คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ [ เริ่มการเดินทาง ] ]
ผมมีชื่อว่า"ซัง วู" ชอย ซัง วู อะคับ และนี่แฟนผม "ยีจิน" ซอน ยี จิน เธอมักจะดูตลกๆ เวลาที่ผมเจอหน้าเธอทีไรผมก็อดขำไม่ได้ ก็เธอช่างซุ่มซ่ามมากมาย จนบ้างครั้งถึงขนาดต้องทำให้เธอนอนโรงพยาบาลเกือบเดือน เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผมของเธอยาวพอๆกับการ์ตูนในเทพนิยาย ผมชอบพูดเวอร์อย่างนี้เป็นประจำแหละครับ เธอเป็นคนดูสนุกสนาน เธอเป็นนักเขียน แต่เธอเคยบอกผมว่า เธออยากจะเป็นตำรวจมากกว่า ผมว่าเธอเป็นนักเขียนอะดีแล้ว เดี๋ยวถ้าเธอไปเป็นตำรวจแล้วจับผู้ร้ายผิดคนเดียวจะซวยเอาทั้งโรงพัก ครอบครัวของเธอไม่เหลือใครแล้ว เพราะพ่อกับแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเมื่อสองปีที่แล้ว เธอต้องอยู่คนเดียวมาโดยตลอด จนได้มาพบผมนี่แหละ มาฟังเรื่องของผมบ้าง ความใฝ่ฝันของผมคือ ผมอยากไปเที่ยวกับคนที่ผมรัก ไปให้สุดขอบโลกไปเลย แต่ตอนนี้ผมต้องไปทำงานแล้ว เพราะถึงเวลาทำงานแล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย
------------------ที่ทำงานผม
"สวัสดีค่ะคุณซังวู"
ผมพยักหน้าให้พนักงานที่ทักทายผม "ครับ"
วันนี้ช่างอากาศสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก อากาศเย็นๆ หลักจากฝนตกใหม่ๆ ทำให้ผมคิดถึงการนอนอยู่ที่บ้าน แล้วห่มผ้าห่มหนาๆ แต่วันนี้เป็นวันทำงานของผมหนิจะให้นอนอยู่บ้าน ผมก็โดนหักเงินเดือนแหลกลาญแน่ๆ ผมทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาดที่บริษัทแห่งหนึ่งในเมืองโซล ผมอยู่คอนโด ผมโสด และที่สำคัญมีสาวมารุมจีบผมมากมาย ไม่ใช่แค่ในบริษัทนะครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่ถูกใจสักคน
"ปีนี้เรามีประชุมเครื่องข่ายที่เวน ผมจะมอบให้ที่ให้ซังวูรับผิดชอบก็แล้วกัน " ท่านประธานคิมพูดออกมา กลางที่ประชุมหัวหน้าของบริษัท
"เออ... ท่านครับ แต่ผมยังมีงานสัมมนาที่ปารีสอีที่นะครับ"
"ฉันส่งคนไปแทนเธอแล้วซังวู เธอไม่ต้องเป็นห่วง"
"ครับ ท่าน" ผมตอบตกลงทั้งๆที่ใจผมไม่อยากไปเมืองเวนเลย
"โชคดีนะซังวู" เพื่อนหัวหน้าฝ่ายต่างๆ ให้กำลังใจผม (รึป่าว)
วันที่แสนดี กลายเป็นวันที่แสนเศร้าไปได้ภายในไม่กี่นาที ผมจะได้ไปปารีสอยู่แท้ๆ แต่ดันต้องไปบ้านอกซะงั้น คงไม่มีใครช่วยผมได้ ผมต้องไปจริงๆ
"เฮ้ย!! ซังวู แกโชคดีจริงๆว่ะ แกรู้ไม่ทำไมประธานคิมถึงให้แกไปที่เวน" ทาซันเพื่อนผม แต่อยู่คนละแผนก ทาซันอยู่แผนกการเงิน
