เมื่อคืนนี้ผม... (Last Night)

ตื่นขึ้นมาอย่างง่วงซึม... อาบน้ำอย่างสดชื่น... กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย... ไปเรียนอย่างคนปกติ

กลับบ้านอย่างคนธรรมดา... อาบน้ำอย่างสดชื่น... กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย... แล้วก็นอน... แบบทะลุมิติ!!!!

คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ ทะลุมิติ!!!! อัศเจรีย์เยอะซะขนาดนั้น ชัดเจนกันเลยทีเดียว 

แล้วทำไมถึงทะลุมิติได้หละ... อยากไปมั่งจัง... อย่าเลยครับ คุณอย่าคิดอย่างนั้นเลย การทะลุมิตินั้นไม่เหมือน โดเรม่อน

ทุกครั้งที่ผมทะลุมิติไปโผล่ที่ไหนซักแห่ง... มันจะต้องมีปริศนาให้ผมแก้เสมอ และปริศนานั้น เดิมพันด้วยชีวิตของคนนับร้อย นับพัน

และผมทำพลาดไปแล้วหนึ่งครั้ง ผมจะไม่ทำพลาดเป็นครั้งที่สอง...

"ระวัง!!!" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ตะโกนดังลั่นห้องเรียน โดยที่ไม่รู้ตัว

ทุกสิ่งทุกอย่างดูเงียบสงบลงอย่างชัดเจน สีหน้าของชายหนุ่มก็เช่นกัน

เสียงของหญิงแก่ ผู้เป็นอาจารย์ท่าทางดูเคร่งขรึมดังขึ้นถามชายหนุ่ม "มีปัญหาอะไรมิทราบ คุณ ศรสวรรค์" 

ชิบหายละ...

"ป-ป่าวครับ ไม่มีอะไรครับ ขอโทดครับ" ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงแข็ง ท่ามกลางความมึนงงของเหล่านักศึกษา ที่กำลังนั่งเรียนวิชาที่ว่าด้วยเวลาเป็นหลัก หรือที่เรียกว่า กาลวิทยา

อายโคตร...

"ถ้างั้นก็ดี ชั้นจะได้สอนต่อ" เสียงของหญิงแก่ตอบชายหนุ่ม ก่อนที่จะหันหน้าหากระดานแล้วลงมือเขียนสมการอะไรบางอย่าง ที่ยากจะเข้าใจ

อะไรวะน่ะ เล่นเขียนเป็นภาษาพ่อขุนรามแบบนี้ ผมจะเข้าใจมั้ยเนี่ยจ้านนนน!!!

ตกอีกละกู กาลวิทยา...