คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Summer Wine - จิบสุดท้าย
ิบสุท้าย
ไวน์ูบเา รสูบรสนี้เหมือนรสเอร์รี่
หอมหวาน รัวน นยาที่ะห้ามใไหว เาูบลับนเบื้อหน้าแทบทันทีามสัาิา สอร่าในรถหรูเปิศึร้อนแรอย่าไม่มีใรยอมแพ้ เป็นเวลานานหลายนาที่อนเ้าอริมฝีปาสีแสะยอมผละออ วาู่สวย่ำปรือมอมายัเา
“นาย...”
เสียหวานเอ่ยออมาเพียแ่ื่ออเาเท่านั้นแล้วเียบ
“เป็นอะไร หืม”
“...” นเบื้อหน้าลายเป็นนใบ้ไปอีรั้ ไวน์ถอนัวออาร่าสูให่ ถลับมานั่ที่นั่นเอเหมือนเิม
มือหนายึ้นไปสัมผัสเส้นผมที่ราวับเส้นไหมเบาๆ ลูบไล้สัมผัสอ่อนไปทั่วศีรษะมน นนี้เา้อหันไปมอเ้าอสัมผัส่อนเอ่ยปา
“อนนี้ไม่เป็นไรแล้ว...”
“หรอ..”
“....อยาูบ”
“...”
“อี...”
เพราะไม่ิว่านร้านไม่ใส่ใโลอย่าไวน์ะเอ่ยพูำนี้ออมา เาึสะอึไปรู่ให่ ่อนะเผยรอยยิ้ม
“ไว้ลับไปทำ่อที่ห้อนะ”
“อืม”
รับปาัหวะเียวันับรถที่เลื่อนัวออไป
๐๐๐
เาบเม้มร่าายสวยอย่าอาหา รุเร้ารุนแรทว่าอ่อนโยน มือให่ไล้ไปามสะโพมนเบียัวแนบิับร่าเพรียว นเาเบียัวลับ สอร่าแนบิไม่เหลือแม้แ่อาาศะลอผ่าน วแนสวยโอบล้อมรอบอนรหน้า มอบุมพิรสเอร์รี่ให้
หอมหวาน รัวน
โรมรันันอย่าไม่ยอมใร นหนึ่เี่ยวเรื่ออย่าว่าอีน็มาล้นประสบาร์ รสูบร้อนแรูะเร่าร้อนมาึ้นทุวินาที
เสียรา่ำเล็รอาไรฟันน้อระบายอารม์้วยาร้มลไปบเม้มออสวยอีรั้
อุหภูมิภายในร่าายเพิ่มสูึ้น าเรียววัรัเอวสอบไ้รูป
ลุ่มหล มัวเมา ราวับโนฤทธิ์อเรื่อื่มแอลอฮอล์ร้อนแรเ้ารอบำ
นหยุไม่ไ้อี่อไป
๐๐๐
ถ้าหาเป็นฝัน เา็อยาะหลับฝันอยู่อย่านี้ให้นานแสนนาน...
ในที่สุเ้าอห้อ็ยอมลมือทำอะไรๆับเาเสียที
หลัาที่รอเสียนาน
หาเป็นเมื่อ่อนเมื่อเสร็ิเาลุออไป ทิ้เ้าอห้อให้นอนอย่าเียวายเหมือนเ่นทุๆนที่เยผ่านมาแล้วแน่แท้ แ่ับนนี้ไม่ใ่
อยาอยู่้วย นานอีสัวินาทีเียว็ยัี
นายเป็นนแรที่เ้าหาเาโยไม่หวัเรื่อเ็์เเ่นนอื่นๆ เป็นนแรที่พาเามานอน้วยโยบลที่ารนอนเยๆ เป็นเรื่อแปลสำหรับเา
เพราะทั้ีวิไม่เยเอใรที่มอเา้วยสายาแบบนาย ูแลเาแบบนาย เอาใใส่เาแบบนาย
และ..รัเาแบบนาย
เาเผลอหลรันๆนี้ไปั้แ่ืนแรที่ไ้พบันแล้ว
พอรู้ัวว่ารัเาลับลัว...ลัวอีที่นเอเป็นน่อ ลัวนในอีะมาามัวเอลับไป
เาไม่อยาไปไหนนอาห้อสีาวอบอุ่นนี้
าปรือเหลือบมอร่าายัวเอ เาพบรอยบเม้มสีหวานาๆอยู่ามัว
ริมฝีปาสีสวยเผยรอยแย้มยิ้มาๆ
ไวน์หันลับมามอนฝารอยรั นายยัหลับสนิท ลมหายใเ้าออสม่ำเสมอแผ่วเบานเาเผลอยับเ้าไปใล้ ้มลไปมอบุมพิแสนหวานให้อีรั้
และอีรั้
ราวับนระหายน้ำ แนบริมฝีปาับอีฝา เ้าออนพอใถึยอมผละออ เาแลบลิ้นเลียปาัวเอ้าๆ ่อน้มลไปุไร้อแร่ ไล่ริมฝีปาึ้นไปบเบาๆที่ออ
“..พอแล้ว ั๊ี้”
“...”
เสียนหลับัึ้นพร้อมวัแนโอบรอบนน ไวน์แหนหน้ามอเ้าออ้อมอพร้อมยืัวไปุมพิที่ริมฝีปาอีฝ่าย
“อ้อนหรอ..”
