คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Special :My Memory 3:
ฉันรีบวิ่งไปสังเกตการณ์อย่างลับๆอยู่ที่มุมหนึ่ง
"ฮ่าๆๆๆ ใครจะมาช่วยแกได้วะ" นายกุ้งแห้งหัวทองตะคอกใส่หน้านายตาตี่ ที่ตอนนี้กำลังนั่งตัวสั่นอยู่ท่ามกลางแก๊งค์อันธพาลของนายไมค์ ไอ้พวกนี้ละที่เคยแกล้งฉัน
"แหกปากเข้าไป ไอ้หมาบ้าญี่ปุ่นมันคงจะได้ยินอยู่หรอก ไอ้งั่งเอ้ย" ไอ้อ้วนอัปลักษณ์กำลังร่วมด้วยช่วยกันซ้ำเติม นายทำไมปล่อยให้พวกมันรังแกอย่างนี้ละนายตาตี่
" ไอ้เวรนั่นมันทำฉันแสบมาก แกเป็นเพื่อนมันก็รับเคราะห์แทนมันซะ" นายไมค์ (ไทสัน) พูดจบก็ง้างกำปั้นใส่นายตาตี่ ว๊ายย...ทำไงดีๆ ฉันจะช่วยนายยังไงดี จะช่วยยังไง ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
"ไอ้พวกหมาหมู่ หน้าตัวเมียเอ้ย" ว๊าว..ได้ผล พวกนั้นหยุดแล้ว
"เสียงใครอยู่ตรงนั้นวะ อยากตายเหรอ" ฉันเองไอ้อ้วน
"ช่างมันเถอะ ไมค์นายรีบจัดการมันซะเถอะ ฉันอยากเห็นเลือดมันเต็มทีแล้ว" ไอ้กุ้งแห้งพูดอะไรอย่างนั้น ไม่นะ นายไมค์ตั้งท่าจะต่อยนายตาตี่อีกครั้ง ฉันคงต้องใช้ไม้ตายขั้นสุดท้าย รองเท้าผ้าใบ (เน่าๆ) ของฉันเหมาะกับพวกแกที่สุด เตรียมรับให้ดีไอ้พวกบ้า ฉันถอดรองเท้าออกเข้านึงแล้วขว้างออกไปสุดแรง
เฟี๊ยวววววววว..วววว...ววววว
พลั่กกก.....
เย้ส.....รองเท้าของฉันปลิวติดกลางหัวนายไมค์เต็มๆ
"โอ๊ยยย เวรเอ้ยใครวะ เตรียมตัวตายได้เลยเมิง เฮ้ยพวกแกทิ้งมันไว้นี่แหละ ตอนนี้ฉันอยากฆ่าเจ้าของรองเท้านี่ก่อน ช่วยกันหามันให้เจอ ไปเว้ย" เสียงของนายไมค์โมโห อย่างกะจะฆ่าคนได้จริงๆ พวกนี้คงจะเก่งแต่ใช้กำลัง ขนาดเดินผ่านฉันไปตั้งสามรอบยังมองไม่เห็นฉันอีก ป่านนี้คงเดินหลงไปไกลแล้ว
"หาฉันไม่เจอหรอก แบร่... ฉันน่ะแชมป์เล่นซ่อนหานะ จะบอกให้" ฉันพูดกับตัวเองอย่างภูมิใจ
"เธอใช่มั้ย เอมม่า ออกมาเถอะ"
"รู้ได้ไงว่าเป็นฉัน??"
