๛{# blow out one' brains ~!@!~ระเบิดสมอง #}๛

ลำดับตอนที่ #2 : ผู้ชายคนนั้น

ตอนที่ 2 ผู้ชายคนนั้น

ยามามุระตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายแก่ๆของอีกวัน ถึงเมื่อคืนจะฝันร้าย แต่เขาก็หลับสบายมาตลอด
อาจจะเป็นเพราะเพลียจากงานที่ทำเป็นประจำ งานประเภทนี้กับโลกใบใหม่ของเขาเปลี่ยนแปลงตัวเขาไปตลอดกาล

เขาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายเช่นเคย บ่ายแล้วข้าวเช้าก็ไม่ได้กินเรื่องหิวจึงเป็นเรื่องธรรมดา
เขาเดินไปเปิดประตูตู้เย็นควานหาบางอย่างมาระงับความหิว

"เห้อ... เหลือแค่บะหมี่ซอง"ยามามุระส่ายหัว แต่ว่าจะทำเช่นไรได้
เขาตั้งน้ำร้อนและปรุงบะหมี่เพื่อประทังชีวิต
ยามามุระหยิบถ้วยออกไปนั่งทานที่ในห้อง

"ลุงคับ เดี๋ยวสักครู่ผมออกไปซื้อของมาเก็บไว้ในตู้เย็นน่ะคับ" เขาพูดหลังจากที่ทานเสร็จ
"ถ้างั้นฝากซื้อบุหรี่ด้วยละกัน"โทยะหันมาให้คำตอบเขา
"ลุงเพลาๆมั่งก็ได้นะ"

วันนี้คนดูจะน้อยกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะช่วงสิ้นเดือน เลยทำให้ซุปเปอร์มาร์เก็ตดูโล่ง
เขาเลือกซื้อของเท่าที่จำเป็นต้องใช้ เนื้อหมู เนื้อไก่ ผักต่างๆ ยามามุระเลือกมาเป็นอย่างดี
ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แต่เรื่องความพิถีพิถัน เขาไม่ต่างอะไรกับผู้หญิง

รายการอาหารต่างๆถูกทำเครื่องหมายไว้ เหลือเพียงบุหรี่ ซึ่งต้องไปซื้อที่เคาน์เตอร์รับจ่าย
ยามามุระได้ของตามที่ต้องการแล้วก็หมุนรถเข็นเข้าไปเพื่อจ่ายเงิน
ถึงจะคนน้อยแต่ก็ไม่มีช่องไหนที่ว่าง เขาจึงจำเป็นต้องต่อคิว
"ทั้งหมดห้าร้อยค่ะ"พนักงานยิ้มแย้มแสดงราคา

ชาย 5 คน วิ่งมาที่เคาน์เตอร์พร้อมอาวุธครบมือในชุดดำและหมวกปิดหน้า
"ทุกท่านหยุด ขอให้ทุกท่านส่งของมีค่ามาให้หมด ถ้าไม่ต้องการได้รับบาดเจ็บ"
หัวหน้าซึ่งอยู่ตรงกลางพูดและยกปืนขึ้น หันหน้าไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องไปรูดทรัพย์สินมา

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งด้านข้างของยามามูระก้าวไปข้างหน้าพร้อมโชว์บางสิ่งในกระเป๋าสตางค์
"หยุด นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยกมือขึ้นและมอบตัวกับตำรวจซะโดยดี" เขาพูด พลางยกปืนขึ้น
"ไปจัดการมัน คิดดีแล้วหรอ มีอยู่คนเดียว มากล้าสู้กับ 5 คน"
พนักงานของทางซุปเปอร์มาร์เก็ตก้มลง พวกเขามีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก หวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เป็นใครเจอก็คงมีอาการแบบเดียวกันแน่ๆ

ยามามุระเห็นท่าไม่ค่อยดีและไม่ค่อยเชื่อใจชายคนนั้นสักเท่าไหร่
ทันทีที่หนึ่งในลูกน้องกลุ่มโจรนั้นเข้ามาไกล้เขา
ยามามุระพุ่งเข้าจับแขนและทุ่มร่างนั้นลงและใช้ปลายเท้าสะบัดเตะไปที่ศรีษะของผู้โชคร้ายรายนั้น
ทำให้ชายผู้โชคร้ายนั้นนอนสลบหมดสติไปในที่สุด

กลุ่มโจรที่เหลือเห็นภาพนั้นทำให้เกิดตกใจและเปลี่ยนเป้าหมายเข้าไปทำร้ายยามามุระแทน
ชายสามคนเข้าไปรุมล้อมยามามุระ โดยมีหัวหน้าคอยดูแลสถานการณ์อยู่

