คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter :4: ยากูซ่ากับสาวร่างเล็ก
ฉันกับคุณเจนี่เดินผ่านฝูงชนที่จ๊อกแจ๊กจอแจภายในตัวอาคารสนามบินออกมาจนถึงด้านนนอก
"รอสักครู่นะคะ รถกำลังมาค่ะ" เธอหันมาพูดกับฉันอย่างสุภาพ จริงซินะฉันเพิ่งสังเกตว่าพ่อเบลด์บอยมาเฟียคนนั้นไม่ได้เดินมากับเราแล้ว คงจะไปเอารถละมั้ง แล้วบางอย่าก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน
"....เอ๋!! นี่คุณพูดภาษาไทยได้เหรอคะ ฉันล่ะลืมไปเลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่เกาหลีแล้ว อิอิ -_-""
"ฉันพูดภาษาไทยได้เพราะแม่ฉันเป็นคนไทยค่ะ"
"อ้าว งั้นคุณก็เป็นลูกครึ่งน่ะซิค่ะ"
"ใช่ค่ะ" หล่อนยิ้ม ถ้าฉันเป็นผู้ชายคงจะนอนฝันหวานไปหลายวันเลย ก็รอยยิ้มของเธอน่ะซิทำเอาคนเพ้อได้ง่ายๆ
"คุณคะ...รถมาแล้วค่ะ"
คุณเจนี่เปิดประตูให้ ที่จริงฉันเกรงใจเธอเหลือเกิน กะอีแค่เปิดประตูรถฉันไม่ได้คุณหนูขนาดเปิดเองไม่ได้หรอกนะ แต่จะขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของเธอนี่แหละที่ทำให้ฉันเกรงใจยิ่งกว่า
พอฉันยัดตัวเองเข้าไปในรถอย่างเรียบร้อย คุณเจนี่จึงปิดประตูอย่างนุ่มนวลแล้วจึงเข้ามานั่งที่เบาะหน้าข้างคนขับ
"ไปที่พักของคุณเอมวลี" หล่อนสั่งการคนขับรถ
"เอ่อ คุณเจนี่คะ เรียกฉันเอมม่าก็ได้ค่ะ ง่ายดี"
"ค่ะ คุณเอมม่า"
BMW สีดำคันงามทะยานออกจากสนามบินสู่ถนนที่การจราจรดูจะวุ่นวายเหลือเกิน มองเผินๆถนนหนทางก็ไม่ต่างจากกรุงเทพ คือถ้าให้ฉันมาคนเดียวรับรองว่าหลงแน่นอน แต่ดูจะผิดกันตรงที่ไม่มีรถติดนี่แหละที่ฉันชอบที่สุด ฉันนั่งชมเมืองไปสักพักจึงเริ่มรู้สึกแปลกๆเหมือนมีพลังลึกลับบางอย่างพุ่งตรงมาที่ฉัน ฉันรวบรวมความกล้าแล้วจึงเหลือบไปมองที่กระจกส่องหลังของคนขับรถ(อันที่มันอยู่หน้ารถน่ะคะ)
ว๊ากกกกกก.....!!!! ยากูซ่าบุกกรุงโซลแย้วว
ก็อีตาคนหิ้วกระเป๋าเมื่อตะกี๊น่ะซิ ตอนนี้แปลงร่างเป็นยากูซ่าอย่างเต็มตัว แว่นตาดำที่เขาใส่อยู่ช่วยเสริมใบหน้าที่แต่เดิมโหดอยู่แล้ว ให้โหดยกกำลังสอง ฮือๆๆๆ แม่จ๋า นู๋อยากกลับบ้าน ง่า...มานจะเอานู๋ไปเผานั่งยางแน่เลย แง้ๆๆช่วยด้วยยย หรือไม่ถ้ามันไม่ฆ่าเรามันก็อาจจะ....อาจจะ เอาเราไปขายบังคับให้ทำงานอย่างว่า รับแขกคืนละไม่ต่ำกว่าสิบคน อ๊ากกก อยากร้องไห้ ภาพน่ากลัวต่างๆผุดขึ้นมาในสมอง นอกจากเรื่องนั้น....ที่เกิดขึ้นตอนอยู่อเมริกาเมื่อ7ปีก่อน ฉันก็ยังไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันกลัวได้อีกเลย จนวันนี้ ฉันจึงพยายามนั่งให้เงียบที่สุด เดี๋ยวเกิดมันรำคานขึ้นมาฉันได้ไปสวรรค์เร็วขึ้นอ่ะ
.