"นอกจากเคจังแล้ว ไม่มีใครยอมช่วยฉันหรอก อีกอย่างเธอช่วยฉันไว้ตั้ง 2 รอบแถมยังยอมรับฉันเป็นเพื่อน ฉันน่ะจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้นะ"
"เหรอ(ทำเสียงกวนโอ๊ย).....ฉันซึ้งจนน้ำตาจะไหลแล้วล่ะ อิอิอิ"
"ขอบใจนะ ที่เธอช่วยฉันอีกครั้ง"
"แค่นี้แหละที่เพื่อนต้องการ" ฉันตอบพลางตบบ่าเขาเบาๆ นายนี่มีความสามารถพิเศษทำให้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกอยากปกป้องรึไงนะ ทำไมฉันต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเพื่อคนที่เพิ่งรู้จัก ทั้งที่จริงแล้วฉันกลัวพวกหมาสามตัวนั้นจะตาย มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยถ้าพวกนั้นรู้ว่าฉันเป็นคนปารองเท้าใส่หัวหน้าแก๊งค์ของมัน หูย....แม่จ๋ารอรับศพหนูได้เลย
"อย่าให้รู้นะเว้ยว่าใคร เราสองคนจะฆ่ามันต่อหน้านายเอง ไมค์"
"ช่าย มันต้องตายอย่างทรมาน" เสียงไอ้อ้วนกับไอ้กุ้งแห้งดังมาแต่ไกล
ให้ตายเถอะโรบิ้นส์ พวกมันกำลังย้อนกลับมาแล้ว
"ลุกขึ้นรีบไปจากที่นี่เร็ว ไม่งั้นฉันกับนายโดนฝังทั้งคู่แน่"
"เฮ้!! มันอยู่นั้น หยุดนะไอ้หมาลอบกัด " ไอ้กุ้งแห้งตะโกนมาแต่ไกล
"ใครอยู่ให้อัดก็บ้าแล้ว นายตาตี่วิ่งเร้วว.....อ๊ากกก"
---------------------------------------------------------------------------------
เวลาครึ่งชั่วโมงกับการวิ่งโดยไม่หยุดพักนี่มันช่างเหนื่อยแทบขาดใจซะจริง พอพ้นจากรัศมีการทำลายล้างของพวก 3 อันธพาลแล้ว เราจึงเปลี่ยนเป็นเดินลากขาเนือยๆ จนกระทั่งถึงหน้าบ้านของฉัน
" ถึงบ้านแล้ว ฉันเข้าบ้านก่อนนะ ขอบใจที่มาส่งนะ"
" ฉันไม่แค่มาส่งนะ ต่อจากนี้ฉันจะมารอรับเธอทุกวันเลย"
"ไม่ต้องเว่อร์ขนาดนั้น ฉันไม่ได้เป็นแฟนนายซักหน่อย ไปรับเคจังของนายเถอะ" ฉันยังไม่วายเลิกแซวนายตาตี่กับเคจังซึ่งฉันยังไม่เคยเจอตัวเป็นๆสักครั้ง ทำให้นายตาตี่เริ่มก่อสงครามเย็นกับฉันขึ้นอีก
"ถ้าเธอพูดว่าเคจังเป็นของฉันอีก ฉันก็จะเรียกเธอว่าเอมม่าของฉันเหมือนกัน" นายตาตี่ตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง แต่แฝงด้วยความจริงจังแปลกๆ
"ฉันเป็นสิ่งของๆนายตั้งแต่เมื่อไรยะ"
"เอาล่ะนี่เป็นข้อตกลงอีกข้อนึง จากนี้ฉันจะเรียกเธอว่า เอมม่าของฉัน OK? ไปละ เอมม่าของฉัน เจอกันพรุ่งนี้ บายย"
" ดะ....เดี๋ยว ใครไปตกลงกับนาย" ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบหมอนั่นก็หายลับไปซะแล้ว มัดมือชกชัดๆ ไม่ให้โอกาสฉันปฏิเสธเลย
"ไม่ต้องมารับฉันก็ได้นะ ฉันไปเองได้"
หวังว่าเขาคงจะได้ยินประโยคสุดท้ายที่ฉันตะโกนบอกนะ
--------------------------------------------------------------------------------