ตำรวจร่างสูงเห็นท่าไม่ดีจึงลั่นปืนใส่โจรคนหนึ่ง
กระสุนพุ่งเข้าที่หลังซึ่งตรงกับตำแหน่งอันตรายพอดี

ยามามุระได้จังหวะตอนพวกมันเผลอ หยิบมีดสั้นจากเคาน์เตอร์ชำระเงินเหวี่ยงสะบัดปาดคอชายทั้งสอง
เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นย้อมสีเสื้อให้มีสีเข้มขึ้น ร่างของทั้งคู่ล้มลงและสิ้นใจคาที่
ทิ้งไว้เพียงหัวหน้าที่ยืนตกตะลึงกับภาพตรงหน้าของเขา

ปัง ปัง !! กระสุนจากปืนพกของตำรวจเข้าสู่มือและขา
โจรล้มลงกับพื้น ปืนกระเด็นออกห่างจากร่างเขา
เขาไม่รอช้ารีบเข้าไปจับกุมโจรผู้ที่ยังมีชีวิตทันที

หลังจากจัดการกับผู้ร้ายให้ดำเนินคดีเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ตำรวจหนุ่มเดินเข้ามาหายามามุระ เขาหย่อนตัวลงบนม้านั่งข้างๆยามามุระ

"ผมต้องขอบคุณ คุณมากครับ"ตำรวจหนุ่มเอ่ยขึ้น
"อ่อ สำหรับเรื่องเมื่อสักครู่ ถ้าใครเป็นผม ก็คงต้องทำแบบเดียวกับผมหละครับ" คู่สนทนาตอบขึ้นและยิ้มให้
"คงไม่มั้งครับ ผมขอชื่นชมคุณจริงๆ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ ผม สึจิดะ ครับ" เขายิ้มตอบ
"ยามามุระ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" เขาพูดพลางเอามือลูบต้นคอตัวเองเพื่อระงับอาการเขิน
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน เย็นนี้ว่างมั้ยครับ ผมขอเลี้ยงอาหารแทนคำขอบคุณแล้วกันครับ" ตำรวจหนุ่มเอ่ยขึ้นเชื้อเชิญ
"ถ้าวันนี้ก็ ว่างครับ" ยามามุระตอบตกลง มีคนเชิญแบบนี้ ถ้าไม่ตอบตกลงก็คงเป็นการเสียมารยาท
"งั้น วันนี้ เชิญที่ร้าน Luscious ที่หัวมุมถนนนิจิโอกะ สองทุ่ม"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ ทางบ้านสั่งของไว้ ป่านนี้คงรอแย่แล้ว"ยามามุระกล่าวขึ้น ที่จริง เขาก็ยังไม่อยากกลับซักเท่าไหร่ แต่เพราะลุงโทยะฝากซื้อบุหรี่ไว้
แต่อย่างน้อย เขาก็ได้ของฟรีแล้ว เพราะทางร้านให้เป็นของตอบแทนที่ช่วยจัดการกับพวกมิจฉาชีพ
"ครับ แล้วเจอกันน่ะ"สึจิดะพูดพลางยิ้มให้ โบกมือแทนคำกล่าวลา

ยามามุระเดินออกจากร้านมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นพิเศษ
เขารู้สึกถูกชะตากับตำรวจหนุ่มเป็นพิเศษอย่างไม่มีเหตุผล
"เห้อ ถ้าไม่ใช่ตำรวจก็คงดีสินะ"ยามามุระพูดกับตัวเอง เพราะเขาทำงานที่ไม่ขึ้นกับกฎหมาย จึงต้องคอยระวังตำรวจ
ยามามุระเดินกลับบ้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ราวกับว่าโลกนี้เป็นของเขา
โลกที่เคยสวยงามกลับมามีชีวิตอีกครั้ง กับผู้ชายคนหนึ่ง สึจิดะ

"กลับมาแล้วครับ"ยามามุระคุงเปิดประตูเข้ามาในบ้านพร้อมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ไงหละ ไปทำอะไรมา หน้าบานมาเลย"โทยะแอบหยอดแซวเล่น
"ปล่าวครับ ไม่มีอะไร" ยามามุระเริ่มแก้มแดง
"บุหรี่ผมวางไว้อยู่บนโต๊ะนะครับ" เขาตะโกนบอกแล้วเดินขึ้นไปที่ห้อง