"จะไปรู้เหรอ " ตอนนั้น ผมคิดว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ
ผมหันหลัง แล้วเดินออกจากห้องประชุมไปโดยไม่ฟังคำตอบของทาซันที่กำลังจะบอกผม
อาทิตย์นี้ผมต้องเคลียงานให้เสร็จ เพราะต้องเตรียมตัวไปเวน ผมไม่เริ่มจัดกระเป๋าหรอกนะครับ เพราะผมว่ามันอีกนานกว่าผมจะได้ไป แต่ก็เวลามันผ่านไปเร็วยังกับจรวจติดไปพ้น คืนก่อนจะไปเวนผมจัดกระเป๋าใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที แต่เหมือนผมจะลืมอะไรสักอย่าง นึกยังไงผมก็นึกไม่ออก
วันเดินทางก็ได้มาถึงแล้ว ผมนั่งรถของบริษัท บริษัทผมก็ดีนะที่ให้บริการหลายอย่าง ผมก็คิดอยู่ว่าทำไมไม่ให้ผมไปเครื่องบิน ผมไปเมืองเวนใช้เวลา 8 ชั่วโมง มันเป็นเวลาที่แสนทรมานของผม ตลอดทางผมจิตนาการเกี่ยวกับเมืองเวนไว้มากมาย มีทั้งที่ดีและไม่ดีส่วนมากผมคิดในเรื่องไม่ดี ผมขออธิบายเมืองเวนให้ฟังก่อนนะครับ เมืองเวนอยู่ทางตอนเหนือของประเทศ และอยู่ทางตอนเหนือของโซลด้วย เป็นเมืองที่ผมคิดว่าจนที่สุดในประเทศนี้ ผมไม่เคยมาที่นี่หรอกครับฝังเขาเล่ากันมา ว่าคนที่นี่ชอบสกปรก การศึกษาก็ไม่ค่อยดี อาหารการกินยิ่งแล้วใหญ่ ไฟฟ้าและน้ำประปาไม่รู้ว่าเข้าแล้หรือยัง
---------ประตูผ่านเมืองเวน
ตอนนี้ผมมาถึงเมืองเวนแล้ว ผมพักที่โรงแรมที่บริษัทจัดให้ และโรงแรมแห่งนี้เป็นที่ประชุมด้วย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่า ทำไมเขาถึงได้มาจัดประชุมกันที่นี่ แต่ดูไปดูมา เมืองนี้ดีกว่าผมคาดไว้หลายเท่า มีทั้งโรงแรมที่ดูเหมือนจะไฮโซกว่าโรงแรมบางแห่งในโซลซะอีก ถนนผ่านเข้าซอยก็ดูสะอาดตา และบ้านอาคารถูกแบ่งสัดส่วนไว้อย่างดี เย็นนี้ผมกะจะสำรวจให้เต็มตาว่าเมืองนี้เป็นยังไงโดยการที่ผมออกไปหาอะไรกินสักหน่อย ผมได้เห็นเมืองนี้กับตาผม ผมก็ได้เปลี่ยนความคิดทันใด ช่างวิเศษอะไรเช่นนี้ ผมไปนั่งที่ร้านขายอาหารแห่งหนึ่งดูเหมือนว่าเป็นร้านอาหารธรรมดา ที่คนชั้นกลางขึ้นไปสามารถเข้ามาสั่งทานได้ ผมเริ่มด้วยการสั่งอาหารพื้นเมืองผมไม่รู้หรอกนะเขาเรียกอะไรกัน ผมสั่งโดยการชี้ไปที่โต๊ะที่มีอาหารนั้นอยู่ แต่ผมคิดว่ามันเหมือนก๋วยเตี๋ยวผิดที่แตกต่างอยู่ที่ว่าที่นี่รสจัดจ้านมาก อร่อยนะครับเสียดายที่ผมไม่รู้ชื่อมัน ผมกินเสร็จแล้วผมก็เดินไปที่ถนน ถนนเส้นนี้แคบกว่าถนนปกติกันเพราะว่าเอาไว้เพื่อขายของ ไม่ว่าจะเป็นของกินจนไปถึงเสื้อผ้าที่วัยรุ่นชอบใส่กัน
ความคิดเห็น