รุ่งเช้าของวันใหม่ บรรยากาศที่บ้านยังคงเหมือนเดิม ลุงเฮนรีนั่งจิบกาแฟอยู่ที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง ส่วนป้าอันก็ง่วนอยู่ในครัวตามเคย
"ไง โรงเรียนวันแรก ไปได้สวยรึเปล่า?" ลุงเอ่ยถามซึ่งเกือบทำให้นมที่อยู่ในปากฉันพุ่งออกทางจมูก
"เอ่อ...อ๋อ ก็โอเคเลยค่ะ แหะๆๆ" ฉันตอบพลางยิ้มแหยๆ แน่ละใครจะไปกล้าบอกว่าเมื่อวานฉันเอารองเท้าไปปาหัวพวกแก๊งค์อันธพาล ไม่แน่ฉันอาจจะถูกส่งกลับไทยก็ได้ นั่นน่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับฉันนะ แต่..ฉันเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก
"ตายแล้ว....รองเท้า" ฉันโพล่งเสียงดัง
"รองเท้าอะไรกัน?" ลุงทำหน้างง
"ก็เอมม่าของเรากลับบ้านด้วยรองเท้าข้างเดียวน่ะซิคะ" ป้าอันเดินออกมาจากครัวสมทบ
ฉันลืมสนิทเลยว่าเมื่อวานฉันเอารองเท้าข้างนึงของฉันไปฝากไว้ที่หัวของนายไมค์ ไทสัน แล้ววันนี้ฉันจะไปโรงเรียนยังไงล่ะเนี่ย
"คุณป้าคะ มีรองเท้าให้หนูยืมก่อนมั้ยคะ หนูคงทำมันหายไปตอนกลับบ้านน่ะคะ"
"โธ่....มีซิจ๊ะ ว่าแต่หนูไปทำยังไงให้หายได้ล่ะ" คนธรรมดาที่ไหนคงไม่ทำรองเท้าหายตอนใส่อยู่หรอก ฉันเข้าใจความหมายของคุณป้าที่ถาม
"หนูโดน....เอ่อ...หมาบ้าค่ะ มันวิ่งไล่หนูเลยทำรองเท้าหาย"
"โอ้ว หนูไม่เป็นอะไรใช่มั้ยจ๊ะที่รัก" ป้าอันกระวีกระวาดเข้ามาดูอาการฉัน
"ไม่เป็นอะไรค่ะ หนูหนีทัน"
"เอมม่า ลุงว่าหนูคงไม่ต้องยืมรองเท้าป้าอันแล้วนะ ดูนั่นซิ"
ลุงเฮนรีชี้ให้ฉันดูที่หน้าต่าง นายตาตี่กำลังยืนยิ้มกว้างอยู่ที่หน้าบ้าน มือข้างหนึ่งชูรองเท้าที่หายไปของฉันแกว่งไปมา
"นายตาตี่!!" ฉันอุทานอย่างลืมตัว
"เอมม่าของเราเสน่ห์แรงนะ แค่วันแรกก็มีหนุ่มมารับแล้ว" ป้าอันอดแซวไม่ได้
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะคุณป้า เพื่อนหนูเองค่ะ งั้น..หนูไปก่อนนะคะ"
พูดยังไม่ทันจบฉันก็ต้องรีบเผ่นออกจากบ้าน ขืนอยู่ต่อไปต้องโดนแซวมากกว่านี้แน่
"Hi….มอร์นิ่งนายตาตี่ ใครใช้ให้นายมารับ.....นี่หน้านายไปโดนอะไรมา"
"อ๋อ ป่าวๆ ไม่มีอะไรนี่ ฉัน..คือฉัน..เออ..อ๋อ หกล้มๆ ฉันหกล้มมา"
"นายเห็นฉันซื่อบื้อขนาดนั้นเลยเหรอ นายโดนอัดมาชัดๆ" ฉันมองหน้าตาที่ปูดบวมของเขา
"บอกว่าหกล้มก็หกล้มซิฉันน่ะ ซุ่มซ่ามอยู่แล้วเธอก็รู้นี่นะ 555 " นายตาตี่พยายามหัวเราะกลบเกลื่อน
"ฉันไม่ตลกกับนายนะ บอกมาว่าไปทำอะไรมา" ฉันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"......" นายตาตี่เอาแต่ก้มหน้า ไม่ยอมพูดอะไรซักอย่าง
"ไม่พูดใช่มั้ย...ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดกับฉันอีกเลยนะ อย่ามาให้เห็นหน้าด้วย"
