์ๆๆ เป็นไงบ้าง ยังไม่ตายใช่มั้ย ตอบซิๆ" ฉันเขย่าตัวเขาอย่างแรงเพื่อทำให้มีสติ
"โอ๊ย..หยุดเขย่าฉันซะที เจ็บนะเว้ย ฉันจะตายเพราะเธอนี่แหละยัยขี้เหร่"
"นี่ทำไมไม่เรียกฉันดีๆ ฉันก็มีชื่อนะ พูดขนาดนี้ก็แสดงว่าไม่เป็นอะไร งั้นฉันไปก่อนละถ้าคนพวกนั้นกลับมาอีกก็ตายๆไปซะเถอะ ฉันไม่น่าเสี่ยงช่วยนายเลย ให้ตายเถอะ!!"
"เฮ้ๆๆ เธอกลับมาก่อน" นายไมค์ตะโกนเรียกฉันที่กำลังเดินออกไป
"นี่เธอ ฉันลุกไม่ได้ เจ็บขา ช่วยฉันที"
"พูดงี้แต่แรกก็จบ ไหนดูซิ เจ็บมาเลยเหรอ"
"อืม"
"สงสัยขานายจะหัก อย่าขยับนะอยู่เฉยๆ ฉันจะไปเรียกอาจารย์"
"เฮ้ย อย่านะถ้าอาจารย์รู้ฉันโดนไล่ออกแน่"
"แล้วให้ทำยังไงล่ะ ฉันคนเดียวพานายไปหาหมอไม่ได้แน่ เอ้อ....เพื่อนนายล่ะ 2 คนนั่นอ่ะ"
"อย่าไปพูดถึงมันเลย หายดีแล้วฉันจะฆ่ามันเอง" ไมค์พูดด้วยท่าทางขมขื่นพิลึก
"ให้พวกเราช่วยส่งไปหาพระเจ้าเลยดีมั้ยหา...ยัยตัวแสบแกล้งหลอกเราเหรอ"
อันธพาลกลุ่มเดิมกลับมาที่โรงยิมอีกครั้ง คราวนี้ฉันต้องกลายเป็นผีเฝ้าโรงยิมกับนายไมค์แหงๆ ใครก็ได้ช่วยที
"ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม สามปุ๊บเธอวิ่งเลยนะเข้าใจมั้ย" นายไมค์กระซิบกับฉันเบาๆ
"แล้วนายล่ะ"
"ฉันมีวิธีต่อรองกับมันน่า เอานะ 1..."
"พวกแกพูดอะไรกันวะ ปรึกษากันรึไงว่าใครจะตายก่อนดี"
"2.......3 ไปเร็ว"
ฉันลุกขึ้นวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต แต่หนึ่งในอันธพาลก็คว้าผมฉันไว้ได้ทัน
"ไอ้เวรเอ้ย ปล่อยผู้หญิงนะ แกมาสู้กับฉันนี่" ไมค์ตะโกนใส่พวกนั้น ขณะที่ตัวเองยังลุกไม่ขึ้น
"กรี๊ด.....ปล่อยฉันเจ็บนะ ไอ้พวกบ้า ปล่อยๆ"
ฉันพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากพวกนั้น แต่เหมือนเสียแรงเปล่า ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนมดที่กำลังจะถูกบี้ให้แบนติดพื้น ฉันยังไม่อยากตายนะ ToT แม่จ๋าช่วยนู๋ด้วย
"จะดิ้นไปทำไม อยู่เฉยๆซิ อยากตายเร็วๆรึไง" คนที่จับฉันไว้ตะคอกใส่ฉันเพื่อให้ฉันอยู่นิ่งๆ แต่ใครจะยอมล่ะ คนที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกฆ่าที่ไหนจะอยู่นิ่งๆยอมให้ฆ่าง่ายๆล่ะ พวกโง่เอ้ย
"ปล่อยฉันๆๆ กรี๊ดดดด ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย" ฉันแหกปากเต็มที่ หวังว่าจะมีใครได้ยินบ้าง
"เด็กน้อย หลบ..." เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังฉัน
อั๊กกก.....................