ทันทีที่ถึงห้อง ยามามุระกระโดดขึ้นไปบนเตียง
นอนแผ่และนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่
คุยกันแค่ไม่กี่ประโยคเอง แต่ทำไมถึงทำให้ยามามุระแอบอมยิ้มได้ตลอดอย่างนี้น่ะ
คิดไปคิดมา ไม่นานนักเขาก็ผลอยหลับไป แต่ยังไม่หุบยิ้ม

"ตายแล้ว เกือบลืมไปเลย เดี๋ยวสองทุ่มต้องไปดินเนอร์กับสึจิดะ" ยามามุระสะดุ้งตื่นขึ้นมา
เขาหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู "อ๊าาาาาาาค หกโมงครึ่งแล้ว ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย" เขารีบลุกขึ้นจากที่นอน
รีบวิ่งเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย สึจิดะจะต้องเห็นเขาในสภาพที่ดูดีที่สุด

ในเวลาครึ่งชั่วโมงต่อมา ยามามุระคุงออกมาจากห้องน้ำด้วยกลิ่นตัวหอมฟุ้ง
ผิวขาวสะอาด กับใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนักฆ่าเลือดเย็น
เขาวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า และค้นทุกซอกระเบียบนิ้ว เพื่อเสาะหาชุดที่แต่งแล้วสึจิดะจะต้องเขาชอบที่สุด
"ตัวนี้ก็ไม่ดี ชุดนี้รุ่มร่ามไป เสื้อนี่ดูเหมือนโจรเลย ตัวนี้ก็ดูหน่อมแน้มไป ชุดหล่อๆอยู่ไหนน๊า เย้ๆๆๆ เจอแล้ว ตัวนี้ดีก่า อิอิ "
ในเวลาไม่นาน ยามามุระคุงก็อยู่ในสภาพที่ต่างไปจากเมื่อกลางวัน สลัดทิ้งจนแทบจำไม่ได้

เขาอยู่ในเสื้อเชิตสีขาวสะอาดที่ตรงหน้าอกมีลายคาดสีน้ำเงินและสีแดง ข้างในเป็นเสื้อยืดลายขวางโทนสีอ่อน
กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มขนาดพอดีตัวมีสายเหล็กห้อยมาพอประมาณร้อยกับกระเป๋าสตางค์
ผมเผ้าที่ถูกจัดทรงชี้ๆ ดูแล้วถ้าสึจิดะเห็นคงตะลึงแน่นอน
"ลุงครับ ผมมีนัด คงกลับมาดึกๆ ผมไปก่อนนะครับ" ยามามุระตะโกนบอกโทยะแล้วเดินออกจากบ้าน

"เขาจะนั่งอยู่ตรงไหนนะ" ยามามุระคุงมาถึงไกล้ๆกับร้านอาหารแล้ว อีกไม่กี่เมตรก็คงจะถึง
"เขาจะชอบเราแบบนี้มั้ยนะ" "สึจิดะเห็นเราแล้วจะขำมั้ยเนี่ย" หลายคำถามผุดขึ้นอยู่ในหัวของยามามุระ
เมื่อยามามุระคุงมาถึงร้าน เขาตกใจเล็กน้อย เพราะปกติร้านนี้เป็นที่นิยม จะมีลูกค้ามากเต็มไปหมด แต่ว่าคืนนี้กลับเงียบ
มีเพียงเสียงเพลงของทางร้านที่บรรเลงเท่านั้น

พนักงานชายคนหนึ่งเดินมาหายามามุระคุง "ขออภัยครับ ใช่ยามามุระคุงรึปร่าวครับ"
"ใช่ครับ" ทันทีที่ตอบ พนักงานนั้นก็พาเขาไปสู่โต๊ะที่สึจิดะนั่งอยู่
ยามามุระหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับเขา

"สวัสดีครับ มารอนานรึยัง" ยามามุระคุงกล่าวทักทายชายเบื้องหน้า
"สวัสดีครับ ผมพึ่งมาได้สักครู่ ยามามุระชอบทานอะไรครับ" สึจิดะกล่าวพลางดูรายการอาหารไปเรื่อย
พนักงานของทางร้านยื่นเมนูให้กับยามามุระ
"แล้วแต่คุณละกันครับ" ชายหนุ่มพูดขึ้น
สึจิดะกระซิบสั่งอาหารกับพนักงาน
"รู้สึกว่าวันนี้คนน้อยจังนะ" คืนนี้ไม่มีลูกค้าคนอื่นเลย เหลือเพียงเขากับสึจิดะเพียงสองคน
"คุณผู้ชายคนนี้เป็นคนจองทั้งร้านครับ"
"ผมอยากจะเลี้ยงขอบคุณคุณ ที่ช่วยผมเมื่อกลางวันครับ" สึจิดะพูดพลางส่งยิ้มให้ยามามุระคุง
ชายหนุ่มพูดแบบนี้ ยิ่งทำให้ยามามุระยิ้มแบบหุบไม่ลง
"ยามามุระเวลายิ้มน่ารักจังนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าจะเก่งเรื่องต่อสู้จัง"
"ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ยังมีคนที่เก่งกว่าผมอีกเยอะ" ยามามุระตอบแบบเขินๆ พลางใช้มือกุมที่ท้ายทอย