“..ื่นนานแล้วหรอ”
“พอสมวร”
มีหรือที่นยันอย่าเาะื่นสายว่านี้เา แม้ะหลับาแ่นาย็รับรู้ทุารระทำอนรหน้า ไวน์เหมือนแมวยัษ์เย่อหยิ่ที่ลศัิ์ศรีัวเอลมาอออ้อน
แมวยัษ์ยัไถหัวลอเลียลบนอเปลือยออีฝ่าย อ้อนราวับร้ออวามรันมือให่อไม่ไ้ที่ะยึ้นมาลูบหัวนี้อ้อนเบาๆ้วยวามเอ็นู
๐๐๐
ที่ผ่านมาไวน์ใ้ีวิเยี่ยแมวร ใรเสนอัวให้อาหาร็ามนนั้นไปนนี้ไป เปลี่ยนไปในทุๆวัน เหุเพราะบ้านที่เยอยู่ลับอยู่ไม่ไ้แล้ว ั้แ่มาราอไวน์สิ้นลมหายใ พ่ออเา็พาภรรยานใหม่แ่เ้าแทบทันที หลัานั้นไม่นานื่ออไวน์็ไ้ถูลบหายออไปาบ้านหลันี้้าๆ เาเป็นส่วนเินอบ้านหลันั้นโยปริยาย
นสุท้ายเมื่อรู้ว่าที่พัอาศัยอเ้าอเ่าไม่มีพื้นที่เหลือให้นเออีแล้ว เาึออามหาเ้าอใหม่ เร่ร่อนรัไปเรื่อยๆ แลไ้ับทุสิ่อย่าอเพียไม่้อลับไปยับ้านหลัเ่าที่ไม่มีใรเห็นัวนอเา
ผ่านมาหลายมือ นหัวใ่อยๆบอบ้ำไปโยไม่รู้ัว
่อนที่ใเือบะสลาย เาลับไ้นายมาูแลรัษาไ้ทันเวลา
ระนั้น็ลัวอีเ้าอั่ว้ามืนมาามลาอลับ เพียเพราะหลใหลในรูปเปลือภายนออเาและหวัะเยมมันอีเท่านั้น
ะนั้นารที่เาโรมาเอับอีู่นอนนเ่าึอไม่ไ้ที่ะลาลัว เผลอนึถึเ็์้ามืนับนๆนั้นที่เลวร้ายยิ่ว่าสิ่ไหนๆ โสมม ป่าเถื่อน รุนแร น่ารัเีย
ที่ผ่านมาใ้ีวิให้พ้นไปวันๆ บาวันไม่ไ้นอนเป็นเรื่อปิ เพราะแมวรอย่าเาำ้อะเียะายหาหนทารอ ะให้มานอนเาไม่ไ้ ะว่าเพราะเ่นนั้น็ไ้ที่ทำให้ไวน์รู้สึ่วอยู่ลอเวลา
เพราะนอนไม่หลับ หลับไม่ไ้ เพราะรู้ัวว่าไม่ใ่ที่ๆปลอภัยึไม่ล้าหลับให้สนิท
แ่ับนาย ทุสิ่อย่ารัน้าม
ืนแรที่เอนายเาลับหลับใหลเยี่ยาศพ เป็นารหลับเ็มอิ่มในรอบี่ปีมาแล้วไม่รู้
เพราะเป็นนาย ึล้านอนหลับ่อหน้า
เพราะเป็นนาย ึไม่อยาออไปไหน
เพราะเป็นนาย ึอยาอบแทน
แ่สิ่ที่แมวรสปรอย่าเามี็แ่ร่าายโสมม สิ่ที่เามอบให้ไ้็มีเพียแ่เ็์ร้อนแรและหัวใที่ยับเยินนี้เท่านั้น
และไ้มอบให้ไปหมแล้ว...
นาวามรัยับหาเ้าอใหม่พร้อมวาแนโอบล้อมร่าหนา
๐๐๐
“แล้วสรุปบอไ้รึยัว่าเป็นอะไร”
“....”
“หืม?”
“ไม่เป็นอะไรแล้ว”
“แล้วให้ผมเป็นอะไรสำหรับไวน์ีล่ะ”
“....”
“เบ๊? ู่นอน? หรือเ้าอนใหม่?” เาว่าพลาแย้มยิ้ม หาแ่วาไม่ไ้ยิ้มาม ั้ใพูาประประันาเ้าอไวน์นเ่า อาารหึหวเิึ้นมาโยไม่ไ้ั้ใ
ไวน์้อมอนรหน้า ่อนยับปาเอื้อนเอ่ยอย่าเนิบ้า
“...เป็นอไวน์”
“....”
“นาย..เป็นนอไวน์...”
“....”
“...ไ้ไหม”
“็เป็นอยู่นี่”
“....รั”
วามเบิว้าับำบอรัรหน้า ยัไม่ทันเอ่ยถามที่มาลับถูลบำพู้วยุมพิละไม
“รันาย..”
“...”
“รันายไ้ไหม...”
“...............”
“....นาย..”
“ให้ายเถอะ ทำไมวันนี้น่ารันานี้หืม?”
นถูบอรัว่าพลายัวนน่ารัให้ึ้นมาเยอเา วามรู้สึุ่นมัวในใปลิวหายไปนแทบะไม่มี สอแนแร่วาล้อมร่าเพรียวพร้อมระับอแน่น
เาูบลบนระหม่อมนี้อ้อน
“นายรัไวน์ไ้ไหม...”
“...รัมาั้แ่แรอยู่แล้ว”
-END-
ความคิดเห็น