อันธพาลคนที่จับฉันไว้ ตอนนี้เลือดไหลเปรอะเต็มหน้านอนไร้สติอยู่แทบเท้าฉัน
"ราฟาเอล....ราฟาเอล ฮือๆๆToT ฉันกลัว ฮือๆ"
"เด็กน้อยเงียบซะ ไม่มีอะไรแล้วนะ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว" ยิ่งฉันร้องไห้มากเท่าไร ราฟาเอลยิ่งดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่น กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของเขา ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นคลายความได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"คุณมาที่นี่ได้ไงคะ ไหนคุณบอกว่าจะอยู่ที่ห้องดนตรี"
"ก็ตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่เพื่อนคุณนั่นซิ มาทำลับๆล่อๆที่หน้าห้อง จนผมไม่มีสมาธิเลย เค้าบอกว่าตามหาคุณอยู่ ว๊า...ลืมจนได้คุณผมตรงนี้นะ หลบให้ดี เดี๋ยวผมมา"
"คุณจะไปไหนคะ"
"ไปออกกำลัง" ราฟาเอลหันมาขยิบตาให้ฉัน ก่อนจะวิ่งไปทางกลุ่มอันธพาล ที่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีการต่อสู้กันอย่างชุลมุน
"ทำไมนายไม่อยู่กับเอมม่า" ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา
"เด็กน้อยไม่เป็นอะไรแล้ว นายนั่นแหละที่จะเอาตัวไม่รอด" ราฟาเอลตะโกนตอบบ้าง
"แต่ฉันขอให้นายมาดูแลเอมม่านะ" นั่นมันนายตาตี่นี่นา ทำไมถึงกล้ามาต่อยตีกับคนอื่น ราวกับเป็นคนละคนกับที่ฉันรู้จักเลย การต่อสู้ยังดำเนินต่อไปฉันได้แต่ดูอยู่ห่างๆตามที่ราฟาเอลสั่งไว้ สองคนนั่นจะรับมือไหวรึเปล่านะ
หนึ่งในอันธพาลถือมีดสั้นพุ่งตรงมาทางด้านหลังของนายตาตี่ แต่ราฟาเอลอยู่ไกลเกินกว่าจะเข้าไปช่วยได้ทัน
"นี่...นายระวังข้างหลังนะ"
"อะไรล่ะ เฮ้ย..."
ยังไม่ทันที่จะลงมือกับนายตาตี่ มันก็ถูกตีด้วยท่อนไม้เข้าที่ศรีษะอย่างจัง
พลั๊ววว.................
"นี่ไม่ใช่เวลามาพูดคุยกันนะ เดี๋ยวได้ตายไม่รู้ตัว" เด็กผู้ชายผมดำ ร่างผอมสูงพูดเป็นเชิงตำหนิแก่นายตาตี่และราฟาเอล เค้าช่วยนายตาตี่ไว้แสดงว่าต้องเป็นพวกเดียวกัน แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้าคนๆนี้เลย เป็นใครกันนะ
"รู้สึกว่าเพื่อนนายน่ะซิ ไม่มีสมาธิเลย" ราฟาเอลพูดพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก
"ขอบใจนะเคจัง นายช่วยฉันไว้อีกแล้ว" นี่นายตาตี่เรียกเค้าว่าเคจัง หรือว่าจะเป็นเคจังที่ชอบพูดถึงบ่อยๆ ฉันนึกว่าเป็นผู้หญิงซะอีกนะ แต่นี่กลับเป็นผู้ชายแถมหล่อเท่ห์ซะขนาดนี้
"เฮ้อ...นายน่ะหาเรื่องให้ฉันเหนื่อยประจำ แล้วนี่จะไปกันยัง เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น ขี้เกียจตอบคำถาม" เคจังทำสีหน้าเบื่อหน่าย มองไปทางนายไมค์ที่นอนหมดสภาพอยู่กับพื้น
*************************************************************
From Writer
ตอนพิเศษนี่สนุกดีนะคะ ว่าจะเขียนแค่นิดหน่อย
ดันเกินเลยมาถึง 4 ตอนจนได้นะ และคาดว่าจะมี
อีกเรื่อยๆ แต่ตอนหน้าคงต้องกลับสู่ปัจจุบันกันแล้ว
นะคะ ชักจะหลงรักราฟาเอลแล้วเรา อิอิอิ
อ่านแล้วก็.....อานะ คอมเม้นต์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น