.
.
เอมม่า
.
.
..
เอมม่า
.
.
.
….
"คุณเอมม่าค๊า!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! อย่าฆ่าฉันเลยน๊าขอร้องๆ ฮือออๆ" ฉันหลับตาปี๋พร้อมยกมือไหว้ตัวสั่นอย่างกะเจ้าเข้า
"555 ไม่มีใครจะฆ่าคุณได้หรอกค่ะ ทำไมคุณถึงกลัวขนาดนั้น"
ทำไมน่ะเหรอ หันไปมองคนข้างๆเจ๊ซิแล้วจะเข้าใจเองล่ะ คำพูดของเธอทำให้ฉันคลายความกลัวไปได้บ้างฉันค่อยๆลืมตาและเงยหน้าขึ้นมามองไปที่คุณยากูซ่าอย่างหวาดๆ
"ฮิฮิฮิ คงเพราะคนนี้ซินะคะ" หล่อนพูดพลางตบไหล่คุณยากูซ่าเบาๆ เอาแล้วเหวยคุณเจนี่ไปทำอย่างนั้นเดี๋ยวก็ได้ไปนั่งยางเป็นเพื่อนฉันหรอก
"แรกๆที่ฉันรู้ว่าต้องทำงานกับเขา ฉันก็เป็นเหมือนคุณนี่แหละค่ะ แต่พอรู้จักกันแล้วเค้าเป็นคนที่สุภาพมากเลยนะคะ เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีมากเลย"
"จริงเหรอคะ"
ฉันได้ยินดังนั้น จึงขยับกายเข้าไปใกล้ๆคุณเจนี่แล้วส่งภาษาไทยกับหล่อน ถึงคุณยากูซ่าได้ยินคงจะไม่รู้เรื่องหรอก
"แต่ฉันว่า เค้าน่ะเหมือนพวกยากูซ่ามากเลยนะ"
"คุณเอมม่ากลัวเค้าขนาดนั้นเชียวเหรอคะ" คุณเจนี่พยายามกลั้นหัวเราะแล้วมองไปทางคุณยากูซ่า
"เค้าทำให้ฉันกลัวได้ในรอบหลายปีนี้เลยค่ะ" ฉันตอบแบบแหยงๆ
"ผมควรจะดีใจกับรางวัลอันทรงเกียรตินี้มั้ยนะ??" ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในรถเอ่ยขึ้น ฉันเพิ่งได้ยินเสียงเค้าครั้งแรกนะเนี่ย แต่ว่า.....เมื่อกี๊คุณยากูซ่า พะ..พะ..พูด ภาษา..ไทยนี่นา งั้นแสดงว่าเค้าก็รู้เรื่องที่เราแอบนินทาเค้า(อันที่จริงเค้าเรียกระยะเผาขนเลยล่ะ ยัยต๊อง ::Writer::) น่ะซิ โอ้ว...ไม่นะ
"อ้าวคุณเอมม่า ไม่สบายรึเปล่าคะหน้าซีดเชียว"
"เปล่าค่ะ เอ่อ คือฉันขอโทษนะคะฉันไม่ทราบว่าคุณพูดภาษาไทยได้น่ะค่ะ ขอโทษจริงๆ"ฉันโค้งหัวเป็นสิบๆรอบ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณก็เหมือนทุกคนที่เห็นผมแล้วก็กลัวน่ะ"เขาทำเสียงน้อยใจ จมูกฟุดฟิดเหมือนกำลังจะร้องไห้ เอาซะฉันรู้สึกผิดเต็มเปาเลย เพิ่งรู้ว่าคุณยากูซ่านี่ไซโคได้เก่งจัง
"จริงๆแล้วคุณสมชายเป็นคนน่ารักมากเลยนะคะ" คุณเจนี่เอ่ยชมเขา
"อ้า....จริงเหรอครับ คุณเป็นคนแรกที่ชมผมนะเนี่ย" รอยยิ้มแรกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เอ๋...จะว่าไปเวลาคุณยากูซ่า....เฮ้ย คุณสมชายยิ้มนี่ก็น่ารักจริงๆด้วยแฮะ หน้าตาคมเข้ม จมูกโด่ง ดรากทอร์แอนด์แฮนซัม ใช้ได้ๆ
"คุณสมชายเป็นคนไทยเหรอคะ" ฉันเริ่มจะหายกลัวเค้าแล้วล่ะ
" 100 % ครับผม" เขาตอบอย่างอารมณ์ดี