ฉันเดินจ้ำอ้าวออกมาโดยทิ้งนายตาตี่ไว้ข้างหลัง คนเค้าอุตสาห์ถามเพราะเป็นห่วง แต่นายกลับเงียบ มันน่าโมโหนัก คอยดูนะ ฉันจะไม่พูดกับนายทั้งวันเลยคอยดู
บรรยากาศยามบ่ายช่างชวนให้ง่วงนัก บวกกับเสียงเปียโนพริ้วๆของราฟาเอลทำให้ฉันนั่งสัปหงกไปหลายรอบ
"เด็กน้อย นี่ผมเล่นได้น่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ คุณเป็นคนแรกที่หลับตอนฟังเปียโนของผมนะ"
"ขอโทษค่ะ แต่ฉันง่วงจริงๆ"
"มานี่ซิ มานั่งข้างๆผมจะสอนเล่นเอง จะได้ไม่ง่วง" ราฟาเอลขยับให้ฉันนั่งลงข้างเขา
"วางมือแบบนี้ นิ้วเธอเรียวสวยดี เหมาะที่จะเล่นเปียโนนะ"
ราฟาเอลจับมือฉันไล่คีย์ จากนั้นก็สอนพื้นฐานง่ายๆ แต่ให้เขาสอนยังไงฉันก็ไม่จำหรอก ก็ฉันน่ะมัวแต่เหลือบมองหน้าเขาตลอดเวลา หนุ่มหล่อในฝันอยู่ใกล้ทั้งที แถมเขากำลังจับมือน้อยๆของฉันอยู่ด้วย เขาจะรู้มั้ยนะว่าเขาขโมยหัวใจฉันไปหมดแล้ว
"เฮ้อ...เอมม่า ผมคงเป็นอาจารย์ที่ไม่ได้เรื่องเลยซินะ สอนเป็นสิบรอบแล้วคุณก็ยังไม่ได้อีก"
"ไม่หรอกค่ะ ฉันว่าฉันคงไม่มีพรสวรรค์ ให้ฉันฟังคุณเล่นดีกว่านะคะ"
"เอมม่า...ถ้างั้น6เดือนต่อจากนี้ คุณช่วยมาฟังเปียโนของฉันทุกวันได้หรือเปล่า" ราฟาเอลดูเศร้าลงมาก ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย
"ตกลงค่ะ ฉันน่ะมาฟังคุณเล่นได้ทุกวันเลยนะ ให้ฟังตลอดไปเลยก็ได้"
"ไม่หรอก สำหรับผมเวลาแค่นั้นก็มีความหมายมากแล้วล่ะ เพราะหลังจากนั้นผมไม่รู้ว่าผมจะ...ผมจะได้เจอคุณอีกหรือเปล่า"
"ทำไมล่ะคะ คุณจะไปไหน หรือว่าคุณจะย้ายไปที่อื่น" ฉันเริ่มใจไม่ดีกับคำพูดของเขาแล้ว
"ทำนองนั้นครับ"
"จริงเหรอคะ ว๊า...น่าเสียดายจังค่ะ แล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหนคะ"
"ผมก็ยังไม่รู้เลย แต่ผมก็จะคิดถึงคุณนะ" กรี๊ด...ราฟาเอลเสี่ยวแดก
เวลาผ่านไปเร็วนัก ฉันใช้เวลาอยู่ที่ห้องดนตรีกับราฟาเอลจนถึงเย็น เขาบอกว่ายังอยากอยู่นั่นต่อฉันจึงขอตัวกลับก่อน เพราะไม่อยากให้ป้าอันเป็นห่วง ชีวิตฉันวันนี้เหมือนขาดอะไรไปนะ อ๋อ....นายตาตี่นั่นเอง หวังนายนั่นคงไม่งอนฉันแล้วแอบไปร้องไห้ขี้มูกโป่งหรอกนะ หรือว่าจะถูกพวกอันธพาลรังแกเหมือนเมื่อวานอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วงขึ้นมาแล้วซิ ฉันลองกลับไปดูที่ห้องเรียนก็ไม่มีใครอยู่แล้ว มีอีกที่หนึ่งที่นายนั่นน่าจะไปฉันเลยรีบพาตัวเองไปที่นั่นทันที
From Writer
อัพให้ 2 ตอนพิเศษเลยนะคะ เพราะช่วงนี้คอมไม่ค่อยดี
กลัวว่าจะไม่ได้อัพ เซ็งจริงๆเลย ขอบคุณหลายคนนะคะ
ที่ตามอ่านเรื่องนี้ ถ้าใครชอบก็โพสไว้นะคะ ถ้าอัพเมื่อไร
จะไปส่งข่าวถึง ID เลยค่ะ
ความคิดเห็น