ทั้งสองคุยกันได้สักพัก พนักงานก็ยกอาหารมาเสริฟ
Luscious เป็นร้านอาหารที่ขึ้นชื่อในเรื่องความสวยงามของการจัดแต่งร้าน
เป็นร้านอาหารที่ใหญ่พอสมควร ทั้งร้านประดับไปด้วย เสาที่มีโคมไฟกลมๆสีนวลสบายตา และหลอดไฟเล็กๆอยู่รอบ
โต๊ะและเก้าอี้ทำจากไม้ซึ่งตกแต่งอย่างสวยงาม เข้ากับบรรยากาศ
ตรงกลางมีเวที ซึ่งในขณะนี้กำลังบรรเลงเพลงรักช้าๆ


สึจิดะและยามามุระคุยกันอย่างถูกคอ
ซึ่งทั้งคู่คงชอบพอกันอยู่
เสียงหัวเราะออกจากปากทั้งสองฝ่าย
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของทั้งคู่
คืนนี้เป็นคืนที่เหมือนกับหยุดทั้งโลกไว้จริงๆ

Can You Feel The Love Tonight

"ฮ่า ฮ่า คุณสึจิดะนี่น่ารักจัง" "แหม ยามามุระก็พูดเกินไปครับ"
ตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้ว แต่ยามามุระ กับ สึจิดะ ยังคงคุยกันอย่างถูกคอ ลืมเรื่องเวลาและโลกภายนอกไปเลย
เพลงที่บรรเลงของทางร้านผ่านไปหลายเพลง

โทรศัพท์ของสึจิดะดังขึ้น "สวัสดีครับ ครับผม สักครู่นะครับ" สึจิดะหันมาหายามามุระ "ผมขอตัวก่อนนะครับ" สึจิดะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก
ปล่อยให้ยามามุระนั่งอยู่ในร้าน
"สึจิดะเขาก็โอเคนะ คนอะไรก็ไม่รุ้ ยิ่งดูยิ่งน่ารัก"

สักครู่ สึจิดะจึงเดินเข้ามานั่งประจำตำแหน่งเดิม
"คุณครับ ผมว่านี่มันก็ดึกแล้วน่ะครับ ให้ผมไปส่งมั้ย" สึจิดะกล่าวขึ้น
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้ ไม่ลำบากหรอก" ถ้าให้สึจิดะไปที่บ้านเขา คงไม่เป็นการดีแน่
"แล้วเจอกันอีกนะครับ" ทั้งคู่กล่าวลาซึ่งกัน
"เช่นกันครับ ราตรีสวัสดิ์"
"ราตรีสวัสดิ์ครับ กลับบ้านดีๆน่ะครับ"

และแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
คืนนี้เป็นคืนที่ยามามุระดูจะมีความสุขเป็นพิเศษ

หลังจากเข้าบ้านแล้ว
ยามามุระคุงนอนอยู่บนเตียงได้สักพัก ก็เดินออกมาชมวิวที่ระเบียง
เขากระโดดขึ้นไปนั่งลงที่ระเบียงห้อยขาลงมา นึกถึงใครบางคน
คืนนี้ท้องฟ้าโปร่ง มองเห็นดวงดาวระยิบระยับ เป็นประกาย
ก็แปลกดีนะ สำหรับคนที่พึ่งเจอได้แค่วันเดียว
DESTINY...


เช้าวันรุ่งขึ้น ยามามุระตื่นขึ้นมาเร็วผิดปกติ
ทั้งๆที่เขากว่าจะได้นอนก็ดึกมาก
เขาทำธุระตอนเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร

"ตื่นเช้าจังน่ะ วันนี้มีงานใหม่ให้ทำ รายละเอียดอยู่ในซองนั่น" โทยะพูดพลางชี้ไปที่ซองด้านหน้ายามามุระ