"ว๊าว ดีจังเลย อย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่คนไทยคนเดียวที่นี่นะ J"
แล้วเราทั้งสามคนก็คุยกันอย่างถึงพริกถึงขิง เรียกง่ายๆว่าเม้าแตกค่า -_- ทั้งสองคนทำให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวของฉันลดน้อยลงบ้าง จนกระทั่งคุณสมชายจอดรถ
"ถึงแล้วค่ะคุณเอมม่า"
"ค่ะ คุณเจนี่คะ ฉันเปิดประตูรถเองได้นะคะ คุณไม่ต้องลำบากหรอก ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้น่ะคะ" ฉันพูดในสิ่งที่อยากจะพูดมานาน แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันการซะแล้ว คุณสมชายวิ่งลงมาเปิดประตูรถให้ฉันอย่างรวดเร็ว
"เชิญคร๊าบคุณเอมม่า"
ฉันก้าวลงจากรถ ตรงหน้าฉันตอนนี้คือตึกสูงที่ดูคล้ายแมนชั่นหรูแห่งหนึ่ง ถึงแม้จะอยู่ใจกลางเมืองแต่ที่นี่ก็ดูเงียบสงบพอสมควร คุณเจนี่เรียกฉันซึ่งกำลังคุยเล่นกับคุณสมชายให้ตามขึ้นไปที่ห้องพัก
"นี่คือห้องของคุณค่ะ คุณชอบรึเปล่าคะ หรือว่าอยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรบอกฉันได้นะ"คุณเจนี่ถาม
"อืม....ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันอยู่ได้ห้องนี้ดีมากเลย อีกอย่างฉันก็อยู่แค่ไม่นานนะคะ" ฉันตอบคุณเจนี่ไปอย่างเกรงใจ ก็ฉันไม่ใช่พวกที่เรื่องมากอะไรขนาดนั้นนี่นา
"ดีใจค่ะที่คุณชอบ อ้อ...คอมพิวเตอร์นี่ใช้ Internet ได้นะคะ ถ้าคุณต้องการติดต่อกับที่บ้าน พรุ่งนี้คุณอยากจะไปไหนรึเปล่าคะ เพราะตามตารางแล้วพรุ่งนี้ไม่มีอะไรพิเศษ"
"เอ่อ ฉันขอพักผ่อนซักวันดีกว่าค่ะ"
.
.
.
.
หลังจากคุณเจนี่และคุณสมชายกลับไปแล้ว ฉันเดินสำรวจรอบๆห้องเพื่อทำความคุ้นเคย ห้องที่ฉันอยู่นี้ก็คล้ายกับห้องชุดทั่วไป ห้องนั่งเล่น ห้องครัว แยกกันเป็นสัดเป็นส่วนอย่างดี สุดท้ายก็จบลงที่เตียงสีขาวแสนนุ่ม ฉันทิ้งตัวลงไปราวกับคนที่มีเรี่ยวแรง ชีวิตวันแรกในต่างแดนไปได้สวยทีเดียว แต่พรุ่งนี้ฉันต้องเจอกับอะไรอีกก็ไม่รู้เหมือนกัน
เฮ้อ.... นายจะได้อ่านเมล์ของฉันรึยังนะนายตาตี่ ฉันมาถึงแล้วนะ ฉันมาหานายแล้ว............
To Be Continue.....
*************************************************************
From Writer
จะไม่อยู่ซัก 2 วันนะคะ ต้องไปปฏิบัติภาระกิจ
วันที่ 21 วันพระราชสมภพของสเด็จย่าค่ะ ต้องไป
ถวายพระพร แล้วจะรีบกลับมา คงได้ฤกษ์เอาคอมฯ
ของเราไปซ่อมซะที ดับบ่อยน่าเบื่อมาก
รู้สึกว่าฟิกเราแต่ละตอนนี่มันยาวเนอะ แต่อย่าขี้เกียจ
อ่านเลยน๊า คนเค้าอุตสาห์ตั้งใจเขียน อิอิอิ
อ่านจบแล้วเม้นต์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น